Εγώ και το δισκάδικο της Αθηνάς

Τον παλιό καιρό, που τα τρόλεϊ ήταν ακόμα η καινοτόμα λύση στις συγκοινωνίες και ο «Δρομέας» ήταν ακόμα στην Ομόνοια, λίγο πιο κει υπήρχε το «Δισκάδικο της Αθηνάς». Για να πω τη μαύρη αλήθεια, για ένα διάστημα πίστευα ότι Αθηνά ήταν η ιδιοκτήτρια, που μπορεί κιόλας, δεν ξέρω. Αλλά στην πορεία, νωρίς ευτυχώς, πριν γίνω ρεζίλι, έμαθα την αλήθεια.

Εκεί λοιπόν, παρότι δεν ήταν το επίκεντρο του μουσικού κόσμου έως 16 ετών, όπως π.χ. ήταν το Happening και το Rock City που μάζευε τους μεταλλόπιστους σαν το μπλε φως τα έντομα, όταν πήγαινα, υπήρχε κάτι να επενδύσω δραχμές (ημίσκληρο νόμισμα της εποχής). Συνήθως, ήταν boxes με όλες εκείνες τις παραμέτρους για τις οποίες άξιζε τον κόπο να πάρεις το βινύλιο πρώτη ώρα στο σχολείο τη Δευτέρα και να κάνεις να ζηλέψουν τα υπόλοιπα 8 νερντς της παρέας.

Ένα Σάββατο του Λαζάρου λοιπόν, στην Αθήνα έβρεχε. Πήρα το 4 από την Κυψέλης, κατέβηκα Πατησίων και μετά, με τα πόδια στην Αθηνάς. Στη βιτρίνα είχε 7.500 δρχ. δηλαδή ένα μπλε box των Zeppelin, με κόκκινο βινύλιο, αύξοντα αριθμό, βιβλιαράκι, χαμηλωμένες αναρτήσεις, ζάντες αλουμινίου και όλα εκείνα τα φετιχιστικά που κάνουν τα βροχερά Σάββατα πιο ευχάριστα.

7,5Κ δεν είχα όμως. Αλλά το box έπρεπε να το κατακτήσω. Ευτυχώς, ο ταμίας κράτησε το Brussels Affair (περί αυτού πρόκειται), παρότι στο μαγαζί γινότανε χαμός και τα «συλλεκτικά boxes» εκείνη τη μέρα φεύγανε σαν φρατζόλες, πρωί πριν από τριήμερη αργία των φούρνων.

Ακολούθησε ένας ημιμαραθώνιος Ομόνοια-Κυψέλη και πάλι πίσω, μέσα στη βροχή, που στο μεσοδιάστημα περιλάμβανε διαπραγματεύσεις για έκτακτα δάνεια (κάτι που έτσι και αλλιώς ήταν και πρόταγμα του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου τότε), στριμώγματα στο τρόλεϊ, τμηματικά σπριντ στην Πατησίων και τελικά, ένα τριπλό βινύλιο που ακουγόταν άθλια μεν, αλλά ήδη είχε εμβαπτιστεί στην τελετουργία του δισκάδικου...