"-Έχεις όλους τους δίσκους τους;!"
"-Ναι, έχω όλους τους δίσκους τους!
- Ακόμη και το....;!
- Ναι. Τι, δεν με πιστεύεις; Έλα, ανέβα σπίτι μου να σου τους δείξω".
Αυτός είναι ένας διάλογος τον οποίο πολλοί μουσικόφιλοι με ...ΧΨ χρωμοσώματα (άνδρες δηλαδή) πολύ θα φαντασιώνονταν, ματαίως η συντριπτική πλειοψηφία τους, το σημειώνω αυτό όχι γιατί έχω σκοπό να κουβαλήσω νερό στο μύλο ενός υφέρποντος μισογυνισμού ο οποίος σοβεί στο χώρο των συλλεκτών δίσκων, αλλά σαν μια παρατήρηση η οποία αποκαλύπτει ότι τα πλάσματα με ΧΧ χρωμοσώματα (οι γυναίκες ντε) έχουν πολύ λιγότερη κτητική τάση απέναντι στη μουσική, όχι μόνο στη μουσική εδώ που τα λέμε, ο χώρος των κάθε είδους συλλεκτών δίσκων, ...οστών, νομισμάτων, γραμματοσήμων, χαρτακίων με φάτσες ποδοσφαιρικές (από τα μικράτα μας ξεκινάει το κακό) ανδροκρατείται, ίσως οι γυναίκες να αφήνουν τους άνδρες που πάντοτε μένουν αγόρια να παίζουν με τις συλλογές τους όσο αυτές ασχολούνται με τα σοβαρά ζητήματα της ζωής ετούτης, λέω τώρα...
Τέλος πάντων...
Σκέψεις μπροστά σε μια δισκοθήκη...
Θυμάμαι λοιπόν μια φίλη παλιά, έχουμε χαθεί τώρα, όχι ότι συνέβη κάτι, χαθήκαμε έτσι απλά, με τον τρόπο που χάνονται οι άνθρωποι, ήσυχα, αθόρυβα και άδοξα. Είχαμε μια διαφορά ηλικίας σεβαστή, εκείνη κοντά στα δεύτερα -άντα, εγώ λίγο πριν τα πρώτα, όχι ότι αυτό είχε καμία σημασία. Θυμάμαι λοιπόν πόσο τεράστια εντύπωση μου είχε κάνει όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να ξεφορτωθεί τα περισσότερα βιβλία από μια πραγματικά αχανή βιβλιοθήκη, δεν επρόκειτο έλεγε όχι μόνο να τα ξαναδιαβάσει, ούτε καν να ανατρέξει σε αυτά, δεν ήθελε επίσης να αισθάνεται δεσμευμένη με υλικά αντικείμενα, την κοίταζα με μια αίσθηση μεγαλείου και χριστιανικής αυταπάρνησης, ο έχων δύο χιτώνες, πόσο μάλλον όταν δεν είχαμε να κάνουμε με ρουχισμό αλλά με βιβλία. Μαζί και με μια άβολη βεβαιότητα του τύπου "εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο". Τότε. Και τώρα. Ακόμη....
Ανάλογες σκέψεις μου περνάνε τώρα κοιτάζοντας τις πολύχρωμες σειρές των δίσκων σε μια δισκοθήκη η οποία δεν είναι και τεραστίου μεγέθους, παρολ' αυτά είμαι βέβαιος ότι το 90% των περιεχομένων της δεν θα ξαναδούν βελόνα, ακτίνα ή κεφαλή ανάγνωσης, είναι και οι ευκολίες της ψηφιακής μουσικής βλέπετε, από την άλλη πολλά από αυτά τα έχω ξεπεράσει, οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, και μεταξύ μας, καλό είναι να μένουνε εκεί τις περισσότερες φορές. Ναι, η συνήθης κατηγορία για τα mp3 του οξαποδώ είναι "ότι δεν πρόκειται να τα ακούσεις ποτέ, μπλα, μπλα", όπως βλέπετε όμως σιγά τη διαφορά, το ίδιο ισχύει για οποιαδήποτε μεγάλη συλλογή, και ας μην μπούμε τώρα στην κουβέντα για τα φορμάτ της μουσικής, είναι εντελώς ...irrelevant (που θα έλεγε κι ένας "φιλελεύθερος" του διαδικτύου), η αγάπη στη μουσική νομίζω δε μετριέται με κριτήρια ιδιοκτησίας. Καμία αγάπη εδώ που τα λέμε...
Ξανά τέλος πάντων...
Σκαλίζοντας λοιπόν τη δισκοθήκη και την κασετοθήκη μου (ναι υπάρχει κι αυτή κάπου σε συρτάρια τα οποία σπανίως βλέπουν το φως, βασικά δεν έχω πια στερεοφωνικό το οποίο να παίζει κασέτες) για μουσικούς και συγκροτήματα των οποίων "έχω όλους τους δίσκους τους" κατά το Μπάμπης λεγόμενον, άρχισε να μου φαίνεται ελκυστική μια παραλλαγή του τύπου "μουσικοί και συγκροτήματα των οποίων έχω -σχεδόν- όλους τους δίσκους τους". Όπου το σχεδόν αφορά τις περισσότερες περιπτώσεις μια απόκλιση της τάξεως του "1-2".
Εξήγηση; Πάμε πάλι πίσω στο χρόνο, στα πρώτα μου νιάτα, φοιτητής με περιορισμένη μηνιαία επιδότηση από το πακέτο Γονείς, με θυμάμαι στα δισκάδικα με το πολύτιμο χαρτονόμισμα στο ένα χέρι και στο άλλο CD τα οποία άλλαζα κάθε λίγο μέχρι να καταλήξω στον βέλτιστο συνδυασμό ποιότητας και τιμής. Εκλεκτικότητα εξ ανάγκης. Η ειρωνεία της ζωής: όταν με τα χρόνια κάποια στιγμή απέκτησα τις οικονομικές δυνατότητες, η συλλεκτική μου μανία είχε εξατμιστεί, μαζί με όποιο ίχνος οπαδισμού, η εκλεκτικότητα έγινε εξ επιλογής τώρα κι εγώ εκείνο το (ξενέρωτο;) είδος ανθρώπου που δηλώνει ότι "είναι φίλαθλος και όχι οπαδός". Αλλά εδώ θυμίζω μιλάμε για μουσική όχι για ποδόσφαιρο...
Παραδείγματα λοιπόν... Dead Can Dance. Μου λείπει το "Spiritchaser", και βασικά δε νομίζω να μου ...λείπει και πολύ στην πραγματικότητα. Yello. Λατρεία μεγάλη οι Ελβετοί εστέτ ηλεκτρονικάριοι. Μου λείπει η επανασύνδεση τους, δε συμπαθώ τις επανασυνδέσεις, όσο κι αυτή ήταν αξιοπρεπής (τελικά). Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ακόμη. Bauhaus. Pixies. Και πολλά ακόμη σία. Θύματα επανασύνδεσης...
Ας παραμείνουμε όμως στον "ορθόδοξο" τίτλο. Εντάξει έχω όλους των Joy Division, αλλά σπουδαίο το κατόρθωμα θα μου πείτε, δύο βγάλανε όλους κι όλους. Θύματα θανάτου. Των Talking Heads. Των Μπάνσις. Όχι Σίμος, εκείνους με την Siouxsie εννοώ. Των Kraftwerk. Σε διάφορες μορφές. Δίσκοι από ταξίδια στην Αθήνα, διαδρομή Ζήνωνος-Αγίου Κωνσταντίνου-Metropolis, τέτοιοι δίσκοι δεν έφταναν στην επαρχιακή Τρίπολη, κασέτες, το ξενέρωτο ψηφιακό "The Mix". Των Neubauten (φυσικά), γιατί έχω και το "Hamletmaschine", κάπου θα το βρήκα φτηνό, δεν εξηγείται αλλιώς. Παραδίπλα πέφτει το μάτι μου στον Μάνο, τον Λοΐζο, θα ήθελα να γράψω κάποια στιγμή και γι' αυτόν (κύριε εκδότα χρωστάμε ένα αφιέρωμα νομίζω), σάμπως κι απ' αυτόν έχω όλους τους δίσκους του.
Όμως ψάχνω όμως μια πιο ιδιαίτερη ιστορία. Να και οι Minimal Compact. Η δισκοθήκη είναι τελικά ένα κουβάρι αναμνήσεων, σαν να τραβάς ένα κολιέ από την κοσμηματοθήκη και βγαίνει ολάκερη αρμαθιά, θυμάσαι το που, το πότε, με ποιόν, όχι για όλους ασφαλώς, ένα κεφάλι είναι αυτό, δεν είναι και ο ΕΝΙΑC. Ααα και το πόσο, δεν ξεχνάς τα εφτά χιλιάρικα που έδωσες για το "Fetisch" των X-Mal Deutschland το οποίο έναν χρόνο μετά υπήρχε στα καλάθια των προσφορών. Χαλάλι...
Minimal Compact λοιπόν. Θυμάσαι όταν άκουσες κάπου στο ραδιόφωνο το "Still I'm sad" σε μια εκτέλεση η οποία του εκχύλιζε όλη του την σκοτεινιά και την βαρύτητα, τότε οι πληροφορίες δεν ήταν ένα κλικ μακριά, έπρεπε να ιδρώσεις κώλο και να ξοδέψεις χρόνο, μέχρι να ανακαλύψω ότι υπήρχε σε έναν δίσκο με τον προκλητικό τίτλο "Fuck your dreams this is heaven" είχα γίνει φανατικός οπαδός (να τα μας!) αυτού του πολύ ιδιαίτερου ισραηλινού συγκροτήματος με τον σκοτεινό ήχο ο οποίος θύμιζε Ανατολή, τα μέρη μας κατά κάποιο τρόπο, μετά άρχισαν να ξετυλίγονται σχοινί κορδόνι οι πληροφορίες, η σχέση με τους Tuxedomoon, η χαρά της ανακάλυψης μιας εκλεκτικής συγγένειας ανάμεσα σε δύο αγαπημένα συγκροτήματα, η αίσθηση ανακάλυψης της Αμερικής με τους Mecano, και έτσι πήγαινε λέγοντας η ιστορία τα παλιά εκείνα χρόνια παιδί μου...
Τέλος πάντων (για τα καλά τώρα).
"-Λοιπόν, τι θα γίνει; Θα ανέβεις σπίτι ή θα ξεροσταλιάζουμε εδώ έξω στο δρόμο;"
"-Άντε πάμε λοιπόν, τι περιμένουμε;"
"-Εσένα! Ααα, και ξέρεις κάτι; Στην πραγματικότητα δεν έχω όλους τους δίσκους τους..."
_____
