Έχω Mogwai.
Mogwai. Ψάξε στο Μ. Θα βρεις το Young Team. Βάλτο να παίξει. Έχεις το βινύλιο; Ναι ρε γαμώτο, εγώ τους ανακάλυψα αργά, δεν μπορούσα να το βρω πουθενά. Δεν πειράζει. Ξέρεις τι μου θυμίζεις τώρα όμως; Έναν έφηβο που ανατρέπει τα πάντα στη ζωή του με μια δύναμη σχεδόν αποκαλυπτική. Μια λίμνη, ένα κανό στη μέση της, ένα discman και τα καλύτερα ακουστικά του κόσμου, εκείνα που μπορούν να ακούσουν ακόμα και τους πιο ιδιαίτερους χτύπους της καρδιάς. Και το τέρας. Ποιο τέρας; Αυτό το Λοχ Νες. Το ξέρεις ε;
Υπάρχει σου λέω. Το είδα. Είχε βγάλει το κεφάλι του από το νερό και λιαζόταν, άσε που είχε πιάσει και κουβέντα με κάτι τεράστια φίδια του δάσους. Κι εγώ ανήμπορος να αντιδράσω, καθόμουν ακίνητος στη μέση της βάρκας κρατώντας την ανάσα μου, ελπίζοντας να περάσω απαρατήρητος. Ήταν δάκρυα ή βροχή δεν ξέρω. Το μόνο που θυμάμαι είναι να μπαίνει μέσα μου το Ωραίον, το Θαυμαστόν και το Επιούσιον. Και σαν να είχα αλλάξει σώμα, βγήκα στη στεριά μετά από 64 λεπτά ακριβώς, και σχεδόν δεν πατούσα το χώμα. Κάτι είχε αλλάξει μέσα μου, και είχα αλλάξει το κόσμο.
Mogwai. Ναι εκεί δίπλα στον Morrissey, ναι αυτό με τη βαμμένη φάτσα, μη τρομάζεις δεν είναι μέταλ, όχι όχι, έλα βάλτο και κάτσε να το ακούσουμε, να βάλω σκωτσέζικο ή θέλεις μια παγωμένη; Και τα 2; Τι, θα κυνηγάς το ουίσκι με μια μπύρα; Και ποιος λες να φτάσει πρώτος στις φλέβες σου; Τι; Ο καπνός; Όχι ρε αυτός πάει κατευθείαν στον εγκέφαλο. Τι; Δεν καπνίζεις; Ωραίος. Τι θα πει έχεις μόνιμα μια θολούρα στο μυαλό; Θα καθαρίσουν οι δικοί μου ρε, χαλάρωσε κι άκου. Ξέρεις πως τους βρήκα; Ήταν ένα άρθρο με επικούς τίτλους, κάτι για μια απίστευτη μπάντα με τόνους μπετόν και θορύβου, λέει, οι Slayer δεν είναι πλέον η πιο δυνατή μπάντα στο πλανήτη, έχουν βρει τους μάστορές τους και κάτι τέτοια. Feedback, κιθάρες, χαμός! Και πάω εγώ παιδαρέλι άμαθο και τ' ακουμπάω όλα στο δισκάκι, αυτό που κρατάς στα χέρια σου τώρα, ναι. Come On Die Young κι έτσι πως πίνουμε μάλλον κάπως έτσι θα φύγουμε, νωρίς. Και που λες, πάω στο σπίτι, μόνος. Τέλεια! Κανονίζω τα ηχεία, τσιτώνω την ένταση και λες και ο άγγελος του ροκ εν ρολ να μπήκε από το παράθυρο να μου κάνει παρέα. Αλλά δεν ήρθε για πάρτι, ήρθε να τη πέσουμε μαζί στο χαλί, όπως εμείς τώρα, καλή ώρα. Και τι μου λέει; Ξέχνα αυτά που ξέρεις, μου λέει, κι άκου, ξέχνα τι λένε οι άλλοι κι αφουγκράσου. Και καλά τα έλεγε, γιατί ούτε μπετόν, ούτε θόρυβος, ούτε τίποτα το ιδιαίτερο. Απογοήτευση, το άφησα. Και τι έγινε μετά;
Τίποτα. Μετά από κάτι βδομάδες το ξανάβαλα. Τίποτα. Μετά από κάτι μήνες, τίποτα. Πέρασαν 2 χρόνια που λες και μια μέρα το έβγαλα από την κατάψυξη και κοιμήθηκα μαζί του για τα επόμενα 10 χρόνια. Ο θόρυβος λάμπει δια της απουσίας του ή να στο πω αλλιώς, όπως διαλύουν τα φάρμακά τους οι ομοιοπαθητικοί, βάζουν λέει το δηλητήριο μέσα και το αραιώνουν και το αραιώνουν με συνεχείς χημικές αντιδράσεις, και μετά πίνεις εσύ νεράκι, αλλά μέσα του το νεράκι έχει μετουσιωθεί σε νέκταρ θεών και διαμόνων, οι εκρήξεις ακολουθούν η μια την άλλη και όλες μαζί κάνουν το big bang να επαληθεύεται. Και τώρα κατάλαβα τι εννοούσε το άρθρο που λες, ναι δεν ήταν μπαρούφα. Μιλούσε για αυτές τις εσωτερικές εκρήξεις, γι' αυτές που μόνο οι εκστασιασμένοι νοιώθουν και καταλαβαίνουν.
Mogwai. Έχω όλους τους δίσκους τους. Κι ας μην είναι όπως πρώτα.
_____
