Έχω όλα τα θυμιατά τους
Ήταν κάπου στο '97 όταν σε μια συλλογή από τα χρυσά χεράκια του Μπάμπη Αργυρίου άκουσα το Neck On The New Blade των 16Horsepower. Το πρώτο άκουσμα έψαξε στον εγκέφαλο, βρήκε το καρτελάκι που έγραφε "μπάντες όπως Gun Club" και το έβαλε δίπλα.
Δεν έβρισκα όμως ησυχία. Μια αόρατη δύναμη με εξανάγκαζε να το ακούω τακτικά και να γεμίζω το δωμάτιο με τραχύ, σκοτεινό αμερικάνικο νότο. Αναζήτησα το Sackcloth 'N' Ashes μήπως βρω ησυχία. Καμία ησυχία. Το υπόλοιπο άλμπουμ ξεδίπλωνε μια ανίερη θρησκευτικότητα μέθυσου καταραμένου ιεροκύρηκα και απολαυστικά περάσματα από αποενοχοποιημένη βλαχοαμερικανο-country. To Low Estate που ακολούθησε έμενε να επισφραγήσει αυτή την αντίθεση των πιο συντηρητικών συστατικών από τη μία και μια αυθεντική καταβολή υποκουλτούρας και darkιάς από την άλλη. Είχα καταμπερδευτεί.
Μετά από την Jesus-Christ-εμμονή κάτι τύπων σαν τον Cave και τους Violent Femmes, προσπαθούσα να βάλω νερό στο κρασί μου και να μην αφρίζω σαν το κοριτσάκι στον εξορκιστή κάθε που τα 12 ευαγγέλια τρύπωναν ένα-ένα στους ενισχυτές από τις ηλεκτρικές κιθάρες και τα μικρόφωνα. Χρόνια μετά οι παπαροκάδες ανήγαγαν το τζήζους-ροκ στη μαγική στρατόσφαιρα του cult, αλλά τότε ακόμα τα παίρναμε πολύ στα σοβαρά, σας λέω.
Η αναγγελία της συναυλίας τους στο Μύλο της Θεσσαλονίκης εκείνο τον καιρό (το '98 αν η μνήμη δουλεύει) φαινόταν μια ευκαιρία ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Ο Eugene Edwards, υιός ιεροκύρηκα, θα μας ξεκαθάριζε αν υπάρχει ένα μέρος όπου η μυσταγωγία της ηλεκτρικής μουσικής μπορεί συναντηθεί με το τελετουργικό θρησκευτικό παραλήρημα ενός τρισκαταραμένου απόκληρου. Αν η αμερικάνικη μουσική παράδοση σε πλήρη ανάπτυξη (μπάντζο, φολκ, μπλουζ, steel guitar) μπορεί να λειτουργήσει σαν πλατφόρμα σε μια μπάντα που έχει μεγαλύτερη συγγένεια, τελικά, με τους Joy Division από ότι με τον Hank Williams. Όπως θα έχετε ήδη μαντέψει η συνάντησις ήτο μοιραία, τόσο μοιραία που έφτασα να έχω όλους τους δίσκους τους! Η δύναμη - η έκσταση ώρες ώρες - που έβγαινε μέσα από την ερμηνεία του Eugene δεν άφηνε περιθώρια παρά να σε πάρει μαζί της στη έρημο και αφού πεινάσεις, διψάσεις και δεις οράματα να γυρίσεις πιστός, οπαδός, φανατικός, ακόλουθος, απόστολος, fan. Λες να είχε δίκιο η Dusty;... "The only boy who could ever teach me, was the son of a preacher man".
Υπάρχουν σπουδαιότεροι μουσικοί, σημαντικότερα άλμπουμ, επιδραστικότερες περσόνες. Με μια νηφάλια ματιά μπορείς να μιλήσεις με τη γλώσσα της αντικειμενικότητας και να τα αξιολογήσεις, να τα βαθμολογήσεις μέχρι υποδιαστολής. Υπάρχει όμως αυτό το αθεράπευτα υποκειμενικό, που διαλέγει για σένα τις εμμονές σου με αδιαφανείς διαδικασίες και μπόλικη νοθεία. Διαλέγει ότι μιλάει ίσια στο τρίσβαθο σου, το αναστατώνει και σπάνια κάνει λάθος.
Η συνέχεια των 16 Horsepower στο ακόμα πιο εσωτερικό και "βαρύ" σχήμα των Woven Hand με βρήκε το ίδιο συντονισμένη. Μεγαλώνεις μαζί με τις εμμονές σου και είναι μαγικό να αλλάζετε με έναν τρόπο παράλληλο. Σε κάθε δίσκο των Woven Ηand ο Eugene φαίνεται να καταδύεται όλο και πιο βαθιά στον εαυτό του. Δίπλα σε αυτή την εσωστρέφεια η μουσική του φαίνεται να πλαταίνει και να εμπλουτίζεται με ετερόκλητα συστατικά - όπως αυτά των ιθαγενών ινδιάνων. Και όταν η πραγματικότητα φαίνεται να έχει εξατμιστεί για πάντα, επιστρέφει στα γήινα με ένα δίσκο όπως τον τελευταίο όπου ο ηλεκτρισμός άγγιζε ζωτικότητα εφήβου.
Δεν πτοήθηκα ποτέ ως προς την αποκλειστική σχέση μου με τη μουσική τους. Ούτε καν όταν το αιμοσταγές φιλοθεάμον κοινό τους κατέταξε στη "Μουσική της σειράς": "Η Δεκάτη Εντολή", το serial με ντόπιους φόνους, έκανε το ελληνικό κοινό να φχαριστιέται μαχαιρωμένα πτώματα με μουσική υπόκρουση Woven Hand και Black Heart Procession και έδωσε μια λαϊκή διάσταση στις μουσικές αυτές. Το "Big in Greece" που αποκτούν ορισμένες μπάντες για διάφορους ανεξήγητους ή φανερούς λόγους είναι πάντα απολαυστικό λαογραφικά.
Έχω μέχρι και το Blush, από την παράσταση μοντέρνου χορού του Wim Vandekeybus που έντυσε ο Eugene με μουσικές και κράτησε και ένα μικρό ρόλο στην ταινία που γυρίστηκε. Η ταινία είχε προβληθεί στο Τριανόν - παρουσία του χορογράφου σε ένα κοινό προφανώς χορευτών - χορευτριών και πρέπει να ήμουν η μόνη που οι μύες της γάμπας δεν διαγράφονταν ένας-ένας. Βάσανο.
_____
