Έχω Όλους τους Δίσκους... των Dead Kennedys

Η πολλαπλά δοκιμασμένη και χαμένη οικογένεια των αμερικανών πολιτικών έχει συνδέσει, άθελά της, το όνομά της με ένα από τα θρυλικά αμέρικαν πανκ συγκροτήματα των '80ς. Το ίδιο έκανε και με το βιβλίο του Μπάμπη, Έχω Όλους τους Δίσκους τους.

Το επίθετο Κένεντι διαβάζεται ήδη στο πρώτο-πρώτο εδάφιο του βιβλίου, Με τα γονίδια για φαγητό, εκεί που ο Σίμος Μπάνσης μιλάει για τον πατέρα του: Είδε στο πρόσωπο του Κένεντι τον πλανητάρχη της αλλαγής του κόσμου προς το δικαιότερο, αλλά διαπίστωσε με λύπη πως αυτοί που αποφασίζουν για την τύχη του, τον προτιμούν μνημείο ανισοτήτων.

Αυτή δεν είναι η μόνη αναφορά στους Νεκρούς Κένεντι. Στο 29ο εδάφιο, [όπου] O αδερφός ακούει την πρόταση της Μαρίνας και τη μουσική του Νέστορα, ο Σίμος λέει στο Νέστορα:

"Προσπαθώ να εξηγήσω γιατί δεν υπάρχει σήμερα ένας νέος Jello Biafra, γιατί δεν έχει εμφανιστεί ένας νέος Tom Waits. Μη μου πεις τους Gogol Bordello και τους Tiger Lillies - τους έχει διασκευάσει άνθρωπος αυτούς; Οι συνθήκες που γέννησαν το πανκ, το οποίο ανανέωσε τη μουσική μας, ή οι σημερινές είναι χειρότερες; Μόνο η ευμάρεια κολλάει σαν εξήγηση."

Εκεί όμως που υπάρχει πλήρης συγκάλυψη είναι στον τίτλο του 37ου εδαφίου, Ένα παζάρι χωρίς φρέσκα φρούτα και ζαρζαβατικά. Τουλάχιστον τα ζαρζαβατικά δεν είναι σάπια ούτε λαμβάνει χώρα κάποια αλχημική πολιτικοκοινωνική μετατροπή τους.

Πώς [τονούμενο] όμως έχει συνδεθεί το δικό μου πεπρωμένο με αυτό των Dead Kennedys;

1982, Λύκειο. Μαζευόμαστε στο σπίτι του συμμαθητή Αλεξόπουλου, που είχε έρθει με τον αδερφό του από τη Γερμανία. Ο μεγάλος αδερφός έχει δισκοθήκη. Εγώ σκαλίζω και τρακάρω πάνω στο In God We Trust, Inc. [1981] EP. Με τραβάει το εξώφυλλο του Winston Smith με τον εσταυρωμένο σε σταυρό κολάζ από δολάρια χαρτονομίσματα. Γυρίζω πίσω να δω περιεχόμενα και βλέπω τελευταίο ένα κομμάτι που το ήξερα, το θέμα του Rawhide.

Πώς το ήξερα; Μα Οι Ατσίδες με τα Μπλε [1980] είναι η αγαπημένη μου ταινία και εκεί το τραγουδούν οι αδερφοί Μπλουζ, Τζέικ και Έλγουντ, με τη μπάντα τους στο κάντρι Στέκι του Μπομπ. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Είχα ακούσει τη διασκευή των Kennedys στη ραδιοφωνική εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη, Από τις 4 στις 5. Είχα αναγνωρίσει το παραμορφωμένο κομμάτι πριν ακόμα μας πει ο Πετρίδης ποιο είναι κι απλά περίμενα να μάθω ποιο συγκρότημα το είχε κάνει καταιγίδα με τον τραγουδιστή να ουρλιάζει σαν ινδιάνος. Όταν άκουσα το όνομα το εντύπωσα. Jello Biafra; Όνομα ζελέ [έτσι νόμισα] κι επίθετο χωριό της Νιγηρίας που υπέστη γενοκτονία και τα παιδάκια λιμοκτονούν.

Οπότε, επανέρχομαι, βλέπω το άλμπουμ των Kennedys και κεραυνοβολούμαι. Θέλω, να το αποκτήσω. Το λέω στον φίλο και συμμαθητή και μου λέει ότι πρέπει να ρωτήσει τον αδερφό του. Περιμένω με αγωνία. Ο αδερφός είναι ζόρικος, δε μιλά πολύ, αλλά έχει καταλάβει ότι κόλλησα. Κάποια άλλη μέρα, ο φίλος μου λέει ότι μπορώ να το αγοράσω από τον αδερφό του, τον έπεισε. Αλλά... είναι γερμανικό βινίλιο, είναι εξαιρετικής ποιότητας, είναι σε άριστη κατάσταση και ζητάει αρκετά χρήματα. Μα είμαι μαθητής κι από φτωχή οικογένεια, που να τα βρω;

Κάνω αιματηρή οικονομία, κάνω και λίγα παζάρια [ο αδερφός είναι ανένδοτος] και τελικά το παίρνω, δε θυμάμαι πόσο, ίσως και δυο φορές επάνω απ' όσο έκανε τότε ένας ελληνικής κοπής δημοφιλής δίσκος. Πηγαίνω σπίτι και τον ακούω ξανά και ξανά και ξανά σε ένα κόμπακτ Philips ραδιοκασετόφωνο-πικάπ που είχα. Κι από τότε με συντρόφευε.

Ήταν και όπλο διαμαρτυρίας. Όταν είχαμε μετακομίσει στην Ούλοφ Πάλμε, κάτω απ' το Δημαρχείο Συκεών, το δωμάτιό μου είχε κοινό τοίχο με τη σάλα του διπλανού διαμερίσματος. Οι γείτονες συνήθιζαν να καβγαδίζουν στο σαλόνι σχεδόν κάθε κυριακάτικο πρωινό, πολύ πρωί από τις 7 και μισή. Δεν ήξερα τι να κάνω. Η οργή τους ξεχείλιζε κάθε φορά και πιο πολύ και έφτανε σε μένα πάνω στο γλυκό πρωινό ύπνο. Κάποια μέρα την ψώνισα. Πήρα τα ηχεία και τα έστεψα στον τοίχο κολλητά. Έβαλα στο πικάπ το δίσκο, τη βελόνα στο αγαπημένο μου Nazi Punks Fuck Off και την ένταση στο 10. Πάθανε πλάκα και σταμάτησαν οι φωνές μαχαίρι. Χρειάστηκαν κι άλλες τέτοιες παρεμβάσεις για να καταλάβουν ότι μου σπάγανε τα ούμπαλα. Ενίοτε έπαιζα το Dog Bite, επίσης αγαπημένο, για να υπάρχει και ποικιλία.

Εντωμεταξύ είχα αγοράσει και το πρώτο άλμπουμ των DK, Fresh Fruit for Rotting Vegetables [1980]. Δεν ήξερα τότε ποια είναι αυτή η "λευκή νύχτα της εξέγερσης" [White Night Riots] και ποιος είναι ο Harvey Milk που δολοφονήθηκε [πολύ-πολύ αργότερα μου εξήγησε ο Sean Penn] και γιατί ο δολοφόνος, πρώην δημοτικός σύμβουλος, Dan White, τιμωρήθηκε τόσο λίγο για το διπλό φονικό [σκότωσε και το δήμαρχο μαζί]. Το μόνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι αυτά τα τραγικά συνέβησαν την ημέρα της ονομαστικής μου εορτής, 21 Μαΐου 1979. Ο δίσκος ήταν πιο ροκ'ν'ρολ αλλά τα λόγια του Jello μαχαιριές. Πολύ αγαπημένα το Holiday in Cambodia και το California Uber Alles, αδερφάκι του We've Got A Bigger Problem Now. Είχε κι ένα άσμα που θα μπορούσε να είναι μέταλλο [Ill in the Head]. Τελευταίο κομμάτι πάλι διασκευή, το Viva Las Vegas του Elvis. Όλες οι διασκευές κομματιών του Έλβις μου αρέσουν, τα πρωτότυπα μου τη σπάνε.

Την επόμενη χειμερινή σεζόν ο Πετρίδης με τον Κογκαλίδη έκαναν αβάν πρεμιέρ στο σούπερ κινηματογράφο Ράδιο Σίτι το Urgh! A Music War [1981, Ροκ... μουσικός πόλεμος]. Πήγα τρέχοντας, άλλωστε δεν έχανα ποτέ καμιά σινε-πρεμιέρα. Εκεί άκουσα το Bleed For Me από το επερχόμενο LP των DK, το οποίο και φρόντισα να πάρω [Plastic Surgery Disasters, 1982]. Το Urgh! Δεν είχε μόνο DK. Είχε, μεταξύ άλλων, Wall of Voodoo, XTC, Klaus Nomi, Athletico Spizz 80, Steel Pulse, Magazine, Surf Punks, Au Pairs, The Cramps, Devo, Gang of Four, The Fleshtones, X. Το PSD δεν είχε μόνο Bleed. Είχε και Riot και Terminal Preppie. Είχε και εξώφυλλο εκείνο το σκελετωμένο χεράκι.

Μετά όλα πήραν το δρόμο τους. Στο εισηγμένο Frankenchrist [1985] υπήρχε κι εκείνη η αφίσα, τοπίο φαλλικό [Penis Landscape, του H. R. Giger]. Στο καπάκι Bedtime for Democracy [1986] και ακολούθησε το Give me convenience OR give me death [1987]. Τα κομμάτια γίνονται αφηγηματικά, η λογοδιάρροια του Jello απαιτεί μεγαλύτερες αντοχές από τους υπόλοιπους. Κι εμείς τεστάρουμε τα αγγλικά μας. Εξαίρεση το Sort Songs των 28 δευτερολέπτων. Ο σαρκασμός του χτυπάει τους πάντες: από πολεμοκάπηλους ηγέτες [Rambozo the Clown] μέχρι Ozzy [Triumph of the Swill]. Η Δημοκρατία κάνει νανάκια. Ευκολία ή Θάνατος; Στη χώρα που ζούμε, όλα αυτά είναι επίκαιρα.

Η ιστορία των απανωτών δικών για το ποιος είναι DK και ποιος όχι, με πλήγωσε βαθιά και άφησα εκτός το λάιβ της ανταρσίας [Mutiny on the Bay, 2001] που δεν ήταν εναλλακτικό πλοκάμι [η Alternative Tentacles έχασε τα δικαιώματα όλων των DK δίσκων]. Προτίμησα την "αόρατη" κυκλοφορία των Αθλίων [Dread Kennedys: A Tribute To Dead Kennedys / In Dub We Trust, Invisible 1999]. Για να παρηγορηθώ και να αυτο-μαστιγωθώ, κατέβασα και το demo των δικών μας παιδιών που λέγονταν Νεκροί Μπακογιάννηδες!

Την ίδια περίοδο [διάστημα 1999] το περιοδικό Ποπ+Ροκ έκανε αφιέρωμα στην αγαπημένη μας Lazy Dog [In Dog We Trust, LZD 100] με ένα βαρβάτο τεμπελόσκυλο στο εξώφυλλο και δυο άσχετα ξεκάρφωτα μπόνους τραξ. Ένα ακόμη Μνημείο Ανισοτήτων!

Rotting Vegetables for Fresh Fruit

DKKK took my baby away
[4] Νεκροί Μπακογιάννηδες
Various: In Dog We Trust
Έτσι είναι κύριε Μπάμπη μας!
Έχω & Όλους τους Δίσκους των LB

ΥΓ: Η Θεσσαλονίκη φρόντισε να αποστασιοποιηθεί από τους νεκρούς Κένεντι. Η μεγάλη λεωφόρος της παραλίας μετονομάστηκε σε Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ήταν ετεροθαλής αδερφός της, άλλωστε.
_____

BACK