Έχω όλους τους δίσκους τους
Wild child
Η πρώτη μου συνειδητή απόπειρα συγκέντρωσης δισκογραφίας ενός καλλιτέχνη/ συγκροτήματος ήταν κάπου στα eighties. Το αντικείμενο του πόθου (μουσικοφιλικά μιλώντας) ήταν τα άπαντα των Doors. Το αντικείμενο του πόθου (συναισθηματικά μιλώντας) ήταν ο μεγαλύτερος φαν τους στο περιβάλλον μου, ο οποίος μάλιστα με βοήθησε να συμπληρώσω μέχρι και λάιβ και bootleg. Άλλο που δεν ήθελα.
Ελλείψει πικάπ στο σπίτι, μαζεύτηκαν σε κασέτες. Σε φωτοτυπίες και χειρόγραφα, μάζεψα και τους στίχους τους οποίους ξέρω ακόμη απέξω κι ανακατωτά.
Στην κοιλιά του κήτους
Κι από τα demo κι ακυκλοφόρητά τους, πιο πολύ καυχιέμαι που έχω όλους τους "κανονικούς" δίσκους των Mode Plagal.
Σιγά τ' αβγά, θα πούνε όσοι έχουν χιλιάδες δίσκους, σπάνια χρωματιστά βινύλια, πανάκριβα rarities και τα συναφή. Μωρέ ψάξτε να τους βρείτε στην post-γιαννίκο εποχή της ελληνικής δισκογραφίας, λέω εγώ και τα ξαναλέμε.
Ακόμη και παλιότερα ήταν δύσκολο. Το ξέρω γιατί είναι η μόνη δισκογραφία που έχω μαζέψει όχι μία, αλλά αρκετές φορές και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές για να στείλω (χωρίς κέρδος, να εξηγούμαστε εδώ) τα πολύτιμα δισκάκια σε διάφορες γωνιές του πλανήτη.
Για να βρω τους δίσκους τους έχω κάνει μυθιστορηματικές διαδρομές με όλα τα μέσα κι όλες τις καιρικές συνθήκες, από την Θεσσαλονίκη μέχρι τον Άλιμο μέσω Ολλανδίας, ερχόμενη σε επαφή με διάφορες στιγμές ακμής και παρακμής του κεφαλαίου "ελληνική δισκογραφική διανομή".
It's all a big hustle
Μου αρέσουν τα ψηφιδωτά όταν είναι χαλασμένα, τα παζλ που τους λείπει ένα κομμάτι, όταν χάσκει κάτι στις ράχες μιας σειράς βιβλίων ή δίσκων που πρέπει να σχηματίσουν ένα κείμενο τοποθετημένες δίπλα-δίπλα, η τεμπέλικη ψευτοχλιδή των box set, οι άνθρωποι που έχουν δύο αντίτυπα από κάτι και δίνουν και τα δυο. Σε σχέση με τα άπαντα του Zappa και του Sun Ra που -ενώ υποσχέθηκα νωρίς στον εαυτό μου να τα συγκεντρώσω- κάνω ό, τι μπορώ για να μην τα συμπληρώσω ποτέ, προτιμώ τις μικρές δισκογραφίες-κομήτες που πιάνουν δυσανάλογα μεγάλο χώρο στις ακροάσεις, όπως π.χ. των μονοδισκικών Daktaris.
What we call love
Αν είναι γραφτό μου να με ξεβράσει η θάλασσα σε κάποιο έρημο νησί και από το ναυάγιο γλιτώσει ένα player και μόνο μία δισκογραφία, το ρεπορτάζ όταν με ανακαλύψουν ας τελειώνει ως εξής:
"Μετά από τόσα χρόνια απομόνωσης μιλούσε ακόμη τέλεια την αγγλικήν, πράγμα που αποδίδεται στις επαναληπτικές ακροάσεις των δίσκων του Steve Wynn."
_____
