Έχω Όλους τους Δίσκους τους
Ο Σίμος Μπάνσης δεν είναι ένας συνηθισμένος μουσικόφιλος. Εγώ νομίζω πάλι πως είμαι (μέχρι να αποδειχτεί ίσως το αντίθετο). Κάθομαι, χαζεύοντας καλή ώρα το στραβό μου κουρτινόξυλο, κι αναλογίζομαι. Για ποιους μουσικούς, για ποια συγκροτήματα θα μπορούσα να πω με βεβαιότητα ότι έχω όλους τους δίσκους τους. Παύση. Περισυλλογή. Ο σκληρός δίσκος ασφαλώς και δεν συμπεριλαμβάνεται, έχω κατεβάσει τόνους δισκογραφιών. Από τους Beach Boys μέχρι τους Belle & Sebastian, από την Nina Simone μέχρι τους Clash, κι από τους Mogwai μέχρι τον Aphex Twin.
Οπότε, γυρνάω το κεφάλι μου σε αυτούς που διαθέτουν υλική υπόσταση, είτε είναι cd, είτε βινύλια. Τους κοιτάζω με στοργή, τους πιάνω στα χέρια μου, τους μυρίζω, τους ξεσκονίζω, τους φωτογραφίζω και τους διαμοιράζω που και που στα social media. Έτσι, γιατί είναι περίεργη η αγάπη αυτή που μας δένει, και έχουμε ανάγκη να την δείχνουμε και παραέξω κάποιες φορές.
Πιτσιρικάς, ενθουσιασμένος από τα πρώτα τους βήματα, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα αγοράσω όλους τους δίσκους των Blur και των Manic Street Preachers. Στην πορεία βέβαια κάπου αθέτησα αυτήν την υπόσχεση, μπορεί να μην οφειλόταν αποκλειστικά και σε μένα, παρόλο που έχω τους περισσότερους δίσκους τους. Όπως και άλλων. Pearl Jam, Mercury Rev, Rage Against The Machine, Arcade Fire, Underworld, Air, Ladytron, Burial, Στέρεο Νόβα (Κ. Βήτα μετέπειτα), Ξύλινα Σπαθιά (Παύλο Παυλίδη μετέπειτα), Raining Pleasure, ενδεικτικά μόνο μερικά ονόματα, όπου τυχαίνει και στέκεται το μάτι μου αυτή τη στιγμή. Παραδόξως βλέπω να πιάνουν αρκετό χώρο και οι Oasis, παρόλο που ποτέ δε τους συμπάθησα ιδιαίτερα. Έλα Χριστέ και Παναγιά, πώς συνέβη αυτό;
Τα τελευταία χρόνια νομίζω πως δεν επιδιώκω την περισυλλογή δίσκων από συγκεκριμένους καλλιτέχνες. Εκτός εάν είναι όλοι αριστουργηματικοί. EP, συλλογές, άλμπουμ νέων κατά βάση δημιουργών από το χώρο του ηλεκτρονικού ήχου συνηθίζεται να περνάν το κατώφλι της οικίας μου. Τα κατάλοιπα της εφηβείας και τα συμπλεγματικά φετίχ θαρρώ πως αρχίζουνε και υποχωρούν. Σήμερα έβγαλε ένα καλό δίσκο ο Max Richter, αύριο ο Feadz, μεθαύριο ο τάδε και ο δείνα. Τέρμα οι στρατευμένες περισυλλογές με γνώμονα συναισθηματικά πολλές φορές κριτήρια, πέραν του πραγματικού περιεχομένου (η αγορά ενός άλμπουμ για να προσγειωθεί στα χέρια μου συνοδεία ενός T-Shirt να υποθέσω ότι αποτελεί εξαίρεση).
Εκτός βέβαια... εάν είναι οι Radiohead. Εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά. Δεν έχω δυνάμεις να αντισταθώ. Δε πα να έχω μόνο βούτυρο και μαγιονέζα στο ψυγείο μου, όταν έρθει εκείνη η πολυπόθητη στιγμή της ανακοίνωσης ενός νέου δίσκου (που απ' ότι συμπεραίνεται, σύμφωνα με δηλώσεις του Colin Greenwood, μάλλον θα αργήσει), θα προετοιμάζομαι μέρες για την έγκαιρη εξεύρεση χρημάτων και για την επιλογή του ταχύτερου δυνατού τρόπου παραγγελίας του άλμπουμ. Τι εφημερίδες, τι βινύλια, τι συλλεκτικά cd, όλα φωλιάζουν απέναντι από το κρεβάτι μου, ένα προς ένα, και πιθανολογώ πως όποιος κάνει κίνηση για να πλησιάσει κατά εκεί, με κακούς σκοπούς, θα χρειαστεί μάλλον ένας Χάρης Νικολόπουλος για τη διαλεύκανση ενός ακόμη εγκλήματος.
Pablo Honey (Parlophone / EMI) 1993
Την εποχή που μεσουρανούσε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού η grunge, ένας ξανθομπόμπιρας (γεννημένος τον Οκτώβριο του 1968 ο Thom Yorke) έκανε μπάσιμο στην δισκογραφία, μαζί με τα υπόλοιπα τέσσερα μέλη της μπάντας (Colin Greenwood, Ed O' Brein, Jonny Greenwood, Phil Selway) που έμελε ν' αλλάξει για πάντα τη μουσική βιομηχανία. Το "Creep" το ακούω ακόμη με την ίδια ευχαρίστηση, μάλλον δεν το βαρέθηκα ποτέ.
The Bends (Parlophone / EMI) 1995
Το δεύτερο άλμπουμ τους ήτανε η πρώτη μου ουσιαστική επαφή με την μπάντα από την Οξφόρδη. Μου το είχε δώσει σε κασέτα ένας συμμαθητής. Οργή και κλάμα, με χτυπούσε αλύπητα αυτό που άκουγα, γυρνούσα και ξαναγυρνούσα την κασέτα ασταμάτητα. Το πρώτο σπουδαίο άλμπουμ τους. Κι εκείνο το ανεπανάληπτο βίντεο για το Street Spirit (Fade Out). Ακόμη το ονειρεύομαι.
OK Computer (Parlophone / EMI) 1997
Δε ξέρω εάν είναι το καλύτερο άλμπουμ του αιώνα ή της δεκαετίας του '90, ή ότι άλλο μπορεί να κατεβάσει η γκλάβα του καθενός, το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι εάν δε το άκουγα στα 17 μου, μπορεί τώρα να ήμουν λιγότερο μελαγχολικός. Και ναι, μάλλον είναι το απόλυτό τους αριστούργημα.
Kid A (Parlophone / EMI) 2000
Πόση επίκριση, άδικη φυσικά, δέχτηκε ετούτο το άλμπουμ από όλους τους ειδήμονες δε λέγεται. Οι Radiohead μπαίνουν με τα μπούνια στον ηλεκτρονικό ήχο και το απολαμβάνω όσο τίποτα. Από το πρώτο δευτερόλεπτο του "Everything In It's Right Place" έως το τελευταίο δεν υστερεί σε τίποτα. Απολύτως. Και πλέον μπορούμε και να χορέψουμε, γιατί όχι.
Amnesiac (Parlophone / EMI) 2001
Στην αρχή το υποδέχτηκα αμήχανα. Ίσως βιαστήκανε, μετά το "Kid A", να ρίξουν ακόμη ένα άλμπουμ στην αγορά. Πάραυτα περιλαμβάνει μερικές από τις καλύτερες στιγμές τους. Κι ένα υπέροχο booklet. Το μπάσο του "I Might Be Wrong" νομίζω δε θα το ξεχάσω ποτέ, ακόμη και αν στα ενενήντα μου διαγνωσθώ με πρόωρο Αλτσχάιμερ.
Hail To The Thief (Parlophone / EMI) 2003
Ποτέ δε του έδωσα όσο χρόνο έπρεπε, ίσως γι' αυτό και το έχω σε κατώτερη εκτίμηση από τα προηγούμενα. Ευκαιρία τούδε του αφιερώματος να ξαναπατήσω το play. Ξεκινώντας με το "Where I End And You Begin", και την απόκοσμη ατμόσφαιρα που σε πνίγει, σε στοιχειώνει, σε κάνει να τρέχεις να μαζέψεις τα δάκρυα μη σε δει και κάνα μάτι μεγάλος άντρας. Ωραία και η αφίσα bytheway.
In Rainbows (XL) 2007
Το "In Rainbows" το λάτρεψα για τη νωχελική του ροή, την φαινομενική απλότητά του, τις υπέροχες μπαλάντες του, που από κάτω σπινθηρίζαν ρυθμό. Δε ξέρω εάν οφείλεται στην πολύχρονη απουσία τους (στο ενδιάμεσο κάπου βέβαια έβγαλε κι ένα υπέροχο σόλο ο Thom Yorke), αλλά δέθηκα απίστευτα με τα κομμάτια του. Τόση ομορφιά.
The King Of Limbs (Self Released) 2011
Έχω την εντύπωση ότι είναι το πιο αδύναμο άλμπουμ τους, εκτός εάν σου απομένει αυτή η αίσθηση λόγω της συνολικά μικρής του διάρκειας. Σίγουρα όμως περιμέναμε περισσότερα. Το συγκρότημα πλέον κυκλοφορεί μόνο του το άλμπουμ, μακριά από δισκογραφικές εταιρίες. Έχει τη δυνατότητα πια να κάνει τα πάντα, καθότι απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού.
_____
