Έχω όλους τους δίσκους τους! Ενθυμούμενοι τη γραφή των fanzines.
Οποιοσδήποτε μπήκε κάτω απ' την ζεστή αγκαλιά της μουσικοφιλίας ξέρει. Δέθηκε με τον άγνωστο δίπλα του υπό τον κοινό τους ρομαντισμό περί αδιάκοπου ψαξίματος, διογκούμενης δισκοθήκης κι ανταλλαγών, έστω κι αν δεν χρειάστηκε να του μιλήσει ποτέ εκεί στο υπόγειο δισκάδικο όπου και συναντιόντουσαν. Έστω κι αν το θέμα "σπάνιος δίσκος" δεν γίνεται στους πάντες πεποίθηση με παρόμοιο τρόπο, όπως άλλωστε καθετί με παραπομπές στον φετιχισμό.
Αντιπροσωπεύει πάρα πολλούς από μας, μπορεί κι όλους, λοιπόν η φράση του τίτλου. Έψαξα αρκετά για να επιλέξω το ρήμα στην προηγούμενη πρόταση, αυτό αφήνει τα λιγότερα κενά, αισθάνομαι, αλλά ποιο ρήμα κάλυψε ποτέ στο εκατό τοις εκατό μία πρόταση όταν πρόκειται να περιγράψει κομμάτι ζωής;
Το "έχω όλους τους δίσκους τους" μάλλον περισσότερο φέρνει σε δήλωση, μα δήλωση με αξία, όχι σαν των πολιτικών, κι ιδιαίτερα βιωματική όσο λίγες άλλες. Γιατί την θυμάμαι απαράλλαχτη κι ατόφια να ακολουθεί τη σκιά μας απ' τις εφηβικές μουσικοπαρέες, τις φοιτητικές που ακολούθησαν, τις συναναστροφές με το φανζινάτο στις δόξες του. Έκτοτε έμεινε αγέραστη, ένα γλυκό, άκακο φάντασμα.
Περιγράφω και μερικές σκέψεις που πιθανόν να πέρασαν απ' τον επεξεργαστή του Μπάμπη Αργυρίου ονοματίζοντας το παιδί του. Αυτό χρειαζόταν. Ένα ξυπνητήρι. Κάτι που να μιλάει χωρίς να υπερθεματίζει σ' όλες τις φυλές του μουσικού χάρτη, κάτι τόσο διαδεδομένο μεταξύ υμών όσο η εξ ανάγκης υπεύθυνη δήλωση του άρθρου 8 του ν.1599/86 στις κρατικές υπηρεσίες! Απλό κι έξυπνο. Σαν καινούργιο "Εύρηκα!".
Αποφασίζοντας να δώσω το παρόν κείμενο, πρώτα συμφώνησα μέσα μου ότι δεν θα ξεχάσω μέχρι την τελευταία τελεία του την αφορμή: το βιβλίο ενός δικού μας ανθρώπου και φυσικά το πνεύμα αυτού. Μάλλον θα το πούνε κι άλλοι ότι ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο κινδυνεύουμε οι παλιότεροι να εξωθηθούμε σε βαθιές εξομολογήσεις, μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο κι εξιστορώντας παραμύθια. Μα δεν διακρίνω κάποιου είδους κίνδυνο στην έκθεση του εαυτού μας σε οτιδήποτε σχετίζεται με τη μουσική, κι επίσης έχω πάψει να ζυγίζω με αγωνία τις απομυθοποιήσεις (αλλού έχω τα θέματά μου).
Υπήρχε μια εποχή κάποτε ...μαλακία είπα, κακώς το περιόρισα, ...υπήρχαν εποχές πολλές ήθελα να πω που αγοράζαμε αβέρτα δίσκους στα τυφλά, χωρίς να τους έχουμε ακούσει από πριν. Διαβάζοντας, συνομιλώντας, από ένστικτο. Ξεκινούσαμε την δισκότσαρκα με ευλάβεια, την πηγαίναμε με σχολαστικότητα, κρυφακούγαμε, κρατάγαμε σκονάκια, βρίσκαμε -λόγω ενός ανεξήγητα μόνιμου αλλά τραγικού παιχνιδιού της τύχης- συχνά πιο πολλά πράγματα απ' όσα μπορούσαμε να αγοράσουμε και γυρίζαμε πίσω με ήδη αποτυπωμένες στο μυαλό τις επόμενες επενδύσεις μας. Ξεροκατάπινες δε όταν ο από πίσω σου στο ταμείο ετοιμαζόταν να αγοράσει ό,τι κρατούσες επί ώρα στα χέρια κι άφησες ξανά πίσω στο ράφι για κάτι άλλο ή συχνά για τίποτα άλλο.
Στο επόμενο στάδιο βάλαμε στο δικό μας κόλπο και τους ταχυδρόμους (κάποιοι απ' αυτούς, κάπου, είμαι σίγουρος πως το κατάλαβαν). Έτσι ανακαλύπταμε. Έτσι εμπεδώναμε. Έτσι φτάσαμε να έχουμε όλους τους δίσκους όπου και με όποιους φτάσαμε να τους έχουμε. Προτού στρογγυλοκαθίσουμε σ' ένα κομπιούτερ και πιάσουμε φύκια.
Περνώντας τα χρόνια, ο αριθμός των υποψήφιων για μία θέση στο σημερινό μας αφιέρωμα περιορίστηκε κι άλλαξε προς τα κάτω. Διότι τούτο είναι νόμος της ενηλικίωσης της ζωής, δηλαδή μεγαλώνοντας αρχίζουν να έρχονται κι οι περιορισμοί (που θέλεις πάρα πολύ να σιχτιρίσεις, μέχρι να το κάνεις όμως τους δέχεσαι).
Οι επιλογές μού βγήκαν γρήγορα, αυθόρμητα, δίχως δύσκολες επεξεργασίες ή αιτιάσεις. Τουλάχιστον έξι θα μπορούσαν να τροποποιηθούν με συνδυασμούς, αλλά στάθηκα λιγάκι και στο μοναδικό της ευκαιρίας να καταθέσω ονόματα που δεν έχω συζητήσει με κανέναν για καιρό, που γέμισαν αράχνες, αλλά μολοντούτο πού και πού βγάζω να ακούσω τα τραγούδια τους και το κάνω χωρίς να με απασχολούν σκοτούρες για κριτικές ή άρθρα (ποιος αναφέρεται πλέον στους Dazibao;). Σκαρφίστηκα και μία αποκλειστικά με ελληνικές, μα ύστερα την παρκάρισα, έτσι για να υπάρχει.
Σε κάποια στιγμή στο μέλλον πάντως θα έρθει κι η επανεκτίμηση της αυθεντικότητας της σχέσης μας με τη μουσική συνολικά, το αναμένω. Εύχομαι να είμαι κι έτοιμος.
Εν κατακλείδι, η παρακάτω λίστα στο κεφάλι μου συνάδει με το μεδούλι της ουσίας του αφιερώματος: ομαδικό μεν, προσωπικό δε, στο τέλος και τα δύο. Πάντα τέτοια και με ανάλογες αφορμές!
1. Joy Division
Καλά, δεν πιστεύω σοβαρά να περίμενε κανείς και σχόλιο.
2. Cranes
Έχω τα πρώτα τους 12'', όλα σε βινίλια εποχής, τα άλμπουμ στις limited εκδόσεις, το box με τα 3x7" του "Jewel", το λάιβ ενυπόγραφο απ' την μπάντα, το βιβλίο με τους στίχους της Alison Shaw με αφιέρωση, τι να λέμε...
3. Arvo Part
Ομολογώ το ψεματάκι μου, αποκλείεται να έχω άπαντες τους δίσκους του και να το 'θελα δηλαδή. Θεσμικά όμως, συναισθηματικά, ή όπως αλλιώς τα 'χω λογαριάσει, ο συνθέτης εμπίπτει στο κόνσεπτ καθότι ο μόνος με ολόδικό του ράφι στη δισκοθήκη μου (κι ασφαλώς γεμάτο).
4. Dazibao
Γάλλοι post-punkers με δράση σχεδόν δεκαετίας, απ' το '83 στο '92-'93, και την προσωπικότητα του Μαροκινού Jamil Saiarh που τραγούδαγε και στα αραβικά. Μεγάλο γκρουπ. Απαριθμώ βήμα-βήμα τη δισκογραφία τους σε βινίλια, εκτός του "Shems Soleil" και του box (σε cd).
5. Portishead
Η δεύτερη ασχολίαστη επιλογή.
6. Matt Elliott
Ομοίως η τρίτη. Υπό τις συνθήκες που γράφτηκε, είναι επιτυχία και μόνον που ολοκλήρωσα την κριτική στο περσινό του.
7. In The Woods...
Μετά απ' αυτούς πολλά στο παγκόσμιο μέταλ δεν θα ήταν ίδια. Ευτυχώς που το καταλάβαμε στον πραγματικό του χρόνο.
8. Kendra Smith
Μέχρι εκείνο το χαμένο split 7'' του '90 στην Overzealous Edition, την δεύτερη πλευρά την είχαν οι Keith Levene & Hillel Slovak, σε διάφανο βινίλιο.
9. Marnie
Από τους Party Boys, στα σόλο της, στους The Spirit Girls. Το "Woman With Bass" ανήκει στους πιο χιλιοπαιγμένους μου δίσκους γενικότερα!
10. The Three Johns
Αδικημένοι. Συνεπέστατοι, πανάξιοι, τα άλμπουμ τους κόβουν ακόμη ξυράφι κι άφησαν στα χέρια του χρόνου το "Do The Square Thing" το '84, τραγούδι μ' ένα απ' τα αποτελεσματικότερα ξεσηκωτικά ρολαρίσματα που έχει αποτυπωθεί έβερ.
11. Wipers
Τελευταίοι, τιμής ένεκεν. Για τον Greg Sage και τα κατορθώματά του γράφτηκε και το πρώτο μου άρθρο για το φανζίν "Στις Σκιές Του Β-23". Χειρόγραφο τότε. Εντάξει, ομολογώ την παρασπονδία, σίγουρα μετά το '96 δεν τους (τον) παρακολούθησα με την παλιά προσήλωση.
_____
