Είναι ο 60χρονος Michael Gira o ροκ μουσικός του 2014;
Ο προηγούμενος μακαριότατος διάβαζε και δεν χαμπάριαζε, εγώ κλείστηκα στο σπίτι για ολόκληρο το 2014 και έγραψα βιβλίο (λευκή διαφήμιση: θα κυκλοφορήσει προσεχώς με τίτλο "Προτιμώ τα παλιά τους") έτσι δεν πήρα χαμπάρι πολλά πράγματα, όπως τη βελτίωση της κατάστασης της οικονομίας, την πληθώρα των μεταρρυθμίσεων, την αλλαγή του διεθνούς κλίματος υπέρ της χώρας μας...
Και στη μουσική έμεινα πίσω αλλά χαίρομαι βλέποντας τις λίστες των συναδέλφων στις οποίες ψηφίζονται 150 διαφορετικοί τίτλοι, πράγμα που σημαίνει ότι δεν βγήκαν και πολλοί συναρπαστικοί δίσκοι. Μόνο ένας έγινε μαζικά αποδεκτός - "To Be Kind" είναι ο τίτλος του.
Ένα φαινόμενο που γίνεται κάθε χρόνο εντονότερο στα 14 χρόνια που βγάζουμε ετήσιες λίστες στο Mic είναι η σταδιακή διαφοροποίηση των προτιμήσεών μας. Κάποιοι ακούγαμε παλιά τα ίδια πάνω-κάτω συγκροτήματα και τώρα δεν βάζουμε ούτε έναν κοινό δίσκο στις λίστες μας.
Αφού δεν γεννήθηκε κανένα νέο μουσικό είδος μέσα στο 2014 και δεν ξαναδοκίμασα να ασχοληθώ με κάποιο από τα υπάρχοντα που απέρριψα στο παρελθόν, συνέχισα να παίζω τέτρις συμπληρώνοντας τα indie, post-punk, ψυχεδελικά, singer-songwriter, garage, americana κλπ κενά, τοποθετώντας δίπλα στους προγενέστερους κάθε νέο συγκρότημα το οποίο έχει και κάτι μικρό δικό του να προσθέσει, που δεν ακούγεται σαν ηχώ των επιρροών του και φυσικά έχει καλά τραγούδια.
ΔΙΣΚΟΙ:
1 The Wind-Up Birds - Poor Music
Κουαρτέτο απ' το Leeds που εισέβαλλε με τον προηγούμενο δίσκο του στην πτέρυγα που φιλοξενεί τους Fall, Wedding Present, Prolapse και άλλους. Ο τραγουδιστής με τη έντονη βρετανική προφορά είναι και καλός στιχουργός, οι δε σωματοφύλακές του βαράνε ακούραστα και δεν έχουν πρόβλημα να τελειώσουν τα τραγούδια όταν τους το υποδείξει η έμπνευση, στο ενάμιση ή στα έξη λεπτά.
2 Carla Bozulich - Boy
Μετά από τρεις δεκαετίες στην πιάτσα κι αφού δοκίμασε σχήματα και ψευδώνυμα θα έλεγα ότι βρήκε τους δικούς της Bad Seeds και έβγαλε έναν "εμπορικό" δίσκο με λιγότερη agony και περισσότερη ecstasy, που είναι ροκ και μπλουζ, ζεστός και ερωτικός, με μελωδίες ακόμα και μπανταραραρά.
3 The Notwist - Close To the Glass
Πρώτος δίσκος γι' αυτή τη δεκαετία στον οποίο συγκινούν και πάλι με τους ηλεκτρονικούς, τους ήχους των παραδοσιακών οργάνων και τον μοναδικό τραγουδιστή τους τον οποίο θα άκουγα και σε ακαπέλα ηχογραφήσεις. Θα προλάβουν δεύτερο μέχρι το 2019; (Γνωστοί τεμπέληδες οι Γερμανοί - ως πότε θα τους συνδράμουμε;)
4 The Coathangers - Suck My Shirt
Δώδεκα γρήγορα γκαράζ τραγούδια με κολλητικές μελωδίες που όλα θα μπορούσαν να είχαν ή έχουν κυκλοφορήσει ως σινγκλς. Οι τρεις ατλαντίνες μοιράζονται τα φωνητικά αλλά η βραχνή ντράμερ ξεχωρίζει. Αυτή είναι μουσική, η χαρά της ζωής (μας).
5 David Thomas Broughton & Juice Vocal Ensemble - Sliding the Same Way
Μοναδική περίπτωση φολκ τροβαδούρου, όχι μόνο για το ιδιαίτερο τραγουδιστικό στυλ και την ιδιαίτερη χροιά της φωνής αλλά και τους ήχους, τις φωνές και τα όργανα που επιστρατεύει να συνοδεύσουν την κιθάρα του. Προυρκ κουτσούζ.
6 Lydia Lunch & Cypress Grove - A Fistful οf Desert Blues
Με διαφορά πέντε ημερών γεννήθηκαν σε διαφορετικές χώρες πριν 55 χρόνια, και το αποτέλεσμα από τη συνάντηση της αγάπης του για την παράδοση και του τραγουδίσματος της μίας νότας της (όπως το είχε χαρακτηρίσει παλιά), πέρα από τον καλό δίσκο που κυοφορούνταν για χρόνια μάς επιφύλαξε και τη διασκευή της χρονιάς (Revolver - Lanegan). Ο Jeffrey Lee Pierce θα καμαρώνει για το φίλο του.
7 Morgan Delt - Morgan Delt
Καλιφορνέζος γραφίστας που ζει στο βουνό (ελπίζω να μην μετακομίσει) και ηχογραφεί μόνος του ψυχεδελική μουσική η οποία είναι δυναμική και φευγάτη, επηρεασμένη απ' τους κλασικούς του είδους αν και ο ίδιος αναφέρει και πιο σύγχρονες επιρροές.
8 Post War Glamour Girls - Pink Fur
Δεύτερο κουαρτέτο απ' το Leeds (πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για πέρσι;) με ντεμπούτο που δυσκολεύεσαι να καταχωρήσεις κάπου (Post-punk; Dark Cabaret; Indie; Art Rock;) αλλά δεν σ' αφήνει να βαρεθείς με τις αλλαγές των φωνών, ρυθμών, διαθέσεων και έντασης. Μ' αρέσουν οι δίσκοι που δεν έχουν "τετράγωνα" τραγούδια.
9 Future Islands - Singles
Η ένοχη απόλαυση της χρονιάς κυκλοφόρησε από την 4AD και η μπάντα του Samuel T. Herring παίζει το είδος που καταχωρήθηκε σαν New Wave με εκπροσώπους ονόματα σαν τους Tears for Fears ή του OMD. Είναι τόσο καλοί ή είχα ανάγκη να ξεφύγω με κάτι ελαφρύτερο;
10 Dean Blunt - Black Metal
Μαύρος τίτλος, μαύρο εξώφυλλο, μαύρος δημιουργός που ακούγεται σαν τζαμαϊκανός, τραγούδια στα οποία σαμπλάρει Big Star και Pastels, τον σιγοντάρει η Joanne Robertson, το "Forever" διαρκεί περίπου όσο λέει κι ο τίτλος του, κιθάρες, έγχορδα, μεγάλα ορχηστρικά μέρη, εν ολίγοις μια ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα κυκλοφορία που παρόμοιά της δεν έχεις στη δισκοθήκη σου.
11 Under Construction
Επειδή δεν μπορώ να διαλέξω έναν από τους είκοσι ακόμα δίσκους που ανταγωνίζονται για μια θέση στην ενδεκάδα, θα το αφήσω ανοιχτό και θα προσθέσω το αριστούργημα του 2014 που θα ανακαλύψω με καθυστέρηση.
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ:
1 First Aid Kit - My Silver Lining
2 Gravenhurst - The Citizen
3 Greys - Use Your Delusion
4 The Coral - Wrapped In Blue
5 Gallon Drunk - Before the Fire
6 Dream Police - Pouring Rain
7 Ought - The Weather Song
8 Hamish Kilgour - Strength Of An Eye
9 Woods - With Light And With Love
10 Kalle Mattson - Darkness
11 Steve Gunn - Tommy's Congo
_____
