Εις μνήμην όσων ξέχασα (κι όχι όσων κατά λάθος άφησα απέξω)
Σας διαβεβαιώνω ότι το ζήτημα δεν είναι καινοφανές. Μιλάω για τη σκοπιμότητα να φτιάχνουμε λίστες με τα καλύτερα στο τέλος κάθε χρονιάς. Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει και τελικό συμπέρασμα καθολικής αποδοχής δεν βγήκε ποτέ. Έχει όμως κι αυτό τη γοητεία του. Θυμάμαι, σα να είναι τώρα, την πιο επεισοδιακή συζήτηση που έγινε παρόντος μου γι' αυτό το θέμα κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '80 στο κατάμεστο γραφειάκι του αρχισυντάκτη. Όταν αρχίσαμε, το φως του ήλιου χανόταν πίσω από το λόφο του Μετς και όταν τελειώσαμε (για την ιστορία, οι λίστες νίκησαν) η νύχτα είχε διανύσει πολύ δρόμο. Οι περισσότεροι ήθελαν να δημοσιευτούν οι σχετικές λίστες, αλλά η μειοψηφία αποδεικνυόταν πολύ σκληροπυρηνική. Και, προσέξτε, δε μιλάμε για συνθήκες ανάλογες με τις σημερινές, που μπορείς μέσω διαδικτύου να δεις ανέξοδα και από νωρίς λίστες από όλο τον κόσμο, αλλά για μέρες που έβλεπες μόνο δύο ή τρεις σε περιοδικά που αγόραζες. Για μέρες που ήταν συχνό φαινόμενο κάποιοι να τις αντιγράφουν και να τις πηγαίνουν στο δισκάδικο για "εξαργύρωση". Τρελό, έτσι; Αν, λοιπόν, τότε το ζήτημα ήταν αμφισβητούμενο, πόσο μάλλον σήμερα, που όλα αυτά απέχουν μόνο ένα κλικ. Μόνο που η εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία δε συνεπάγεται απαραίτητα και αντίστοιχη ευκολία προσέγγισης της ουσίας. Για να λέμε όμως την αλήθεια, στις μέρες μας το ζήτημα μοιάζει λυμένο. Ναι, λοιπόν, στις λίστες! Αλλά, τόσοι "αγώνες" πήγαν χαμένοι; Τι θα κάνουμε τώρα χωρίς "βαρβάρους"; Μα, φυσικά, θα βρούμε. Και, ιδού το δίλημμα: οι λίστες γεννιούνται από τους Mothers Of Invention ("we're only in it for the money") ή από τους Kinks ("give the people what they want"); Μην πονοκεφαλιάζετε άσκοπα. Εδώ στο Mic δεν υπάρχει χώρος για ψευτοδιλήμματα. Dear Mothers, αυτό δε σημαίνει πως δε σας αγαπάω.
Λίστες, λοιπόν. Τις προτιμώ χωρίς σχετικούς αφορισμούς και δη καταστροφολογικούς, του τύπου "άλλη μια ανούσια χρονιά" κλπ. Κι έτσι, θα τις συνοδεύσω πιο "ελεύθερα". Βλέπετε, καμιά φορά πιστεύω πως -σε μια λίστα- οι πληροφορίες για ένα δίσκο είναι λιγότερο σημαντικές από τις εικόνες που δείχνει η μουσική του. Άλλοτε, πάλι, όχι.
10 +1 Δίσκοι:
1. Ryley Walker - Primrose Green
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αναβίωση των Tim Buckley, Nick Drake, Van Morrison, Tim Hardin και John Martyn, αλλά με μια μυστηριακή δημιουργία πάνω στο ύφος τους, μέσω μιας μαγικής Guild D-35 και ολίγων jazz μεγατόνων.
2. Kurt Vile - B'lieve I'm Goin Down
Τραγούδια γραμμένα στο πατάρι, όταν τα παιδιά είχαν αποκοιμηθεί. Πείτε το indie folk, δεν πειράζει. Μπορείτε, όμως, να το ονομάσετε το μεγαλείο της λιγοσύνης, την ώρα που τα όνειρα τρομάζουν και το βάζουν στα πόδια.
3. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
Πρόκειται για μια συναισθηματικά φορτισμένη μεταστροφή στις ρίζες. Και, μάλιστα, δοσμένη με επικίνδυνα εξομολογητικό τρόπο. Μπάρκαρε ο νους σε ρότα επικίνδυνη.
4. Jacco Gardner - Hypnophobia
Ετούτη η ψυχεδέλεια δεν τηρεί τα προσχήματα μπροστά στον κίνδυνο της ομορφιάς. Είναι καθαρή και ξάστερη.
5. Bjork - Vulnicura
Δε με ευχαριστεί που το λέω, αλλά, αν τα συναισθήματα του χωρισμού μπορούν να ακούγονται τόσο όμορφα, τότε δε μου φαίνονται καθόλου καταθλιπτικά. Λέτε να φταίνε γι' αυτό οι νεράιδες του τζακιού;
6. Godspeed You! Black Emperor - Asunder, Sweet And Other Distress
Σιγά τα νέα... Κι εδώ τα χέρια σηκώνονται σα φλόγες ως τον ουρανό, κατακαίγοντας όλα τα σκοτάδια. Συγκατάβαση ανάποδη.
7. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit
Όπως και να κάθεται, δεν υπάρχει περίπτωση να μη βγάλει κάτι καλό. Έμπνευση με δανεικά, που καταλήγει αβίαστα φρέσκια σα γάργαρο νερό.
8. Yo La Tengo - Stuff Like That There
Μοιράζεσαι τη χαρά μαζί τους τόσο, που θέλεις να μείνεις μόνος.
9. Dave Cloud And The Gospel Of Power - Today Is The Day That They Take Me Away
Ακροβάτης πάνω από το χάος, με βλέμμα θολό απ' τον καπνό, χωρίς έγνοια για το αύριο. Με κομμένο απ' τα χέρια του το δίχτυ ασφαλείας.
10. Lanterna - Backyards
Η ξεχασμένη γλυκύτητα της κιθάρας, που πετυχαίνεις μονάχα την ώρα που οι ίσκιοι μικραίνουν, πριν το απόγευμα.
11. Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase
Όταν ο Steven λέει πως το εμπνεύστηκε από το "The Dreaming" της Kate Bush, μένει τίποτα άλλο για να πω;
10 + 1 Τραγούδια:
1. Ryley Walker - Summer Dress
Η μουσική της πάλης του φωτός να μην ξεψυχήσει, με τον ήλιο βασιλεμένο και τα άστρα ακόμα αόρατα.
2. Kurt Vile - That's Life, Tho (Almost Hate To Say)
Γιατί τα πιο γλυκά χαμόγελα γράφονται σε στόματα ανθρώπων πονεμένων.
3. Anna von Hausswolff - Come Wander With Me / Deliverance
Παραμορφωμένοι ήχοι σε σκοτεινές γωνίες του μυαλού.
4. Yo La Tengo - Automatic Room
Να πώς γίνεται ομορφιά η πίκρα.
5. Bevis Frond - Second Son
Αόριστες νοσταλγίες παλεύουν ν' αδειάσουν το μυαλό μας.
6. Blank Realm - River Of Longing
Οι καρδιές φτερουγούν στο κρυφτό του new wave, αφήνοντας τα στήθη που κατοικούν.
7. The Chills - Warm Waveform
Κάποιες φορές η αγάπη δεν ξέρει τι λέει.
8. A Place To Bury Strangers - Now It's Over
Το ζωντάνεμα των απαρηγόρητων ίσκιων.
9. Killing Joke - Euphoria
Ξυπνούν μέσα σου τα πεθαμένα χρόνια.
10. EL VY - I'm The Man To Be
Σατυρική pop σάτιρα με ροκάδικη εξυπνάδα.
11. Wire - In Manchester
Ο παραλογισμός της ελπίδας.
________________________________________________________
