Ελλάδα 2015 - Μουσικές κι άλλα εν μέσω ενός δεσπόζοντος, νέου μνημονίου

Το 'χετε αναλογιστεί; Ολόκληρη η δεκαετία, απ' το '10 και δώθε δηλαδή, κυλάει ως μια ατέρμονη σύνθεση από κινέζικα κουτιά: χρεοκοπία, δανειακές συμβάσεις, προγράμματα διάσωσης, φτωχοποίηση, για το καλό μας κ.λπ. Η καθημερινότητα που ζούμε άλλαξε. Επόμενο ήταν να αυξηθεί κι η όποια ανθρώπινη επιθυμία για στεγανοποίηση κι ασφάλεια. Η οποία επιθυμία όμως λες και χάνεται μαγικά βάζοντας να παίξει το "The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud", το "Κουστουμάκι", το "Haunted"... Άλμπουμ που μολονότι γεννήθηκαν μέσα στην εν λόγω κατάσταση, έρχονται σε ευθεία, κόντρα αντίθεση προς ό,τι αποκτηνωτικό συνεχίζει να συμβαίνει τριγύρω.

Αν μη τι άλλο η δημιουργία στη σημερινή Ελλάδα διατρέχεται πια από μια διακριτή αίσθηση του επείγοντος - "έχω κάτι πάρα πολύ σημαντικό να πω και πρέπει να το πω αμέσως τώρα". Μα ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται όλο και πιο πολύ κι απ' το γεγονός πως η αντίθεση ανάμεσα στο τοπικό και στο παγκόσμιο, που υπήρχε κατά τις δεκαετίες του '80 και του '90, και μέχρις ενός βαθμού εκφράστηκε κάποτε με όρους γενεών, πλέον έχει ολοκληρωτικά εξαφανιστεί. Σόλο ή σε γκρουπ, βρίσκονται συνθέτες και τραγουδοποιοί σε τούτη τη χώρα και σε τούτους τους καιρούς -έστω κι αν συχνότατα τούς συναντούμε να πράττουν έχοντας ήδη μεταναστεύσει- για τους οποίους το ζητούμενο δεν είναι να συνέλθουν από λησμονιές ή να επαναφέρουν το παλιό σε επικαιροποιημένη συσκευασία. Δεν είναι ούτε καν το φλερτ με τις προ κρίσης διαθέσεις μας, κι ας ακούγεται αυτό κάπως σαν ακραία κι έκθετη νοηματική κατάληξη (που ίσως και να 'ναι).

Αντιπαλεύοντας κάπως τον κακώς νοούμενο πειθαναγκασμό και την αποικιακή εξάρτηση που φτάνει στα όρια του γκροτέσκο, δηλαδή γυμνές τις αλήθειες (και) του αριστερομνημονίου (καινούργιος όρος, μόλις πέρυσι κυκλοφόρησε!), κράτησα για εδώ ένα έντυπο που εσκεμμένα δεν συνεπάγεται κανέναν απ' τους περιορισμούς περί φυσιολογικότητας και τάξης στην γραφή του. Η Τσουτσούνα έβγαλε το πρώτο της τεύχος τον Οκτώβριο, η συχνότητα έκδοσής της εναπόκειται στο θυμικό των συντακτών της -να δείτε που θα κάνει σχολή το MiC- κι αυτοπροσδιορίζεται ως σουρεαλιστικού περιεχομένου. Της εύχομαι τουλάχιστον ανάλογο, ή και καλύτερο, βίο.

Ανήκουμε, θέλω να πιστεύω, σε όσους καταλαβαίνουν απόλυτα γιατί οι δίσκοι που ξεχωρίζουμε (κι εντέλει κρατάμε) από κάθε χρονιά που φεύγει ανέκαθεν μας ωθούσαν σε κομψούς στοχασμούς. Ακόμη κι όταν η κάθε κομψότητα πλήττεται σοβαρά απ' τον κιτρινισμό όπως προσφάτως. Πρόκειται για μουσικές που δεν γίνεται να γραφτούν από συνήθεια, δεν μπορεί να μην έχουν τις διαφορές που θα τους δώσουν αξία και δεν βγαίνουν αλλιώς παρά προσπαθώντας οι δημιουργοί τους να ανταποκριθούν στο συνολικό όραμα για κάτι καλύτερο.

11 δίσκοι λοιπόν:

1. Anadelta - "Supposing We Haven't Reached A Deadend"
2. Tania Giannouli Ensemble - "Transcendence"
3. Mikael Delta - "Life Is Now"
4. Analock - "Drive In Hell"
5. Stavros Gasparatos - "Expanded Piano"
6. Lucifer's Child - "The Wiccan"
7. λάμδα - "Η Επόμενη Μέρα"
8. Crestfallen - "Chamber Works"
9. The Fog Ensemble - "S/T"
10. Eziak - "No Place Land"
11. Stone Cold Dead - "Lava Flows"

Για τους τρεις τα 'χουμε ήδη πει σε κριτικές. Θα 'ναι μονάχα ζήτημα λεπτομερειών αν επιθυμεί κανείς να τις ανατρέξει ξανά μα για την περίπτωση που όντως θέλει, "Η Επόμενη Μέρα" βρίσκεται εδώ, το ομώνυμο του The Fog Ensemble εδώ και το "Transcendence" εδώ. Για το τελευταίο να καταθέσω υπό τύπου πρόσθεσης και την εμπειρία μου απ' την ακουστική παρουσίασή του στην Οικία Άγγελου & Λητώς Κατακουζηνού στις αρχές Δεκέμβρη, μόνον ως πρόσθεση είχε νόημα εξάλλου. / Ο Δημήτρης Σφυράκης (Anadelta) ξαναδούλεψε πιο επεξεργασμένα την επιχειρηματολογία του σ' ένα δίσκο βαθύτατης θέλησης. Δεν υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα που να 'χουν τις ιδέες και τους τρόπους για να κάνουν τόσο ελκυστικό στις μέρες μας το ποστ ροκ. / Ο Μιχάλης Δέλτα εξακολουθεί να 'χει ανησυχίες, αλλά δεν είναι τόσο αυτό όσο το ότι έχει αναπτύξει με τον καιρό το ικανό απόθεμα γνώσης για να φτιάχνει σπουδαίους ορχηστρικούς δίσκους. / Για τον Νίκο Βανδώρο (Analock) σκοπεύω σε αναλυτικό γραπτό προσεχώς. / Ακολουθώντας μια σταθερά ανοδική πορεία, ο Σταύρος Γασπαράτος μάς έδωσε ίσως την καλύτερή του δουλειά απ' την εποχή των Γύρω-Γύρω. / Οι Lucifer's Child δεν αναζήτησαν πουθενά ευλογοφανείς συμμετρίες στο εξτρεμιστικό μέταλ τους κι έτσι κατέθεσαν κομμάτια συντριβής όπως το "Spirits Of Amenta". / Πάλι καλά που υπογράφεται ευκρινώς απ' τον Αλέξανδρο Ζαφειρόπουλο το "Chamber Works" ειδάλλως θα ψάχναμε για κάποιο κρυφό πρότζεκτ ανάτασης του Antony Hegarty στο πεδίο της σύγχρονης σύνθεσης (που δεν υπάρχει κιόλας). / Μεσολάβησε σχεδόν μια τριετία απ' το ντεμπούτο τους κι ενέχει κάποιοι να ξέχασαν, οι Eziak όμως ανέβασαν τουλάχιστον δύο σκαλοπάτια τα περί σύνθεσης, ήχου και δεσίματος στο δεύτερό τους άλμπουμ. / Αντιθέτως, μέχρι το "Lava Flows" δεν υπήρχε διαθέσιμο ερμηνευτικό μοντέλο για την χρήση του ηλεκτρικού κοντραμπάσου στο αβάν-γκαρντ μέταλ. Οι τρεις Stone Cold Dead ανέλαβαν σε γενικές γραμμές να το αναπτύξουν και το 'καναν με αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα.

Κι 11 κομμάτια που δεν βρίσκονται στους παραπάνω δίσκους:

1. Esoteric Sob - "Broken"
2. Μανώλης Γαλιάτσος - "Πριν Γίνω Λάφυρο Του Κτήνους"
3. Bad Mathematics - "Sacrifice"
4. Andreas Polyzogopoulos - "Anicca"
5. Zenjungle - "Μόνη Μου Πατρίδα Τα Παιδικά Μου Χρόνια"
6. Big Fat Lips - "Signs"
7. Katavasia - "Virgin Blood"
8. Strovili - "Μάτια Του Βυθού"
9. SANS - "Silent Witness / Bird On Flight"
10. Χάος - "Πομπή"
11. Right Knider - "Outer Lycopolis"

Αν τούτο το κείμενο ήταν γραμμένο από κοινωνιολόγο, ή κι εθνογράφο ανθρωπολόγο -με τις εκτροπές που φαίνεται να παίρνουν οι καταστάσεις που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια- πιθανόν να περιείχε κι αμέτρητες άλλες προεκτάσεις και θέσεις (με όντως τεράστιο ενδιαφέρον) που αφορούν στη μουσική έμπνευση και στην έμπνευση γενικότερα υπό συνθήκες αναμορφοποίησης. Όμως δεν είναι. Συνεπώς έχουμε μπροστά μας παρ' ολίγον έναν χρόνο για να ξαναδούμε σε ποιες περιοχές του θέματος δεν είχαμε προπονηθεί...