ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ 2013

ΜΙΑ ΛΕΜΕΤΩΡΑ ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΛΟΧΩΡΑ. ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΙ ΨΗΦΟΥΣ 10+1!

Στα πλαίσια του παραπάνω αφιερώματος που έψησα τον εαυτό μου ν' αναλάβει, εκτέθηκα στην ακρόαση εκατό περίπου φετινών κυκλοφοριών. Η διαδικασία ήταν ομολογουμένως ευχάριστη. Λίγα πράγματα προσπέρασα ως αδιάφορα, τα περισσότερα μου άφησαν μια αίσθηση κι απ' αυτά κάποια θεώρησα άξια αναφοράς, ή ακόμα περισσότερο, ψήφου. Η γλώσσα έπαιξε αμφίσημο ρόλο. Απ' τη μια αντιμετώπιζα θετικότερα όσους μου τραγουδούσαν ή μου μιλούσαν στη γλώσσα μου, αλλά ήμουν πολλές φορές απογοητευμένος απ' τους στίχους που μου φάνηκαν τετριμμένοι ή ανούσιοι, δυο απαγορευτικά επίθετα για να ακούσω ευχάριστα κάτι. Ο αγγλικός στίχος από την άλλη ενώ ενέχει απόσταση και μυρίζει ευκολία κάνει πιο εύκολη την τελική ευχαρίστηση γιατί δίνω βάρος στη μουσική συγχωρώντας πράγματα που αν τα άκουγα στα ελληνικά θα μου χτυπούσαν ανώριμα ή ανάξια λόγου. Η προφορά βέβαια όταν δεν είναι φτιαχτή βρετανική είναι ελληνική γκρικ λόβερ κι αυτά δεν βοηθούν επίσης, μια δυο εξαιρέσεις όπου πετύχαμε αγγλικά με ευχάριστη ελληνική αξάν ήταν καλοδεχούμενες.

Οι παλιοί:
ήταν όπως πάντα δυνατοί, αναγνωρίσιμοι και κατασταλαγμένοι.
Ο ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ στο Obi-Obi-Bi ηχογράφησε κομμάτια που παίζει στα σόου του τα τελευταία χρόνια, πότε σε μέταλ, πότε σε γκρικ έθνικ ύφος. Η φωνή του παραμένει βαθιά, πειστικότατη κι εκφραστική, ίσως όμως τα τραγούδια να μην αποδειχτούν απαραίτητα στο βάθος του χρόνου.
Στο Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί, ο ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ, χαλαρότερος από ποτέ, μασάει τα σύμφωνα τραγούδι το τραγούδι σ' ένα νωχελικό, σίγουρο δίσκο, καμβά για να πινελιάζουν απέριττα οι B-MOVIES.
4. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ πειραματίζεται στο παρεΐστικο μουσικό του κοινόβιο, κρατώντας σχεδόν ατόφια την πρώτη αίσθηση του κάθε κομματιού και μας δίνει έναν πειραγμένο, αλλά άμεσο δίσκο. Έξτρα μπόνους οι πολύ ωραίοι στίχοι και ο τίτλος, Η Γελαστή Ανηφόρα.
Ο ουμανιστικός ρομαντισμός του Κ. ΒΗΤΑ αγγίζει αβίαστα στο Αντήχηση τα φυλλοκάρδια όσων πρωτοσυγκινήθηκαν με τους Στέρεο Νόβα. Το όμορφο μπορεί να σου θυμίζει ό,τι θέλει.
Οι ΓΚΡΟΒΕΡ μπορεί να μου άρεσαν περισσότερο στην πρώτη τους φάση, ο Πέρτσινος είναι όμως αυτός που εδώ και είκοσι τόσα χρόνια τους έδωσε τη χαρακτηριστική τους ταυτότητα και το πάνκικο ροκ του Γέννημα-Θρέμμα αποπνέει τιμιότητα και πείσμα. Ρισπέκτ.
5. Το στοίχημα στο Ανθρώπινες Ιστορίες είναι αν οι ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΙ τελικά άξιζαν το όψιμο χάιπ της πιτσιρικαρίας των τελευταίων χρόνων, ή καλά θάκαναν να ξαναεξαφανιστούν στη λήθη που τους είχε εξορίσει η προηγούμενη γενιά. Τι να πω, αυτή τη φορά με τους πιτσιρικάδες είμαι...
Το κιθαριστικό μέταλ πανκ των DEUS X MACHINA ρέει απολαυστικά σα χείμαρρος από το The Sound of Liberation. Η σχηματική εκφορά των αγγλικών στίχων όμως μάλλον υπονομεύει τη σοβαρότητα του εγχειρήματος.
3. Στο Φιγουρίνι οι LOST BODIES ξαναστήνουν μια μηχανή απώθησης της νεοελληνικής πραγματικότητας με το ιδιοσυγκρασιακό τους δηλητήριο. Σαχτούρη έχουμε ξανακούσει μελοποιημένο, αλλά ο συνδυασμός Θάνου Κόη και Όλιας Λαζαρίδου είναι απογειωτικός. Τον Καβάφη τον έχουν ήδη απ' την πρώτη τους κασέτα, ούτως ή άλλως.
Ο ΚΩΣΤΗΣ ΔΡΥΓΙΑΝΑΚΗΣ σε μεγάλα κέφια παίζει με τη διάθεση, τα νεύρα και το μυαλό μου σ' ένα δίσκο μυζίκ κονκρέτ πολύ ιδιοσυγκρασιακής και πολύ πυκνής για να την πεις μυζίκ κονκρέτ. Βασικά για να την πεις οτιδήποτε. Το Blown Into Breeze, όντας αυτό που είναι, δεν θα φέρει καινούργιους στην παρέα, οι παλιοί πάντως υποψιάζομαι ότι βρήκαν τον απόλυτο δίσκο για να παίξουν τυχαία στο ανυποψίαστο θύμα τους, με μια αδιόρατη λάμψη στο βλέμμα κι ίσως ένα μικρό υπόκωφο γελάκι.
Τέλος, δεν με πολυπορώνει αυτό το είδος μέταλ, σαν απλός ακροατής πάντως εκτίμησα το Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού σαν ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι στις μυθολογίες του κόσμου από ένα από τα κατά γενική ομολογία σταθερά καλύτερα εξτρήμ/μπλακ μέταλ γκρουπ, τους ROTTING CHRIST.

Οι νεώτεροι:
κάποιοι ήταν συνεπείς στο ραντεβού τους, πολλοί είχαν χρόνια να εμφανιστούν.
ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ - Ονειροπαγίδα
Η σαγηνευτική γρήγορη κιθαριστική ποπ τους μούλειψε, όπως και η φωνή της Παυλίνας Μιχαηλίδη. Αν ο στίχος τους είχε και κάτι ιδιαίτερο να μου πει...
ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΕΜΠΟΝΟΣ - Blue Nevus
Η επαγγελματική διαστροφή των τίτλων είναι τυπική ενός παθολογοανατόμου, το ξέρω από πρώτο χέρι. Διεστραμμένη είναι κι η μπλουζ κιθάρα που ακούγεται να παίζει, ή μπλουζ-λάικ, για να μιλήσουμε στη γλώσσα του. Με θετικές τις χρώσεις Fred Frith και Snakefinger, η διάγνωση φαίνεται να τίθεται από μόνη της, επί του εξετασθέντος υλικού.
SMALL BLUES TRAP / GEORGIA SYLLEOU - The Longest Road I Know
Οι φθιώτιδιωτες SBT είναι γκρουπ προθέσεων και το δείχνουν βάζοντας στο μπλουζ τους την Γεωργία Συλλαίου να απογειώσει κάποιες απ' τις συνθέσεις τους. Η Συλλαίου όμως δεν είναι αρκετά συμβατική, ούτε κι η μπάντα ξεφεύγει αρκετά για να νικηθεί η άτιμη η βαρύτητα.
ΚΟΡΕ. ΥΔΡΟ. - Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό
Σα ν' ακούω Τζικ Νακασιάν να ενορχηστρώνει Γιώργο Θεοδοσιάδη σε στίχους Τζίμη Πανούση. Οι Κόρε. Ύδρο. στη χρυσή τους ω(ρι)μότητα.
ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΝΥΜΦΗ - Ψυχοστασία
Αν παλιά ο εστετικός φορμαλισμός τους δεν με άφηνε να αισθανθώ πράγματα, πέρα από την αποστασιοποίηση, φέτος κατάφερα να ευφρανθώ από τις ατμόσφαιρες και να γοητευτώ από την αισθητική τους πρόταση, που συνταιριάζει ελληνική αρχέγονη αίσθηση, αναγεννησιακές θύμησες και σύγχρονη τεχνοτροπία.
2L8 - Η Κλωστή
Η αίσθηση του εσωστρεφούς καμπαρέ από ευαίσθητες ψυχές με δυνατά συναισθήματα υπάρχει και στη φετινή, ελληνόφωνη εκδοχή αυτού που επιχειρούν χρόνια ο Κ the Clown και οι περισταστασιακοί ή μόνιμοι συνεργάτες του. Το πάγιό μου πρόβλημα είναι ότι το μήνυμα είναι (και) το μέσο και εδώ το μέσο παραείναι και παραμένει αυτοαναφορικό για να αισθανθώ πράγματα και εγώ στην απέξω.
TΗΕ CALLAS - Am I Vertical?
Ο Τζιμ Σκλαβούνος στην κονσόλα και τα ντραμς δείχνει ότι έχει εκτιμήσει σωστά τη δυναμική του εγχειρήματος βοηθώντας το εχμ, αρτ πρότζεκτ των Κάλλας να βγάλει την πιο σαφή, σφιχτή κι ενδιαφέρουσα κυκλοφορία τους. Ίντι αρτ ποπ περισσότερο για μουσικόφιλους και λιγότερο για γκαλερίστες.
1. ALCALICA - Ύδωρ
Ένα ζευγάρι του κόσμου, ο Λεωνίδας και η Julie, πότε Βερολίνο, πότε Μυτιλήνη, πότε οπουδήποτε αλλού. Πολύ λυπάμαι που δεν τους παρακολούθησα από την αρχή της πορείας τους, προτείνουν αυτό ακριβώς που θα ήθελα ν' ακούσω σε τούτο το αφιέρωμα: μια φρέσκια, προσωπική ματιά στη σύγχρονη μουσική κουβαλώντας μνήμες από την παράδοση, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν δικιά τους ελληνική μουσική με εργαλεία από τη σύγχρονη.
6. MOHAMMAD - Som Sakrifis
Έτυχε ποτέ να σας έχω πάρει μονότερμα στην κουβέντα για το εξαιρετικά εκτεταμένο, αναλυτικό χαμηλό που έχουν τα ηχεία μου; Αυτοί εδώ οι τρεις τύποι, τσέλο, κοντραμπάσο και γεννήτριες ήχου, μ' έχουν κάνει να το σκεφτώ να το κάνω πολλές φορές. Τα γούφερ μου πλαντάζουν από συναίσθημα κι οι γείτονες ρωτάνε τι μουσική είναι αυτή που αντί να τους ενοχλεί, τους μαγεύει.
TΗΕ ΒΟΥ - American Unicorn
Δεύτερη κυκλοφορία στ' αγγλικά μετά την προπέρσινη συλλογή "When You Grow Up Your Heart Dies", ο Μπό(ου)ι ξαναφτιάχνει ηλεκτροπόπ τραγούδια που αμφιβάλλουν και υπονομεύουν. Εδώ όμως έχουμε ένα διαφορετικό, πιο ολοκληρωμένο κόνσεπτ, οι σινεφίλ αναφορές στα κομμάτια σχεδόν καθορίζουν το νόημα του εγχειρήματος και η πληθώρα μουσικής που φαίνεται να κουβαλάει αυτό το παιδί αποτυπώνεται με περισσότερη γλαφυρότητα. Ένα θέμα με το σεξ, να το προσέξ.
UNIVERSE217 - Never
Ατμοσφαιρικό μέταλ με θαυμάσια γυναικεία φωνητικά. Γιατί δεν τόβαλα στα 11;

Οι νιούμπηδες:
SELOFAN - Verboten
Σκοτεινό πειραγμένο αναλογικό ηλεκτρονικόπραγμα, γεμάτο σκιές και καταχνιά. Και πολύ προσωπικό ήχο.
DIRTY FUSE - Surfbetica
Την ιδέα του Ντικ Ντέηλ με τη Μισιρλού επιχειρούν 7 φορές οι Ντέρτι Φιούς με ισάριθμα ρεμπέτικα. Βέβαια δεν καταφέρνουν ν' απογειώσουν το στομπ του σερφομπίλυ πάνω στην προσπάθεια ν' αποδώσουν τις μελωδίες, οι οποίες αντίστοιχα χάνουν λόγω ηχοχρώματος τη χθόνια εσωτερικότητά τους. Κάτι σαν τη γοργόνα που ούτε να την τηγανίσεις μπορείς, ούτε να την, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει αβανταδόρικο.
BAZOOKA - Bazooka
Σκληρό νεο-νεο-νεογκαράζ με δυο ντράμμερ. Η εύφημος μνεία είναι ότι είναι οι πρώτοι έβερ που σκέφτηκαν και ηχογράφησαν επιτέλους ένα γαμημένο γκαράζ κομμάτι με ελληνικούς στίχους, το Κορίτσι στην Ακτή!
STILL GRAMOPHONE - Phonophobia
Ευγενέστατο, λεπτεπίλεπτο ποστ ποπ άκουσμα.
MELENTINI - Explosions Around The Desert Inside
Δυστυχώς δεν την έχω δει λάιβ, όπου κατά γενική ομολογία η αύρα της αφήνεται αβίαστη να μαγέψει το κοινό. Εγώ μένω στη φωνή, το πιάνο, τις συνθέσεις και τους στίχους της, όπως είναι φυλακισμένα στο δίσκο. Αδύναμη η αντένα μου, φτωχή η λήψη.
9. TANIA GIANNOULI / PAULO CHAGAS - Forest Stories
Δυο ταλαντούχοι μουσικοί, μια ελληνίδα πιανίστρια κι ένας πορτογάλος πνευστός φτιάχνουν έναν άμεσο ιδιοσυγκρασιακό δίσκο πυκνής ιδιότυπης ιμπρεσιονιστικής ατμόσφαιρας, ικανής να μου σηκώνει την τρίχα κάθε φορά που τον ακούω.
ΦΥΤΑ - Βρέφη Σαλάτας
21 λόου φάι και ντι άι γουάι ψήγματα της νέας ελληνικής σκηνής. Αναπτερωτικό.
KU - Feathers
Ελληνικό προϊόν δεν το κάνεις με την καμία, όχι μόνο λόγω γλώσσας αλλά και αναφορών, το ακούς και σε πάει σε κάποια βρετανική κωμόπολη να βρέχεσαι. Όμορφες συνθέσεις και αγαστή χημεία συνεργατών που συμμετέχουν ουσιαστικά χωρίς να παρεκκλίνουν απ' την όλη ατμόσφαιρα.
RUINED FAMILIES - Blank Language
Aνοιχτομάτικο, πειστικό σύγχρονο χάρντκορ. Μπατ γουάι ντου γιου σινγκ ιν ίνγκλις; Ιt is a blank language for us Greeks. Εμοτιοναλλυ σπεακινγ.
8. ΚTIPIA ΤH ΝYXTA - Κενοί Χώροι
Θραύσματα κωδικοποιούν μια γοητευτική εξομολόγηση συναισθημάτων.
ΚΑΣΕΤΙΝΑ - ΕΡΤ
Η νοσταλγία κάποιων μετατρέπεται σε δροσιά για όλους. Αγαπημένη μου στιγμή απ' τα 21 τηλεοπτικά φαντάσματα που ανασυντίθενται με φαντασία, μεράκι και πολύ χιούμορ, η μέταλ "Κάθοδος".
2. SIGMATAF - Tι Κάνει Σε Είσαι Να ; Εδώ
Εσωστρεφές πικρόχολο ηλεκτρονικό ποστ-πανκ ραπ. Τον τύπο πίσω απ' όλ' αυτά δεν τον ξέρω, στο μυαλό του πρέπει να γίνεται άγριο πάρτυ, αμφιβάλλω καν αν έχω καταλάβει σωστά τα μισά απ' αυτά που γίνονται εδωμέσα. Ξέρω όμως σίγουρα ότι έβγαλε τον πιο πειστικό, προσωπικό, ουσιαστικό, οργισμένο ελληνικό δίσκο πού χω ακούσει εδώ και χρόνια.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΒΔΕΛΑΣ - The End Is The Beginning
Όμορφα αβίαστα ινστρουμένταλ ευγενικής ιδιοσυγκρασίας.
TUBER - Desert Overcrowded
Γερό κι αγέρωχο στόουνερ/ποστ-ροκ, από τις Σέρρες, λέει. Μ' αυτά που γίνονται εδωμέσα, προφανώς πρόκειται για πόλη στις ερήμους της Δυτικής Ακτής.
7. GOOD LUCK Mr. GORSKY - Good Luck Mr. Gorsky
Αέρινη ηλεκτροακουστική σύμπραξη, σε κρατάει κι όταν σ αφήνει πετάς ακόμα.
Mr.Z - Επανάληψη
Ελαφρύ, ανεβαστικό, μπακούρικο άκουσμα. Άκου τι έφτιαξα χτες στο δωμάτιό μου.
PENNY DREADFUL - Deadwood
Σπέρμα καγκουρώ από την Αυστραλία του 1986 γονιμοποιεί ωάριο αλιγάτορα από την Αμερική του 1984, σε κάποιο υπόγειο των Αθηνών το 2013. Αυτό που βγαίνει είναι ένα καλοκουρδισμένο ελληνικό συγκρότημα και παίζει ροκ που θυμίζει πότε το μπαμπά και πότε τη μαμά του, στις απέραντες αθηναϊκές ερήμους.
NO CLEAR MIND - Mets
Πολύ όμορφος μελαγχολικός δίσκος, σάουντρακ υπαρξιακού ψιλόβροχου.
TANGO WITH LIONS - A Long Walk
'Ενας δίσκος λες και βγήκε στην Αμερική απ' τη Warner. Ακούγοντάς τον βρίσκω το Κατ πολύ κατάλληλο για όνομα αν φανταστούμε την ώριμη ποπ σαν γυναίκα μόνη που ψάχνεται.
LUMIERE BROTHER - Twenty One
Δίσκος καλλιτέχνη που δείχνει να γράφει τραγούδια όπως οι άλλοι αναπνέουν.
LARRY GUS - Years Not Living
Ανοιχτή σε όλα ποπ σαλάτα φτιαγμένη από ευφάνταστο σεφ. To Wire κοιμάται;
ΟΔΟΣ 55 - Οδός 55
'Ενα νιουγουέηβ μίνιμαλ συνθ γκρουπ του 2013 που δεν υπήρχε το 1980, όταν το χρειαζόμασταν δηλαδή. Παρολαυτά, το Αττική-Βικτώρια είναι έπικ.
THE NOISE FIGURES - The Noise Figures
Δυο παληκάρια, κιθάρες και ντραμς. Πότε παίζουν Σαν Φρανσίσκο, πότε πάνε Μαϊάμι. Τα Rollin, No Rest και Bones θα τά λιωνα όπου έβαζα μουσική στα 80ς/90ς.
JΑΝΕ DΟΕ - The Enormous Head Of King Splendid
Φιλόδοξη και θυμωμένη ίντι ποπ. Μου άρεσε το All the Poets Are Dead.
LOGOUT - Little Things Buried In Concrete
Νομίζω το Memory Gap αξίζει και τα 113 του δευτερόλεπτα.
DALOT - Ancestors
Αυτό μάλλον θα ήταν το νο12 για μένα απ' τα φετινά ελληνικά άλμπουμ: πιάνο, κιθάρα, τσέλο, άμπιενς, ριβέρμπ, κόρους, απόηχοι. Συναισθηματική συμμετοχή. Κλειστά μάτια, ανοιχτά παράθυρα. Μαρία Παπαδομανωλάκη. Ωραία, κορίτσι.

Τα ποιήματα:
Φέτος η ποίηση μπήκε πολύ βαθιά στα νερά της ελληνικής δισκογραφίας, βράχηκε με ήχους, κολύμπησε σε μελωδίες, ξανοίχτηκε κιόλα. Απαγγελίες και μουσική. Ωραία ιδέα, ποικίλα αποτελέσματα.
Για το Σαχτούρη και τους Λοστ Μπόντιζ (αλλά και τον Καβάφη, ειρήσθω εν παρόδω), βλ ανωτέρω στους "παλιούς".
EPAVLIS PAVLAKIS - Χρίστος Λάσκαρης
Η τρεμουλιαστή, χαμηλόφωνη, δωρική μες στο γήρας απαγγελία του ποιητή με τις σημαντικές, ελάχιστες λέξεις υποβάλλει τους υπόκωφους εσωκοσμικούς ήχους του συνθέτη. Και βουαλά! Μετά από επαναλαμβανόμενες ακροάσεις λες και γίνεται το αντίθετο.
MAY ROOSEVELT - Μουσική Σε Ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου
Μια σαλονικιώτικη συνάντηση γενεών, όπου το θέρεμιν τραγουδάει ιδιότυπες άριες γύρω από ηχογραφημένα στο παρελθόν αποσπάσματα απαγγελίας του ίδιου του ποιητή. Γοητευτικό αποτέλεσμα δυο γοητευτικών πλασμάτων.
ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ - Τα Σκόρπια 2
Εξαιρετικές επιλογές ποίησης Εγγονόπουλου, Εργοδηγού, Λιβέρη, Λουντέμη, Εμπειρίκου (αυτός ακούγεται μάλιστα ο ίδιος, από τον δίσκο με κάποια ποιήματα που είχε ηχογραφήσει παλιότερα), Λειβαδίτη που απαγγέλλονται πάνω σε ένα γραμμικό, σχεδόν αυτιστικό, χάους μπιτ.
10. ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΑΚΗΣ - Μια Εποχή Στην Κόλαση
Η θεατρική παιδεία του Γιώργου τον βοηθάει να χτίσει ένα σκοτεινό αρχνοΰφαντο μέγαρο όπου ο ίδιος σε ρόλο αφηγητή μας ξεναγεί στα μυστικά δωμάτια όπου ο Γιάννης Αγγελάκας λειτουργεί σαν πνεύμα παρά μεσάζων του Αρθούρου Ρεμπό, ρευστοποιώντας τη μετάφραση του Λιοντάκη στο έπακρο.

Αυτό ήταν! Απόλαυσα το ταξίδι, ελπίζω ν' απολαύσατε την ανάγνωση.
Πάω τώρα ν' ακούσω το καινούργιο του Φελιζόλ, την πρώτη κυκλοφορία του 14... Θα τα πούμε του χρόνου.
_____

ΠΙΣΩ