Ελληνόφωνα ροκ άλμπουμ #2

Ελληνόφωνο ροκ
Του Δημήτρη Κάζη

Όποιος είπε ότι η ελληνική γλώσσα δεν κολλάει στο ροκ, δεν ξέρει ούτε αγγλικά, ούτε ελληνικά, ούτε από ροκ έχει ιδέα. Φελλός είναι σε όλα, από αυτούς που επιπλέουν στην επιφάνεια ώσπου να τους πάρει ο αέρας.

1. Εν Πλω
Σαν αστέρι που έπεσε και χάθηκε. Ήρθε κεραυνός εν αιθρία, μας πήρε την ψυχή, και έσβησε σαν πυροτέχνημα, αφήνοντάς μας μερικούς από τους καλύτερους στίχους που έχουν γραφτεί στα ελληνικά και κάποια τραγούδια που σημάδεψαν ανεξίτηλα όποιους τα κατάλαβαν. Υποθέτω ότι ανάλογη βαρύτητα έχουν για κάποιους 20-30 χρόνια μεγαλύτερους από μένα ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης και ο Τσιτσάνης. Μαζί.

2. Τρύπες
Η πρώτη φορά που ακούγοντας ελληνικό ροκ δίσκο ένιωσα ότι το ελληνικό ροκ είναι ισάξιο κομμάτι του πραγματικού κόσμου (ολόκληρου) και του παρόντος χρόνου, και όχι μια χαριτωμένη ιδιαιτερότητα που χρήζει ειδικής μεταχείρισης. Μακράν ένας από τους δύο καλύτερους ελληνόφωνους ανεπιφύλακτα ροκ δίσκους της ιστορίας, μαζί με τον παραπάνω. Ο ιδρώτας και η χυμένη μπύρα στη Σελήνη και στο Λούκυ Λουκ ακόμη είναι στα ρουθούνια μου όποτε το ακούω.

3. Μουσικές Ταξιαρχίες
Στην Ελλάδα δεν είχαμε Zappa, ούτε Lenny Bruce, ούτε Jimbo, ούτε Screaming Jay, ούτε Iggy. Κάτι λίγο από τον καθένα, σε γνήσιο βαλκανικό κοντόχοντρο σουλούπι, ήταν ο Τζιμάκος. Με παλιοροκάδικη, αφοπλιστικά ντεμοντέ και εξίσου επαρχιακή μουσική υπόκρουση, που σε κάποια σημεία (πχ. στον τεκέ) απογειώθηκε. Ο Πανούσης (ο Τζίμης, όχι ο άλλος) είναι ένα από τα λίγα Δημοκρατικά και Δυτικά άλλοθι της ελληνικής κοινωνίας, (είτε του αρέσει είτε όχι) με τον ίδιο τρόπο που ο ακατονόμαστος αντίδικός του είναι ένα από τα πολλά βαρίδια που μας τραβάνε προς την Απολυταρχία και την Ανατολή. Τον λατρεύω, μέσα στην, και για την υπερβολή του. Κι ας μου τη σπάει πολλές φορές. Φτάνει να υπάρχει.

4. Ντίνος Σαδίκης - Μολυβένιες ιστορίες
Εντελώς διαφορετικό από το Eν Πλω, ακόμη και το Χωρίς Κανόνα που υπάρχει και στα δυο. Λιγότερο ονειρώδες και ομιχλώδες, πιο σκληρό και άμεσο, με την καλύτερη χρήση drum machine που έχω ακούσει ποτέ! Όσο γροθιά στο στομάχι ήταν το πρώτο των Ταξιαρχιών για την κοινωνία, είναι αυτό για το άτομο.

5. Διονύσης Σαββόπουλος - Βρώμικο ψωμί
Καιροσκόπος, δημαγωγός, λαϊκιστής, οπορτουνιστής, ομοτράπεζος και διασκεδαστής της εξουσίας, κλικαδόρος, χειροκροτητής, παράγοντας, αρτηριοσκληρωτικός, αλαζόνας, μαϊντανός, πολιτικάντης. Και πολύ μεγάλος καλλιτέχνης. Στο τέλος, όταν θα ξεχαστούν οι συνεντεύξεις και οι κοσμικές εμφανίσεις, θα μείνει μόνο το τελευταίο. Ποτέ και κανένας δεν αδίκησε τόσο τον εαυτό του. Το διασκεδάζει όμως.

6. Μανώλης Φάμελλος - Καθώς μικραίνει η μέρα
Έχοντας αφήσει τους Ποδηλάτες και τις απολαυστικές συναυλίες - πάρτυ πίσω του (για πάντα;) ο Μανώλης ξεκινάει την προσωπική του καριέρα με έναν από τους καλύτερους ελληνικούς, καβάλα στο σύγχρονο παγκόσμιο κύμα, ροκ δίσκους του γυρίσματος του αιώνα, σε όποιον από τους προσδιορισμούς και να ρίξεις το βάρος. Φρέσκος, άμεσος, ειλικρινής, καλοπαιγμένος και έξυπνος, αξεπέραστος στο είδος του ακόμη και από το δημιουργό του.

7. Lost Bodies - Ζωή
Για τη δημιουργική αστική παράνοια, την ωμή ενέργεια, τα ακατέργαστα συναισθήματα, την εκθαμβωτική εξυπνάδα, το αναβράζον ταλέντο, την αδιαπραγμάτευτη ανεξαρτησία από οτιδήποτε, και για πολύ περισσότερα, το πρώτο CD του μοναδικού πραγματικά underground ελληνικού γκρουπ της ιστορίας βρίσκεται σ' αυτή τη λίστα.

8. Λένα Πλάτωνος - Σαμποτάζ
Ο μοναδικός για τον οποίο έχω αμφιβολία. Όχι για την αξία του, αλλά για το αν μπορεί να χαρακτηριστεί ροκ. Στην πραγματικότητα είναι μια κατηγορία μόνος του, όπως και η δημιουργός του είναι μοναδική. Τελικά μπήκε, με το σκεπτικό ότι το ροκ κάποτε σήμαινε και πρωτοπορία. Υπερρεαλιστικός, γεμάτος ηλεκτρισμό, εικόνες, συναισθήματα και ιστορίες, επαναστατικός για την εποχή του, επιλέγεται ανάμεσα στους υπόλοιπούς της συμβολικά, σαν πρώτος μεταξύ ίσων. Αν η Πλάτωνος είχε γεννηθεί στη Νέα Υόρκη αντί για την Αθήνα, θα ήταν επάνω από τη Laurie Anderson. Σε όλα.

9. Ζώρζ Πιλαλί
Επειδή το ροκ εντ ρολλ ξεκίνησε σαν fun και πάντα θα είναι fun, αυτός ο δίσκος είναι μέσα στους αγαπημένους μου και θα είναι για πάντα. Με διαφορά ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος της εξαρχειώτικης σκηνής, ο πιο γνήσιος μέσα στο γενικευμένο ντεμέκ της πλατείας. Θάνατος!

10. Ξύλινα Σπαθιά - Πέρα από τις πόλεις της ασφάλτου
Σαν ένας χρυσοθήρας που επιτέλους χτύπησε φλέβα μετά από πολλές προσπάθειες, ο Παυλίδης έφτιαξε επιτέλους το δίσκο που ονειρευόταν. Και αυτό τον γονάτισε, μια που δεν μπόρεσε ούτε καν να πλησιάσει σε τέτοια ύψη από τότε. Όλοι ανάψαμε με το λιωμένο παγωτό και λιώσαμε με τη φωτιά στο λιμάνι. Σουξέ με ψυχή και ειδικό βάρος.

11. Γκούλαγκ - Στην αυλή των θεαμάτων
Η ενέργεια, ο θυμός και η κοινωνική ευαισθησία κάτω από τη μάσκα του τσαμπουκά ξεχειλίζουν. Με το καλύτερο ελληνικό hardcore που παίχτηκε ποτέ.

Δέκα ελληνόφωνοι, ελληνικοί ροκ δίσκοι...
Του Άρη Καραμπεάζη

Περιέργως δεν ξεκίνησα να ακούω ροκ μέσω του συνήθους ελληνικού ροκ δρόμου. Αμέσως μετά την αγορά του 'Born In The USA' του Springsteen όμως σε ιδιαίτερα τρυφερή ηλικία, η δισκοθήκη μου ξεκίνησε να γεμίζει με Κατσιμίχα, Γερμανό, Τουρνά, Γιοκαρίνη, Παπαδόπουλο, προ-TV Μικρούτσικο και τα ρέστα. Όχι και πολύ έγκριτη κατάσταση δηλαδή. Ο απαραίτητος Σιδηρόπουλοασισμός ακολούθησε και έκτοτε με αφορμή Τρύπες, Μωρά Στη Φωτιά, Εν Πλώ κ.λ.π. βουτηχτήκαμε για τα καλά στο ελληνικό ροκ, φτάνοντας με επιμονή έως και τα άκρα αυτού (Γενιά του Χάους, Αντίδραση, Ναυτία και δε συμμαζεύεται)... Τα φεστιβάλ του Ράδιο Ουτοπία, τα live στα πανεπιστήμια και στο Πάρκο Των Σκύλων, οι απανωτές κυκλοφορίες από Wipe Out, Lazy Dog και Ano Kato... αν θυμάμαι καλά μέχρι το 93-94 το ελληνικό ροκ αποτελούσε ένα από τα κύρια ενδιαφέροντα μας. Κατόπιν ο μύθος επιβεβαιώθηκε... οι Μαύρες Μαγιονέζες και οι Αχαιοί, Δαναοί και Ούνοι... τα κάνανε μαντάρα με τις πλάτες των πολυεθνικών, που διέλυσαν την υπόθεση ελληνόφωνο ελληνικό ροκ πριν καν προλάβουν να το ξεζουμίσουν προς ίδιον όφελος. Το support των Σπαθιών στους Stones και το τελευταίο live Τρύπες που φέρνω στη μνήμη μου έκλεισαν την υπόθεση. Ο μαρασμός των Κρίνων και η publicita διακόρευση των Μίκρο κάθε άλλο παρά αρκεί για να σώσει την κατάσταση και το ελληνόφωνο ροκ πλέον φαντάζει μια ιστορία που αξίζει να ζήσουμε να την θυμόμαστε. Μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον...

Κατ' απόλυτη χρονολογική σειρά λοιπόν οι 10+1 αγαπημένοι ελληνόφωνοι ροκ δίσκοι
(αυτό το ελληνόφωνοι σαν τα... χωριά της Κάτω Ιταλίας ακούγεται ρε γαμώτο!)

1) Παύλος Σιδηρόπουλος: Φλου
Το ομώνυμο ίσως είναι το μοναδικό ελληνικό blues τραγούδι... αν εξαιρέσουμε τη δισκογραφία του Ζορζ Πιλαλί, που είναι ειδική περίπτωση.

2) Μουσικές Ταξιαρχίες: Μουσικές Ταξιαρχίες
Σε συνδυασμό με τον "Δράκουλα Των Εξαρχείων" του Ζερβού, που θα μπορούσε να το πει κανείς και κινηματογραφική απόδοση του πρώτου δίσκου της παρέας του Τζίμη Πανούση, δεν πρέπει να υπάρχει παρόμοιο ανάλογο και προηγούμενο στην παγκόσμια δισκογραφία. Έργο επικών διαστάσεων εν τω συνόλω.

3) Λευκή συμφωνία: Λευκή Συμφωνία
Ποιητικοί και σε ευθεία γραμμή με το σκοτεινό ρομαντικό κύμα που σάρωσε τον ευρωπαϊκό ήχο των 80ς, οι Λευκοί Συμφωνία παρέδωσαν πρόωρα το αριστούργημα τους για να στέκει δίπλα στα Closer, Pornography κ.λ.π.

4) Μetro Decay: Metro Decay
Ομοίως με προηγουμένως, αλλά με προθέσεις που εξαντλούνται με ηθελημένη κακοτεχνία στις απαιτήσεις του επίμονου μύστη του new wave, χωρίς να αποπροσανατολίζονται από τα αρνητικά στοιχεία του ελληνικού ροκ.

5) Tρύπες: Πάρτυ στον 13ο όροφο
Έχω την εντύπωση ότι το φαινόμενο "Τρύπες" δεν έχει κατανοηθεί ακόμη σε όλες του τις διαστάσεις. Αυτός είναι ένας δίσκος αυθεντικού σχιζοφρενικού fun που έβαλε φωτιά στην υπόθεση την οποία πραγματευόμαστε στο παρόν αφιέρωμα.

6) Μωρά Στη Φωτιά: Μωρά Στη Φωτιά
Τεστάρετε αυτόν τον δίσκο σε μη ελληνόφωνους ακροατές και θα διαπιστώσετε ότι ακόμη και αυτοί λαμβάνουν πλήρως την ενέργεια, την παράνοια και την τοξική απόγνωση που αναβλύζει εκ των έσω.

7) Εν πλω: Εν πλω
Ο μόνος λόγος που οι ΕΝ ΠΛΩ δεν είχαν την εξέλιξη των Τρύπες θα ήθελα να πιστεύω ότι είναι το ότι δεν το αξίζαμε ως ακροατήριο. Δυστυχώς δεν είναι αλήθεια.

8) Γενιά Του Χάους: Ρέκβιεμ
Σε αντιδιαστολή με το τσίρκο των Panx Romana, οι Γενιά του Χάους απέδειξαν με τα live και τις studio δουλειές τους ότι το ελληνικό punk μπορεί να είναι γνήσιο και ουσιαστικό και όχι απλά μίμηση πράξεως ευτελούς και γεμάτης ατέλειες.

9) Ξύλινα Σπαθιά: Ξεσσαλονίκη
Γνήσιο αστικό ροκ επιτέλους στους κόλπους της ελληνικής σκηνής, και μάλιστα με εικόνες γνώριμες από την ΔΙΚΗ μας πόλη. Τι άλλο να θέλαμε τότε;

10) Στέρεο Νόβα: Στέρεο Νόβα
Μουσική και εικόνες της πόλης και εδώ, από την Αθήνα αυτή τη φορά, με τη συνοδεία ήχων όμως που κανείς άλλος δεν είχε τολμήσει να προτάξει ως τότε. Και όποιος τόλμησε ξεχάστηκε (Πλάτωνος).

11) Γκούλαγκ: Είσοδος κινδύνου 0 C
Ποια δισκογραφική άραγε έκανε ποτέ ντεμπούτο με έναν καλύτερο δίσκο από αυτόν που στάθηκε αφορμή για τη δημιουργία της Lazy Dog; Αδυνατώ να βρω κάτι!

Ελληνόφωνο ροκ
Του Ηλία Πυκνάδα

Μα τι είναι το ελληνόφωνο ροκ; Μην ειν' ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, μην ειν' οι Πυξ Λαξ, μην ειν' οι κάμποι, μην ειν' τα βουνά; Ή μήπως είναι τα κάθε λογής Πράσινα Άλογα; Ήμαρτον που λέει και ο ξεδοντιάρης. Και μόνο στο άκουσμα των διαφόρων ονομάτων που έχουν κατά καιρούς βαφτιστεί ελληνόφωνο ροκ, ε, ίσως και να έπρεπε να αναγορευθεί ο όρος ως ο πλέον αντιπαθής από όλες τις μουσικοϋφολογικές ταμπέλες.

Πέρα όμως από τις όποιες τραγελαφικές και ίσως cult περιπτώσεις που μας ταλαιπώρησαν τα αυτιά κυρίως στα '80s και στα '90s (2002GR; Εξόριστοι; Με πιάνει σύγκρυο και μόνο που τα αναφέρω...), η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο βγήκαν κατά καιρούς ορισμένοι εξαιρετικοί δίσκοι από καλλιτέχνες που διάλεξαν ελληνικό στίχο για να εκφραστούν αλλά μάλιστα, κάποιοι, λίγοι ομολογουμένως όμως, ήταν τόσο επίκαιροι με την εκάστοτε εποχή που σφράγισαν τις αναμνήσεις αρκετών.

Θέλοντας και μη, η αποκήρυξη των "κακών συνήθειων του ένοχου παρελθόντος" ευδοκιμεί όσον αφορά το ελληνικό ροκ. Δύσκολα θα παραδεχθεί κάποιος, (από όσους γνωρίζω βέβαια, και καλώς ή κακώς δεν κάνω παρέα ούτε με παιδιά γυμνασίου ή λυκείου που παράλληλα είναι και οργανωμένα στην ΚΝΕ) ότι ακούει το έτος 2005 το "Φλου" του Σιδηρόπουλου και Σπυριδούλα ή τις "Μουσικές Ταξιαρχίες" του Τζιμάκου. Ακόμα και οι αποκήρυξη του "Πάρτυ στον 13ο Όροφο" των Τρύπες ευδοκιμεί, για κάποιον σχετικά ανεξήγητο λόγο, αν μου ζήσετε την γνώμη μου.

Η παρακάτω λίστα αποτελείται κυρίως από τα δισκάκια εκείνα που, πραγματικά, άκουσα και ίσως και να "έλιωσα" για κάποια περίοδο. Παρά το γεγονός ότι φυσικά και δεν τα αποκηρύττω, πρέπει να ομολογήσω ότι τα περισσότερα, αν εξαιρέσεις βέβαια τα πιο πρόσφατα χρονολογικά, αποκλείεται να τα έχω ακούσει για πολλά χρόνια. Το καλό (;) με το αφιέρωμα που σκαρώσαμε στο MiC είναι ότι ξέθαψα από τα αζήτητα την περίφημη συλλογή "Διατάραξη Κοινής Ησυχίας", την τοποθέτησα στο καινούργιο μου ηχοσύστημα (μεγάλες χλιδές για το ταλαιπωρημένο βινύλιο), και ώθησα την αδερφή μου να με βρίσει για αυτά που κάθομαι ακούω βραδιάτικα... Χμμμ, καιρό είχε να γίνει κάτι τέτοιο, ίσως πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ...

Τζίμης Πανούσης
Μουσικές Ταξιαρχίες - Ο Ρομπέν των Χαζών
Για ακόμα περισσότερα ντίσκο τσουτσούνια και Νταλάρες αυτές τις μέρες στο Luna Dark. Υποστηρίζουμε τον καλλιτέχνη για να πληρώσει τα πρόστιμα και τα δικαστήρια. Να'ναι καλά ο Τζιμάκος, να μην αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα υγείας γιατί αμφιβάλλω αν θα βγάλει η χώρα άλλη περίπτωση σαν και εκείνον.

Τρύπες
Τρύπες - Πάρτυ στον 13ο Όροφο - Τρύπες στον Παράδεισο
Τρεις συνεχόμενοι δίσκοι, μία ιστορία ολόκληρη, τρεις γενιές ακροατών που για κάποιο μυστήριο τρόπο ταυτίζονται με την φωνή του Αγγελάκα και συνεχίζουμε.

Xaxakes
Casanova
Ο Γιάννης Νάστας μοιάζει να ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν ορισμένες φορές. Με το "Casanova" μας τράβηξε για τα καλά για να του κάνουμε παρέα εκεί.

Lost Bodies
Ζωή
Σωλήνες και λοιπές ιστορίες καθημερινής αστικής τρέλας.

Sigmatropic
Δεκαέξη Χαϊκού και άλλες ιστορίες
Ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η εγχώρια δισκογραφία την τελευταία δεκαετία. Ένα αριστουργηματικό album στο οποίο επανέρχομαι για προσωπικές προσωπικές ακροάσεις πιο συχνά από οποιοδήποτε άλλο.

Ξύλινα Σπαθιά
Ξεσσαλονίκη
Η Θεσσαλονίκη πόσα χιλιόμετρα μακριά είναι από την Ξεσσαλονίκη; Και τα διώροφα Corner της Πατησίων όπου κάναμε εκείνο το λουκούλλειο γεύμα μετά την πρώτη εκείνη συναυλία στο Ρόδον γιατί έκλεισαν;

Διάφοροι
Διατάραξη Κοινής Ησυχίας
Μία θρυλική συλλογή, τιμής ένεκεν, για μία γενιά συγκροτημάτων. Αδιέξοδο, Ex-Humans, Γενιά του Χάους, Γκρόβερ, Panx Romana και Stress. Εμπρός της γης οι punk οι κολασμένοι. Έι! Βρήκα και την κασέτα των Αντίδραση!

Στέρεο Νόβα
Στέρεο Νόβα - Ντισκολάτα
Δύο albums που άλλαξαν τον τρόπο που άκουγα μουσική. Οριακές καταστάσεις.

Terror X Crew
Terror X Crew E.P.
Το 12" ορόσημο του ελληνικού hip hop. Και παραμένει 10 χρόνια μετά ότι πιο δυναμικό και γνήσιο έχει βγει από μία σκηνή που πάει από το κακό στο χειρότερο, δυστυχώς. Και τα live εκείνης της εποχής, για όσους τα έζησαν χωρίς κολλήματα και ενδοιασμούς, πραγματικά αλησμόνητα.

11 άλμπουμ του πάλαι πότε ελληνικού ροκ
Του Κώστα Καρδερίνη

Δυο στήλες χαρακώστε για τις ζημιές της ημέρας τούτης και τα κέρδη της. Απολογισμός στο έρεβος. Σημειώθηκε χθες διόγκωση της ματαιότητας. Αυτό φυσικά, κανείς δεν το αντελήφθη. Κανείς από τους ελάχιστους "πλησίον μου". Ερήμην και ερήμην. Νύχτωσε πάλι όπως χθες. Πάλι όπως χθες νύχτωσε. Νύχτωσε. Χθες. Πάλι. Επί τα αυτά ως επί τα ίχνη. Η νύχτα, όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού, ενικός αριθμός. Πληθυντικός αριθμός οι νύχτες. Οι νύχτες από δω και πέρα. Ο πληθυντικός αριθμός στο λίγο του κόσμου.

Εγώ, όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέμβρης, έλεγε ο Αύγουστος. Βροχή επιστροφής στο τελευταίο σώμα μου. Κάθομαι εδώ και κάθομαι. Βρέχει χωρίς να βρέχει όπως όταν σκιά μας επιστρέφει σώμα. Απροσδοκίες του χαίρε ποτέ. Φυσικά και ονειρεύομαι. Ζει κανείς μόνο μ' ένα ξερό μισθό; Συνέντευξις από την εφηβεία της λήθης.

Μαζεύω από χάμω παρατημένα μικροπράγματα μην τα πατήσει η αντήχηση και σπάσω. Μητέρα του κάτω ορόφου ενός λεπτού μαζί. Αλλήθωρη ανταπόκριση θα πεις. Μα τί απ' ότι αγαπήσαμε μας κοίταζε ευθέως; Συγκοινωνούντα φαινόμενα και ήχος απομακρύνσεων.

Όσο κι αν είναι δυνατόν μια χαλασμένη πραγματικότης να επισκευαστεί και να επαναλειτουργήσει με ένα επινοημένο ανταλλακτικό, εγώ ένοιωσα υποχρεωμένη να ετοιμάσω μια κραυγή. Ο φιλοπαίγμων μύθος.

Εκτός ειδικού ιδικού μου σχεδίου. Τα αυλάκια του βινυλίου δεν διακρίνονται πλέον δια γυμνού οφθαλμού επάνω στο σιντί. Η αρχή της αντίστασης στέκει μετέωρη. Κάποτε καθόριζε μια στάση ζωής, τώρα δυστυχώς έκανε στάση εργασίας. Η προσαρμογή, η διασκευή και η μετασκευή εντόπισαν τους απροσάρμοστους, τους χαμένους και τους ασώματους. Ο οίστρος πέταξε σε άλλο άλογο καπούλι. Το ντουέντε καραδοκεί και αντεπιτίθεται στον τροπικό του σίγμα. Και στα ονείρατά μας.

Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν - Μουσικές Ταξιαρχίες
Live στο Κύτταρο - Μουσικές Ταξιαρχίες
Τερμίτες - Τερμίτες
Τα μπαράκια - Βαγγέλης Γερμανός
Εν Πλω - Εν Πλω
Φλου - Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα
Στην αυλή των θεαμάτων - Γκούλαγκ
Τρύπες - Τρύπες
Εννιά πληρωμένα τραγούδια - Τρύπες
Υπέροχο τίποτα - Αγγελάκας / Καρράς
Ζωή - Lost Bodies

Imagine my granny on wheels (motorcycle granny). If only...
Cellular live plus a lot more disgusting things. As a happening.
Termites that covet to devouring us. Crunching us like cream crackers.
Little bars after hours. Soft drinks, long drinks, soft hands and lost souls.
Sailing on a boat. Without a plan without a map. No rules in the Winter.
Flue flu, fluo and blurry. Like Babis like Tina like Rykios like me.
Gulag at the Garden of Miracles. Your only contribution is... words.
Holes with rocks'n'rolls. Black, gray and white wormholes.
Nine well paid songs. Plus one for free. For freedom.
Magnificent nothing. Zero. Nil. Zipp. Null. Rim baud Arthur Rimbaud.
The fat woman that called herself Zoe. Life is lost in a body. No-bodies. Χαμένα κορμιά.