Ελληνόφωνα ροκ άλμπουμ #8

Ελληνόφωνα ροκ άλμπουμ
Του Μπάμπη Αργυρίου

Για να φτάσετε μέχρι εδώ, συμπεραίνω πως έχετε χρόνο για ξόδεμα. Χωρίς βιασύνη λοιπόν...

Πολύ πριν οι συναυλίες ξένων γκρουπ γίνουν ρουτίνα, την ανάγκη μας για live κάλυπταν τα ελληνικά γκρουπ. Συναυλίες στα σινεμά, στη Σελήνη, το Now, το Νο Sense, το Up-tempo, στο θέατρο Κήπου, στο θέατρο Δάσους, στο Όνειρο, στο πάρκο της Νεάπολης, στις Καλόγριες, στο πάρκο Νέας Ελβετίας, στο πάρκο των Σκύλων, στο στέκι της φιλοσοφικής, στα φεστιβάλ των νεολαιών. Μπερκεμπέ, Γκρόβερ, Τρύπες, New Rose, Moot Point, Εκτός Ελέγχου, Rodondo Rocks και τα άλλα γκρουπ της CVR, τα γκρουπ των συλλογών του Δικαίωμα Διάβασης αργότερα, o Λήτης, οι Noise Promotion Company ως ελληνόφωνοι κλπ κλπ. Αν προσθέσω τις ώρες που πέρασα σε live, ακούγοντας demo, παίζοντας σε εκπομπές, ηχογραφώντας, συνεντευξιάζοντας, γράφοντας, συζητώντας με μουσικούς, σχεδιάζοντας κυκλοφορίες, θα βγουν πολύ περισσότερες από ...οχτώ χαμένες ώρες. Άξιζε όμως η ενασχόλησή μου με τους μουσικούς και τα όνειρά τους. Καλά παιδιά οι περισσότεροι, ελάχιστες οι εξαιρέσεις. Όπως κάποιος από ένα γκρουπ που μου ζήτησε να τους ηχογραφήσω στο τετρακάναλό μου πριν ακόμα βγάλουν τον πρώτο ομώνυμο δίσκο τους το 87 (έχω φυλάξει την αμοιβή μου, μια αφίσα των Ruts) και αργότερα θα μ'έτρεχε εντελώς άδικα στα δικαστήρια, ένας άλλος από γκρουπ που ηχογράφησε δίσκο που δεν κυκλοφόρησε, και που κατ'επανάληψη ηχογράφησα demo του (αφιλοκερδώς φυσικά), και που θα μου έπαιρνε σημαντικό αριθμό δίσκων που ακόμα μου πληρώνει...

Και οι δίσκοι; Κανείς από τους σημερινούς εικοσάρηδες δεν μπορεί να καταλάβει πόσο τρελό όνειρο ήταν η κυκλοφορία ενός δίσκου στις αρχές των eighties. Ακριβά τα στούντιο, τα έξοδα κοπής, η διανομή ανύπαρκτη.

Κώστας Τουρνάς - Απέραντα Χωράφια (1973)
Το σινγκλ πέρασε σε δεύτερη μοίρα και το άλμπουμ άρχισε να κυριαρχεί. Ο Τουρνάς ήταν από τους ευνοημένους της περιόδου, πιθανόν λόγω της προϊστορίας στους Poll και μεταξύ 1973-1976 έβγαλε πέντε σόλο δίσκους. Στα 'Απέραντα χωράφια' μάλιστα συμμετέχει η ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής με ενορχηστρωτή - διευθυντή τον Κώστα Κλάβα. Ήταν ένα εντελώς αντιραδιοφωνικό άλμπουμ, το τρίτο του όμως 'Κυρίες και κύριοι' έβγαλε αρκετά χιτς.

Το μοναδικό κομμάτι των χωραφιών είναι η Οδύσσεια του καλλιτέχνη, μια αλυσίδα από πολλά τέμπο, πιανιστικά σχήματα, ροκ κιθάρες, περάσματα πνευστών, τοίχους από βιολιά, ψυχεδελικές στιγμές, στιγμές που φλερτάρουν με τη σιωπή και κήμπορντς που τονίζουν τη συγγένεια με τα progressive γκρουπ της περιόδου. Πέστο progressive αλλά με λιγότερο Μπαχ και περισσότερο Χατζιδάκι. Για Santana είπα τίποτα;

Οι στίχοι ήταν που μ'έκαναν να ταυτιστώ, μέχρι ενός σημείου μιλούσαν για τη δική μου ζωή. Ο ήρωας ήταν ένα αγροτόπαιδο με καλλιτεχνικές ανησυχίες ('μια κιθάρα μίλησε στα δώδεκά μου χρόνια και είπε αλήθειες που τις κρύβουν πάμψηλα βουνά') που αφήνει τη φύση και μετακομίζει στην πόλη αφού έχει προλάβει βέβαια ερωτευθεί. Είχα ζήσει τα πρώτα 17 λεπτά της ιστορίας αλλά καταλάβαινα και συγκινιόμουν εξίσου και με την υπόλοιπη ('αργότερα σε αίθουσες και μέρες μόνο για χορό, ευρέθηκα να παίζω, με μια κιθάρα απ'τις φτηνές και ρεπερτόριο διεθνές, εμένα να προδίδω'). Άκουσα άπειρες φορές το δίσκο και είχα μάθει απ'έξω όλα τα τραγούδια των πρώτων δίσκων του μέχρι το 'Στο σινεμά'. Μετά, ξαφνικά τον παράτησα. Σήμερα μόνο τα 'Απέραντα χωράφια' μπορώ να ακούσω με ευχαρίστηση και εξακολουθώ να εκτιμώ τον μουσικό για το πολύ δουλεμένο, σοβαρό αυτό έργο.

Τον πρωτάκουσα με καθυστέρυση μιας πενταετίας, την εποχή που ο Σιδηρόπουλος μιλούσε για την Ώρα του stuff και άλλες αρρώστιες. Δεν ήμουν ακόμα έτοιμος για τέτοια και προσπέρασα. Τον είδα πάντως αργότερα στο πάρκο της παραλίας αλλά ποτέ δεν έγινα fan αν και παραδέχομαι πως και καλός στιχουργός ήταν και καλά τραγούδια είχε. Αλλά μου φαινόταν πολύ classic rock. Ακόμα μου φαίνεται.

Είδα και τον Άσιμο στα γρασίδια των πανεπιστημίων. Δεν έκανε μεγάλη εντύπωση στους παρευρισκόμενους. Θυμάμαι που τον κολλούσαν κάποιοι γιατί έβγαλε δίσκο σε μεγάλη εταιρεία με την Αλεξίου, κάτι που θεωρούσαν πως ήταν κόντρα στην ιδεολογία του.

Μουσικές Ταξιαρχίες - Μουσικές Ταξιαρχίες (1982)
Το χιούμορ και η σάτιρα πριν την έλευση του Τζίμη ήταν υπόθεση του Λογοθέτη με τη Λούλα του, του Πουλικάκου με το Λούλη και το πηγάδι που καραδοκούσε το θύμα του, του Θέμη Ανδρεάδη με τον Καραγκιόζη του, του Χάρυ Κλυνν με τον Τραμπάκουλά του. Aνώδυνα πράγματα.

Το ντεμπούτο των Ταξιαρχιών ήταν σαρωτικό, είχε προσωπικότητα μέχρι τον ουρανό, ξέσκιζε τους πάντες από τους κνίτες μέχρι τη μουσική βιομηχανία. Ήταν το 'Never mind the bollocks' της ελληνικής δισκογραφίας. Το λιώσαμε. Φαντάζομαι πόσα μεροκάματα θα έβγαζαν μ'αυτό οι ηθικολόγες κατίνες της ΤV αν υπήρχαν οι εκπομπές τους τότε.
Θυμάμαι μια δήλωση του Πανούση: Στο γκρουπ όλοι παίρνουμε ναρκωτικά εκτός από έναν. Τον Πετρίδη στη συναυλία των Cabaret Voltaire στο Zoom, όταν τον πιέσαμε λέγοντάς του πως δεν παίζει αρκετά ελληνικά γκρουπ, να απαντάει 'ελληνικό ροκ για μένα είναι μόνο αυτό με ελληνικό στίχο. Οι Ταξιαρχίες είναι ελληνικό ροκ'. Ένα φίλο με πειρατικό σταθμό που τότε περνούσε την πανκ περίοδό του να πετάει ξανά και ξανά το ρεφραίν του 'Ερωτικού' μέσα στα άσχετα τραγουδάκια που μετέδιδε'. Και ήταν πιο άγριες οι εποχές τότε.

Χωρίς Περιδέραιο - Χορός για μουσική (1985)
Η επιλογή των δίσκων σ'αυτή τη λίστα έχει να κάνει, για μένα τουλάχιστον, με την 'καψούρα' που προκάλεσαν όταν κυκλοφόρησαν. Μετράει αρκετά και η εντύπωση που αφήνει η σημερινή τους ακρόαση. Οι 'σήμερα δεν τον αντέχω', 'μα πως άκουγα τέτοια πράγματα' περιπτώσεις, φυσικά αγνοήθηκαν. Ούτε καν for good old times' sake.

Με τα synthesizer, rhythm-box του Νίκου Αγγελή και τα synthesizer, bass-synthesizer, rhythm box του Κώστα Κόλλια να είναι τα βασικά όργανα, παίρνετε μια εικόνα για τον ήχο τους. Βάλτε και τον Ντρενογιάννη των Anti-Troppau Council να γεμίζει με ριφάκια ή κιθαριστικούς πυροβολισμούς, κοιτάξτε το ημερολόγιο που λέει 1985, και έχετε τον καλύτερο synth-pop, new wave, ebm δίσκο που βγήκε με ελληνικούς στίχους. Κρότοι κροταλίες σε ροζ ανίες.

Με την ευκαιρία προτείνω να ξεκινήσουμε και τη στήλη 'Where they are now?'

Λευκή Συμφωνία - Μυστικοί κήποι (1986)
Ανεξάρτητο (έτσι δεν το λέγαν τότε;) ροκ με σαξόφωνο. (Ποιοι άλλοι είχαν σαξόφωνο τότε, οι Fear Condition, οι Cpt Νέφος...) Τώρα που το ξανακούω προσέχω μια εμμονή στο, άσε βρείτε το μόνοι σας μέσα στα παρακάτω αποσπάσματα απ'τους στίχους τους: 'πάρε με μαζί σου μακριά, βρες μου ένα μέρος να κρυφτώ', 'ποιος θα διώξει μακριά τη θλίψη, κανείς δεν μπορεί', 'φύγε για πάντα μακριά είναι καιρός να ξεφύγεις'.
Μελαγχολικό αλλά όχι μίζερο, μεγαλοπρεπές, θα μείνει στη μνήμη μου σαν ακριβό κρυστάλλινο μπιμπελό της σκηνής. Κι εγώ θα έβαζα για τίτλο το 'θα μπορούσε να πετάξει, προτίμησε να καεί'.

Εν Πλω - Εν Πλω (1989)
Με κάλυψαν οι προλαλήσαντες. Το γκρουπ έπαιξε και μερικά live ενώ η χάραξη του δίσκου έγινε στο Λονδίνο. Έγιναν πολλές προσπάθειες κυκλοφορίας του δισκου σε cd από τρίτους αλλά προσέκρουαν στην αδιαφορία του παραγωγού που ήθελε να δημιουργήσει μια μυθική κυκλοφορία που όλοι ψάχνουν.

Γκούλαγκ - Στην αυλή των θεαμάτων (1990)
Και γιαυτούς τα σημαντικά ειπώθηκαν. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε δύο φορές γιατί η πρώτη ηχογράφηση δεν ικανοποίησε το γκρουπ. Καλύτερη παραγωγή είχε ο επόμενος δίσκος τους αλλά εμφανίστηκε μόνο μια φορά σ'αυτό το αφιέρωμα. Τι σημαίνει αυτό; Τροφή για σκέψη: Γιατί με συντριπτικό ποσοστό στην ψηφοφορία κέρδισαν οι πρώτοι δίσκοι των καλλιτεχών;

Ήταν Είναι Και Θα Είναι - Μ'όλα τα χρώματα στη τσέπη (1990)
Υπήρξαν για λίγα χρόνια, εκεί γύρω στο '90, έκαναν συναυλίες, άφησαν πίσω τους αυτό το δίσκο και μετά χώρισαν οι δρόμοι τους. Άλλοι έγιναν ηχολήπτες, δάσκαλοι... Πολλά απ'τα χίλια αντίτυπα που τυπώθηκαν έπεσαν θύματα ενός πλημυρισμένου υπόγειου, τα υπόλοιπα πιάνουν καλή τιμή στα στέκια των συλλεκτών ελληνικού ροκ. Δε βρήκε κι αυτό το δρόμο προς το ψηφιακό παρόν.

Βρίσκεται εδώ μεταξύ των καλύτερων χάρη στην ιδιαίτερη ομορφιά του. Την μουσική - στιχουργική - ερμηνευτική του στόφα που δεν έχει αντίστοιχο. Πως να σας δώσω ιδέα, να μιλήσω για για ρυθμούς Suicide, μπα, Joy Division, ούτε, Can, παραιτούμαι. Υπερηχητικές κιθάρες, surf, space, Daniel Ash κιθάρες, λάθος λάθος παραδείγματα, παραιτούμαι. Τραγουδιστή που δεν με βάζει καν στο τριπ του ψάξω για γενεαλογικά δέντρα. Στίχους που μας άφησαν μ'ανοιχτό το στόμα, κατευθείαν στο στόχο ('το φιλί, το τελευταίο φιλί πόσο διαφέρει απ'το πρώτο'), ποιητικές εικόνες ('το πάτωμα ανάσκελα κρυφογελούσε στο ταβάνι'), το αιώνιο θέμα ('κάποτε είχε μια καρδιά... την ξερίζωσε λοιπόν, τη στράγγιξε, την σένιαρε, και σε καδράκι σου τη χάρισε. Ούτε καν στον τοίχο δεν την κρέμασες') όπως δε μας το τραγούδησε κανείς δικός μας. Μ'αρέσει περισσότερο από ποτέ, σαν παλιό καλό κρασί.

Στέρεο Νόβα - Ντισκολάτα (1993)
Στέρεο Νόβα - Βιταμίνα τεκ (1997)
Καθαρίζοντας το computer ανακάλυψα κειμενάκι που είχα γράψει πριν από αρκετά χρόνια.

Μερικά σημαντικά συγκροτήματα της σύγχρονης electronica/ambient/dance και η χρονιά που κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους: Orb (91), Orbital (91), FSOL (91), Aphex Twin (91), Moby (91) Στέρεο Νόβα (92), Prodigy (92), Autechre (93), Leftfield (95), Chemical Brothers (95). Αν σκεφτούμε ότι στο πρώτο ομώνυμο cd των Στέρεο Νόβα υπάρχει το "Ντόλμπυ 690" που είναι κομμάτι του '89, τότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι για πρώτη φορά ένα ελληνικό γκρουπ, δεν ακολούθησε τις νέες τάσεις της παγκόσμιας σκηνής με τη συνήθη καθυστέρυση, αλλά ήταν απ' τους μπροστάρηδες. Αν σκεφτείς ακόμα και τι κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στην τοπική σκηνή, σε πιάνει το στομάχι σου. Κι αυτό είναι το μεγαλείο των Στέρεο Νόβα. Προκάλεσαν αμηχανία και στο underground, ας πούμε, ελληνικό κοινό, με τον διαφορετικό ήχο τους. Ένα κοινό που στην αρχή τους κοίταξε με μισό μάτι, αλλά με τα χρόνια τους παραδόθηκε.

Συγκρότημα σαν αυτούς δεν υπάρχει παγκοσμίως. Κανένα άλλο συγκρότημα του χώρου δεν έβγαλε τόση ευαισθησία μέσα από τα συνθεσάιζερ. Βουρκωμένες νότες, που θά' λεγε κι ο ποιητής. Και λίγοι είναι οι στιχουργοί-τραγουδιστές που στάθηκαν τόσο γυμνοί μπροστά στο κοινό τους, όσο ο Κ.Β. Όχι μόνο στο χώρο αυτό, αλλά γενικά στο ροκ.

"Ζήσε, νιώσε, αγάπησε", είναι το μήνυμά τους. Και "σκέψου θετικά".

Δε χρειάζεται να γίνω πιο αναλυτικός. Οι Στέρεο Νόβα έχουν καθιερωθεί στις συνειδήσεις των ανοιχτόμυαλων ακροατών. Μόνο να προσθέσω πως αντί για το 'Ντισκολάτα' θα μπορούσα να είχα διαλέξει κάποιο από τα άλλα δύο μεγάλα τους άλμπουμ. Το ομώνυμο ντεμπούτο ή το κύκνειο άσμα τους 'Βιταμίνα τεκ'.

(Συμφωνώ απολύτως μαζί μου).

Η ανάγκη των ανθρώπων για χορό ποτέ δε θα εκλείψει. Θα την καλύπτει ο Little Richard, οι Steppenwolf, η Donna Summer, ο DJ Tiesto. O Tim Hardin, ο Nick Drake, ο Smog θα καλύπτουν κάποια άλλη. Οι επιζώντες Joy Division προσπάθησαν να στήσουν γέφυρα μεταξύ των δύο αλλά ξέχασαν να βάλουν στίχους. Χειμαρρώδεις. Συγκλονιστικούς. Για το ταξίδι της φάλαινας, το κρεβάτι και το σκύλο, τον ένα μεγάλο κόσμο, τα άδεια χέρια...

Τρύπες - Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια (1993)
Κι άλλη κονσέρβα ανακάλυψα. Για να δούμε, είναι ληγμένη;

Live οι Τρύπες είναι ένα από τα καλύτερα γκρουπ του πλανήτη. Δεν μπορείς να τους δεις στη σκηνή και να μην τους αγαπήσεις. Δεν μπορείς να μη ζηλέψεις αν είσαι μουσικός. Δεν μπορείς να μην παρασυρθείς στον ξέφρενο ρυθμό τους. Είναι καλύτεροι ας πούμε κι από τους Pearl Jam. Ξέρει όμως κι ο τελευταίος αναγνώστης, ότι λόγω της γλώσσας στην οποία τραγουδούν, δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα έξω από τα σύνορά μας. Και μη μασάτε όταν σας λένε ότι έπαιξαν στο Λονδίνο και το παρουσιάζουν σαν μεγάλη επιτυχία. Έλληνες τους βλέπουν κι εκεί, αφού οι Άγγλοι γράφουν στ' αρχίδια τους οποιονδήποτε τραγουδάει σε γλώσσα που δεν είναι η δική τους. Τι Λονδίνο, τι Βελεστίνο λοιπόν. Και είναι κρίμα για τη Θεσσαλονίκη γιατί θα μπορούσε να γίνει το νέο Seattle (που τί έβγαλε μωρέ τελικά; 3 καλά γκρουπ και 1003 αδιάφορα), αν μπροστά στο νόμο του ροκ όλα τα γκρουπ ήταν ίσα. Δε γαμείς.

Ο Αγγελάκας δεν είναι καλός τραγουδιστής. Η φωνή του δεν έχει μεγάλες δυνατότητες και η εκφορά των λέξεων είναι περίεργη. Βέβαια το ότι ο Παβαρότι δε θα τον ενέκρινε, δεν του άλλαξε τα σχέδια. Κι ο Τσιτσάνης άλλωστε, τραγουδούσε σαν να είχε μανταλάκι στη μύτη. Να μη μιλήσω και για τον Tom Waits. Όποιος έχει κάτι σημαντικό να πει, πρέπει να το πει με τη φωνή που διαθέτει. Κι ο εν λόγω, έχει σημαντικά πράγματα να πει.

Οι Τρύπες είναι η είσοδος στο οικοδόμημα του Ελληνικού ροκ. Μπαίνουν σ' αυτό ακροατές που έρχονται απ' τον Παπακωνσταντίνου, το κλασσικό ροκ, τους Iron Maiden. (Όλοι ευπρόσδεκτοι και δε διώχνουμε κανέναν). Κι όλοι κάτι κερδίζουν από την επαφή μαζί τους, ακόμα κι αυτοί που επιμένουν να γράφουν στους τοίχους το όνομα του Αγγελάκα δίπλα στην θύρα τάδε. Βέβαια οι περισσότεροι μένουν εκεί, στο ισόγειο. Ποτέ δε θ' ανεβούν στο ρετιρέ ν' ακούσουν This Fluid ας πούμε ή Χρήστο Γαλανόπουλο. Κι έχουμε το φαινόμενο, οι Τρύπες να πουλάνε 30.000 αντίτυπα από κάθε δίσκο τους ενώ το 90% των υπόλοιπων συγκροτημάτων να μην μπορεί να ξεπεράσει τα 1000. (Είναι οι Τρύπες ΤΡΙΑΝΤΑ ΦΟΡΕΣ καλύτεροι από τον Ντίνο Σαδίκη;)

Ο στιχουργός Αγγελάκας είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τη ζωή από την άσχημη πλευρά της. Ian Curtis κι ακόμα χειρότερα. Τρόμος, αρρώστιες, πτώματα, σακάτηδες, σχιζοφρενείς, εκβιαστές, τέρατα, πιστόλια, ξυράφια, θάνατος, όπου γυρίσει τα μάτια του. Αν έπρεπε να βάλω ένα τίτλο στο στιχουργικό του έργο, αυτός θα ήταν "ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΖΩ Σ' ΕΝΑ ΑΣΧΗΜΟ ΟΝΕΙΡΟ". Στα δυνατά του χαρακτηριστικά γνωρίσματα, θα έβαζα τα τσιτάτα, που, θα τολμήσω να πω, όσο κι αν φανεί υπερβολικό, ότι μπορούν να παρατίθενται σε ανθολογίες δίπλα σ' αυτά του Oscar Wilde και του Mark Twain: ("Ότι σκοτώνεις, είναι δικό σου για πάντα", "Όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης, παθαίνουν αμνησία", "Εν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή", "Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα"). Άλλα χαρακτηριστικά της στιχουργικής του, είναι η αγάπη του για σουρεαλιστικά παιχνίδια ("μαχαιριές χαράς", "παιδιά που σιχαίνονται τα παιχνίδια", "οι ματιές σφηνώνουν σ' άδειους καιρούς", "ένα σπίτι που γιάτρευε τη θλίψη μου, μα δε θυμάμαι να πέρασα ποτέ μου από κει", "Φιμώνω τοίχους"), η ειρωνεία ("έχει στον παράδεισο έξοδο κινδύνου", "είδα έναν άνδρα να πέφτει, μα δεν πρόλαβα να κάνω ευχή"), οι παρομοιώσεις ("Είμαστε δυο ραγισμένοι, αχώριστοι βράχοι"). Επίσης η ωρίμανσή του μέσα στα χρόνια, είναι πασιφανής. Στίχους του στυλ "το μπλουτζήν που θέλεις ν' αγοράσεις και κάνα τζιν στο μπαρ να με κεράσεις" ευτυχώς δεν ξανάγραψε.

Τα "Εννιά πληρωμένα τραγούδια" είναι ο πρώτος δίσκος του γκρουπ με τη διευρυμένη σύνθεση των πέντε μελών. Η rhythm section, οι 2 κιθάρες και ένας τραγουδιστής που μπορεί ελεύθερα να θυσιάσει το κορμί του στο βωμό του ρυθμού κατά τη διάρκεια της συναυλίας, είναι νομίζω η ιδανική σύνθεση για ένα ροκ γκρουπ.
Οι στίχοι του τραγουδιού που ανοίγει το δίσκο είναι δελτίο ταυτότητας για μερικούς από μας.
"Aν δε χωράς μέσα σε μι' άθλια πατρίδα, αν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή,
αν δε χωράς μέσα σε μια ονειροπαγίδα, αν δε χωράς σε μι' αγκαλιά φυλακή,
αν δε χωράς μέσα σ' ένα άνοστο αστείο, αν δε σου φτάνει μια σκληρή προσευχή,
αν δε χωράς μέσα σ' ένα ψυχοπορνείο, αν δε χωράς σ' ένα σπασμένο κορμί
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα, παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα, δεν χωράς πουθενά".

Άνοιξε το ραδιόφωνό σου, την τηλεόρασή σου, δες τα περιοδικά που κυκλοφορούν, τα βιβλία, τις εκδηλώσεις που γίνονται, υπάρχουν πολλά που φτιάχνονται έχοντας ανθρώπους σαν εμάς υπ' όψιν; Που δεν έχουμε το γονίδιο της Ορθοδοξίας και δεν μπορούμε να καταφύγουμε σ' αυτήν για γαλήνη; Που πιστεύουμε ότι η ανεύρεση του ιδανικού συντρόφου είναι μια ουτοπία, μια χίμμαιρα που θα κυνηγάμε όσο υπάρχουμε; Ο Αγγελάκας δεν γράφει σε πρώτο πρόσωπο, επειδή μάλλον πιστεύει στην αγάπη. Γι' αυτό και "Το τρένο" είναι ο ύμνος του στη δύναμη του έρωτα κι ένα απ' τα πιο μεστά τραγούδια που ασχολούνται μ' αυτή την ουτοπία, επαναλαμβάνω. Το "Λα λα λα λα" είναι ο απίστευτα ταιριαστός τίτλος ενός τραγουδιού που εξετάζει τη σχέση του λατρεμένου καλλιτέχνη με το κοινό του: "Απλώστε το τρύπιο σας πιάτο να το γεμίσω με ολόγλυκεια θλίψη"...

(Τσατισμένο, μπερδεμένο, αδικαιολόγητα απαισιόδοξο σε ακούω παλιέ μου εαυτέ. Διάβασε παρακάτω)

Ωχρά Σπειροχαίτη - Ωχρά Σπειροχαίτη (1996)
Θα ήταν διπλός δίσκος με τα 73 του λεπτά που αποστάχθηκαν δευτερόλεπτο δευτερόλεπτο από την εποχή που ο χαρισματικός ηγέτης ήταν στην εξουσία μέχρι το '96. Εισαγωγή με ένα βάλς από ακορντεόν και τα πρώτα του λόγια είναι 'Απελπίζομαι καθολικά, φώτα ανάβουνε και σβήνουν ξαφνικά, άσκοπα ξενύχτια με πολιορκούν, μουσικές θανάτου μέσα μου ξυπνούν'. Παρόλ'αυτά μόνο απελπισία δεν προκαλεί η ακρόασή του. Κι ας είναι γεμάτο μαύρες ιστορίες που έγραψε η ζωή δια χειρός τους ή δια χειρός γνωστών και μη ποιητών. Ο αρματωλός που δολοφονείται με εντολή της κυβέρνησής του, ο 19χρονος που πηδάει μια μέρα πριν στρατευτεί, ο με την σεξουαλική ιδιαιτερότητα που πρέπει να υποκριθεί πως είναι κάτι άλλο, ο εύκολος στόχος μετανάστης, ο σύντροφος που πέφτει στα χέρια των ένστολων, οι παρατημένες κιθάρες... Φολκ πανκ είναι η εύκολη ταξινόμηση, όμορφες μουσικές, συγκλονιστικός τραγουδιστής, μεγάλη τέχνη. Σου έχει πει ο παππούς σου πως γινόταν άλλος άνθρωπος όταν ακουγε κρυφά Μίκη την επταετία; Μοιραζόταν δωρεάν όσο υπήρχε, τώρα δίνεται σε mp3 εδώ.

Κλικ εδώ για λίστα με τους δίσκους που ψηφίστηκαν περισσότερες φορές