Ένα το στόρι, δύο οι πλευρές
Από χίλια κύματα έχουν περάσει οι σχέσεις μου με τα best of/greatest hits, ειδικά στην προ-ίντερνετ «προϊστορία», όταν οι διασυνδέσεις με τη μουσική πραγματικότητα χτίζονταν είτε με δειγματοληπτικές αγορές, είτε με πειρατικές εγγραφές σε φυσικό προϊόν. Άλλοτε δηλαδή στόχευα σε τέτοιου είδους συλλογές, άλλοτε τις σνόμπαρα.
Για να χρησιμοποιήσω λοιπόν μια χημική έννοια, η συμπεριφορά μου απέναντι τους κρίνεται ως επαμφοτερίζουσα. Κι αυτό που την καθόρισε, ήταν το παρακάτω περιστατικό.
Κάποτε απόκτησα το Gold: Greatest Hits των Abba (1992) με ολίγον μπλαζέ ύφος, θέλοντας να συνοψίσω ένα συγκρότημα που αγαπούσαν οι γονείς μου, αλλά δεν έδειχνε να πολυ-σχετίζεται με τα δικά μου πιο κιθαριστικά (τότε) ενδιαφέροντα. Την ίδια περίοδο αγόρασα και το Field Guide: The Best Of των Timbuk3 (επίσης 1992), ώστε να μάθω περισσότερα για αυτή την αμερικάνικη alternative pop/rock μπάντα, της οποίας γούσταρα μεν το κομμάτι "The Future's So Bright, I Gotta Wear Shades", μα δεν κατάφερνα να βρω δίσκους της στην Ελλάδα.
Τα αποτελέσματα, όμως, ήταν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που περίμενα.
Οι Abba, με πήραν και με σήκωσαν. Το Gold έπαιζε και ξανάπαιζε, μα δεν το χόρταινα. Ήθελα να βρω κι άλλα, να ακούσω ό,τι κι αν είχαν κυκλοφορήσει. Σύντομα άρχισα λοιπόν να σκαλίζω τα βινυλιάδικα στο Μοναστηράκι και να μαζεύω τα άλμπουμ τους – είχαν γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα. Το Field Guide, πάλι, έπαιξε δύο ή τρεις φορές κι αυτό ήταν: οι Timbuk3 δεν μου γέννησαν καμία επιθυμία να ψάξω για περισσότερα. Απεναντίας, ένιωθα ότι έκλεισα μαζί τους κατέχοντας εκείνο το best of, αν και πρόσφατα αναθεώρησα μερικώς όταν βγήκε το Austin City Limits Live From Timbuk3 (2019), ζωντανά ηχογραφημένο τον Ιανουάριο του 1989, τότε που η μπάντα είχε αγγίξει το ζενίθ των δυνατοτήτων της.
Είναι λοιπόν ένα το στόρι με τα best of/greatest hits, μα δύο οι πλευρές. Ορισμένες περιπτώσεις «χωράνε» μια χαρά σε τέτοιες συλλογές, που μπορούν έτσι να φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες σε επίπεδο ταχείας και βασικής πληροφόρησης. Μια περίοδο, μάλιστα, σε διάφορες μουσικές συζητήσεις με τον κάποτε φίλο μου Γιώργο Ζαφειρόπουλο, συνηθίζαμε να λέμε «αυτός; ντάξει μωρέ, καλλιτέχνης για best of». Κάποιους άλλους δημιουργούς, πάλι, δεν γίνεται να τους προσεγγίσεις έτσι. Πολύ απλά γιατί δεν λειτουργεί το θέμα τους αποσπασματικά ή βάσει θέσεων στα βρετανικά και αμερικάνικα charts.
