End of A Year 2016

I landed Blackstar late this year and I visited the house with the Moon Shaped Pool and The Skeleton Tree outside. I entered the room and had A Seat at the Table with My Woman, the Blonde, to drink a Lemonade and start staring at the Coloring Book talking about The Life of Pablo. Soon Ι left thanking 4 the service.

Την φετινή χρονιά η αλήθεια είναι ότι άκουσα ελάχιστη καινούργια μουσική μιας και αφιέρωσα τον χρόνο μου σε ακούσματα από παλαιότερες δεκαετίες. Η μουσική η οποία δεν έχει τύχει της προσοχής μας είναι τεράστια και πάντα νέα ως νέο άκουσμα. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να ψάχνει και να γράφει για την σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική και να μην έχει ακούσει τον Richard Pinhas, να έχει κάτι να σου πει για το instrumental hip-hop και να μην ξέρει να κινηθεί μέσα στην jazz δισκογραφία ή να σου προτείνει έναν δίσκο metal χωρίς να έχει ιδέα ότι ο original progressive Ιταλικός ήχος δεν έχει πάψει ποτέ να παίζεται. Άλλα παραδείγματα είναι πολλά και διαθέσιμα.

Επικεντρώνω στα μέσα και στους ανθρώπους που γράφουν για τη μουσική, μιας και γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητική όλη αυτή η όχληση πληροφορίας η οποία ζητά να είναι αξιόπιστη μόνο και μόνο επειδή φιλοξενείται σε ένα περιοδικό. Το κοινό βρίσκει άλλα κανάλια για να ενημερώνεται και να κινείται και στο τέλος τείνουν να διαβάζουν για μουσική στα μέσα όλοι αυτοί που γράφουν για αυτήν. Κάτι αντίστοιχο άρχισε και πριν από 20 χρόνια με τις χιλιάδες κυκλοφορίες μέχρι σήμερα από δίσκους για dj οι οποίοι τελικά αγοράζονται μόνο από τους ίδιους τους χιλιάδες dj. Ένας από τους κύριους τρόπους με τους οποίους ενημερώνομαι για την μουσική είναι πλέον μέσω online communities χρηστών ή καλλιτεχνών.

Αναπόφευκτα κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις λίστες στο τέλος της χρονιάς που υπερθεματίζουν όχι μόνο τους καλλιτέχνες και την μουσική, αλλά πλέον και τα ίδια τα μέσα που τις αναρτούν και τους μουσικούς δημοσιογράφους που τα απαρτίζουν. Καλές οι λίστες, καλή η μουσική δημοσιογραφία, αλλά πάντα με κριτήριο από που προέρχονται, και εδώ ο καθένας διαμορφώνει τα κριτήρια του με δική του ευθύνη. Αχνά βλέπω μέσα σε μια ζεστή, θολή εικόνα τις πάλαι ποτέ εποχές που είχα το περιοδικό μου να διαβάζω και με λαχτάρα περίμενα να δω τι έχει βάλει στα καλύτερα ο Πετρίδης, ο Ζήλος, ο Κοντογούρης, ο Δασκαλόπουλος, ο Μπούρας, ο Φράγκος, ο Μποζινάκης, ο Πλόχωρας, αργότερα άλλοι και άλλοι.

Καλά είναι και σήμερα, με το WIRE, το QUIETUS και πολλά άλλα περιοδικά, blogs και καλούς γραφιάδες ανά τον πλανήτη, αλλά και με ανθρώπους οι οποίοι έχουν αφιερωθεί στη μουσική χωρίς να γράφουν κατ’ ανάγκη σε κάποιο μέσο, όπως ο Μιχάλης Κοκολόγος, ο Spyros Diastimikos κ.α. Μια μουσική συντροφιά με το μάτι στο παγκόσμιο, μακριά από ανεπαρκείς, μικροσκοπικές ζώνες μικρόκοσμων. Όπως τόνισα και στην αρχή, το ότι αφιέρωσα λίγο χρόνο φέτος σε καινούργια ακούσματα, δεν σημαίνει ότι δεν είχαμε και το 2016 καταπληκτικές κυκλοφορίες, τις οποίες με μεγάλη ευχαρίστηση ακούω τώρα, μέσα από τις λίστες των άλλων. Οπότε στη λίστα που ακολουθεί αναφέρομαι σε αυτά τα λίγα και μόνο ως ένα μικρό, προσωπικό ευθυμογράφημα μπορεί να διαβαστεί, που περιέχει σινιάλα για επικοινωνία με ανθρώπους οι οποίοι ζούνε στη ΜΟΥΣΙΚΗ.

2. eMMplekz – Rook To TN34 (Mordant Music)
Άνοιξε τα μάτια γύρω σου. Πόνος, σκατά, θέλω να ξεράσω. Χτυπιούνται μεταξύ τους για τον έλεγχο και την κυριαρχία του πλούτου, χρησιμοποιώντας ξετσίπρωτα, στρατιωτάκια κυβερνήτες, καθοδηγώντας αγελαίες μάζες. Η νέα τάση είναι να χρησιμοποιούν και τον πολιτισμό ως άλλοθι στα τρομοκρατικά χτυπήματα. Μα τι λέω, πάντα έτσι ήταν. Μέσα σε άλλη μια χρονιά που το hip-hopέχει κατακλύσει τα πάντα, τη βρετανική ρίμα σαν ήχο την καταλαβαίνω πιο καλά. Είναι ο τρόπος που φτύνουν τις λέξεις με την λευκή, βαριά προφορά του Mark E Smith. Είναι και αυτός ο industrial ήχος ο γνώριμος, των αρχών της δεκαετίας του ‘80, που όχι μόνο είναι πηγή έμπνευσης για νέους μουσικούς, αλλά και απαραίτητος στις μέρες μας. Φουτουριστική σύμπραξη πλατό/φωνής σερνάμενη στα βαλτόνερα και μέσα στα σκουπίδια που αφήνει το Brexit. Η αντίσταση στην αηδία πάντα ήταν και θα είναι συνεχόμενη.

4. The Dwarfs of East Agouza – Bes (Nawa Recordings)
O Khyam Allami είναι ένας Σύριος (βαρύ το πληκτρολόγιο στη λέξη) μουσικός που ζει και δραστηριοποιείται στο Λονδίνο και τρέχει την δισκογραφική Nawa. Ο Alvarius B είναι ο μουσικός συνοδοιπόρος στους Sun City Girls και αδερφός του Sir Richard Bishop (o Sir Richard Bishop είναι ο Sir Richard Bishop). Τρίο που συνευρέθηκε στο Κάιρο, ο Alvarius B μαζί με δύο άλλους Αιγύπτιους μουσικούς, και ίσως εφήμερη σύμπραξη όπως συμβαίνει συνήθως με τους μουσικούς travelers. Εδώ δεν πρόκειται καν για συνεύρεση πολιτισμών, αλλά για ένα καλογραμμένο έργο, παραγωγής νέων ήχων, ζωντανό παράδειγμα για το πως μπορεί να προχωρήσει το σίριαλ της παγκοσμιοποίησης χωρίς την ανάγκη περιχαράκωσης. Επιπροσθέτως, αυτή θα μπορούσε να είναι μια εκδοχή της φρέσκιας ψυχεδέλειας του σήμερα, από μια μπάντα που δεν το πιστεύω ότι δεν πήγα φέτος στην συναυλία τους εδώ στην Ελλάδα να τους δω.

9. 幾何学模様 (Kikagaku Moyo) – House in the Tall Grass (Guruguru Brain)
Δεν το πιστεύω ότι δεν πήγα φέτος στην συναυλία τους εδώ στην Ελλάδα να τους δω. Όχι μόνο από αυτό που ακούω στον δίσκο αλλά και από μαρτυρίες άλλων, η μπάντα είναι από τα καλύτερα live που μπορεί να πετύχει κανείς τριγύρω, καθώς αργοϋφαίνουν μια απαλή, ζεστή, σαγηνευτική, ψυχεδέλεια, ορθόδοξη μεν, απελευθερωμένη με τον τρόπο της από κλισέ δε. Στις μέρες μας που η ψυχεδελική ταμπέλα είναι υπερβολή και φοριέται επί ματαίω πάνω στον κάθε κατεργάρη, από κάθε ότι να ‘ναι επίδοξο fashion leader (ή αν θέλετε λοιδορείται από άλλους), το κουιντέτο από την Ιαπωνία οριοθετεί ένα μέσο όρο στόχευσης στην καρδιά του τι είναι η ψυχεδέλεια σήμερα, μακριά από τα παιδιά των φεστιβάλ και των portal αλλά κρατώντας και απόσταση από τους αμέτρητους ψυχεδελόπληκτους οι οποίοι έχουν ήδη χάσει τον δρόμο στον δαιδαλώδη αυτό ήχο και δεν πρόκειται να βρουν ποτέ έξοδο διαφυγής (καλά, δεν έχουν ανάγκη και τη γνώμη μας) και εν πάση περιπτώσει, ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί τραγούδια από αυτό τον δίσκο δεν μπορούν να είναι μέσα στα hit της χρονιάς. Μα με πόση δόση pop πίνετε τον καφέ σας;

8. Oranssi Pazuzu – Varahtelija (SvartRecords)
Δεν το πιστεύω ότι πήγα φέτος στην συναυλία τους εδώ στην Ελλάδα να τους δω. Δεν τους είχα καν ακουστά και ο λόγος που βρέθηκα στο Gagarin εκείνο το βράδυ ήταν μια άλλη μπάντα και η συνάντηση με τον φίλο Aris. Μπορώ ακόμα να φέρω στη μνήμη μου τον ισοπεδωτικό όγκο του ήχου τους, την ανυψωτική ατμόσφαιρα που τελούν και το γεγονός ότι δεν αφήνουν περιθώρια παρά την πτήση μέσα στον εγκλωβισμό. Συνήθως rockψυχεδελικές (και κυρίως post-rock) μπάντες ακουμπάνε το metal και όχι το αντίθετο. Οι εν λόγω Φιλανδοί αποδομούν και απελευθερώνουν το blackmetal, χρησιμοποιώντας ψυχεδελικό manual για την κατασκευή των ήχων και των συνθέσεων και ελπίζω να μπουν ιδέες και σε άλλες μπάντες να το δουν έτσι, γιατί τελικά ένα από τα ισχυρότερα κριτήρια για την καλλιτεχνική αξία ενός έργου, είναι η υγιής, δημιουργική και αθώα μίξη διαφορετικών στοιχείων από διάφορα μουσικά είδη. Αυτός είναι και ένας από τους τρόπους να παραχθεί νέα μουσική, πράγμα που συνήθως γίνεται στο underground.

6. Steve Gunn – Eyes On The Lines (Matador Records)
Τον γνώρισα το 2014 και το ότι τον έχω δει ζωντανά με έχει επηρεάσει και είναι ένας από τους λόγους που άκουσα υπομονετικά τον δίσκο του φέτος (η δειγματοληπτική, επιλεκτική σχέση με τους καλλιτέχνες και τα έργα τους, είναι και αυτό ζήτημα πρακτικής). Καθόταν και ο δίσκος του στο folderπάνω από του Steven Wilson και έπεφτε το μάτι διπλά. Καθώς τον δεύτερο δεν κατάφερα να τον ακούσω ολόκληρο, στον δίσκο του Gunn είχα πολλαπλές ακροάσεις (ακόμη και με ακουστικά) και τώρα Δεκέμβρη είναι από τους πρώτους που θα έφερνα στο μυαλό να μπουν σε μια λίστα. Οι κιθάρες του Αμερικάνικου rockπου μάθαμε και μεγαλώσαμε δεν έχουν ξεθωριάσει και ο τρόπος που προσεγγίζει τον ήχο ο κιθαρίστας με το κέντημα του και τις συνθέσεις του στάζει σεβασμό και γνώση. Έτσι είναι, πάντα οι καλές παρέες γράφουν την ιστορία.

7. Cate Le Bone – CrabDay(DragCity)
Σε αναχρονισμού συνέχεια και σε αντιστοιχία με την αρσενική καταβολή (ως ενέργεια και όχι ως εξασθένηση) παραπάνω, η γυναικεία παρουσία η οποία μου έφερε πρώιμες μνήμες από τα 90s και την νεο-ψυχεδελική popτης εποχής εκείνης, ήταν αυτή η Καλιφορνέζα που, πως να το πω, της πέτυχε η μπάντα και το δισκάκι, τα τραγούδια σου έμεναν και ήθελες να ανατρέξεις σε αυτά και όσο τα άκουγες, τόσο γίνονταν γνώριμα και οικεία. Αυτή η μίξη της παράξενης cool, indiepop, σουρεαλιστικής αύρας της με τις κοφτές τελεβιζιονιστικές, ξεκουρδιζέ κιθάρες και η απροσδιορίστου χρόνου σαν τα παραμύθια, ρετρό ατμόσφαιρα, ήταν μια ευπρόσδεκτη έκπληξη και τέλος πάντων γιατί όχι την Cate στον ρόλο της καλής νεράιδας για το 2016;

1. Roy Montgomery – R M H Q: Headquarters (Ba Da Bing Records)
Έπεσα τυχαία πάνω του και μου άρεσε τόσο ο ήχος του, που ήταν ένα από τα ελάχιστα ποσταρίσματα που έκανα φέτος, μέσα σε μια μάζωξη φίλων της ψυχεδέλειας στο fb και το έβαλα πιο πολύ γιατί κατά το 90% στην ομάδα βάζουν 60s και 70s, οπότε είπα να βάλω κάτι νεότερο το οποίο έστω μου θύμιζε τα αγαπημένα 90s. Στην πορεία διαπίστωσα πως πρόκειται για έναν παλαίμαχο από την πρώτη παρέα της Flying Nun στην Νέα Ζηλανδία και ότι φέτος συμβάλει και αυτός σε μια σειρά από ιδιαίτερες καταθέσεις από τις χώρες του Down Under (Ambarchi, Fis, Gate κ.α). Propost-rocker, no-shoegaze κιθαρίστας, lo-filike τραγουδοποιός με μια τετραλογία για φέτος που περιέχει συνθέσεις, προσεκτικά τοποθετημένες, βασισμένες σε ένα βαθύ, συναισθηματικό, εσωτερικό διάλογο και κατασκευασμένες σαν κομμάτια ενός παζλ με εναλλασσόμενα επίπεδα και πολλαπλές τελικές μορφές, γεγονός που μπορεί τελικά να πολλαπλασιάσει το πάνω από δίωρο των ηχογραφήσεων. Προσπάθησε να μετρήσεις την απόσταση ή τον χρόνο από το Tropic of Anodyne στο Six Guitar Salute for Peter Gutteridge, χωρίς να χαθείς στον λαβύρινθο των δίσκων· και να φανταστείς ότι ο μπασίστας των Clean, κιθαρίστας των Chills δεν είναι ο μόνος νεκρός που έχει να θυμάται.

5. Kaitlyn Aurelia Smith – Ears (Western Vinyl)
Η δεύτερη (ή αν θες πρώτη ανάλογα το πως θα διαβαστούν τα κείμενα) γυναικεία παρουσία για το ‘16 είναι και αυτή από το Los Angeles. Η Smith έχει σπουδάσει μηχανικός ήχου και σύνθεση και ήδη σε μια τετραετία έχει βγάλει 5 δίσκους, συνεργάστηκε σε 4, έχει κάνει αρκετά remix και έχει συνθέσει διάφορα original score για την τηλεόραση. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η επίσης φετινή, βασισμένη στα Buchia synthesizers, συνεργασία της με την Suzanne Ciani, πρωτοπόρο της ηλεκτρονικής μουσικής στα 70s, με παρόμοια δραστηριότητα όλα αυτά τα χρόνια. Το Ears, χαρακτηρίζεται από μια εξαίρετη μίξη αναλογικών, φυσικών οργάνων με τον ήχο των συνθεσάιζερ και την ιδιαίτερη χρήση της φωνής ως όργανο, με την Smith να συνθέτει, ηχογραφεί, να κάνει το arrangement, την μίξη, την παραγωγή και να χειρίζεται τα ηλεκτρονικά όργανα και τον Rob Frye των Bitchin Bajas (επίσης αξιομνημόνευτη η συνεργασία τους με τον Bonnie 'Prince' Billy φέτος) να παίζει τα ακουστικά. Καλώς ορίσατε στο απενοχοποιημένο, μελλοντικό New Age.

3. Exek – BiasedAdvice (AnotherDarkAge)
Μια χρονιά χωρίς post-punk θα ήταν μια χρονιά με θλίψη και βρήκα σανίδα σωτηρίας σε έναν άδειο, υπομονετικό, κυνικά ήσυχο ήχο, όρθιο στα πόδια της απελπισίας, από την Μελβούρνη. Εκπέμπουν σήματα κινδύνου και ταυτόχρονα γράφουν τον επικήδειο για την γενιά των 400 ευρώ. Ουπς, Έλληνες θα έπρεπε να το έχουν βγάλει αυτό, αλλά ξέχασα η παγκοσμιοποίηση λίγο ή πολύ είναι η ίδια παντού, τα 80s δεν απέχουν όσο νομίζουμε από τα 10s, παρόμοιες πιέσεις, αδιέξοδα, βία και ο νέος άνθρωπος πάντα να χαράζει τον δρόμο του σκάβοντας το σκοτάδι και το φως. Δεν θα βρεις οργή στους Exec αλλά σχεδιασμένες στάλες φιλικού πόνου που οδηγούνται με ένα θολό funk ρυθμό, overdubs, ξέμπαρκους jazz ήχους και echoes. Συμβουλή, να ακούσετε τον δίσκο τουλάχιστον τρεις φορές συνεχόμενα.

10. Terminal Cheesecake – Dandelion Sauce Of The Ancients (Box Records)
Όταν άκουσα στον WFMU ότι κυκλοφορούν δίσκο μετά από 20 και πλέον χρόνια έψαξα αμέσως και παρά τα πρώτα ατυχή ακούσματα εν μέσω άλλων εργασιών, δεν κατάφεραν να μου ξεφύγουν. Γέννημα θρέμμα του Βρετανικού underground των 90s, τότε που επαναλαμβάνω δεν το λέγαμε shoegaze αλλά noise (dream) pop και κάποιες από τις μπάντες συγγένευαν με τούτους εδώ, τότε στα 90s που υπήρξε ίσως η πιο σπουδαία ψυχεδελική σκηνή μετά τα 60s, σαν παρανοϊκοί γέροι παλιάτσοι βγαίνουν ξανά στην σκηνή σε μια μετά Gnom εποχή και διαλύουν τον καθωσπρεπισμό του θορύβου, την κυριαρχία του πολιτικά ορθού και την μάταιη πελαγοδρόμηση στο παρελθόν. Γιατί τελικά το παρελθόν είναι υπόθεση των παλιών ή αυτών που έχουν και κάτι καινούργιο να πουν.

11. ήτα βήτα – Δέκα (bandcamp)
Συνήθως η 11η θέση, αν έχω καταλάβει καλά, εδώ στο MiC υπάρχει για έναν δίσκο ο οποίος θα μπορούσε να είναι στους 10 πρώτους και άντε, είναι ο πρώτος επιλαχών, αλλά εγώ την έχω χρησιμοποιήσει και με το κριτήριο να βάλω κάποια νέα μπάντα ως ελπιδοφόρο ξεκίνημα ή έστω σαν μια ενθάρρυνση για την συνέχεια της πορείας της. Τώρα δεν έχει νόημα τίποτα από τα παραπάνω, μιας και ο δίσκος δεν θα μπορούσε να είναι στις δέκα πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κυκλοφορίας και η μπάντα κυκλοφόρησε τον δίσκο για να διαλύσει. Παρακάμπτοντας ότι δεν μου άρεσε τόσο το όνομα, το εξώφυλλο του δίσκου, ότι δεν άντεξα ποτέ τα φωνητικά στο σύνολο τους, ότι το live τους δεν είχε καλό ήχο και ότι αδικούνται οι συνθέσεις από την παραγωγή, μένω στους καλούς στοίχους, στην ιδιαίτερη μίξη των διαφορετικών στοιχείων (από post-punk μέχρι ψυχεδέλεια και από άτακτο indie μέχρι φρέσκια εγκεφαλική, ελληνική pop), αλλά κυρίως στο όραμα του κύριου Ρύκιου που χρωματίζει τα τραγούδια. Τα έχω δει άλλωστε να γεννιούνται και να μεγαλώνουν σαν παιδιά και, ε καλά τώρα, δεν είμαι αντικειμενικός με τον φίλο μου.

ABUNCHOFSONGS
Roy Montgomery – Tropic of Anodyne
Gary Davenport – Sarah
Jackie Lynn – Franklin, TN
Sea Pinks – (I Don't Feel Like) Giving In
Terry – Moscow On The Thames
The Chemistry Set – The Fountains Of Neptune
Ash Koosha – Snow
Woo - AWAAWAA
Ital Tek – Jenova
Idris Ackamoor & The Pyramids – Silent Days
Rexy – Running Out Of Time
Sainkho Namtchylak – Melody In My Heart, Babyfather – Meditation feat Arca, ADR – Every Node, Klein – Arrange, Yves De Mey – Yearned, Miki Yui – Animatoscope, The Coral – Connector, Heron Oblivion – Beneath Fields, Black Mountain – Line Them All Up, Hexvessel – Mirror Boy, TheBesnard Lakes – Tungsten 4: The Refugee, Moongazing Hare – Wild Nothing, Kitchie Kitchie Ki Me O – Saleph (The Voyage), Carla dal Forno – What You Gonna Do Now?, BloodSport – Perfect Choice Pasterl Perfection, Brood Ma – Hard Weather, Charles Bradley – Changes, LSD and the Search for God – Heaven, Roly Porter – In Flight, Tim Hecker – Voice Crack, Twisted Krister – Burner,Juan Atkins & Moritz von Oswald present Borderland – Lightyears, Daze Maxim – Inbetween, Not Waving – I Know I Know I Know, Memotone – Abbots Bromley Horn Dance, Gunnar Haslam – Nonservo, The Hanging Stars – Floodbound