Ένοχη... μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου

Ρακιντζής - Εγώ και ο Πουφ
Έτος 1991, το τέλος των 80s, ο Μητσοτάκης, η αυγή μιας νέας δεκαετίας, δίσκος "Να σαι εκεί" και εγώ στην τετάρτη δημοτικού ... Τις ατέλειωτες ώρες βαρεμάρας άνοιγα τηλεόραση και έβλεπα το video clip με τον Ρακιντζή να περιφέρεται με αεροπλάνα και βαπόρια μαζί με ένα μπλε, ακαθορίστου ταυτότητας γκρέμλιν σε όλα τα πειρατικά κανάλια και να οδύρεται για τη φοβερή απώλεια. Πολύ σύντομα είδα και την κασέτα με τον Μιχαλάκη πρώτη μούρη, φορώντας νομίζω παραλλαγή, να διακινείται στο σχολείο. Πάντως, στην τρυφερή ηλικία των 10 δε μπορούσα να καταλάβω γιατί τόση κλάψα αφού το κουκλάκι του -δηλαδή ό,τι χρειάζεται- το είχε εκεί, αλλά μεγαλώνοντας εκτίμησα ακόμα περισσότερο το φάρο της παιδικής μου ηλικίας. Καταρχήν πέρα από τη βαθύτατη μελαγχολία και ρομαντισμό που αποπνέει μουσικολογικά κατέχει ένα πλούτο τόσο στη σύνθεση όσο και την ενορχήστρωση κάτι που θα τολμήσω να πω ότι επαναλήφθηκε μόνο άλλη μια φορά στην ιστορία του ροκ αρκετά χρόνια μετά με το "S A.G.A.P.O.",. Οι "Συνθετικοί" είμαι βέβαιη ότι έχουν πολλά να ζηλέψουν από δαύτο, ιδίως δε την εισαγωγή με φοβερή σολιά καραμούζας - σαξόφωνου και την αρμονία του συνθεσάιζερ που ακούγεται σχεδόν σε κάθε παύση. Ωστόσο μετά λύπης μου άκουσα - δεν το είχα προσέξει το παραδέχομαι- από διαπρεπή σκατόφατσα του περιοδικού μας ότι ενώ το τραγούδι ξεκινάει ως εξής: "Μες της Ύδρας τα στενά σε ζητάω...", το βίντεο κλιπ έχει γυριστεί στο λιμάνι των Χανίων... Αυτά είναι!

Mazoo and the Zoo - Ο ελέφαντας
Εδώ πέρα δε βρίσκομαι για να απολογηθώ - ντραπώ για τις αναμφίβολα ωραίες μουσικές των οποίων την αξία οι περισσότεροι δεν έχουν εκτιμήσει -λόγω σαφούς έλλειψης μουσικής παιδείας- αλλά για να αποδείξω την ορθότητα των επιλογών μου. Για όποιον λοιπόν τολμήσει να γελάσει με τον αγαπημένο μου "ελέφαντα" σας ενημερώνω ότι πρώτον τα τρία πλατινένια cd των mazoo and the zoo έχουν πουλήσει πάνω από 80.000 αντίτυπα, ενώ τα views στο youtube ανέρχονται σε εκατομμύρια. Άσε που φήμες λένε ότι το ρεφραίν "ντρουλη, ντρούλη, ντρούλη χοντρούλη" είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε γνωστό Θεσσαλονικιό παρουσιαστή. Πείτε μου τώρα εσείς, αποτελούν ή δεν αποτελούν φαινόμενο της ποπ κουλτούρας μας; Ε; Ε; Ε;

Κυρία Ελισάβετ - Solo tu

Πρώτο ερώτημα: Η τέχνη για την τέχνη ή η τέχνη για τον άνθρωπο; Δεύτερο ερώτημα: Μπορεί μια μουσική κουλτούρα να αναδειχθεί μέσα από την πρόσμιξή της με αλλότρια στοιχεία; Μέχρι πριν μερικά χρόνια το πρώτο ερώτημα θα το διάβαζα μήπως και πέσει στις πανελλήνιες ενώ στο δεύτερο θα απαντούσα όχι. Όμως το Solo tu (στίχοι - μουσική : Καρβέλας) από την κυρία Ελισάβετ συγκλόνισε συθέμελα το τη μέχρι τότε αντίληψη μου για την τέχνη και για τη ζωή γενικότερα. Να ξεκινήσω από τα καίρια φιλοσοφικά ερωτήματα που εγείρονται ήδη από τον πρώτο στίχο όπως είναι η θέση του Wagner και του Puccini στο σύγχρονο καλλιτεχνικό στερέωμα και το συνταρακτικό πάντρεμα της ηλεκτρονικής dance με το μπουζουκάκι της ελληνικής χασαποταβέρνας ή από τις -επικίνδυνες ομολογουμένως- φωνητικές ακροβασίες της κυρίας Ελισάβετ και τη διαχρονικότητα των θεμάτων του, όπως την ανωμαλία της νεολαίας και το μαστούριασμα; Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, δε θα πω τίποτα, αυτό το τραγούδι μας ξεπερνά και δίνει τροφή για σκέψη. Το μόνο λυπηρό που θα σημειώσω πριν κλείσω είναι ότι χαραμίστηκε στην Πάνια. Αν είχαν την ευφυΐα να το στείλουν στη Γιουροβίζιον ακόμα και a cappella, η φωνή και τα αέρινα χορευτικά της κυρίας Ελισάβετ θα μας έφερναν μετά βεβαιότητας την πρωτιά. Κρίμα, πολύ κρίμα.

Γαλάτης - Ασπρονήσι (dance edition)
Όχι μόνο στη λίστα τον αγαπημένων αλλά και η χορευτική πρότασή μου για αυτό και το επόμενο και το μεθεπόμενο καλοκαίρι που δε θα πρέπει να λείπει από κανένα ipod, ipad, iphone, Αη Βασίλη κοκ. Μιλάμε για διαγαλακτική τραγουδοκροτίδα, ίσως μια από τις πιο επιτυχημένες κομματάρες των τελευταίων ετών. Και ξέρετε γιατί; Γιατί έχει πάθος πράγμα που λείπει από τη σύγχρονη μουσική και γι' αυτό και πάμε κατά διαόλου, το πάθος ενός καθημερινού μόδιστρου για τα νησιά και τα ταξίδια, για τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου μας που πάνε να το πουλήσουνε στους Τούρκους, για το super paradise για τη ζωή εν τέλει. Βέβαια θέλω να μαλώσω λίγο τον κύριο Γαλάτη που δεν έχει προσέξει καθόλου το χορευτικό σε καμία από τις εμφανίσεις του και μοιάζει λίγο με το Φρόντο όταν χαρούμενος επιστρέφει στο Σαΐρ. Αναρωτιέμαι δεν του το είπε και η κυρία Φυτούση όταν συναντήθηκαν για να κάνει back φωνητικά;

Ζιγκ Ζαγκ - Δεν είμαι τρομοκράτης

Το τραγούδι αυτό επανήλθε στο προσκήνιο κυρίως λόγω του συμβολισμού του καθώς διανύουμε μια εποχή έντονων πολιτικών και κοινωνικών αναταραχών και η τρομοκρατία έχει καταστεί ένα από τα μείζονα ζητήματα στη χώρα μας αλλά και στον κόσμο. Συζητείται μάλιστα έντονα στις ομάδες των διαφόρων διαδηλωτών να χρησιμοποιηθεί το συγκεκριμένο κομμάτι ως ήχος κλήσης και ringtone στα κινητά για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους. Επίσης μπορεί να αντικαταστήσει τα βαρετά και διόλου επαναστατικά τραγούδια της Φαραντούρη που ακούγονται στις συγκεντρώσεις, δεδομένου ότι ο εμπνευσμένος στίχος εκπροσωπεί και το μέσο πολίτη που φοβάται πλέον να κατέβει στο κέντρο της Αθήνας, αφού ήδη από την πρώτη στροφή περιγράφεται μία τραγική καθημερινότητα : "Η ώρα έντεκα στημένος στην πλατεία/και μου την πέφτουνε δυο τύποι με στολή...". Όλοι λοιπόν οι αγανακτισμένοι διαδηλωτές, αλλά και όσοι κατεβαίνουν στο κέντρο για να κάνουν τις δουλειές τους καλό είναι να εφοδιάσουν τα κινητά τους με τον αντιτρομοκρατικό ύμνο και να προμηθευτούν κονκάρδες του συγκροτήματος που θα μοιραστούν προσεχώς, ακόμα και να φτιάξουν κάποια πανό με το σύνθημα "'Ήρεμα. Ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης" που θα μεταφέρουν στις πορείες για να μην πέφτουν θύματα της πλάνης των αστυνομικών και να διαδηλώνουν με την ησυχία τους όποια ώρα θέλουν.