Έντεκα κομμά σ’ ένα αφιερωμά

Αναζητώντας ορισμούς για τη «λαϊκότητα» μπορεί να πέσει κανείς σε μεγάλες παγίδες. Για παράδειγμα, είναι «λαϊκή οικογένεια» αυτή του μεγαλομεσαίου χασάπη που στο SUV της ακούει μόνο Καζαντζίδη; Η αλήθεια πάντως είναι ότι τα τελευταία χρόνια, γίνεται μια προσπάθεια (και) ακαδημαϊκού ορισμού του περιεχομένου, αλλά για να είναι κάτι όντως λαϊκό, δεν θα πρέπει να έχει την ανάγκη αυτής της ταυτότητας. Πρέπει να μπορεί να λέει τη λέξη «ασφαλώς» σε ένα στίχο και να εννοεί κάθε της γράμμα, χωρίς να γίνεται γελοία και απλώς να ταιριάζει σε μια ομοιοκαταληξία.

Με εντελώς προσωπικά κριτήρια, συν μια μυστήρια εξίσωση που λέει ότι «οι περί τα 40 που μεγάλωσαν με ροκ τους αρέσει και ο Άκης Πάνου», καταγράφω τα εξής 11 τραγούδια, από ισάριθμους δίσκους που ο πατήρ μου, μου παραχώρησε (ή και τους βούτηξα) και σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, σύγχρονες και ιστορικές από μια παιδική και εφηβική ηλικία σε εποχές Πασόκ, χαρακτηρίζουν τη σχέση μου με αυτό το μουσικό είδος.

Σαν σβησμένο καρβουνάκι (Νταλάρας-Κουγιουμτζής «Τα ψηλά τα παραθύρια»
Ζωρζ Νταλαρί στην καλύτερη εποχή του, με μελετημένη ατημέλητη χαίτη και όχι την απαράδεκτη μεταλλάδικη της συνύπαρξης με Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Αττικόν. Επίσης, Σταύρος Κουγιουμτζής, που για το γράφοντα, υπογράφει μερικούς από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους. Καμέο από τη νεαρή Άννα Βίσση.

Μάτια μου, μάτια μου (Ανέβηκα τη σκάλα) (Αλεξίου-Κουγιουμτζής «Λαϊκές Κυριακές»)
Όπως πιο πάνω, αλλά με Χαρούλα Αλεξίου στη φωνή.

Τα σκούρα μάτια (Αλεξίου-Κουγιουμτζής «Λαϊκές Κυριακές»)
Ομοίως, πάλι με μάτια, τα οποία τονίζονται ιδιαιτέρως και το old fashioned εξώφυλλο.

Η πεντάμορφη (Οπισθοδρομική κομπανία, «Στης Ξανθής, στο Αιγινήτειο»)
Φάση «επιστροφής στις ρίζες», στο ελληνικό κίνημα «αντικουλτούρας» (θεός να το κάνει) που άφησε όμως και καλές στιγμές. Από όταν η Ελευθερία Αρβανιτάκη ήταν απλώς η «δακτυλογράφος Ελευθερία»

Οικοδόμοι παλικάρια (Καζαντζίδης «Καινούργιοι κόσμοι)
Κάπως έτσι ο Καζαντζίδης έβαλε το όνομά του συνώνυμο στη «λαϊκή μουσική».

Σε ένα άλμπουμ (Αθηναϊκή Κομπανία «Αγαπητέ θείε Τάκη»)
Ένα από τα πιο ωραία ελληνικά τραγούδια, με την τρομερή φωνή της Σοφίας Εμφιετζή

Καθόμουνα στου Λέντζου (Νικολόπουλος, Ρασούλης, Κοντογιάννης «Παίξε Χρήστο επειγόντως»)
Απλά και κατανοητά, όταν βλέπεις τον-την πρώην με τον-την νυν εκεί που πίνεις έναν καφέ, στιγμή ως γνωστόν ιερή στο ελληνικό how to «Μου φέρνει το γκαρσόνι χαρτί λογαριασμού-πανάκριβα πληρώνω το πλάι τ’ αλλουνού», στίχος της χρονιάς

Ο δρόμος είναι δρόμος (Νταλάρας-Πάνου «Θέλω να τα πω»)
Ένας από τους πέντε κορυφαίους ελληνικούς δίσκους, έχει ένα από τα πέντε κορυφαία ελληνικά τραγούδια (πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη). Ποιο θα ‘ναι το φινάλε όμως, δεν το μαντεύεις δυστυχώς, όπως λέει και ο Άκης Πάνου, στη σαφή του προειδοποίηση για το σκοτεινό μέλλον.

Έτσι είν’ οι ανθρώποι (Νταλάρας-Κουγιουμτζής «Να’τανε το ‘21»)
Στη μεταμπουάτ φοιτητική φάση των early ‘90s η ορχήστρα έσπαγε λίγο το «νέο κύμα» κέφι με «Να ‘τανε το 21» για το κέφι. Το σωστό άσμα όμως από εκεί, είναι το «Έτσι ειν’ οι ανθρώποι» που έμεινε γνωστό με την κατάρα των ελληνικών τραγουδιών να βαφτίζονται από τον πρώτο τους στίχο.

Να είχα το κουράγιο (Στ. Διονυσίου-Πάνου «Ο Στράτος Διονυσίου τραγουδάει Άκη Πάνου»)
Αντί για ο,τιδήποτε, παραθέτω μια κουβέντα του Σπ. Δερβενιώτη από το Unfollow: «Τραγούδια που αφορούσαν ‘κάτι’ αντί για τίποτα, και ‘όλους’ αντί για πελάτες».

Ασφαλώς και δεν πρέπει (Μοσχολιού-Πάνου)
Νομίζω ότι ήταν από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι να ακούω σε μουσική εκπομπή της Lyra στο ραδιόφωνο, για κάποια επανέκδοση επιτυχιών. Και είναι η πρώτη φορά που ακούω τη λέξη «ασφαλώς» σε τραγούδι.