Έντεκα στάσεις στο μαγικό ταξίδι της ποπ

Στάση 1η: Αθήνα 1980
Ήμουν 8 χρονών όταν η μπάλα μου προσέκρουσε σε μια ψηλή κολώνα. Αμέσως σάστισα γιατί μπροστά μου ξεπρόβαλαν τρεις νέοι (άγνωστοι μέχρι πρότινος για μένα) τύποι που λέγονταν The Police. Διαβάζοντας την αφίσα κατάλαβα ότι έπαιζαν τρία στενά πιο πάνω από το σπίτι μου, στο γήπεδο του Sporting. Τι κρίμα, σκέφτηκα, είμαι πολύ μικρός για να με αφήσουν να πάω να τους δω. Αντ' αυτού άκουγα με τις ώρες τα τραγούδια τους στους πειρατικούς τότε (ευτυχώς) σταθμούς και τους ηχογραφούσα κι εγώ σε πειρατικές κασέτες. Το κομμάτι όμως των Police που με είχε ξετρελάνει και είχα κολλήσει ήταν το 'Walking On The Moon'. Το μαϊμουδοτραγουδούσα δίχως να ξέρω γρυ από αγγλικά, όμως έμοιαζε να είναι τόσο δικό μου το τραγούδι και τόσο δικιά μου εκείνη η στιγμή της ακρόασης.

Στάση 2η: Μουσικόραμα της ΕΡΤ 1983
Ο Νίκος Γκούτης μας λέει ότι πρόκειται να δούμε το νέο κλιπ των νεορομαντικών (ισχυρίζεται) Fun Boy Three - 'Tunnel of Love' και πριν αρχίσει η μετάδοση δίνει το πράσινο φως στο ζευγάρι χορευτών που ήταν στο studio να χορέψει tango. Άξιζε η τελευταία ώρα κοπάνας απ' το σχολείο!

Στάση 3η: Είμαι στη 1η γυμνασίου
και διαπιστώνω ότι μου τα 'χει κάνει τούμπανο μαθητής του λυκείου που μοιράζομαι το ίδιο θρανίο, γράφοντας μου συνέχεια ένα άγνωστο για μένα όνομα: The Smiths και ένα αλλόκοτο σύνθημα Meat Is Murder. Μια μέρα δεν αντέχω και του λέω: «Παλικάρι τι σημαίνουν όλα αυτά;». Αυτός αφού μου ρίχνει ένα χοντρό κράξιμο επειδή γράφω στο θρανίο του Duran Duran και Culture Club μου εξηγεί με τσαμπουκαλεμένο ύφος ότι οι Smiths είναι το συγκρότημα που άλλαξε τη ζωή του. Τον πείθω να μου γράψει μια κασέτα με αυτό το περίεργο group και η κεφαλή του κασετόφωνου κολλάει και μένει στο 'Barbarism Begins At Home'. Ίσως τώρα που το σκέφτομαι, αυτός να είναι και ο λόγος που ασχολήθηκα με το ηλεκτρικό μπάσο.

Στάση 4η: Rock in Athens 1985 και όχι 1987!
Τώρα είμαι Θεσσαλονίκη και είμαι δεκατριών. Πάλι δεν με αφήνουν οι γονείς μου να πάω να δω όλα αυτά τα συγκροτήματα που έχει διαφημίσει ο Κώστας Σγόντζος στην εκπομπή του Μουσικό Καλειδοσκόπιο. Μου λένε ότι αν μέναμε Αθήνα ή αν ερχόντουσαν να παίξουν στη Θεσσαλονίκη θα με άφηναν να πάω. Κλασικά ψέματα γονέων! Χωρίς να έχω άλλη επιλογή κάθομαι και βλέπω σε μαγνητοσκόπηση από τη ΕΡΤ2 τους Cure και με μαγνητίζει το 'A Forest'. Όπως ο Neil Amstrong πάτησε πρώτος το πόδι του στη σελήνη, έτσι κι ο Robert Smith πάτησε πρώτος το πόδι του στο flanger.

Στάση 5η: Εγώ και η τσακαλοπαρέα μου
βρισκόμαστε στο μοναδικό καφενείο της γειτονιάς που μας επιτρέπει να μπούμε και να παίξουμε την αγαπημένη μας δεκάρα στο γαλλικό μπιλιάρδο του. Όταν ξαφνικά παρατάμε το παιχνίδι και πιάνουμε τις στέκες σαν ηλεκτρικές κιθάρες και πιάνουμε τον ρυθμό ενός τραγουδιού που παίζει στο Ράδιο FM 101 κάποιος Νίκος Κομνηνός. Είναι οι Hollow Men και το τραγούδι 'Drawing Man'.

Στάση 6η: Λούκι Λουκ 1992
Ο Κυριάκος χοροπηδάει σαν τον Dee-Dee Ramone γιατί του αρέσει αφάνταστα το 'Far Gone and Out' που παίζει ο DJ Antreas. Όμως ο Μοδιώτης (ιδιοκτήτης του μπαρ) έχει βάλει τα ηχεία χαμηλά με αποτέλεσμα να βρίσκουν τα κεφάλια μας καθώς χοροπηδάμε. Την άλλη μέρα το ηχείο, προς μεγάλη μας χαρά έχει τοποθετηθεί πολύ ψηλότερα κι έτσι μπορούμε να χοροπηδήσουμε με την άνεση μας. Πρόκειται για τους Jesus and Mary Chain.

Στάση 7η: Ο Βόγλης μου στέλνει απ' το Birmingham
το καινούριο σινγκλάκι των γλυκανάλατων για μένα μέχρι τότε, Heavenly. Είναι το 'Attagirl'. Το δέμα εκτός απ' το σινγκλάκι περιέχει και μία σοκολάτα (την οποία καταβροχθίζω στο λεπτό) καθώς επίσης και μία αφιέρωση, την οποία όμως διαβάζω αργότερα: «Ιάκωβε, το σινγκλάκι είναι για σένα για να αλλάξεις την γνώμη που έχεις για τους Heavenly. Πρόσεξε όμως, χοντρούλη, η σοκολάτα ΔΕΝ είναι για σένα, είναι για τον κοκαλιάρη φίλο σου τον Κυριάκο.» Τώρα που την έφαγα... πολύ αργά.

Στάση 8η: Bar Berlin. Ο DJ βαράει γκαραζιές
και τη στιγμή εκείνη ακούγεται κάποιο βαρετό τραγούδι των Fuzztones. Ο DJ μας κλείνει το μάτι για τη αλλαγή που πρόκειται να επακολουθήσει στο μουσικό του ύφος. Πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας γιατί το κομμάτι που ακολουθεί είναι το ονειρικό 'Palm Of My Hands' των Pale Fountains. Χορεύουμε ασταμάτητα στον υποβλητικό ήχο της τρομπέτας, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι ένας δυσαρεστημένος γκαραζιέρης - γυφτοκάγκουρας - ψευτοτζάνκι ετοιμάζεται να εκσφενδονίσει το άδειο μπουκάλι της μπύρας που κρατάει στο χέρι, σημαδεύοντας το κεφάλι του άμοιρου DJ. Ο Δημήτρης ακούγοντας τις κραυγές μας («Δημήτρη, σκύψε!!!») αποφεύγει το μπουκάλι το οποίο προσκρούει στον τοίχο, ενώ τα θρύψαλα του χτυπούν την βελόνα, ο οποία δεν καταλαβαίνει από τέτοια και πάει ξανά στη αρχή του κομματιού. «Άλλη μια;» μας ρωτάει ο Δημήτρης. «Ναι!» απαντούμε και ξαναρχίζει το 'Palm OF My Hands'.

Στάση 9η: Berlin again, 1995.
Ως DJ γουστάρω να προσκαλώ τα συγκροτήματα που βλέπω live στο Μύλο για να πιούμε μαζί μπύρες. Έχουν έρθει οι Beautiful South, οι Dodgy, οι Carpets. Όλοι είναι κολλημένοι με το 'End of the Century' των Blur. Μαζί τους και εγώ!

Στάση 10η: Είμαι στη Μυτιλήνη για δακοκτονία.
Απόλυτο soundtrack της μοναξιάς μου είναι το 'Dog On Wheels' των Belle & Sebastian κι ας θυμίζει μουσικά τους Love.

Στάση 11η: Ψάχνουμε ξανά ένα καινούριο ξεπέταγμα της ποπ
ακούγοντας Thrills και σουλατσάρουμε στην 'One Horse Town' με τη ελπίδα Long Live Pop!!!!!!!