Επιτέλους εκφράσου ελεύθερα, δεν σου κοστίζει

Διερωτώμαι: η προτροπή του παραπάνω τίτλου αποτελεί ευθεία αναφορά σε όσα όντως μας διακατέχουν ως αυθόρμητα δρώντα άτομα, ή απέχει παρασάγγας απ' το πραγματικό πρόσωπο που εξωτερικεύουμε όσοι από εμάς επιλέγουμε να κρυβόμαστε επιδεικτικά πίσω από alternative μάσκες; Αξεδιάλυτο φαίνεται να μένει το πάζλ της συμπεριφοράς μας απέναντι σε εκ διαμέτρου αντίθετες αισθητικά απόψεις και σε αυτές που προέρχονται από μεριάς των κατεξοχήν ομοϊδεατών μας. Και εξηγούμαι: πως γίνεται όταν έρχεσαι λεκτικά πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον που τα ήδη εκπεφρασμένα γούστα σας δεν τέμνονται πουθενά και σε τίποτα, να του ξεφουρνίζεις (;) ότι σου αρέσει κάτι που αρέσει και θέλγει πρωτίστως εκείνον, και όταν πέφτει σε ένα δήθεν "εναλλακτικό" ή "ανεξάρτητο", το λεγόμενο indie, τραπέζι το ίδιο κι απαράλλαχτο μουσικό θέμα, να κομπάζεις πως ούτε άκουσες περί αυτού ούτε και σε ενδιαφέρει κιόλας να μάθεις;

Η προηγηθείσα ερώτηση σίγουρα με προβληματίζει και ίσως να βάζει σε σκέψεις πολύ περισσότερο κόσμο απ' όσο φαινομενικά πιστεύουμε. Ίσως κι η απάντηση στις απορίες που τέθηκαν από εύλογες αφορμές, να είναι τόσο απλή και άμεσα εύληπτη που τελικά να συντίθεται είτε μονάχα απ' τη λέξη "κόμπλεξ", είτε τέλος πάντων να πηγάζει από οτιδήποτε έχει να κάνει με σύνδρομα που μας κυριεύουν. Σε σημείο που νομίζουμε - εμείς που είμαστε προσφιλείς σε εκτός mainstream ακούσματα - πως σε περίπτωση που προβούμε σε δηλώσεις ότι τσιμπάμε μουσικά καλούδια απ' το μεγάλο καλάθι που μαγνητίζει την πλειοψηφία, θα καταποντιστούμε, θα καταρρεύσει ξαφνικά το σύμπαν μας, θα "σπάσει" το άβατό μας.

Το παράσημο της δήθεν "ανεξαρτησίας" μπορεί να μην έχει πιστοποιηθεί απ' την Παγκόσμια Ένωση Πραγματικών Μουσικόφιλων, αλλά απονέμεται καθημερινώς και ασυστόλως σε ηχητικά επικεντρωμένες συνάξεις. Ναι είναι το γνωστό κι αγαπητό indieσημο! Όσοι, δε, το έχετε, συγχαρητήρια ανήκετε ήδη στην Εκλεκτή και Μεγάλη των Εναλλακτικοτήτων Σχολή. Οι υπόλοιποι που το διεκδικούν ακόμη, πρέπει να συνεχίσουν με την ίδια αυταπάρνηση και αδιαπραγμάτευτο ζήλο, διότι παρόλο που καταφθάνουν ως εκκολαπτόμενοι, είναι οι επόμενοι Σπουδαίοι Ανεξάρτητοι.

Ας αφήσουμε κατά μέρους τα όποια "κολλήματα", κι ας ομολογήσουμε αβίαστα: Μας αρέσουν κι αυτά που ηχούν σε ημερήσια διάταξη εκτός των εναλλακτικών τειχών μας. Εγώ το παραδέχομαι και το καταθέτω εμπράκτως στη συνέχεια. Μείνετε εδώ... Ακολουθούν άσματα και θάματα.

- 10 άσματα για τις ημέρες "απε-ανεξαρτησίας" -

1. Μιχάλης Ρακιντζής - "Εγώ και ο Πουφ"
Είμαι περίεργος να μάθω πότε και αν κάποια ανδρική φιγούρα θα ξεπεράσει τον υποφαινόμενο σε καλτ αναγνωρισιμότητα και συνάμα πλατιά απήχηση στο πάσης φύσεως συλλογικό αισθητήριο. Ο Ρακιντζής ποζάρει με 80s αμφίεση, μας μπολιάζει με την lounge ελαφρότητα του σαξοφώνου και βάζει τον Πουφ καβάλα στην μηχανή - σύμβολο. Το μαλλί ανεμίζει ακόμα, στα σοκάκια της Ύδρας γλιστράνε τα μπασκετικά μποτάκια σέρνοντας από πίσω τον βατραχόκουκλο Πουφ. Ο Ρακιντζής, το "μέταλλο", φτιάχνει συνθετική ποπ με αβίαστη ροή, πριν αυτή βαλτώσει για τα καλά στα καθ' ημάς και εκπροσωπηθεί από πραγματικούς βατραχανθρώπους τύπου Πανταζή (ΛεΠα)...

2. Ελεύθεροι - "Έμαθα ελεύθερος να ζω"
Οι Παπαροκάδες έδωσαν το ροκ σύνθημα απ' το Τρίκορφο Φωκίδας και, απίστευτο κι όμως αληθινό, πολλοί από εμάς κολλήσαμε και θέλαμε να μάθουμε ιδίοις όμασι πως είναι "να ζεις ελεύθερα". Φτάσαμε, δε, μέχρι το μοναστήρι-άντρο του τρίο για να βιώσουμε την απόλυτη techno-hard rock επανάσταση που προήλθε απ' τα άμφια της πίστης. Στιχουργικά το νοιώθεις, πιάνουν το αντικαπιταλιστικό στίγμα έστω και με σαθρές προσταγές του τρίπτυχου Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Πλάι στην μονή-στούντιο, γήπεδα 5Χ5 και στρουθοκάμηλοι...

3. Bonfunk MCs - "Freestyler"
Μαζί με τα Blue και Toxic συνέθεσαν την εμπροσθοφυλακή στο soundtrack μου στη Β' Γυμνασίου. Hip Hop με ολίγον από ψευδο-ηλεκτρονικά τερτίπια. Pause, fast forward, play... Ολόκληρη γενιά το 'παιζε και το ξανάπαιζε σε φθαρμένες κασέτες, έχοντας το walkman ανά χείρας και φορώντας εκείνο το ανάλαφρο set φόρμας. Ξεγνοιασιά στην νιοστή, κουλ συμπεριφορισμός ή πώς να σουλατσάρεις με στυλ. Αυτό το τραγούδι θα αναπαράγεται με διάθεση για repeat, όσο οι υπόγειες διαβάσεις εξακολουθούν να μας προετοιμάζουν γι' αυτό που θα αντιμετωπίσουμε στα άνω πατώματα, έξω στο φως της μέρας.

4. Νότης Σφακιανάκης - "Οι αγάπες χάνονται"
Τεράστια μπαλάντα από το Νότη. Νέτα σκέτα καταθέτει εδώ πόνο - ψυχής, καρδιάς, μυαλού, κι ό,τι άλλο έχει κανείς ευχαρίστηση - και μάλλον τον έπιασα τότε χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση. Το ξανάκουσα σε χώρο εργασίας προσφάτως και κάτι σκίρτησε μέσα μου. Άλλη μια απευθείας σύνδεση με τη λαϊκή κατανάλωση ή μια επιβεβλημένη στροφή στην καλώς εννοούμενη ειλικρίνεια "ποιότητας", που απέχει κατά πολύ απ' το βασικό συστατικό του ανυπόστατα ορισμένου "έντεχνου" τραγουδιού μας; Διαλέγω ασυζήτητη το δεύτερο.

5. Μπλε - "Πιάνω Φωτιά"
Χορευτικό ξεσάλωμα από τους Μπλε που κατηφόρισαν επικίνδυνα προς την παρακμή. Εκεί, στον πυθμένα της δημιουργικότητάς τους φτιάχνουν αυτή την εύγευστη ρυθμική τσιχλόφουσκα, που γυρίζει από στόμα σε στόμα και προκαλεί danceflooriκές αναθυμιάσεις ακόμα και σήμερα. Το μότο "διάδωσέ το" ακούστηκε όπως έπρεπε και όταν έπρεπε δέκα περίπου χρόνια πριν.

6. Roxette - "It must have been love"
Σίγουρο ενοχικό χαρτί οι Roxette. Πέρασαν από cheesy επίστρωση όλο τον καλό τον κόσμο και δημιούργησαν σχολή. Αφέλεια, ρομαντισμός, "σου τα πα, μου τα πες, τελείωσε" κατάσταση, μέσα από synthesizer, soft rock κιθάρες και επικώς ρυθμικά ντραμς. Η σουηδική ποπ βρήκε τους σωστούς αντικαταστάτες των Abba, έστω και προσωρινά. Το Χάλμσταντ έστειλε broken hearted χαιρετισμούς και η υπόλοιπη Ευρώπη ανταποκρίθηκε δεόντως. Marie Fredriksson και ξερό ψωμί.

7. Britney Spears - "Toxic"
Δείγμα του πως η ποπ των μαζών, που ενίοτε συνιστά και ένοχη απόλαυση, μπορεί να προταχθεί ως "βάλσαμο" στη θέα των όσων καθημερινά μας γεμίζουν με επιπρόσθετο σκεπτικισμό, μας τραβούν απ' το γιακά δήθεν προς αφύπνιση, μας κατευθύνουν σε ένα περιβάλλον περισυλλογής και απόλυτης αφοσίωσης. Το Toxic είναι ένα ανεπιτήδευτο ποπ σφηνάκι, κατεβαίνει μουνορούφι και το shaker φτάνει ξανά σε ριπή οφθαλμού. Η Britney ως mainstream είδωλο ανεβαίνει στην κορυφή, με την λίμπιντο μας, επίσης, στα ύψη και τις αεροπορικές συγκρούσεις αναπόφευκτες.

8. Γιάννης Βαρδής - "Άμα δεις τα παιδιά"
Σφετερίζεται ίσως τη θέση του "Θεσσαλονίκη-Αθήνα", στο πάνθεον των καψούρικων λαϊκο-ροκ. Ίσως και να κερδίζει στο νήμα, με σπαραξικάρδια διαδρομή και μπόλικες μπλουζάτες αρμονίες. Ο Δάντης τρώει τη σκόνη του μικρού Βαρδή με τις ευλογίες του μεγάλου. Τα χαρακτηριστικώς οσκαρικά λαϊκά γυρίσματα του Γιάννη, μας ωθούσαν ευεργετικά τότε στην μετάβαση απ' το δημοτικό στο γυμνάσιο. Το σολάρισμα έκλεινε μέσα του μια μεταλλική-Scorpions εποχή και έσπερνε ρίγη. Έκτοτε βέβαια, δεν το ξανάδαμε (όπως θα έπρεπε) το παιδί.

9. Cyndi Lauper - The goonies "r" good enough
Δέχτηκα προσφάτως τα πυρά του αδερφού μου που το άκουγε σοβαρά και προσηλωμένα, όταν του είπα "που το ξέθαψες αυτό το σάπιο". Έλα που η ξέγνοιαστη αυτή σάχλα που είχα πρωτακούσει στο απίστευτο Goonies, με μαγνήτισε πολλά χρόνια μετά και με ξανάκανε να βλέπω την ταινία μέσα σε υπερδιέγερση ενδιαφέροντος. Απαράμιλλης αισθητικής 80ίλα, εκτός συναγωνισμού synth κούρσα, η φυσιογνωμία της κοκκινομάλλας τότε Cyndi να δεσπόζει. Ακαταμάχητα απενοχοποιημένη ποπ.

10. 30 Seconds to Mars - "Beautiful lie"
Ο Leto (όχι o Sebastian του βάζελου - ο ηθοποιός Jared) δράττεται της ευκαιρίας και προλαβαίνει το emo τρένο πριν αυτό εκτροχιαστεί. Αποτελεί guilty pleasure το "Beautiful Lie" απ' το ντεμπούτο της μπάντας-παρωδία που σχημάτισε, διότι είναι απερίγραπτα ψευδο-emotional και προσλαμβάνεται κατάλληλα με την προϋπόθεση της φράντζας και του σκουρόχρωμου make-up. Αναμενόμενος ο ενθουσιασμός της εκάστοτε κοριτσο-παρέας ανά τον κόσμο. Το συναισθηματικό τσίρκο καταφθάνει οσονούπω και στα μέρη μας.