Δανία
Στο σουηδικό ορίζοντα αιωρούνται γκριζόμαυρα σύννεφα, ένας ανατριχιαστικά κρύος άνεμος κατεβαίνει σφυρίζοντας από τα στενά της Βόρειας Θάλασσας και κάποιες αραιές χιονονιφάδες χορεύουν στον αέρα γύρω από μια ταπεινή λιτή προτομή... Βρισκόμαστε στην Κοπεγχάγη, πρωτεύουσα της Δανίας, πατρίδα του μεγάλου επιστήμονα Niels Bohr, πατέρα της κβαντικής θεωρίας...
Κάτι παράξενο συμβαίνει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας, για να παραφράσω με ταπεινοφροσύνη τον άτυχο δανό πρίγκιπα του Σαίξπηρ... Ξεκινώντας το κείμενο αυτό για την μικρή χώρα των 5.5 εκατομμυρίων κατοίκων, είχα σκοπό να εστιάσω ειδικά στις αντιφάσεις της.... Δεύτερη και σοφότερη σκέψη όμως με οδήγησε να συνειδητοποιήσω ότι αυτό δεν είναι διόλου παράξενο, σε τελική ανάλυση η κάθε χώρα, ο κάθε λαός, είναι μια συνισταμένη από πολλές ατομικές, ετερόκλητες και φύσει αντιφατικές μονάδες!
Διόλου παράξενο; Ας επικαλεστούμε τη βοήθεια του "θείου" Niels... Και ας αναλογιστούμε... Ακόμη και στο πιο "απλό" θεμελιώδες της επίπεδο, η ύλη μπορεί να συμπεριφέρεται, ανάλογα με τον παρατηρητή και το πείραμα, άλλοτε ως κύμα και άλλοτε ως σωματίδιο... Η απόλυτη αντινομία! "Ο παρατηρητής επεμβαίνει και αλλάζει το σύστημα το οποίο παρατηρεί"... Για να το πω εκλαϊκευμένα, κοντολογίς, σε αυτόν τον κόσμο "βλέπουμε ό,τι θέλουμε! Μαθήματα ταπεινοφροσύνης από την "ψυχρή" επιστήμη... Ας το έχουμε αυτό πάντα κατά νου όταν κρίνουμε αβασάνιστα ανθρώπους και λαούς... Ότι κρίνουμε από τη δική μας σκοπιά, με τις δικές μας "βεβαιότητες", ότι προσπαθούμε προκρούστεια να χωρέσουμε έναν μπερδεμένο χαοτικό κόσμο στα δικά μας προκάτ κουτάκια...
Έχοντας λοιπόν ξεκαθαρίσει το τοπίο, θα επιμείνω, και με τα προκάτ ...τουβλάκια μου (είμαστε άλλωστε στην πατρίδα των lego!) θα προσπαθήσω να χτίσω τη δική μου εικόνα της ...αντιφατικής τούτης χώρας!
Είναι γνωστό το "ανέκδοτο" ότι τη Δανία στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο την κατέκτησε το Α' Τάγμα ...Φιλαρμονικής της Βέρμαχτ! Εύκολα λοιπόν θα μπορούσαν οι Δανοί να χαρακτηριστούν λαός άκαπνος και άψυχος, ειδικά από όσους προτιμούν να συνδυάζουν το ουσιαστικό "αρετή" με το επίθετο "πολεμική"... Από την άλλη όμως, οι Δανοί ήταν ο λαός της Ευρώπης ο οποίος τήρησε την πιο γενναία και λεβέντικη στάση στο ζήτημα της εξόντωσης των Εβραίων από τους χιτλερικούς... Με τον βασιλιά τους να απειλεί ότι θα είναι ο πρώτος που θα φορέσει το κίτρινο αστέρι, τη (δοτή!) κυβέρνηση να απειλεί με παραίτηση, τους ναυτεργάτες να κατεβαίνουν σε απεργία... Στο βιβλίο της "Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ", η Χάνα Άρεντ γράφει για "την τεράστια δύναμη που είναι ενδογενής στις πράξεις μη-βίας και στην αντίσταση ενός λαού σ' έναν εχθρό ο οποίος έχει στην κατοχή του πολύ ισχυρότερα μέσα εξάσκησης βίας" (καλύτερα να μην αναφέρω τα σχόλια για την στάση των Ελλήνων στο ίδιο ζήτημα γιατί θα στενοχωρηθούμε!).
Αντιφάσεων συνέχεια... Αν βγεις βόλτα στην πανέμορφη ομολογουμένως Κοπεγχάγη (με την ευκαιρία, καμία σχέση με το δικό μας γλυκό!) η δανέζικη ερυθρόλευκη σημαία απαντάται παντού, σε κάθε μορφή και σχήμα, από τα σάντουιτς έως τα ...σώβρακα! Από την άλλη η μανία αυτή δεν συνοδεύεται από ακραίες εθνικιστικές εξάρσεις, ούτε καν στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, τον κλασικό χώρο εκτόνωσης της κάθε ντόπιας καφρίλας (θυμάστε το παλιό κλισέ για τους φιλήσυχους roligans που παρακολουθούν τα ματς σε ένα κλίμα "love and peace" με τους αντίπαλους οπαδούς;).
Αντιφάσεων αποκορύφωση... Δύο εικόνες... Από τη μία, η Δανία του κοινωνικού κράτους (το γνωστό στα μέρη μας ως "σουηδικό μοντέλο"), της φιλελεύθερης προοδευτικής κοινωνίας (θυμηθείτε την ιστορία με τα σκίτσα του Μωάμεθ), της ανοχής προς το ξένο και το διαφορετικό (ας αναλογιστούμε το εκπληκτικό της ύπαρξης στο κέντρο της πρωτεύουσας μιας νησίδας ελεύθερης αυτοδιαχείρισης, της περιβόητης Κριστιάνια, μιας περιοχής όπου πολλές φορές τα όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας καταργούνται και υπερβαίνονται!).
Στον αντίποδα όμως, βρίσκεται η Δανία των καλών νοικοκυραίων, η φιλοβασιλική Δανία (με ...σταλινικά μάλιστα ποσοστά αποδοχής!), η αποικιοκρατική Δανία, η Δανία που καταπιέζει τους Λάπωνες στη Γροιλανδία (για το ζήτημα αυτό αξίζει να αναζητήσετε το "Η Δεσποινίς Σμίλα διαβάζει το χιόνι" του τολμηρού Δανού Πέτερ Χόε, αλλά και την εμπνευσμένη από το βιβλίο ταινία, η οποία σε μια μοναδική μεταφραστική ...σύμπνοια είχε τίτλο "Η αίσθηση της Σμίλα στο χιόνι"!)... Όσο δε για την Κριστιάνια, η κρατική καταστολή με το κλομπ στο ένα χέρι και τα φράγκα των κατασκευαστικών εταιρειών στο άλλο απειλεί να εξαλείψει ακόμη και αυτή την περιορισμένη ψευδαίσθηση ελευθερίας... Είναι ένα θλιβερό σύμπτωμα της εποχής μας το πώς ο βάκιλος του συντηρητισμού εξαπλώνεται ανά τον κόσμο, σα φωτιά σε ...ξερό πευκοδάσος, προσβάλλοντας ακόμη και τους πλέον υγιείς οργανισμούς...
Μιας που το αφιέρωμα τούτο είχε ποδοσφαιρική αφορμή, αξίζει να γυρίσουμε το χρόνο πίσω στο 1992, και να θυμηθούμε ένα στιγμιότυπο της ιστορίας όταν και πάλι ο Θεός (...αν υπάρχει!) είχε ...υπνηλία! Τότε που η εθνική ομάδα της Δανίας, προκρίθηκε στο EURO από το παράθυρο που άνοιξε ο πολιτικός αποκλεισμός της Γιουγκοσλαβίας, και αφού οι παίχτες μαζεύτηκαν κυριολεκτικά από τις παραλίες (ο Σμάιχελ για παράδειγμα είχε καβαντζώσει πρώτη-ξαπλώστρα-θάλασσα και λιαζόταν εδώ στη Μύκονο!) κατέληξαν τελικά να σηκώσουν την κούπα, με τους Αφους Λάουντρουπ να ζωγραφίζουν στο χορτάρι! Τεράστια επιτυχία για τη μικρή αυτή χώρα, η οποία μέχρι τότε έβλεπε διεθνείς επιτυχίες μόνο στο ...γυναικείο χάντμπολ! Ζούμε σε κόσμο άδικο όμως, και παικταράδες οι οποίοι εντυπωσίασαν σε εκείνο το παράξενο και "ύποπτο" Μουντιάλ του '86, όπως το επιθετικό θηρίο που λεγόταν Πρέμπεν Ελκγιερ και ο αγαπημένος μου τότε Σόρεν Λέρμπυ, με τις μονίμως κατεβασμένες αλά-Βαμβακούλας κάλτσες (καλά, δεν έτρωγαν κλωτσιές τότε;), δεν γεύτηκαν ποτέ την επιτυχία... Θα μου πείτε, και σε μας, ο Χαριστέας το σήκωσε, όχι ο Σαραβάκος... Πουτάνα ζωή (που τα 'χεις με άλλους!)...
Ολοκληρώνοντας την αδρή αυτή παρουσίαση, ας σταθούμε σε μερικές σημαντικές μορφές, ζωντανές και μη, έμψυχες και μη, οι οποίες ορίζουν με έναν γενικό τρόπο την ...δανικότητα! Θα αναφέρουμε λοιπόν τον "to be or not to be" Άμλετ, τον παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, τoν ...δογματικό σκηνοθέτη Lars von Trier, τον άσπονδο φίλο του Thomas Vinterberg, τον χριστιανό πρωτοπόρο σκηνοθέτη Carl Dreyer, το φιλόσοφο Soren Kirkegaard, την αμφιλεγόμενη συγγραφέα του "Πέρα από την Αφρική" Κάρεν Μπλίξεν, τη διάσημη από τις καρτ-ποστάλ αγαλματένια μικρή γοργόνα, την ηθική αυτουργό πολλών ...ονειρώξεων Helena Christensen, τον πανταχού παρόντα σε κάθε δυνατή καπνιστή ή "άκαπνη" μορφή ...σολομό, και για να αρχίσουμε να μπαίνουμε σιγά-σιγά στα μουσικά "χωράφια", τον ...ναπστεροκτόνο και πειρατοφάγο Lars Ulrich των Metallica...
1. Efterklang
Θα μπορούσε να ήταν ένα κεντρικό ζητούμενο του αφιερώματος αυτού που περιδιαβαίνει εδώ και μήνες ανά τας Ευρώπας, το κατά πόσο υπάρχει ένα νήμα που να συνδέει όλους αυτούς τους διαφορετικούς πολιτισμούς, ένα κάποιο κοινό "ευρωπαϊκό" πνεύμα πέραν της γεωγραφίας και της γραφειοκρατικής νομικίστικης σύγκλισης που εκπορεύεται από τις Βρυξέλλες... Υπάρχει ας πούμε κάτι που να μπορεί να χαρακτηριστεί "ευρωπαϊκός" ήχος; (εξαιρώντας ασφαλώς τους Βρετανούς - άλλωστε και οι ίδιοι διαχωρίζουν τους εαυτούς τους, αναφερόμενοι στην υπόλοιπη Ευρώπη ως The Continent)... Είναι αδύνατον να απαντηθεί ένα τόσο πολυπλόκαμο ερώτημα στα περιορισμένα πλαίσια ενός τέτοιου αφιερώματος. Θα αρκεστώ έτσι σε ένα παράδειγμα που ίσως θα μπορούσε να σταθεί ως case-study υπόδειγμα... Οι Efterklang λοιπόν, η πολυμελής και πολυοργανική αυτή μπάντα από τη Δανία, συμπυκνώνει νομίζω στον ήχο της, κάποια από τα στοιχεία του ευρωπαϊκού πνεύματος... Δεν είναι μόνο η φινέτσα, η εκλέπτυνση, οι λεπτοδουλεμένες ενορχηστρώσεις, ακόμη κι ο εστετισμός του ήχου τους. Είναι ότι και οι μικρές νυχτερινές ηλεκτρονικές μουσικές δωματίου των Efterklang (τις οποίες φαντάζομαι να φτιάχνονται σε ένα κουκλίστικο ξύλινο σπιτάκι, με τον καιρό έξω να λυσσομανά και τους ...γλάρους να κρώζουν!) πατάνε σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή παράδοση αιώνων, όπου ακαδημαϊκά και "δύσκολα" είδη μουσικής (όπως π.χ. η όπερα) είχαν μια ευρύτερη λαϊκή απήχηση... Οι Efterklang μπορεί προς το παρόν να έχουν κυρίως απήχηση στο χώρο των δύσκολων κριτικών, αλλά πιστεύω ότι βρίσκονται έναν εμβληματικό δίσκο (ή και τραγούδι) μακριά από το να γίνουν ένα όνομα πρώτης γραμμής...
Πρόταση: "Tripper" (2004)
Επί του πιεστηρίου: οι Efterklang στην Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου στο Αν
2. The Raveonettes
Τι σου είναι αυτό το ...αποφώλιον τέρας, η παγκοσμιοποίηση! Πώς καταλήγει ένα δίδυμο από την Κοπεγχάγη να παίζει σαν να έχει πέσει σε ...χωροχρονική ανωμαλία, με το χρόνο να έχει κολλήσει στο ...1959, και το χώρο να έχει μεταβληθεί στο L.A. της ίδιας περιόδου; Πρώιμες ροκενρολιές, ...δαν(ε)ικοί ήχοι (θα έσκαγα αν δεν αξιοποιούσα κάπου αυτό το εύκολο λογοπαίγνιο!), ροζ αναμνήσεις και εκείνη η ανάλαφρη μελαγχολία στο μάτι της Ronnie Spector (με τέτοιο άντρα που παντρεύτηκε!)... Η συνέχεια θα τους βρει σε πιο φαζαριστούς γκαραζόδρομους, οι οποίοι όμως μάλλον δεν τους πάνε και τόσο...
Πρόταση: "Pretty in black" (2005)
3. Tenderloud
Ζούμε πάντως σε εποχές όπου η μουσική είναι παντού, ρέει ελεύθερη μέσα από τα σύρματα και τις οπτικές ίνες, από ήπειρο σε ήπειρο. Κάπως έτσι η μυρωδιά και η σκόνη της άνυδρης ερήμου της Αριζόνα φτάνει στην καταπράσινη όλο νερά πεδιάδα της Δανίας, και μία μπάντα πάλι από την Κοπεγχάγη, οι Tenderloud, γράφει έναν δίσκο ...παραδοσιακής americana ακολουθώντας τα καταραμένα, χαραγμένα στην πέτρα ίχνη του Eugene Edwards... Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι το κομμάτι τους "White lines" ήταν κάποτε ένα από τα πιο καταζητούμενα κομμάτια του ελληνικού internet (λόγω παρουσίας στη σειρά-πρότυπο του Πάνου Κοκκινοπούλου "10η εντολή")... Και όχι άδικα... Κομματάρα, με καπνισμένες κιθάρες και μια δολοφονική μελωδία στο πιάνο η οποία αγγίζει γυμνό νεύρο και σε ωθεί να απλώσεις το χέρι και να ψάξεις τσιγάρο (κι ας μην καπνίζεις!). Πρόταση: "Red shadow hand" (2005)
4. Sort Sol
Στα δανέζικα ο τίτλος σημαίνει μαύρος ήλιος... Οπότε τι περιμένετε να παίζει η μπάντα; Jazz fusion; Την μπάντα αυτή λοιπόν τη μάθαμε κι εμείς την εποχή όπου η απόκτηση του κάθε δισκίου που κυκλοφορούσε και έγραφε στην ούγια 4AD ήταν ένα είδος φετίχ. Οι Sort Sol ένα ταπεινό EP πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν στην 4AD, τα κομμάτια του οποίου συμπεριλήφθησαν μάλιστα στην πρώιμη συλλογή "Nature Mortes" (ειδική μνεία στο εξαιρετικό "Marble station"). Στη συνέχεια η μπάντα προχώρησε, αποτίναξε τη σκόνη του post-punk, άφησε πίσω τις ομιχλώδεις κιθαριστικές ατμόσφαιρες και στράφηκε σε ένα πιο ορθόδοξο, φιλικό για το μέσο αφτί ροκ... Το δε αξιοπερίεργο είναι ότι στο best που κυκλοφόρησε το 2001 με τίτλο "Circle hits the flame" δεν συμπεριέλαβαν κανένα κομμάτι από εκείνη τη "σκοτεινή" περίοδο... Μαύρη πέτρα σε νεανικά "ατοπήματα";
Πρόταση: "Under en sort sol" (1980)
5. Leather Strip
Δίπλα στα κλισέ για τις δίμετρες (αυθεντικά) ξανθιές "αλόγες" (θυμάστε εκείνο το ...αντροθήλυκο την Μπριγκίτε Νίλσεν;) στέκεται και αυτό για τους ψυχρούς τεχνοκράτες Βόρειους... Η δύναμη των στερεοτύπων βέβαια έγκειται στο ότι εκκινούν από ευλογοφανείς αφετηρίες... Σε χώρα του σκοτεινού Βορρά είμαστε λοιπόν, οπότε δεν θα μπορούσε να λείπει ένα σχήμα από τη βρώμικη πλευρά της electro, με σαδομαζοχιστικά πλήκτρα, δερμάτινα ρούχα, "σωματικά" beat, και έναν τραγουδιστή ο οποίος έχει ξεχάσει να κάνει ...αντιτετανικό ορό! Για όλα αυτά βασικά ένας ήταν ο υπεύθυνος, ο Claus Larsen, προσωπικό όχημα του οποίου ήταν (και είναι) οι Leather Strip, οι οποίοι ανήκουν στην δεύτερη γενιά ΕΒΜ σχημάτων μετά τους γεννήτορες Front 242...
Πρόταση: "Satanic reasons - The Best of Leather Strip" (2005)
6. Mercyful Fate
Πρέπει να ομολογήσω εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν πέρασα την εφηβική "ασθένεια" του heavy metal και των παραφυάδων του, οπότε οι γνώσεις μου για το χώρο είναι τόσο ρηχές που ίσα φτάνουν να ...βρέξουν τον αστράγαλο! Παρολ' αυτά δεν θα μπορούσα να αγνοήσω σε ένα τέτοιο αφιέρωμα την Αυτού "Τραγικότητα" (κάποιοι πιο κακεντρεχείς θα έγραφαν και "Γελοιότητα") King Diamond και την μπάντα του... Συνεχίζοντας τα ...στραβά μάτια, και αγνοώντας το ρεσιτάλ κακογουστιάς, το βιασμό της αισθητικής, το σατανιστικό κιτς με τα περίφημα κόκαλα και τις αναπόφευκτες προκλήσεις του χώρου, δεν μπορούμε μολοταύτα να μην παραδεχτούμε ότι γονίδια και σπερματοζωάρια του King Diamond μπορεί να ανιχνευθούν σε πολλά κατοπινά σχήματα τόσο του thrash όσο και του black metal... Έχει πάρει και Grammy!
7. Eivor Palsdottir
Τα Νησιά Φερόε είναι το όνομα που θέλει να ακούσει ως αντίπαλο κάθε προπονητής σε μια κλήρωση αγώνων ποδοσφαίρου... Μικροσκοπικά νησάκια στα 170 μίλια από τις ακτές της Σκωτίας και 420 μίλια ανοιχτά της Νορβηγίας, ανήκουν διοικητικά στη Δανία, με σημαντική αυτονομία όμως, πολιτιστικά δε "διεκδικούνται" από την πιο κοντινή Ισλανδία. Ας λησμονούμε όμως τις κοινές ρίζες όλων αυτών των λαών που φτάνουν στην εποχή των Βίκινγκς, αλλά και το γεγονός ότι η Ισλανδία μόλις πριν από 50 χρόνια αποτίναξε το "ζυγό" των Δανών και έφτιαξε ανεξάρτητο κράτος... H Eivor Palsdottir, ψηφισμένη από τους ψαράδες συμπατριώτες της ...Φεροέζα της χρονιάς του 2004 (υποθέτω δεν είχε έντονο συναγωνισμό), αδικείται από τη σύγκριση της με την Bjork. Εξαιρετική "γδαρμένη" φωνή, μουσική σε δρόμους ταξιδιάρικους αλλά συνάμα και σκληρούς, σαν τους ανεμοδαρμένους βράχους των νησιών της, τραγουδάει στη μητρική της γλώσσα και πατάει γερά στην παράδοση, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά ότι το πραγματικά τοπικό εύκολα γίνεται παγκόσμιο...
Πρόταση: "Eivor" (2004)
8. Gry Bagoien
Στην αυγή του 2001 το MiC σβήνει το πρώτο του κεράκι και η τότε συντακτική ομάδα ψηφίζει για δίσκο της χρονιάς που τελείωνε το "Public recording" κάποιων Gry and FM Einheit and his Orchestra... Επιλογή-έκπληξη η οποία αν μη τι άλλο, με το καλημέρα έδωσε στίγμα και ...χάραξε πορεία! Και ο δίσκος αυτός καθαυτός ήταν έκπληξη. Αν σας έλεγαν ότι σε έναν δίσκο συνεργάζονται ένα ασουλούπωτο νεαρό κορίτσι με ενδιαφέρον για την ηλεκτροακουστική πειραματική μουσική, ο FM Einheit και ο Alex Hacke των Einsturzende Neubauten και διάφοροι άλλοι ...Ούννοι της κονσόλας και των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων, μέλη των Pan Sonic, των DAF και των Funkstorung, δεν θα είχατε άδικο εάν αναμένατε έναν επίφοβο για την ...ψυχική σας υγεία δίσκο; Κι όμως... Όλη αυτή η παλιοπαρέα, άφησε πίσω το "βεβαρημένο" της παρελθόν και σκάρωσε έναν pop, σχεδόν ρετρό δίσκο, με μοντέρνα αισθητική και τη φωνή της Gry να υπηρετεί το εγχείρημα με συναισθηματική βόρεια απάθεια... Αξέχαστο το καταιγιστικό swing του "Princess crocodile" αλλά και η ευφυώς πειραγμένη διασκευή του "Summer wine"... Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, το κορίτσι μας θα κάτσει στα θρανία, θα πάρει το master του στις καλές τέχνες, θα συνεχίσει τις εκλεκτικές συνεργασίες, ενώ για το 2008 σκοπεύει να κυκλοφορήσει έναν δίσκο ως Grand Gry μαζί με τον καλύτερό της φίλο: το drum machine της...
Πρόταση: "Public recording" (2000)
9. Laid Back
One hit wonders... Αναρωτιέμαι λοιπόν, εάν το αντίστοιχο MiC της Δανίας έκανε ένα αντίστοιχο αφιέρωμα στην Ελλάδα, αυτή τη θέση ποιος θα την κατελάμβανε; Ο Charitodiplomenos; Οι Laid Back πάντως αδικούνται από τον χαρακτηρισμό, και όχι μόνο γιατί στην πραγματικότητα ήταν ...three hit wonders. Έτσι στο βιογραφικό τους θα απαντήσουμε το "White horse", το "Sunshine reggae" -ρέγγε από τη Δανία; ήμαρτον!- και το "Bakerman". Ειδικά το τελευταίο ήταν ένα αξιοπρεπέστατο δείγμα της λευκής μετά πλήκτρων funk που είχαν επιλέξει να παίζουν... Με το αξιομνημόνευτο μάλιστα videoclip (η μπάντα να κάνει skydiving παίζοντας συγχρόνως) να το σκηνοθετεί ο ...Lars von Trier λίγο πριν το οριακό "Europa/Zentropa"... Αυτοί όμως που αξίζουν πέρα ως πέρα τον χαρακτηρισμό "one hit wonders" σε συνδυασμό με γενναιόδωρες δόσεις κιτς και πλαστικής pop είναι οι Aqua! Εφιάλτες ξυπνούν από το καλοκαίρι του 1997... "Come on, Barbie, let's go party, ha ha ha, yeah!"... Μπρρρρ...
10. Moi Caprice
Το νέο αίμα από τη χερσόνησο της Γιουτλάνδης... Στη θέση αυτή θα μπορούσαν να βρίσκονται: οι indie κομφορμιστές Mew (το "Shespider" θα το ζήλευαν πάντως ακόμη και οι Interpol), οι electro-jazz Hess is More, των οποίων το αισθησιακό άσμα τους "Yes Boss" προτείνει ανεπιφύλακτα η αν- αισθησιολόγος Ελεάνα του MiC, οι Grand Avenue (υπερβολικά συμβατικοί για τα γούστα μου), οι όχι και τόσο νέοι Under Byen (με καλλίγραμμο βορειοευρωπαϊκό αλά-Mum ήχο και προτίμηση για την ντοπιολαλιά), o Trentemoller, ο επονομαζόμενος και εναλλακτικός Tiesto (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό!), οι "πτωχοί πλην τίμιοι" Kissaway Trail, οι απλώς πτωχοί Carpack North... Προκρίνω όμως τους Moi Caprice, μόνο και μόνο για τον λόγο ότι το να γράφεις πηγαίες μελωδίες είναι ακόμη πολυτιμότερο από τον κάθε ψαγμένο "πειραματισμό"... Και στο "The art of kissing properly" υπάρχει μία από τις πιο ανεπιτήδευτες ξένοιαστες μελωδίες που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, must για κάθε καλοκαιρινή -με ανεκπλήρωτες χειμερινές επιθυμίες- συλλογή που ετοιμάζω... Ευφορική σαν δροσερά χείλη κοριτσιού (με έχει βαρέσει μάλλον η ζέστη!) και όσο πρέπει αφελής και μελαγχολική, όπως κάθε γνήσιο ερωτικό συναίσθημα... Άντε καλό καλοκαίρι λοιπόν...