Γαλλία [α']
Η κόλαση είναι οι άλλοι (Jean Paul Sartre)
Η κόλαση είναι οι Γάλλοι (Δημήτρης Καλοκύρης)
Οι Γάλλοι είναι άλλοι (Εμείς, παρακάτω).
Il y avait quelque temps... (Ακριβώς 30 χρόνια πριν)
Ιούνιος 1978. Ο πρώτος έρωτας με την Γαλλία πέρασε μέσω της Εθνικής της Ομάδας στο Μουντιάλ της Αργεντινής (με το εκπληκτικό μουσικό του σήμα). Θυμάμαι το πρώτο γκολ της διοργάνωσης και το γρηγορότερο της μέχρι τότε δεκάχρονης ζωής μου. Μέσα στα είκοσι πρώτα δευτερόλεπτα του αγώνα, ο Σιξ (ή Σις) πέρασε τους πάντες από τα αριστερά και σέντραρε κατευθείαν στο ... στήθος του Λακόμπ και στην υπόληψη του Τζοφ. Στο τέλος η Ιταλία νίκησε με 2-1 αλλά ακόμα θυμάμαι την μουσικότητα ονομάτων όπως Ροστώ, Μπερτράν - Ντεμάν και Πλατινί.
Τέσσερα χρόνια αργότερα στην Ισπανία σπατάλησα τον τελευταίο πόνο για την Γαλλία, στο άδικο 3-3 του ημιτελικού με τη Γερμανία. Τι διαφορά! Ο Ζιρές ούρλιαζε στο γκολ του, ο Ρουμενίγκε με δυσκολία χαμογελούσε στο δικό του. Επίσης ένας Σουμάχερ έσπασε τα πόδια κάποιου Μπατιστόν. Οι καιροί άλλαξαν, τα πρόσωπα των Τρικολόρ σκούρυναν (και δικαίως), ο παμπάλαιος Κήπος των Πριγκήπων (Parque de Princes) γκρεμίστηκε. Ξεκαρδιζόμασταν με την ασυμβατότητα γαλλικής γλώσσας και ροκ ήχου (κυκλοφόρησε κι ένα σχετικό αξίωμα). Δεν γίνεται να ροκάρεις με ηλεκτρική κιθάρα λέγοντας τγέ ζολί. Αυτόματα ερχόταν στο νου ο Τάκης Μηλιάδης. Αλήθεια, τίνος ιδέα ήταν να έρθουν οι Telephone σ' εκείνο το φεστιβάλ; Γιατί δε το βγάζει από μέσα του τόσα χρόνια;
Μετά άλλαξα ομάδα. Άρχισα να ακούω Ricardo Fogli, Eugenio Finardi, Antonello Venditti, καταλαβαίνετε...
Οι πένες μας εδώ έχουν ήδη καλύψει ορισμένες κατηγορίες κορυφαίων γαλλικών ονομάτων, συνεπώς δεν έχει νόημα να ξαναγράψουμε για την διαχρονικότητα του πρωταθλητή της κατηγορίας "Γαλλικό Αρσενικό" Sairge Gainsbourg, την επιδραστικότητα των Αρχόντων των Πλήκτρων Air και Daft Punk, την πολυμουσικότητα των Stereolab, ούτε για το πιο αγαπημένο ηλεκτρονικό σχήμα των τελευταίων χρόνων, M83. Όλα αυτά άλλωστε είναι γνώσεις που πρέπει να έχετε απ' το σχολείο.
1. Michel Polnareff
Ο καλύτερός μου. Αυτό το παιδί είχε την καλοτυχία μέσα του: εκ φύσεως εκκεντρικός ξεκίνησε με αθώα ποπ του 65 αλλά τρωγόταν να εμφανίζεται με εξωφρενικά ρούχα. Άρχισε να επηρεάζεται από τα αρνητικά δημοσιεύματα του Τύπου και, με αποκορύφωμα μια επίθεση που δέχτηκε πάνω στη σκηνή, νοσηλεύτηκε με κατάθλιψη. Την ίδια εποχή ο μάνατζέρ του αυτοκτόνησε (ελπίζω για άλλους λόγους), το 72 πλήρωσε ένα βαρύτατο πρόστιμο για κάτι γυμνές του αφίσες και το τελειωτικό χτύπημα ήρθε ένα χρόνο μετά, όταν, βρισκόμενος σε τουρνέ, έμαθε τις συνέπειες της λάθος επιλογής οικονομικού συμβούλου: δεν είχε μείνει απλώς άφραγκος αλλά και όφειλε του κόσμου τα λεφτά στο γαλλικό κράτος. Συνεπώς δε μπορούσε να επιστρέψει και έμεινε στην Αμερική για δεκαετία (πώς λέγεται αυτό; οικονομική εξορία;), όπου κι άρχισε μια δεύτερη καριέρα, κυρίως γράφοντας σάουντρακ. Δηλαδή αυτές οι μελό αριστουργηματάρες (ιδίως τα διάφορα Theme Myosotis/Theme d' amour από το La folie des grandeurs) βγήκαν κάτω από τέτοιες συνθήκες; Incroyable!
Στη Γαλλία καθ' όλα τα χρόνια της απουσίας του δε σταμάτησαν να τον ακούνε. Επέστρεψε θριαμβευτικά (και εξοφλητικά) αρχίζοντας δεύτερη καριέρα με το Kama Sutra (1990). Θα πρότεινα δυο τρόπους για να μπείτε στον κόσμο του. Ο πρώτος είναι έμμεσος, μέσω των αγαπημένων σας Residents, Peter Hammill, Nick Cave, Blaine Reininger, Pulp, Marc Almond, Saint Etienne, Steven Brown που με άλλους έφτιαξαν ένα ωραίο Tribute γύρω στο 2000. Ο δεύτερος είναι να ξεκινήσετε από τα Viens te faire chahuter, Ou est la tosca, Dans la maison vide, On ira tous au paradise και μετά ....δεν υπάρχει επιστροφή.
2. Space, Didier Marouani
Γύρω στο 1977 ο κημπορντίστας Didier Marouani φτιάχνει τους Space (καμία σχέση με τους poppers απ' το Λίβερπουλ του 95) και γράφει τα τραγούδια τους (ναι, αυτός είναι ο μυστηριώδης Ecama). Από το μοσχοπουλημένο Magic Fly του 1977 μέχρι το όνομα και πράμα Symphonic Space Dream του 2002 (με άλλους 3 δίσκους ενδιάμεσα, συν φαντασμαγορικά live, συν τις κυκλοφορίες του πρότζεκτ Paris-France-Transit) οι Space έφτιαχναν δίσκους πλοήγησης στο Γάμμα του Ωρίωνα, όπου μετά τo tracklist ακολουθούσε και synthesizer list (TRITON PRO X, AKAI 6000, SUPERNOVA (NOVATION), - ROLAND SUPER JD κ.ά, για να ξέρουμε πού βαδίζουμε!)
Όμως ο Marouani το 1987 συνθέτει ένα εκπληκτικό δίσκο με πομπώδεις διαστημικές μελωδίες και κάποια χορωδιακά φωνητικά, το Space Opera, που κάποτε μου έφεραν σε κασέτα, έκτοτε το έψαχνα μανιωδώς και το βρήκα 20 χρόνια μετά από μια soulseeker στην άλλη άκρη του πλανήτη. Σ' ευχαριστώ Tokyo Rose, όπου κι αν βρίσκεσαι. Επική λεπτομέρεια: για πρώτη φορά συνεργάστηκαν χορωδίες από δυο όχι ιδιαίτερα φιλικές μεταξύ τους χώρες (Harvard University Choir - Red Army Choir) και το έπαιξαν το 90 σε ένα laser light show στην Κόκκινη Πλατεία.
3. Vietnam Veterans, Vietnam Chain, The Thyrd Twin, Gitanes
Ανήκουν στη γνωστή κατηγορία "Άντε ρε, Γάλλοι ήταν αυτοί;", που υπάρχει σε όλες τις εθνικές συνάξεις.
Ολόκληρη η συναστρία του απερίγραπτου Mark Enbatta και των υπόλοιπων παρακλαδιών των VV (για τους οποίους έχω πολλάκις εκφραστεί) υπήρξε μοναδική περίπτωση στα χρονικά της Αλσατίας αλλά και της Νορμανδίας. Εξαιρετική στόφα ψυχεδελικής μουσικής με εντελώς άσχετα επικά κήμπορντς, ενίοτε. Ήταν και παραμένει η αγαπημένη μου ψυχεδελο-γκαραζόμπαντα.
Κανείς δεν θα έπαιρνε χαμπάρι πως πρόκειται για Γάλλους, αν ήθελαν να το κρύψουν. Ηχογραφούσαν σε Γερμανική εταιρεία και οι επιρροές τους μόνο γαλλικές δεν ήταν. Ένας γαλλομαθής βέβαια θα διέκρινε μερικές πινελιές: το Susmoala beat, ας πούμε, τίτλος δίσκου των V.C., αν το προφέρεις γαλλικά και το κόψεις σε τρεις λέξεις σημαίνει πάρε μου μια πίπα, ενώ στο λάιβ τους (με εξώφυλλο έναν μπιντέ γεμάτο αρακά) αναγγέλλουν το Curanderos γαλλιστί (κουγα-ντεγός). Μετά αρχίζει ο Μαρκ να τα χώνει στους ντήλερς του: Εμπρός κομπογιαννίτες, πάρτε τα λεφτά μου, φέρτε μου μανιτάρια... Στο συγκλονιστικότερο τραγούδι τους προμηνύουν την πτώση μου, για άλλη μια φορά. You' re gonna fall (one more time).
4. Laurent Garnier
Πρώην μέλος της Γαλλικής πρεσβείας στην Λόντρα, το χαρμάνι του βγήκε από τέσσερα υλικά καλής ποιότητας: μελωδικό deep house, σκληρό Detroit techno, 80άρικο acid/trance και jazz. Από τις νύχτες του Μάντσεστερ (που το έκανε να ζήσει μια τελευταία ιστορική αναλαμπή μέσω .... Αμερικάνικου house) μέχρι την ίδρυση της F Communications (με ορισμένα εξαιρετικά στο είδος του ελπάκια), ο Λαυρέντιος Γκαρνιερίτσας σφράγισε έναν ήχο κυρίως με τα Unreasonable Behaviour (2000) και Cloud Making Machine (2005). Ύμνος το Last tribute from the 20th century από το πρώτο. Τελευταία στην F έχουν ένα σούπερ Κουκλάκι.
5. MC Solaar
Ο εκ Σενεγάλης Claude M'Barali δεν είναι απλώς η πιο αξιομνημόνευτη μούρη στον χώρο του, αλλά εκείνος που ξεχείλωσε όσο έπρεπε τα σφιχτά όρια του hip hop και του rap. Σπαταλήθηκε χωμένος σε διάφορα Jazzmatazz, μας αιφνιδίασε υπογείως με μερικές απρόσμενες "εμφανίσεις" σε δίσκους που δεν το περιμένεις, και δε χρειάζεται να φτάσει τη δεκάδα δίσκων (θέλει ακόμα 2-3 ακόμα) για να μας πείσει πως τα μιλητά του φωνητικά έχουν περισσότερο ψωμί από δεκάδες φιλοσοφικές μπροσούρες μαζί.
6. Bertrand Burgalat
Ιδιόμορφος παραγωγός που διέκρινε την διακαή επιθυμία της Γαλλίας να αποκτήσει και τον αρσενικό της B.B. Λάτρης των ανάλαφρων 60s της μεσογείου αλλά και της ψυχεδέλειας, άρχισε να συνθέτει έχοντας στο νου του ως ιδανικούς ερμηνευτές τους την France Gall και την Brigitte Fontaine, έχοντας πρώτα λιώσει ... Ravel και Kraftwerk. Στα 25 του είχε κάνει την παραγωγή του Let it Be των ... Laibach και αργότερα έφτιαξε τη δική του εταιρεία (Tricatel) για να πλημμυρίσει την αγορά με το φουτουριστικό retro-chic που του αρέσει - εκεί τσίμπησε συνεργασία ακόμα και με τον... συγγραφέα Jonathan Coe! Η μουσική του σήμερα δεν διαφέρει από τον απανταχού lounge πολτό αλλά ενίοτε μας φιλοδωρεί με φοβερά μαργαριτάρια. Με 6 δίσκους μέχρι σήμερα, διαλέξτε το πρώτο από τον πρώτο του (The Ssssound of Mmmusic του 2000), τοAux Cyclades Electroniques - ιδανική υπόκρουση ελληνικής καλοκαιριάτικης τσόντας ...αν και το Ok Skorpios προδιαθέτει περισσότερο ως τίτλος. Αν είστε περισσότερο του ρομαντικού έρωτα, τελειοποιήστε τον με το L' observatoire.
7. Sebastian Tellier
Επιτέλους, ο Ντέμης Ρούσσος αδυνάτισε - ή πήραμε έστω μια εικόνα του πώς θα ήταν αν το είχε καταφέρει. Ο φίλος μας όταν δεν νομίζει πως θα κερδίσει διαγωνισμούς του λαουτζίκου, κι όταν δεν συνεργάζεται/ τουράρει με Air και Daft Punk, βγάζει ένα δίσκο ανά 3-4 χρόνια. Ορισμένοι τον γνωρίσατε απ' το Fantino του Lost in translation, ορισμένοι άλλοι απ' το Ritournelle. Όμως περισσότερο απ' το φετινό Sexuality και το προ τετραετίας Politics, προτιμήστε την πρώτη του κυκλοφορία L'incroyable Verite του 2001. Θέμα κλάσης.