Ιρλανδία

Έκταση: 84.421 τ.χλμ. (μαζί με το βόρειο τμήμα)
Πληθυσμός: 4.130.000
Πρωτεύουσα: Δουβλίνο / Βόρεια Ιρλανδία: Μπέλφαστ

Όταν γινόταν η "μοιρασιά" για το ποιος mic-ας θα αναλάβει ποια χώρα, ερωτήθηκα για το αν θέλω να αναλάβω την Ιρλανδία. Το εξέλαβα ως απόλυτα φυσιολογικό, μη σκεπτόμενος ότι ούτε ο Ξαγάς, ούτε ο Μπάμπης (Αργυρίου), ούτε ο Πάνος (Πανότας) ήξεραν αν εγώ έχω κάποια σχέση ή σχετική προτίμηση. Κατά περίεργο τρόπο έπεσαν μέσα. Από τις ευρωπαϊκές χώρες, σίγουρα η Ιρλανδία ήταν ανάμεσα στις δυο-τρεις που θα ήθελα ν' ασχοληθώ.

Οι λόγοι αρκετοί. Ξεκινώ από τους αστείους. Το τριφύλλι, εθνικό σύμβολο της χώρας, ιδιαίτερα αγαπημένο μου (για άλλους λόγους βέβαια). Ένα ποτήρι Guinness (ας μην κολλάμε στο νούμερο), μεγάλη μου απόλαυση εδώ και κάμποσα χρόνια. Στις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, η εθνική ομάδα με το όνομα Έιρε, πάντα συμπαθής μου από πολύ μικρή ηλικία.

Περνώντας τα χρόνια, οι λόγοι αυξήθηκαν και έγιναν πιο σημαντικοί. Σε παλαιότερη παραμονή μου στο εξωτερικό, εντελώς τυχαία, συγκάτοικός μου ήταν ένας "dreamer" Ιρλανδός φοιτητής καλών τεχνών. Ακόμη παραμένει ο πιο αγαπημένος "μη Έλλην" φίλος μου.

Όταν δε, αργότερα πέρασα λίγο χρόνο στην Αγγλία και τον επισκέφθηκα, τις μέρες που έμεινα είτε στη γενέτειρά του, το Λίμερικ, είτε στο Δουβλίνο, ένιωσα μια απίστευτη οικειότητα. Συγκρινόμενη δε, με τη μουντρουχίλα και την μουντάδα των Άγγλων, ένιωσα λες και ήμουν σπίτι μου.

Πιθανόν γι' αυτό να έχει ειπωθεί ότι οι Ιρλανδοί είναι οι Έλληνες του βορρά. Έξω καρδιά, φιλόξενοι, αρκετά περήφανοι, απέκτησαν ανεξαρτησία κι αυτοί το 1821. Στερεότυπα θα μου πείτε. Δεκτό.

Κι επειδή το κείμενο υποτίθεται πως είναι μουσικό (ούτε αυτοβιογραφικό, ούτε ιστορικό-γεωγραφικό) δεν σκοπεύω να γράψω πολλά ακόμη. Λίγο-πολύ, μέσες-άκρες, όλοι γνωρίζουν για την κατοχή του βορείου τμήματος από την Αγγλία, τον IRA, την "τρομοκρατία", τους Τζέιμς Τζόις, Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Όσκαρ Ουάιλντ, Σάμιουελ Μπέκετ, τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις, τους Νηλ Τζόρνταν, Τζιμ Σέρινταν, τη μέρα του Αγίου Πατρικίου (17 Μαρτίου, μην τη χάσετε άμα βρίσκεστε κοντά σε ιρλανδέζικη pub) και δεν ξέρω τι άλλο.

Πάμε εν τάχη λοιπόν, στα μουσικά δρώμενα, με 21 παίκτες σε 11 κατηγορίες-θέσεις, μιας και ένας προπονητής πρέπει να έχει πληθώρα επιλογών κατεβαίνοντας στην εκάστοτε διοργάνωση με υπεροπλία. Θα τους σκίσουμε!

1. Ο πατριάρχης και οι αρχιερείς

Van Morrison / Them
O "Van The Man" όπως αποκαλείται από τους πολυπληθείς οπαδούς του ανά την υφήλιο αποτελεί μάλλον χωρίς αμφιβολία ό,τι σημαντικότερο έχει εξάγει μουσικά η χώρα. Γεννημένος στο Μπέλφαστ, στα δικά μου τα μάτια (και όχι μόνο) είναι για την Ιρλανδία ό,τι οι Beatles και οι Stones για την Αγγλία, o Dylan και οι Velvets για τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Kraftwerk για τη Γερμανία, οι Χαζιδάκις, Βαμβακάρης για την ημεδαπή και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί με πολλούς άλλους ανάλογου μεγέθους παραλληλισμούς.

Ξεκίνησε την πορεία του με τους Them οι οποίοι έμειναν στην ιστορία για το πασίγνωστο "Gloria", χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι υπόλοιπες δουλειές τους δεν ήταν θαυμάσιες. Αντιθέτως. Αποχώρησε το 1966 για να ακολουθήσει σόλο καριέρα αφού ηχογράφησε δύο άλμπουμ με το συγκρότημα. Το ύφος του δύσκολα μπορεί να προσδιοριστεί, μιας και από τη μία συνδυάζει περίτεχνα και επιτυχώς πολλά ιδιώματα, αλλά από την άλλη δεν έμεινε καθόλου στάσιμος στο πέρασμα του χρόνου. Το ότι το "Astral Weeks" όχι άδικα συγκαταλέγεται σχεδόν σε όλες τις λίστες με τα σπουδαιότερα άλμπουμ, όσοι έχουν ασχοληθεί ελάχιστα με την περίπτωσή του το γνωρίζουν.

Με λίγα λόγια, κανείς δεν πρόκειται να βγει χαμένος αν αφεθεί στο τόσο ιδιοσυγκρασιακό χαρμάνι rock, folk, jazz, soul, rhythm 'n' blues και ιρλανδέζικης παράδοσης, ήχων του.

Προτεινόμενα άλμπουμ:
Van Morison: Blowin' Your Mind (lp, 1967), Astral Weeks (lp, 1968), Moondance (lp, 1970), It's Too Late To Stop Now (live lp, 1974) Veedon Fleece (lp, 1974)
Them: The Angry Young Them (lp, 1965), Time Out! Time In For Them (lp, 1968) [το δεύτερο χωρίς τον Van Morrison]

2. Φολκ γυρολόγοι με γενειάδες και κόκκινα μάγουλα αλλά και μια πιο εξευγενισμένη κουλτουριάρικη έκδοση παραδοσιακής κολεκτίβας με υψηλές γνωριμίες

The Dubliners / The Chieftains
Δεχόμαστε ως σημεία τομής το γεγονός ότι παίζουν και οι δύο ιρλανδέζικη φολκ, βουτηγμένη στην κέλτικη παράδοση κι ότι ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του '60. Επίσης και οι δύο έχουν αλλάξει δεκάδες μέλη στο πέρασμα του χρόνου αν και όσον αφορά τους Chieftains, ηγέτης και συνθέτης τους είναι ο Paddy Moloney.

Πάμε όμως στις διαφορές που είναι και πιο ενδιαφέρουσες. Οι μεν Dubliners έγιναν γνωστοί μέσα από τις pub, που σημαίνει άπειρα ποτήρια Guinness. Επιπλέον, βγάζουν ένα πιο χύμα συναίσθημα και μεγαλύτερη αμεσότητα. Είναι (πλέον) σαν τους παππούδες που ο καθένας θα ήθελε να έχει, για να ακούει ώρες παραμύθια και να κάνει βόλτες μαζί τους στο πάρκο.

Αντιθέτως, οι Chieftains έχουν συνεργαστεί με πασίγνωστους καλλιτέχνες (βλ. Van Morrison, Sinead O' Connor, Elvis Costello, The Corrs, Sting και πολλούς άλλους), έχουν κερδίσει έξι Grammy και σε γενικές γραμμές παρουσιάζουν ένα πιο καλοδουλεμένο και προγραμματισμένο προφίλ. Επειδή νομίζω ότι έχετε καταλάβει ποιους γουστάρω, θα αναφέρω και τη συγκινητική ιστορία του Luke Kell, ιδρυτικού μέλους των Dubliners, που παρόλο ότι έπασχε από όγκο στον εγκέφαλο, συνέχιζε να περιοδεύει μέχρι και δύο μήνες πριν το θάνατό του.

Προτεινόμενα άλμπουμ:
The Dubliners: Seven Drunken Nights (lp, 1967), A Parcel Of Roques (lp, 1976)
The Chieftains: Chieftains 3 (lp, 1971), Chieftains 4 (lp, 1972)

3. Εκεί που η παράδοση συναντά το punk και η ιρλανδέζικη αύρα, παγανιστικά σκοτεινά μονοπάτια (μπρρρ!)

The Pogues
Αν και όχι αμιγώς ιρλανδικό συγκρότημα, έχουν περάσει στο συλλογικό ασυνείδητο, όχι απλά ως Ιρλανδοί αλλά ως Ιρλανδέστατοι! Με μπροστάρη τον Shane MacGowan και μια αρμαθιά από παραδοσιακά όργανα (βλ. μαντολίνα, ακορντεόν, φλογέρες, κ.ά.) άλλοτε στήνουν ξέφρενα γλέντια και άλλοτε διηγούνται ιστορίες με μία συγκινητική αθωότητα που διαφαίνεται τόσο στο αποτέλεσμα όσο και στις προθέσεις τους.

Virgin Prunes
Αυτή τη φωνή (του Gavin Friday) δεν την ξεχνάς! Είτε τη λατρέψεις, είτε σου θυμίζει γάτα που της πάτησες την ουρά και σκούζει πανικόβλητη, το σίγουρο είναι πως αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση. Έχοντας αποκτήσει cult status με το πέρασμα των χρόνων, λατρεύονται από πλείστους γότθους (και όχι μόνο) ανά τον κόσμο, μάλλον όχι άδικα. Σίγουρα πάντως, είναι περισσότερο ανοιχτόμυαλοι απ' ό,τι δείχνουν. Ενδεικτικό αυτού οι διασκευές τους σε τραγούδια των Lou Reed και Billie Holliday.

Προτεινόμενα άλμπουμ:
The Pogues: Rum, Sodomy & The Lash (lp, 1985) (εκπληκτικός τίτλος!), If I Should Fall From Grace With God (lp, 1988)
Virgin Prunes: ...If I Die, I Die (lp, 1982), The Hidden Lie (live lp, 1987)

4. Πολιτικοποιημένα, "εύφλεκτα" γκάζια και εφηβικές εκρήξεις!

Stiff Little Fingers
Οι Stiff Little Fingers δημιουργήθηκαν το 1977 στο Μπέλφαστ και συνεχίζουν ως και σήμερα με κάποιες διακοπές στο ενδιάμεσο. Το ντεμπούτο τους "Inflammable Material" κατέχει, ή θα έπρεπε να κατέχει, μια θέση ανάμεσα στους χαρακτηριστικότερους δίσκους του πανκ, μιας και ειλικρινά δεν ξέρω κατά πόσο ένας πιτσιρίκος που "τα σπάει" με Pistols, Clash, Ramones κ.λπ., θα τον αναζητήσει... Το αστείο είναι ότι ξεκίνησαν ως μπάντα με όνομα Highway Star παίζοντας διασκευές σε τραγούδια των Deep Purple! Κοφτερές κιθάρες και αιχμηροί στίχοι, που δεν χαρίζονται σε κανέναν, κάνουν κομμάτια όπως τα "Suspect Device" και "White Noise" να μην σηκώνουν αμφισβήτηση. Η διασκευή πάντως στο "Johnny Was" του Bob Marley αν και ξεκινά καταιγιστικά, μάλλον κουράζει με την οκτάλεπτη διάρκειά της.

The Undertones Όταν για οποιοδήποτε λόγο το θέμα συζήτησης περιστρέφεται γύρω από εκείνη την παράξενη κατάσταση που όντας έφηβος σου φταίνε τα πάντα τριγύρω και είσαι έτοιμος να εκραγείς (ανεξαρτήτως από το αν αυτό εκφράζεται κλωτσώντας γριές ή κοιτώντας το ταβάνι), το μυαλό μου πηγαίνει κατευθείαν στον απόλυτο ύμνο της εφηβικής τρέλας, το "Teenage Kicks" των Undertones. Αγαπημένοι του John Peel, μεταξύ μας τώρα, δε νομίζω να θυμάστε και άλλα κομμάτια τους, χωρίς όμως αυτό να έχει καμία απολύτως σημασία. Υγιέστατο ποπ-πανκ που δεν έχει ηλικία, τι κι αν περνούν τα χρόνια, τα ακόρντα του κάτι θα ξαναζωντανέψουν μέσα σας.

Προτεινόμενα άλμπουμ:
Stiff Little Fingers: Inflammable Material (lp, 1979), Nobody's Heroes (lp,1980)
The Undertones: Teenage Kicks (single, 1978), The Undertones (lp, 1979)

5. Παλιοροκιά, δεινόσαυροι και μπόλικο ουίσκι!

Thin Lizzy
Αν και η δικιά μου εφηβεία πολύ θα ήθελα να ήταν μουσικά ενδεδυμένη από τους Undertones (βλ. άνωθεν), κάτι κύριοι σαν τους Thin Lizzy είχαν αναλάβει αυτό το ρόλο. Στα δικά μας top-5 τη θέση του καλύτερου μπασίστα, ο μακαρίτης ο Phil Lynott δεν την έχανε ούτε με πραξικόπημα. Τι κι αν πια δεν τους αντέχω με τίποτα, τι κι αν όταν βλέπω καραφλοχετά 35άρη να παίρνει την deluxe έκδοση του "Live And Dangerous" με dvd, στα μάτια μου βαράει κουλοχέρης, μπορεί κάποια στιγμή να απενοχοποιηθούν κι αυτοί, όπως έχει αρχίσει να γίνεται με το μουστάκι... (ή κάνω λάθος;). Εξάλλου μουστάκι είχε κι ο Phil Lynott...

Rory Gallagher
Αυτό το ρημάδι το "Moonchild" που παίζεται εδώ και χρόνια οπουδήποτε και οποτεδήποτε, έχει ρίξει στη λούμπα και τον Rory, που κακά τα ψέματα ήταν μία σαφέστατα πιο αξιοπρεπής και τίμια περίπτωση από όλους τους δεινόσαυρους που δεν λένε να σταματήσουν να μας τυραννούν. Μοναδική ένσταση σε αυτό ο πρόωρος θάνατός του, το 1995, αν και πολύ αμφιβάλλω, μιας και η αγάπη του για τη μουσική και το αλκοόλ ήταν μεγαλύτερη από αυτή για το χρήμα και τη δημοσιότητα. Ξεκίνησε με τους Taste και δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να συνεχίσει μόνος μετά τη διάλυσή τους, όντας το σημαντικότερο κομμάτι αυτών. Με λίγα λόγια, αν αρέσκεστε σε αγνό μπλουζ-ροκ που γίνεται και πιο χαρντ ενίοτε, αυτός είναι ο άνθρωπός σας.

Προτεινόμενα άλμπουμ:
Thin Lizzy: Jailbreak (lp, 1974), Live And Dangerous ((live lp, 1978)
Rory Gallagher: Deuce (lp, 1971), Irish Tour 1974 (live lp, 1974), Top Priority (lp, 1979)

6. Στάδια γεμάτα, εγώ φουσκωμένα, εκατομμύρια (φράγκα, πωλήσεις, θαυμαστές) και μελιστάλαχτα ζόμπι...

U2
Τι να πρωτογράψει κανείς γι' αυτούς εδώ; Και πώς να διαχωρίσει τον Bono από τα συλλογικά του γκρουπ δρώμενα; Ας το πάρουμε ψύχραιμα. Αν υπάρχει ένας χαρακτηρισμός που τους ταιριάζει είναι αντιφατικοί. Από τη μία, κάμποσα σπουδαία άλμπουμ, έντονα ενίοτε πολιτική στάση, αυτοπεποίθηση, ηχητικοί πειραματισμοί, μελωδίες που δεν τις ξεχνάς με τίποτα και ο χαρακτηρισμός του τελευταίου υπεργκρούπ να τους ακολουθεί (ας δεχτούμε ότι οι Radiohead ετοιμάζονται να πάρουν τα σκήπτρα). Από την άλλη, αρκετά μέτρια άλμπουμ, αφελέστατη προσέγγιση σημαντικών ζητημάτων, υπερφίαλες δηλώσεις, άποψη για όλα, έντονος λαϊκισμός, συνεργασίες με την κάθε κουτσή Μαρία, κοινώς μεταμόρφωση σε πρώτης τάξεως μαϊντανούς. Και να μην ξεχάσω ότι αποτελούν ένα από τα επίσημα άλλοθι κάθε λαϊκοροκά γ΄ διαλογής (προηγήθηκαν οι Doors και οι Pink Floyd, ακολούθησαν οι Nirvana). Για το τελευταίο βέβαια, εκ των πραγμάτων, δεν ευθύνονται άμεσα οι ίδιοι, αλλά μην ξεχνάμε ότι ως ένα βαθμό ό,τι πουλάς, οι άλλοι αγοράζουν. Και επειδή το αφιέρωμα δεν έχει να κάνει με τους U2 αποκλειστικά και θα παρασυρθώ, καταλήγω στο ότι όπως κάθε τι με μεγάλη απήχηση, λατρεύεται και στηλιτεύεται εξίσου. Καθείς, διαλέγει...

The Cranberries
Άλλη μια υπερεπιτυχημένη περίπτωση ιρλανδικού συγκροτήματος με εκατομμύρια πωλήσεις και μαζική αναγνώριση. Όποιος είναι γύρω στα τριάντα και υποστηρίζει πως δεν έχει σιγοτραγουδήσει ποτέ το "Zombie", μιμούμενος τις τσιρίδες της Dolores O' Riordan, ή μεγάλος ψεύτης είναι ή φανατικός αποκλειστικά οπαδός των Burzum!

Τα δύο πρώτα άλμπουμ τους πάντως, μια χαρά ποπ περιέχουν, από 'κει και πέρα άρχισε να κουράζει το θέμα.

Προτεινόμενα άλμπουμ:
U2: War (lp, 1983) Under A Blood Red Sky (live lp, 1983), The Joshua Tree (lp, 1987)
The Cranberries: Everybody Else Is Doing It, So Why Can't We? (lp, 1993), No Need To Argue (lp, 1994)

7. Αλαφροΐσκιωτοι ταξιδιώτες παντός καιρού και διαστάσεων, παλαιάς και νέας κοπής.

Dr. Strangely Strange
Προγκρεσιβο-ψεχεδελο-φολκάδες που είχαν κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ εκεί παλιά στο μεταίχμιο της αλλαγής μεταξύ 60s και 70s και οι οποίοι προσφάτως (λέμε τώρα, το 1997) έβγαλαν και ένα τρίτο, με ηχογραφήσεις που είχαν μείνει στο συρτάρι συν κάτι προσθήκες. Πραγματικά ευφάνταστοι τύποι, μουσικά, αισθητικά και φαντάζομαι γενικότερα, αξίζει τον κόπο να τους ανακαλύψει κάποιος. Το μικρό όμως, ένοχο μυστικό που επιμελώς απέκρυψα στην περίπτωση των Thin Lizzy, αλλά η συνείδησή μου δεν επιτρέπει να το επαναλάβω, είναι πως στο δεύτερο άλμπουμ τους (Heavy Petting) παίζει κιθάρα ο μέγιστα υπερφλύαρος, καψουρομπαλαντιάρης, μετέπειτα λευκός μπλούζμαν και Ιρλανδος (ουφ!) Gary Moore... Ευτυχώς ήταν μικρός ακόμα, γι' αυτό μην πτοείστε καθόλου.

The Steppes
Και μιας και αναφερθήκαμε σε παλαιοψυχεδελάδες, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και τη νεοψυχεδελική έκρηξη της δεκαετίας του '80. Αντιπροσωπευτικότατο δείγμα αποτελούν οι Steppes που περίτεχνα αναμειγνύουν οτιδήποτε πειραγμένο είχε εμφανιστεί ως τότε σε πεντάγραμμο, προσφέροντας μια υπερβατική μουσική εμπειρία μέσα από acid-rock ξεσπάσματα, ηλιόλουστες μπαλάντες, ενδοσκοπικούς ψίθυρους και τριπαριστές μελωδίες. Συνιστώνται ανεπιφύλακτα.

Προτεινόμενα άλμπουμ:
Dr. Strangely Strange: Kip Of The Serenes (lp, 1969), Heavy Petting (lp, 1970)
The Steppes: Drop Of The Creature (lp, 1987), Stewdio (lp, 1988)

8. Κάτω από την κιθάρα βρίσκεται μια άλλη κιθάρα κι από κάτω άλλη μια κι από κάτω μία ακόμη...


My Bloody Valentine
Αυτούς τους θεωρούσα πάντα Σκοτσέζους. Κι όπως συνειδητοποίησα όχι μόνο εγώ. Έλα όμως που δεν. Κοίτα να δεις πώς την πατάει κανείς τόσο εύκολα. Η μπάντα σχηματίστηκε στο Δουβλίνο το 1984 κι από κει κι έπειτα τα περισσότερα είναι γνωστά. Άπειρες στρώσεις fuzz, μουρμουρίσματα, μπόλικη ονειρική μελαγχολία-μαυρίλα, οι πειραματικοί τύποι παραληρούν, οι shoegazers γεννιούνται και η Creation βάζει λουκέτο. Κάτι λέγεται (εδώ και χρόνια) ότι ετοιμάζουν πάλι άλμπουμ. Είναι όμως ο Kevin Shields αξιόπιστος;

God Is An Astronaut
Αξιόπιστος μάλλον δεν είναι, για να απαντήσω τάχιστα, σίγουρα όμως ενέπνευσε στο έπακρο όλους όσους αρέσκονται να κοιτάνε τα παπούτσια τους, αλλά και πάμπολλους θιασώτες του ποστ-ροκ όπως αυτοί εδώ οι νεόκοποι "ποστ-ρόκερς", που συνδυάζουν θαυμάσια τα προαναφερθέντα ιδιώματα. Με τρία άλμπουμ στο ενεργητικό τους ως τώρα, θα είχε ενδιαφέρον να τους βλέπαμε ζωντανά για να βιώσουμε κι εμείς αυτό που χαρακτηρίζουν ως "full audio visual show", με ξεχωριστό βίντεο για κάθε κομμάτι.

Προτεινόμενα άλμπουμ:
My Bloody Valentine: Isn't Anything (lp, 1988), Loveless (lp, 1991)
God Is An Astronaut: All Is Violent, All Is Bright (2005)

9. Indie μελοδραματισμοί, μελαγχολικά πρωινά και περίπατοι με το βαρύ μου μοτγκόμερι...

Whipping Boy
Όσοι λοιπόν κάποτε σιγοψιθύριζαν το "Zombie" των Cranberries, την ίδια πάνω-κάτω περίοδο μάλλον έκαναν το ίδιο και με τη μελωδία του "Twinkle" των Whipping Boy, μόνο που οι περισσότεροι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν ποιος το "λέει". Γι' αυτό και το άκουσμα του κομματιού συχνά συνοδεύεται από τη φράση "Κάπου το ξέρω ρε συ αυτό...". Χαρακτηριστικός 90s ήχος, ραδιοφωνικές αναμνήσεις μιας και παρόν δεν υφίσταται και μια επιλογή περισσότερο συναισθηματική παρά αξιολογική. Ε, μην μου πείτε τώρα ότι προτιμούσατε τη Sinead O' Connor ή τους Boomtown Rats;

Hey Paulette
Φέρνουν στο μυαλό τους Go-Betweens, Monochrome Set, Chills, anorak-pop ήχους και όλες εκείνες τις μουσικές που ενώ φαινομενικά φαντάζουν ανάλαφρες, μπορούν να γίνουν ασήκωτες. Ιδανικοί για μια βόλτα στην ανοιξιάτικη εξοχή (πόσο μάλλον της Ιρλανδίας) αλλά και για τσαλαβούτημα σε λιμνούλες στην άκρη του πεζοδρομίου, ένα βροχερό σούρουπο, με ένα βιβλίο παραμάσχαλα, μετά από χωρισμό κι ενώ δεν υπάρχει ελπίδα αλλά ποτέ δεν ξέρεις, όχι όλα είναι μάταια, αλλά κοίτα τα πουλάκια που πετούν ελεύθερα, μάλλον τελικά η χαρά είναι σε μικρά πράγματα, πάω για μια μπύρα με τα παιδιά... (Έλεος! Σταματώ...)

Προτεινόμενα άλμπουμ:
Whipping Boy: Heartworm (lp, 1995)
Hey Paulette: Long Ball Into Nowhere (compilation, 2006)

10. Η νέα γενιά δεν κωλώνει πουθενά.

Agitated Radio Pilot
"Project του Dave Colohan οι Agitated Radio Pilot, που αποτελούνται ουσιαστικά από αυτόν και τις ιδέες του, είναι ό,τι πιο χαρακτηριστικό έχει να δείξει σήμερα η Ιρλανδία στο σύγχρονο φολκ ήχο, ακροβατώντας ανάμεσα σε ambient ηχοτόπια και παραδοσιακές φόρμες". Κάπως έτσι θα τα έλεγε ο Ζήλος αν υπήρχε ακόμα το περιοδικό Audio και κάποιο τραγούδι του Colohan είχε επιλεχθεί στο cd του τεύχους. Προσπάθησα όσο μπορούσα να πλησιάσω τα πραγματικά μοναδικά εκείνα σχόλια. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης ανάμεσα στις πολλές επιρροές του αναφέρει τους Townes Van Zandt, Cluster, Current 93 και Flying Saucer Attack.

The Hollows
Το ντουέτο των Greg O' Brien, Gary Morrison από το Δουβλίνο, σκαρώνει όπως και πολλά άλλα δίδυμα ανά τον κόσμο, κομμάτια που θα εντάσσαμε υπό τη στέγη της επονομαζόμενης folktronika. Απλοϊκοί, σχεδόν παιδικοί ρυθμοί, ρέουσες μελωδίες, ανεπιτήδευτα φωνητικά και έτοιμο το αποτέλεσμα. Κάτι σαν τους Tunng, φανταστείτε, αλλά στο πιο στρωτό. Καθόλου άσχημα, θα έλεγα.

Προτεινόμενα άλμπουμ:
Agitated Radio Pilot: World Winding Down (cd, 2007)
The Hollows: It Was On Fire When I Lay Down (cd, 2006)

...και 11. Μία μεγάλη προσωπική αδυναμία του γράφοντα. One nation under a groove!

David Holmes
Εδώ και χρόνια τρέφω απεριόριστη ζήλια για το εν λόγω κύριο και μερικούς ακόμα (βλ. DJ Shadow, Dj Food, Sukia, Amon Tobin, κ.ά.). Ο λόγος απλός. Τον φαντάζομαι να ψάχνει με τις ώρες σε υπόγεια δισκάδικα για να ανακαλύψει γκρουβάτους δυναμίτες τόσο για τα dj set του όσο και για samples στα δικά του κομμάτια και να λέει "Πω, πω, κουράστηκα σήμερα. Πολλή δουλειά! Θα έρθω αύριο!" Αυτά είναι. Εξαιρετικός dj, ανεξάντλητος και ανοιχτόμυαλος ακροατής, καλόγουστος στις επιλογές του, ικανότατος μουσικός, με τα περισσότερα πράγματα που καταπιάστηκε, τα έφερε βόλτα έκτακτα. Και δεν είναι καθόλου μικρή η γκάμα όλων αυτών. Υπάρχει αρκετή απόσταση ανάμεσα στα soulful, exotica, funky soundtrack "Ocean's 11, 12 και 13", την ambient electronica του "This Film's Crap Let's Slash the Seats", του ατμοσφαιρικού και λίαν ονειρικού shoegaze soundtrack του "Code 46", του σχεδόν blaxploitation "Bow Down To The Exit Sign" και του freestyle δυναμίτη "David Holmes Presents The Free Association".

Προτεινόμενα άλμπουμ:
David Holmes: Bow Down To The Exit Sign (lp, 2000), Come Get It, I Got It (mix cd, 2002), David Holmes Presents The Free Association (lp, 2002), Code 46 (OST, 2003)

Έμειναν απ' έξω αλλά κάλλιστα θα έμπαιναν στην ομάδα: Perry Blake, Therapy?, Roisin Murphy, Maura O' Connel, Mushroom, Ash, The Butterfly Explosion.
Ουστ από δω πέρα ξεφτίλες: The Corrs, Clannad, Enya, Snow Patrol, Westlife, Boyzone, JJ72.
Στο μεταίχμιο: Sinead O' Connor, Boomtown Rats, The Thrills, The Commitments.

Άντε Slainte!