Ουαλία

Τον IRA και το Sinn Fein τα ξέρουμε όλοι. Το ίδιο και το αυτονομιστικό κίνημα της Σκωτίας*, sponsored by Sean Connery. Πόσοι ανάμεσά μας όμως ξέρουν το Plaid Cymru;

Η Ουαλία είναι το αδικημένο παιδί του Ηνωμένου Βασιλείου, από άποψη δημοσιότητας και δημοτικότητας. Ίσως να φταίει το ότι οι ιθαγενείς της είναι λιγότερο φωνακλάδες και εθνικιστές από τους Ιρλανδούς και τους Σκωτσέζους (πάνω από 70% δηλώνουν μόνο Ουαλοί, αλλά δεν πλακώνονται στο ξύλο για πλάκα ούτε φούστες φοράνε για να τους πιστέψουμε), ίσως το ότι τα σύνορά της δεν είναι τόσο διακριτά, ίσως και το ότι της έχουν φορτώσει εκείνο τον γκαντέμη τον Κάρολο, δεν ξέρω. Η ουσία είναι ότι ενώ πολύς κόσμος αναφέρεται στην Σκωτία και τη Βόρειο Ιρλανδία σαν ξεχωριστές χώρες, η Ουαλία στη συνείδηση των περισσότερων είναι μια επαρχία της Αγγλίας. Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Πρόκειται για πανάρχαιο κελτικό έθνος, ένα από τα έξι που δημιουργήθηκαν από τις στάχτες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με δική του εθνική ταυτότητα και ιστορία. Μια πανέμορφη χώρα, η Ουαλία είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της Μεγάλης Βρετανίας, στην οποία δρα περισσότερο συμπληρωματικά παρά αποσχιστικά. Η μοίρα της Αγγλίας θα ήταν διαφορετική χωρίς αυτήν, όπως και η μοίρα της εθνικής ομάδας της θα ήταν διαφορετική αν είχε τον Ryan Giggs, τον μεγαλύτερο παίκτη που έβγαλε το νησί τα τελευταία χρόνια, ο οποίος επέλεξε την ουαλική υπηκοότητα από την αγγλική. Ή τον Ian Rush παλιότερα.

Ουαλική σκηνή στην ποπ υπάρχει μόνο σε επίπεδο σχολικής και εφηβικής μπάντας, όπως και σκωτσέζικη άλλωστε. Όποιος ξεφύγει γίνεται μέρος της μεγάλης βρετανικής σκηνής, η οποία είναι καπελωμένη από τους Άγγλους. Όταν είσαι δυο ώρες από το Λονδίνο... Τα ονόματα που θα μας απασχολήσουν εδώ είναι λίγο-πολύ γνωστά, όχι πάντα και η καταγωγή τους όμως. Για να πούμε τη μαύρη αλήθεια τώρα, Διογένης έγινα για να βγάλω ενδεκάδα. Εκτός από το πρώτο όνομα, που κατά τη γνώμη μου έχει θέση στην παγκόσμια ενδεκάδα, και δυο-τρία ακόμη σημαντικά, έχουμε να κάνουμε με απλά ψιλο-αξιόλογες συμπαθητικές περιπτώσεις.

John Cale
Ουαλός στην καταγωγή, αλλά παγκόσμιος καλλιτέχνης. Το ροκ του χρωστάει τους Velvet Underground, μερικά από τα πιο συγκλονιστικά του τραγούδια και (μαζί με ελάχιστους ακόμη) το γεγονός ότι αντιμετωπίζεται σαν μορφή Τέχνης.

Julian Cope
Από τους ημίθεους του alternative. Η άστατη ψυχοσύνθεσή του και η ροπή του προς τη χημεία δεν τον άφησαν να κάνει την καριέρα που θα μπορούσε, είτε με τους Teardrop Explodes είτε σόλο. Στα καλά του μπορούσε να κάνει τον κόσμο να το βουλώσει.

(Sir) Tom Jones
Μέγιστος διασκεδαστής, αειθαλής, δουλευταράς, διαρκώς ανανεωμένος, αυτοσαρκαστικός, σύμβολο του σεξ για νοικοκυρές στα 60s, τσαχπίνης παππούς για την alternative σκηνή που τον προσκύνησε στα 90s. Άξιος!

Manic Street Preachers
Από τα λίγα ονόματα της britpop που δεν ντρέπεσαι να λες ότι άκουγες. Η σωστή μουσική στο σωστό χρόνο, και πολυτάραχη καριέρα και ζωή, με καταθλίψεις, θανάτους και εξαφανίσεις. Το "Under neon loneliness motorcycle emptiness" είναι από τα ρεφραίν που θα μείνουν για πάντα.

Young Marble Giants
Mε δικά τους λόγια: "Όταν αρχίσαμε να παίζουμε νιώθαμε ότι πρέπει να απολογηθούμε επειδή δεν παίζαμε δυνατά και χορευτικά. Ήμασταν χαμηλόφωνοι και μελωδικοί, και όλα αυτά τα πράγματα που δεν έπρεπε να είσαι, ειδικά μετά το punk." Το Colossal Youth είναι ξεχασμένο αριστούργημα, ψάξτε το.

Shirley Bassey
Από το Goldfinger, το Νο1 Bond Hit (και όντας η μόνη που τραγούδησε δύο φορές σε άνοιγμα ταινίας Bond) μέχρι τους Propellerheads και το History Repeating, που όποιος δεν το χόρεψε δεν κατάλαβε τα 90s, η ίδια φωνάρα εδώ και 50 χρόνια!

Green Gartside
O frontman των Scritti Politti που μπορεί να πήραν το όνομά τους από τα γραπτά του Γκράμσι (ιταλός κομμουνιστής θεωρητικός) αλλά η μεγαλύτερη επιτυχία τους ήταν το Sweetest Girl. Το Songs to Remember έκανε σχετική αίσθηση στα 80s. Και, ναι, υπάρχουν ακόμη!

Stereophonics
Ουαλαράδες. Έπαιξαν μπροστά σε 50000 συμπατριώτες τους στο Swansea τραγούδι για την εθνική τους του ράγκμπι με τίτλο "As Long As We Beat The English". Ροκ αλάνια, όχι κακοί, αλλά πολύ φωνακλάδες για τα γούστα μου.

Super Fury Animals
Ο Αlan McGee τους υπέγραψε στην Creation, και αυτό από μόνο του λέει πολλά. Ξεκίνησαν ουαλόφωνα και πειραματικά λίγο μετά το '90, και το '99 έγιναν ρόμπες προσπαθώντας να μπουν στα charts με ποπ σούπες, ίσως και για να σώσουν την εταιρία τους, που παρ' όλα αυτά φαλίρισε.

Catatonia
Η Cerys Matthews και οι υπόλοιποι δηλαδή. Ανακάλυψη, έρωτας, μπάντα, επιτυχία, δυσκολίες, διάλυση, χωρισμός. Μια τυπική ποπ ιστορία μέσα στη brit σκηνή των 90s. Μέχρι και η ομορφιά της Cerys είναι σήμερα ρετρό.

Duffy
Το νέο αίμα. Κουκλάρα, φωνάρα, γράφει τα τραγούδια της που δεν είναι καθόλου άσχημα, κρατάει ίσες αποστάσεις από pop, soul και indie και έχει παραγωγό τον Bernard Butler. Ποντάρω επάνω της πολλά, και δεν είμαι ο μόνος.

Αναφέρω ακόμη και τους πρώιμους μεταλλάδες Bugdie, τους "they could have been bigger than U2" The Alarm, την Bonnie Tyler (δείξε μου έναν σαραντάρη που δεν έχει τριφτεί σε πάρτυ με το Total Eclipse of the Heart και θα σου δείξω μια στερημένη εφηβεία), τους συμπαθείς soft rock'n'rollers Dave Edmunds και Shakin' Stevens (άλλο όνειδος των 80s αυτός, αλλά άρεσε στα κορίτσια...).

* Σκωτία, όχι Σκοτία. Μου αρέσει η παλιά ορθογραφία, έχει στυλ. Ίδιο είναι να διαβάζεις "Τζέιμς Μποντ" και ίδιο "Τζαίημς Μποντ"; Δεν είναι... Και ποιος ήταν αυτός ο Σέξπιρ;