Βέλγιο

Με έμπνευση και "μίμηση" του τρόπου του Ερβέ Λε Τελιέ ("99+1 απόψεις για την Τζοκόντα"), ο οποίος με τη σειρά του εμπνεύστηκε και "μιμήθηκε" τον Ρεϋμόντ Κενώ ("Ασκήσεις ύφους")...

Το Βέλγιο του καθηγητή γεωγραφίας: "Το Βέλγιο έχει έκταση 30.528 τ.χ. και έναν πληθυσμό 10,5 εκατομμυρίων. Προς Βορρά συνορεύει με την Ολλανδία, προς Νότο με Γαλλία και..." Τα παιδιά έχουν προ πολλού βαρεθεί...

Το Βέλγιο του Φλαμανδού: Βέλγιο; Υπάρχει αυτή η χώρα;;

Το Βέλγιο του ταξιδιώτη τραίνου: Τοπίο εναλλασσόμενο... Αγελάδες... Λιβάδια... Ποταμάκια... Αγελάδες... Λιβάδια... Ποταμ... ζζζζζζ...

To Βέλγιο του Κονγκολέζου: (με ρυθμό!) "Ψητούς, ψητούς, θα φάμε τους αστούς, στο φούρνο με πατάτες τους αποικιοκράτες!"

Το Βέλγιο του Έλληνα μετανάστη: (βήχας) Σαρλερουά... Λιέγη... Αιθάλη... Πνευμοκονίαση... "Και στου Βελγίου τις στοές, πόσα παιδιά σκληρά δουλεύουν, και κλαίνε οι μάνες μοναχές" Α ρε Στελάρα...

Το Βέλγιο του πολιτικού αναλυτή: αν το Βέλγιο βρισκόταν στα Βαλκάνια, η πράσινη γραμμή θα πέρναγε από το κέντρο των Βρυξελλών. Ας όψεται η χοντρή ευζωία που αμβλύνει τα πάθη!

Το Βέλγιο του Έλληνα αριστερο-δεξιού: "Το αμερικανόδουλο Διευθυντήριο των Βρυξελλών, ξεπουλημένο στις μεγάλες πολυεθνικές και τα τραστ, επιβάλλει με τις ντιρεκτίβες του τη μείωση του...κ.λπ. κ.λπ."...

Το Βέλγιο του έλληνα πολιτευτή: "Αχ, λες να με διαλέξει αυτή τη φορά ο αρχηγός για τη λίστα στις ευρωεκλογές; Τι όνειρο! Καλός μισθός, ταξιδάκια και κυρίως ησυχία... Κανείς δεν ασχολείται μαζί σου, δεν κινδυνεύεις να γίνεις ρόμπα από καμιά 35χρονη μιας και τα κανάλια με τους μαρκουτσοφόρους είναι μακριά. Να, ποιος θυμάται τώρα εκείνη τη Ματσούκα;"

Το Βέλγιο του Ναπολέοντα: Καταραμένο κωλοχώρι! Καλά τα είπε εκείνος ο στρατηγός μου... Merde και πάλι merde!

Το Βέλγιο του ναυτικού: "Βρέθηκα ξέμπαρκος στην Αμβέρσα. Τον πρώτο μήνα τα βόλεψα (...). Τότε βρήκα ξενοδοχείο στο Skipper Straad. Πού αλλού; Ανάμεσα στα πορνεία, στα φτηνά καμπαρέ, στα μαγειριά." Από τη "Βάρδια" του Νίκου Καββαδία.

Το Βέλγιο του Αστερίξ: Χώρα μπαστουνόβλαχων, άξεστων μυστακοφόρων κοιλιόδουλων που αγνοούν τον κίνδυνο της μάχης αλλά και της ...χοληστερίνης! "Τι έχουν μέσα τα σαντουϊτσάκια; Ένα βόδι!"...

Το Βέλγιο του gourmet καλοφαγά: μύδια αχνιστά με καραμελωμένα λαχανάκια Βρυξελλών και λιωμένη σοκολάτα; Τι το ήθελα πάλι το εστιατόριο με τα τρία αστέρια Michelin; Καλύτερα pommes frites στο χέρι!

Το Βέλγιο του Ηρακλή Πουαρό:
"- Καταραμένε βρωμερέ Γάλλε τυχοδιώκτη!
- Βέλγος τυχοδιώκτης, σας παρακαλώ κυρία!"
(Διάλογος μεταξύ του Πουαρό και μόλις αποκαλυφθείσας δολοφόνου από το "Έγκλημα στο Νείλο").

Το Βέλγιο του φιλότεχνου: Φως, σκούρο φως...

To Βέλγιο του αδίστακτου ορνιθοτρόφου: "Τι είπες; Βρέθηκαν διοξίνες στη ζωοτροφή; Σιγά, ποιος θα το πάρει χαμπάρι; Πέτα την στις κότες και θα την φάνε αμάσητη. Ξέρεις ρε πόσο την αγόρασα; 50% φτηνότερα!"

Το Βέλγιο του αμετανόητου παοκτσή: Ποτέ δεν ξεχνώ τις μεγάλες στιγμές της ομάδας μας στην Ευρώπη! Όπως τότε που αποκλείσαμε εκείνη την Μαλίν ή Μέχελεν ή όπως στο διάολο τη λέγανε... Ή τότε το '81, που η Λόκερεν έστειλε αδιάβαστα τα σκουλήκια... Μεγάλες στιγμές!

Το Βέλγιο στο πρώτο μου Μουντιάλ: ο Βάντερμπεργκ σκοράρει και το Βέλγιο νικά την κάτοχο Αργεντινή στην πρεμιέρα του Μουντιάλ του '82 (συνειρμικά θυμήθηκα τώρα και το ομώνυμο κυπελλάκι παγωτό!)

Το Βέλγιο στο Μουντιάλ της ...παράγκας: "Μακρινή μπαλιά από τον Ντε Μολ, Κέλεμανς, Κέλεμανς μόνος του με τον Ντασάεφ, δεν είναι οφσάιντ, Κέλεμανς πλασάρει... Και είναι το 2-2"!

Ακολουθεί, λίγο πιο εκτεταμένο και αναλυτικό, το Βέλγιο ενός μουσικού συντάκτη του MiC!

Με ένα μικρό ιοβόλο σχόλιο: Χώρα 10 εκατομμυρίων και αυτή, αλλά παρουσιάζει τέτοια εκπληκτική ποικιλότητα. Πού να ήταν ο πολιτισμός "η βαριά βιομηχανία της χώρας"!

Wim Mertens
Να είσαι 30 χρόνια στο κουρμπέτι, να έχεις έναν τέτοιο όγκο έργου, με τους δίσκους σου να πιάνουν μια ολόκληρη πτέρυγα της βιβλιοθήκης σου, να τους κυκλοφορείς στην ελιτίστικη ετικέτα της Les Disques du Crepuscule, να είσαι μουσικός του ωδείου και του ακαδημαϊκού θερμοκηπίου (με τη γνωστή απέχθεια απέναντι στην pop), να έχεις βγάλει τα ματάκια σου σπουδάζοντας διέσεις, υφέσεις και αρμονίες, να βλέπεις το όνομά σου στην ίδια πρόταση με τους Nyman και Glass, να έχεις πειραματιστεί παντοιοτρόπως με το συνδυασμό φωνή-πιάνο και όχι μόνο, και στο τέλος ο κόσμος και η ιστορία να σε θυμάται για μία μελωδία! Την οποία μάλιστα γνώρισε όχι μέσα από δίσκο σου, αλλά από την ταινία ενός άγγλου ...σαλταρισμένου σκηνοθέτη που "σκάλιζε" την κοιλιά ενός αρχιτέκτονα! Και όμως, άδικο δεν είναι, "εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι" που θα έλεγε κι ο Καβάφης... Να συμπυκνωθεί μια ολόκληρη ζωή σε μια από τις πιο αειθαλείς μελωδίες που έχουν γραφτεί για τα ασπρόμαυρα πλήκτρα! Struggle for pleasure...

The Names
Παραμένουμε στην ίδια στέγη... Les Disques du Crepuscule... "Η εταιρεία που μας μετέφερε από τα γκρίζα υπόγεια της μουντής Αγγλίας στις φαντασμαγορικές κεντροευρωπαϊκές μητροπόλεις" όπως είχε γράψει πρόσφατα ο Λάμπρος Σκουζ... Ξεκίνησε ως ...recycle bin της αγγλικής Factory, κυκλοφορώντας όποιο δισκάκι της μητρικής είχε ξεμείνει στο ράφι, με παρθενικό ένα επτάινστο των A Certain Ratio. Τα επόμενα χρόνια θα σταθεί στα δικά της πόδια, θα στρέψει το βλέμμα της πέρα και πάνω από κάθε είδους σύνορα, γεωγραφικά και μουσικά, και θα μας συστήσει μια πλειάδα ιδιαίτερων μουσικών, πριν πέσει σε οριστική(;) νάρκη το 2005. Στην εξαιρετική συλλογή "From Brussels with love" (με τον ...υπαινικτικό κωδικό TWI 007) δίπλα σε ονόματα όπως αυτά του Nyman, του Bryars, του John Foxx θα υπάρχει και αυτό των ...Names (από τα λίγα ντόπια ...προϊόντα της εταιρείας μαζί με την Anna Domino και μια χούφτα άλλους). Το σινγκλάκι τους εκείνο που στην ούγια θα γράφει Factory Benelux, και στο εξώφυλλο "Calcutta/Postcards", αποκτά ολοένα και περισσότερη υπεραξία με τα χρόνια, με το κομμάτι να είναι μια από τις λαμπρές χαμένες στιγμές του μελαγχολικού new-wave... "Why cant' you see through me"...

Aksak Maboul
Είναι αδύνατο να περιδιαβείς την πρόσφατη μουσική ιστορία του Βελγίου χωρίς να σταθείς σε κάποιες εμβληματικές εταιρείες. Κάποιες εταιρείες που αγνόησαν το περίφημο αξίωμα του ...αρνιού (δηλ. ότι το ντόπιο είναι καλύτερο και νοστιμότερο) και ανοίχθηκαν στους ήχους του κόσμου, διατηρώντας αλλά και επινοώντας συγχρόνως μια δική τους ταυτότητα... Οι σκέψεις αυτές γεννιούνται με αφορμή την Crammed, μία από τις πρώτες εταιρείες που κοίταξε και πέρα από την Ευρώπη, σε μια εποχή που ο όρος "έθνικ" ήταν άγνωστος και όχι τουριστική μόδα του συρμού. Η Crammed θα καθιερώσει έτσι έναν ιδιαίτερο κοσμοπολίτικο ήχο επιμειξίας αγκαλιάζοντας ονόματα από τους Tuxedomoon μέχρι τους εθνο-post-punk Minimal Compact (εάν ποτέ κάνουμε αφιέρωμα ...Mundial, έχω ήδη καπαρώσει το Ισραήλ για να (ξανα)γράψω για αυτή την αγαπημένη μπάντα). Και πάλι λίγοι οι Βέλγοι στα κιτάπια της ...παγκοσμιοποιημένης αυτής εταιρείας. Θα θυμηθώ τους φινετσάτους Honeymoon Killers και τον ιδανικό ...συνεργάτη Benjamin Lew (αναρίθμητες οι συνεργασίες του με σπουδαίους μουσικούς). Θα σταθώ όμως στους Aksak Maboul (και όχι προφανώς επειδή ήταν η μπάντα του αφεντικού Marc Hollander!). Οι κριτικοί τους χαρακτήριζαν ως μια avant-garde rock μπάντα, δείγμα αμηχανίας μπροστά σε ένα μείγμα που ενσωμάτωνε στοιχεία τόσο ποικίλα όπως η κλασική μουσική, η jazz, η ηλεκτρονική και η έθνικ, συγκερασμένα σε ένα εκλεκτικό αποτέλεσμα με γαλλική (συγγνώμη, βελγική!) φινέτσα... Χαρακτηριστικό δείγμα τους ο δίσκος "Onze danses pour combattre la migraine" (!) και εξαίρετο δείγμα το "Milano per caso" με αυτή την αίσθηση κλασάτης κεντροευρωπαϊκής jazz (παρόλο που η σχέση μου με την jazz είναι παρόμοια με αυτή του ...Δρακουμέλ με τα στρουμφάκια - έτσι για να θυμηθώ και κάποιους άλλους διάσημους ...Βέλγους υπηκόους!)

Front 242
Κύριοι εγερθείτε! Το σεπτό δικαστήριο είναι έτοιμο να ανακοινώσει την ετυμηγορία στους κατηγορούμενους κ.κ. De Meyer, Codenys, Bresanutti και Jonckheere... Για την κατηγορία σε βαθμό ...κακουργήματος ιδιαζόντως απεχθούς η οποία αφορά την ηθική αυτουργία στη δημιουργία όλων αυτών των γραφικών ορδών που έχουν στοιβαχτεί κάτω από την ταμπέλα ΕΒΜ, με το ανέμπνευστο beat κονσέρβας, τα αιμοσταγή μακιγιάζ και τα κάφρικα φωνητικά, κηρύσσεστε ένοχοι! Ο εισαγγελέας όμως σας αναγνωρίζει ως ελαφρυντικά τον πρότερο έντιμο βίο και το γεγονός ότι οι δύο πρώτοι σας δίσκοι "Geography" και ""No comment" καθόρισαν έναν νέο υπερσύγχρονο ήχο ο οποίος συνδύασε με επιτυχία την τευτονική σιδηρά πειθαρχία των Kraftwerk με σκληρά βιομηχανικά μοτίβα... Θα αγνοήσουμε επίσης το γεγονός ότι από το 1990 και μετά το ποσοστό της σαβούρας στους δίσκους σας αυξάνεται πάνω από τα όρια ...συναγερμού και σας παραδίνουμε στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο της Ιστορίας για την τελεσίδικη κρίση...

Neon Judgment
Το γεγονός ότι οι Neon Judgment είναι καταδικασμένοι (ελπίζουμε με αναστολή!) να ζουν στην σκιά των Front 242 αν και υπήρξαν πιο πολυσχιδείς και ανοιχτόμυαλοι, το είχε τονίσει και ο Καραμπεάζης σε μια μεστή και πλήρη παρουσίαση του "Box" με τα πρώτα singles τους που κυκλοφόρησε το 2005 από την Play it again Sam (μία ακόμη βελγική εταιρεία με ...βαρύ κατάλογο!). Τα δικά μου λόγια περιττ(σσ)εύουν λοιπόν! Έτσι, αφού όμως πρώτα σημειώσω και εξάρω τη μελωδία του αγαπημένου "Chinese black", από την εποχή που οι Neon Judgment είχαν νερώσει με ...κιθάρες το σκληρό ηλεκτρονικό τους μείγμα, θα αναφερθώ στην παράγραφο αυτή σε άλλα βελγικά ονόματα, επίγονους των δύο αυτών συγκροτημάτων, ονόματα τα οποία συνέβαλαν στο να κατακτήσει το Βέλγιο κεντρική θέση στη σύγχρονη ηλεκτρονική σκηνή. Θα μνημονεύσω λοιπόν: τους τραχείς A Split Second οι οποίοι αλώνιζαν εκεί που έσπερναν οι Front 242, τους εξίσου τραχείς a;GRUMH (αν δοκιμάσεις να τους προφέρεις, το πιθανότερο να σου προσφέρουν μια ...Halls για το λαιμό), τον "πιάνω τα 100 bpm σε λίγα δευτερόλεπτα" Praga Khan, τον Βέλγο ...πρεσβευτή στη Morr Styrofoam, τους "κακούς" και ασήκωτους Suicide Commando, τον παραγωγό Junior Jack που έβαλε (με επιτυχία ομολογουμένως) τον Robert Smith να τραγουδάει ...καρέκλες, τους μοδάτους Soulwax που έκαναν όνομα κυρίως σαν ..."υπερβολικά πολλοί DJs", και τέλος διάφορους ταλαντούχους και συνάμα βάναυσους ...βιαστές της κονσόλας όπως ο Ah Cama Sotz, ο Empusae και οι This Morn' Omina.

Hooverphonic
Κάποτε έπαιζε στα μέρη μας ένας ποδοσφαιριστής ονόματι Μπατίστα, τον οποίο και αποκαλούσαμε Γκούλιτ των φτωχών, αν και το μόνο κοινό που είχε με τον θεριακωμένο Μολούκο ήταν το μαλλί και το χρώμα! Κατά μία αναλογία οι Hooverphonic στο ξεκίνημά τους ήταν οι Portishead ...των φτωχών. 1996 η χρονολογία και το trip-hop σάρωνε... Στη συνέχεια όμως, αφού αλλάξουν πρώτα το όνομά τους από Hoover σε Hooverphonic, μετά από πιέσεις γνωστής εταιρείας ...σκουπών (κουίζ! θυμηθείτε άλλα group που άλλαξαν όνομα λόγω εταιρικών πιέσεων - κάνω την αρχή: Kleenex, Glaxo Babies...), θα κόψουν τον ομφάλιο λώρο με το Bristol και θα στραφούν σε μια ανώδυνη easy-listening pop διανθισμένη με την ναζιάρικη φωνή της Geike Arnaert... Σταθερό χαρτί δημοτικότητας στη χώρα μας...

Poesie Noire
Οι Poesie Noire σίγουρα δεν είχαν διαβάσει το βιβλίο του Λε Τελιέ "99+1 απόψεις για την Τζοκόντα" όταν έγραφαν τη δική τους άποψη για το χαμόγελό της. Ήταν 1998 όταν τυπωνόταν σε χαρτί το βιβλίο και μόλις 1985 όταν τυπωνόταν σε βινύλιο το "The Gioconda smile". Τραγούδι-ύμνος στη γυναικεία εκδίκηση με τη φωνή της Marianne να απαγγέλλει με δηλητηριώδη χροιά "You' ll never smile again" πάνω σε μια ψυχρή πληκτρογραμμή. Αυτή ήταν και η μοναδική συνάντησή τους με τη μούσα της έμπνευσης! Και με την ευκαιρία, θα θυμηθούμε και κάποια άλλα ονόματα που έκαναν την έκλαμψη αλλά μετά τα ...μπάζωσε ο χρόνος. Άλλα δικαίως, όπως τους ...ουλαλαλα TC Matic, τον "θα ήθελα να είμαι punk, αλλά..." Plastic Bertrand (το astro-space-pop πάντως "Tout petit la planete" ακόμη ακούγεται νοσταλγικό), τους techno λαϊκιστές 2 Unlimited που στοίχειωσαν τα φοιτητικά μου χρόνια με το "No no no no κ.λπ. limit", τους Technotronic των οποίων το "Pump up the jam" ήταν διαβατήριο για την επιτυχία, το οποίο όμως μετά πρέπει να τους το αφαίρεσε κάποια ...υπηρεσία προστασίας της μουσικής γιατί εξαφανίστηκαν... Με ευχαρίστηση όμως θα θυμηθώ το "A.G.N.E.S." των 1000 Ohm, τους μινιμαλιστές κυματικούς Snowy Red, τους αναρχίζοντες Siglo XX, και τέλος τους 2 Βέλγους (2 Belgen) και τη "Lena" τους... Ο ορισμός της 80ίλας βέβαια, αλλά δεν θα αποκρύψω τις ένοχές μου απολαύσεις!

dEUS
Υπήρχε μια εποχή που ήταν απίθανο να περάσεις από μπαρ συναγελασμού της indie αθηναϊκής και όχι μόνο αλτερνατίβας και να μην ακούσεις το "Suds & Soda"... Μυστήριαι αι βουλαί της τύχης, που τα 'φερε έτσι ώστε οι dEUS να γνωρίσουν την επιτυχία με ένα από τα ...χειρότερα κομμάτια τους. Μπάντα περιπετειώδης και ανήσυχη με πολυποίκιλες επιρροές και αναζητήσεις, κάτι που έγινε ακόμη πιο εμφανές από τις solo πορείες των μελών τους. Πορείες που καλύπτουν ένα φάσμα που ξεκινά από το πειραματικό jazz άκρο (Kiss my Jazz), περνάει από την πιο mainstream άποψη των Zita Swoon και φτάνει μέχρι το electro-pop άκρο των Vive la Fete (αξιομνημόνευτοι ειδικά για τα ...σέξυ μπούτια της δανέζας τραγουδίστριας Pynoo). Στις 18 Απριλίου κυκλοφόρησε και το φρέσκο τους δημιούργημα "Vantage point"... Οψόμεθα και στο Rockwave, στις 8 Ιουλίου...

Συνειρμικά (λόγω ..θεϊκών παραπομπών) και καταχρηστικά, πλάι στους dEUS θα αναφέρω και τους Vaya Con Dios, οι οποίοι κάπου εκεί στις αρχές των 90s εξασφάλισαν τα γεράματά τους χάρις σε μια σειρά από σούπερ επιτυχίες, τις οποίες θες-δε θες δεν τις ξεχνάς ("Nah neh nah", "Puerto Rico", κ.ά.).

Kiss the Anus of a Black Cat
Αξιομνημόνευτο αν μη τι άλλο αν και αμφιλεγόμενης αισθητικής το όνομα... O κατά κόσμον Stef Heeren κουβαλά τη σκυτάλη που πήρε από τους Current 93 οι οποίοι με τη σειρά τους την πήραν από τους Incredible String Band οι οποίοι την πήραν από την μακραίωνη αγγλική παράδοση... Οι ρίζες στην Αγγλία λοιπόν, το ...δέντρο στο Βέλγιο, σε άλλη μία από τις πολλές συναρπαστικές εκφάνσεις της παγκοσμιοποίησης. Νέο όνομα στην πιάτσα, δύο δίσκους έχει στο ενεργητικό του και αναμένουμε τη συνέχεια...

Jacques Brel
Από τις πρώτες επαφές με τον Brel... Ένα καπνισμένο πατάρι στη Σόλωνος με την κακομοίρικη-καρμίρικη μορφή του Γιώργου Αραπάκη να διασκευάζει ελληνιστί το "Λιμάνι του Άμστερνταμ"... Από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή! Και αλήθεια, πώς να στριμώξεις σε λίγες λέξεις το "καιρικό φαινόμενο" που λέγεται Brel; Κάποτε το αποπειράθηκα, και δεν έχω να προσθέσω ούτε ένα σίγμα... "Και όμως όσες αλλαγές και να έρθουν, όσο θα υπάρχει πόνος, όσο θα υπάρχει απώλεια, όσο θα κυλάνε μοναχικά δάκρυα σ' αυτόν τον κόσμο, τα τραγούδια του Brel θα είναι ζωντανά και πάντα θα βρίσκουν γόνιμες καρδιές για ν' ανθίσουν...".

Και μιας που η χρονομηχανή μας γύρισε στα 60s, ας μην λησμονήσουμε τον Salvatore Adamo, το γιο ενός Ιταλού ανθρακωρύχου μετανάστη ο οποίος με τα μελιστάλακτα τραγούδια του κατέκτησε τις καρδιές των θειάδων και των μανάδων μας εκείνα τα αθώα χρόνια. Και πολλά χρόνια αργότερα ένας μικρός μαθητής θα γοητευτεί από το "La Nuit" και το "Inc' allah" αλλά θα μπερδευτεί από την "τραγουδιστική αδεία" προφορά του Adamo: "μα η γαλλίδα στο σχολείο μας μαθαίνει ότι το e στο τέλος δεν προφέρεται όταν δεν τονίζεται. Τι είναι τότε όλα αυτά τα Τόμπε λα νέζε και α λα φοντένε, και μαρί μαντελένε;

Και για τέλος, μια ιστορική περίπτωση... Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο ένα από τα πρώτα (και ελάχιστα γενικά) μη-αγγλόφωνα Νο1 στην Αμερική ανήκει σε Βελγίδα ...καλόγρια, τη Jeanine Deckers, η οποία το 1963 θα κτυπήσει κορυφή με το "Dominique" ως The Singing Nun! Τελικά η δημιουργικότητα στα βελγικά μοναστήρια δεν εξαντλείται μόνο στις μπίρες!