First we take Athens, then we take Berlin, then Rome, then...

[Αθήνα, Νοέμβρης 2016]

Συνήθεια πρωινή και κακή, τηλεόραση, να δεις τι έγινε στον κόσμο, αναπόφευκτα πρωινάδικα, σοβαρότης και εμβρίθεια στο βλέμμα, ο θρύλος της ροκ μουσικής, οι μούσες του, η φωνή που σταμάτησε να ηχεί, ήταν σπουδαίος, ήταν μεγάλος, οπωσδήποτε εμβληματικός, και "σήμερα μάθαμε ότι πήγαινε συχνά στην Ύδρα", για να βγάλουμε στον αέρα και το δήμαρχο να μα πεις αν αυτό θα τονώσει τον τουρισμό του νησιού, ανάθεμα ρε φίλε, μπας και ο ταβερνιάρης που εδώ κάποτε κάθισε ο Λέοναρντ να μετρήσει εισπράξεις όπως...

[Τρίπολη, Χριστούγεννα 1985]

...όπως τις μετράει τώρα το παιδικό χέρι, με πιστότητα έμπειρου τραπεζίτη, και το τελευταίο κέρμα, το κάθε πολύτιμο χαρτονόμισμα, και φέτος η εξόρμηση για τα κάλαντα ήταν καλά σχεδιασμένη και αποδείχθηκε αποδοτική (κι ας έμελλε να είναι και η τελευταία). Μία από τις πρώτες επενδύσεις "ο δίσκος που διαφημίζεται στην τηλεόραση", έχει και στικάκι κολλημένο επάνω, η κασέτα για να ακριβολογούμε, κάποιο ΤΟΠ της εποχής, ή Super Hits, η μνήμη απατά και τα έχει κάνει όλα κυκεώνα, πολλά σύνθια είχε σίγουρα, ο ήχος της εποχής γαρ, Ντιπέτς Μόντ, Προπαγάνδα, στο τέλος της μιας πλευράς το Axel F, Harold Faltermeyer, το θέμα του Μπάτσου του Μπέβερλυ Χιλς, και μετά ένα κομμάτι κάπως παράταιρο από τα άλλα, είχε κι αυτό τα σύνθια του, η φωνή ακουγόταν μεγαλίστικη, λαλα λαλα, χαζορομαντικό φάνηκε στο παιδί των 12 ετών, χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί, μέχρι το τέλος της αγάπης, πολύ μελό, μέχρι που...., μέχρι που χρόνια θα μάθαινε ότι δεν μίλαγε μόνο για το τέλος της αγάπης, αλλά και για το τέλος του ανθρώπου, για το τέλος του θεού, για το βιολί που συνόδευε με γλυκιά μελωδία την αδιανόητη ανείπωτη φρίκη. "Το να γράψεις έστω κι ένα ποίημα μετά το Άουσβιτς είναι βάρβαρο". Και ποιήματα ξαναγράφτηκαν, και μελωδίες, και όταν στέκεσαι εδώ...

[Βερολίνο, 2010]

...εδώ που κάποτε ξεκίνησε όλο το κακό, στο γρασίδι μπροστά στο Reichstag, εδώ ήταν που ένας αφιονισμένος Χίτλερ γαλβάνιζε τις μάζες με πύρινους λόγους, όλα μοιάζουν τόσο μακρινά, σαν να μην συνέβησαν ποτέ, σήμερα τουρίστες περιμένουν με γαϊδουρινή υπομονή στην ουρά, επάνω ο ουρανός, ένας ορίζοντας τόσο πλατύς που φέρνει ζάλη, ο γκρίζος ουρανός πάνω από το Βερολίνο, τα φτερά του έρωτα, και εκείνη η γκρίζα αξύριστη φωνή, and then we take Berlin, με αυτή τη φωνή η οποία καταφέρνει στη ρωγμή της να κρύβει συναισθήματα ανείπωτα, τι να εννοούν άραγε οι στίχοι κανείς δεν το βρε ακόμη να το πει, ποιος είναι εκείνος ο άνθρωπος που καταδικάστηκε σε 20 χρόνια ανίας γιατί προσπάθησε να αλλάξει το σύστημα από μέσα, ερμηνείες, παρερμηνείες, υπάρχει άραγε στην ποίηση παρερμηνεία, δεν έχει τελικά σημασία τι σου λέει εσένα ο ποιητής, μπρρρ, ένα βόρειο ψιλόβροχο αρχίζει να πέφτει και το κρύο σε περονιάζει σαν κι εκείνο τότε...

[Ρώμη, 2012]

...τότε στην Βία Τιμπουρτίνα, η ανοιχτωσιά κατεβάζει ξιφίδια παγωνιάς, αγαπημένο μου ημερολόγιο να 'μαι επιτέλους πρώτη φορά στην αιώνια πόλη, τουρίστας σαν και τους άλλους, σε τούτη τη γειτονιά ψάχνω την ταβέρνα όπου λέει έτρωγε κάποτε ο Πιερ-Πάολο Παζολίνι, και σφιχτοτυλίγομαι στο παλτό μου, μόνο που στα μάτια της φαντασίας ο καιρός είναι καλοκαίρι, την ζέστη σχεδόν την βλέπεις να εξαχνώνεται από τις αρχαίες πέτρες, η πόλη λιώνει στην αυγουστιάτικη ησυχία της, δεν ξέρεις να οδηγείς, αλλά την περιδιαβαίνεις με μία βέσπα, μέσα από τα μάτια του Νάνι Μορέτι, οι λαϊκές γειτονιές, οι άδειοι δρόμοι, το τουριστικό Κολοσσαίο, και γύρω να παίζει το "Ι'm your man", αυτή είναι η διαφορά της ζωής από το σινεμά, το σινεμά έχει πάντα το σάουντρακ που επιλέγεις, η βέσπα σε βγάζει έξω από την Ρώμη, στο επίνειο, στην Όστια, εδώ είναι που κάποτε άκουγες "τα κόκκαλα να θρυμματίζονται", με τον αυτοκίνητο να περνάει πάνω από το νεκρό σώμα του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, ξανά και ξανά, σκηνή που χρόνια μετά έκαναν τραγούδι οι...

[Αθήνα, κάποτε]

... οι Coil, "σκότωσε για να συνεχίσει να γυρίζει ο κόσμος", όλος ο δίσκος είναι βουτηγμένος στην μαυρίλα και στο θανατικό, "Horse Rotorvator" και ήδη και το εξώφυλλο είναι δυσοίωνο, CD πλέον, ο μικρός των καλάντων μεγάλωσε και οι καιροί έχουν αλλάξει, και ο δίσκος κυλάει πηχτός, το "Who by fire" του Cohen ποτέ δεν ξανακούστηκε πιο ζοφερό, αντάξιο των στίχων του, and who by fire, who by water, που περιγράφουν τρόπους που πεθαίνει κανείς, who in the sunshine, who in the night time, ο ίδιος έφυγε νύχτα, όπως μια νύχτα...

[Μαλακάσα, 2008]

...μια νύχτα διασταυρώθηκαν οι ζωές μας, όπως συνεχώς διασταυρώνονται οι ζωές των ανθρώπων, χωρίς να αγγίζονται, δεν ήταν τόσο πολύς ο κόσμος όσο ίσως περιμέναμε, καθόμαστε και στο γρασίδι, τριγύρω υπάρχει σεβασμός μαζί ίσως και μια συγκατάβαση, ένας παππούλης στη σκηνή, ευγενικός, με υπόκλιση και το καπέλο στο χέρι μετά από κάθε τραγούδι σε όλους τους μουσικούς, ήρθε και έφυγε, κι εμείς επίσης με το αυτοκίνητο πίσω στο σπίτι, μια παρουσία οικεία και ανοίκεια, μακρινή, ποτέ δεν γνωρίζεις τον άνθρωπο μουσικό κι ας τον νιώθεις δικό σου μέσα από το έργο του, οι καλλιτέχνες κατά έναν τρόπο ποτέ δεν πεθαίνουν...

[Αθήνα, Νοέμβρης 2016]

...δεν πεθαίνουν, κι ας λέει άλλα η ειδησεογραφική πραγματικότητα αυτό το πρωινό, και κάθεσαι μπροστά σε μια φωτεινή λευκή σελίδα να γράψεις κάτι, και καταλήγεις να μιλάς για εσένα, γιατί για εσένα γράφεις όταν γράφεις για μουσική, κι αν καταριέσαι μεταφυσικά την κακή χρονιά 2016 είναι που μεγαλώνεις, μεσοκοπιάζεις, είναι που αποχωρεί σιγά-σιγά μια γενιά η οποία ήταν εκεί όταν μεγάλωνες, και τώρα και ο κόσμος σου γίνεται κάθε μέρα ολοένα και πιο ανασφαλής...