Για τον Μπάμπη Αργυρίου-Μέρος Πρώτο

Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τι θέλω να γράψω για τον Μπάμπη. Τον γνώρισα το 1989 και αμέσως κατέλαβε ξεχωριστή θέση στη ζωή μου, ως φίλος πάνω από όλα, αλλά και ως μουσικός δάσκαλος. Οι μέρες δίπλα του, στο σπίτι-δισκάδικο στην Εξαδακτύλου αλλά και μετά, στο αντίστοιχο της Σωκράτους, συγκαταλέγονται στις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου. Τα πρώτα δέκα χρόνια της γνωριμίας μας είχα κάνει τη Θεσσαλονίκη δεύτερο σπίτι μου και μέσω του Μπάμπη γνωρίστηκα με πολλούς ανθρώπους του χώρου, μερικοί από τους οποίους παραμένουν ακόμη κοντινοί μου. Όμως, το σημείο αναφοράς ήταν ο Μπάμπης, από αυτόν ξεκινούσαν όλα και σε αυτόν κατέληγαν. Του αξίζει μια μνημειώδης βιογραφία και θα ήθελα πολύ να συνεισφέρω σε έναν «Βίο και Πολιτεία του» με μερικά από αυτά που έζησα μαζί του και με σημάδεψαν όταν βρισκόμουν στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου.

Ο Μπάμπης ήταν σπάνιος άνθρωπος, χαρισματικός. Το χιούμορ του ήταν μοναδικό, σ’ έκανε να τον λατρεύεις. Η λακωνικότητά του παροιμιώδης. Η αίσθηση του να μοιράζεται ανεπανάληπτη. Οι αρετές του, οι ποιότητές του, ξεχείλιζαν. Είμαι πολύ τυχερός που τον γνώρισα, που μου έδωσε τόσα πολλά, που μοιραστήκαμε τόσα πολλά. Αυτόν τον καιρό μου λείπει πολύ, μου λείπει ο «φανταστικός» διάλογος μαζί του, μου λείπει το πνεύμα του, η γνώμη του, οι δέκα γραμμές του στο ταχυδρομείο μου που θα οδηγήσουν τη μέρα μου. Η απουσία του με συνθλίβει, η απώλειά του γίνεται ακόμη πιο αισθητή όσο περνούν οι μέρες.

Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για τον Μπάμπη. Θα επανέλθω.