Γιατί δεν έχω όλους τους δίσκους τους
Φράση κλειδί ο τίτλος του βιβλίου "Έχω όλους τους δίσκους τους" για διάφορους λόγους. Μοναδική για να ξεκινήσει συζητήσεις ωρών ανάμεσα σε μουσικόφιλους. Δικαιολογία για να παρασυρθεί το αντικείμενο του πόθου στο σπίτι/φάκα. ¨Μωρό σου λέω έχω ένα bootleg του Παντελίδη σπίτι σπανιότατο, έλα να στο κάψω σ'ενα CDακι" ή "Έλα ν'ακούσουμε το τετραπλό βινύλιο του Ghosts των Nine Inch Nails στο vintage πικάπ μου" διαλέξτε ότι σας ταιριάζει, την δουλειά του θα την κάνει! Συχνά είναι πολύ δύσκολο να βρεις μια δισκογραφία τόσο καλή, για να την έχεις ολόκληρη. Αλήθεια υπάρχει κανείς τόσο τέλειος που αξίζει να έχεις τα άπαντα; Δεν είναι βιομηχανία η μουσική, δεν κάνει τον περσινό δίσκο του Bowie απλά κάτι που αν δεν το ακούσεις δεν χάνεις και καμία εξέλιξη ή μήπως όσοι κατέχουν όλες τις σόλο αηδίες του Jagger κέρδισαν κάτι παραπάνω; Ακόμη και μπάντες τζιζ όπως οι The Smiths έχουν κάτι bootlegs που ο Morrissey απλά δεν ακούγεται.
Η ολοκλήρωση μιας τέτοιας συλλογής προσφέρει χαρά και συνήθως προδιαθέτει πόνο. Π.χ. πιτσιρικάς για να ολοκληρώσω την συλλογή όλων των δίσκων των The Doors κατέληξα α) να πάω σε ραντεβού άφραγκος γιατί είχα δώσει ότι είχα και δεν είχα πάνω μου για να πάρω το "Absolutely Live" (σε απλά good condition) μιας και επρόκειτο για το καλύτερο live όλων των εποχών (για τότε, τώρα έχουν βγει κι άλλα, όπως αυτό των Πυξ Λαξ) β) να τσακώνομαι μέσα στο δισκάδικο μ'έναν γνωστό που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί προτίμησα να πάρω το "Strange Days" αντί για το "The Death Of Everything" των Three Johns. Δεν μου το συγχώρησε ποτέ, εγώ είμαι πιο χαλαρός με τον εαυτό μου, έχει και κάτι ασχημόφατσες στο εξώφυλλο, άπαπα.
Άλλες φορές αναγκάζεσαι να προσθέσεις πατάτες στην συλλογή σου όπως το "4 Way Diablo" των Monster Magnet. Όσο και αν λατρεύω το σχήμα, αυτός ο δίσκος είναι το ναδίρ τους. Τον έγραψαν οι υπόλοιποι ενώ ο Dave ήταν για μία ακόμη φορά διακοπές σε κάποιο club αποτοξίνωσης (το κλινική είναι πασσέ). Μόνο και μόνο για να κάνουν περιοδεία ενώ ο ίδιος ήταν υπέρβαρος και αγνώριστος . Άκυρος δίσκος αποφύγετε τον όπου τον βρείτε.
Οι Tool με τόσο λίγους δίσκους (τέσσερις και ένα EP) θα ήταν εύκολη υπόθεση αν ο Keenan δεν ήταν all about the money και δεν έβγαζε κάτι πανάκριβα special editions όπως το επετειακό του Opiate στην εξωφρενική τιμή των $150. Την πάτησα μικρός με το box set του Salival που το έχω και σε βιντεοκασέτα και σε DVD και από τότε δεν θα πάρω, ευχαριστώ.
Σκοτώθηκα να μαζέψω τα βινύλια του Nick Cave με τους Bad Seeds μέχρι το "Let Love In" (άντε και τις μπαλάντες). Μετά ήρθε η ταφόπλακα του "The Boatman's Call" και ο Nick κατάφερε σχεδόν να ισοφαρίσει τα καλά του άλμπουμ με τα εντελώς αδιάφορα. Ευτυχώς υπάρχει το διπλό "Abattoir Blues /The Lyre of Orpheus" και το περσινό "Push The Sky Away" αλλά άλμπουμ όπως το "Nocturama" παίχτηκαν μια φορά με το ζόρι.
Στην σύντομης διάρκειας πορεία τους οι Carter the Unstoppable Sex Machine κατάφεραν να γίνουν underground θρύλοι για μια μερίδα των εφήβων των 90s (μόνο στην Ελλάδα πάντα). Μάζεψα και γω ότι μπορούσα (μέχρι και το Worry Bomb με το limited live in Zagreb) αλλά πρόσφατα άρχισαν να κυκλοφορούν τις συναυλίες τους σε official bootleg μορφή οπότε μόνο από αυτή που πήγα στο Forum το 2009 έχω τα CD (The Drum Machine Years).
Η μοναδική στιβαρή δισκογραφία που κατέχω και θα την άκουγα άνετα ξανά και ξανά (μ' εξαίρεση ίσως το Wretch) είναι αυτή των Kyuss. Κάθε δίσκος και διαφορετικό διαμάντι και αν και ξεκίνησα την συλλογή ανάποδα (αγόρασα πρώτα το "...And the Circus Leaves Town") χάλασε το πικάπ και έφυγα εξωτερικό οπότε κατέληξα να ακούσω όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ πρώτα και αυτό ως κερασάκι στην τούρτα. Αφήστε απ' έξω το νέο των Vista Chino καθώς και τους Queens of the Stone Age. Πρόκειται για άλλα κεφάλαια. Εδώ μιλάμε για 4 αξιοπρεπείς δίσκους που σήμερα θεωρούνται τόσο κλασικοί όσο αυτοί των Doors όταν ήμουν πιτσιρικάς , αν και είναι σαφώς καλύτεροι. Ωχ έθιξα τον ποιητή Morrison θα φάμε ξύλο...
Για το τέλος άφησα την πιο εύκολη δισκογραφία που μπορείτε να έχετε. Οι Southern Death Cult έχουν μόνο ένα δίσκο και αυτός συλλογή από διάφορες ηχογραφήσεις τους συμπεριλαμβανομένου του ενός και μοναδικού single. Προτιμήστε το CD μιας και έχει περισσότερα κομμάτια από το βινύλιο. Όταν κάποτε στα 90s βρήκα το δωδεκάιντσο σ'ενα δισκάδικο της Berwick Street στο Λονδίνο σε εξευτελιστική τιμή, κόντεψα πραγματικά να βάλω τα κλάματα από την συγκίνηση. Το αποτέλεσμα είναι απλά να έχω και τα δύο.
_____
