Goodbye and Hello

Οι αρχές της δεκαετίας του ‘90 με βρήκαν στη Θεσσαλονίκη να ψάχνω να βρω που παν τα τέσσερα ως νεαρή φοιτήτρια ιατρικής. Ελκυόμενη από τη μουσική και τα κινήματα, εκείνη την εποχή έπρεπε να ανακαλύψεις τους ομογάλακτους σου στο δίκτυο της πόλης και όχι του κυβερνοχώρου, και αυτό έκανα κι εγώ. Έβλεπα με δέος το δισκάδικο Rollin Under που ήξερα εκδοτικά από την Αθήνα, από τα στέκια που πουλούσαν φανζίν και από τον Χρήστο Μίχο που ακούγαμε στον τότε Rock FM και τον εκτιμούσε βαθιά. Μου φαινόταν μαγικό που ήταν στα πέντε λεπτά από το σπίτι μου και σύντομα έγινε κομμάτι της καθημερινής διαδρομής μου, αλλά δεν θα τολμούσα να μιλήσω στον καθιστό, λιγομίλητο, περιστοιχισμένο και προστατευμένο από ένα άτυπο μουσικό ιερατείο, γκουρού. Ο Μπάμπης ήταν αυτός που μου μίλησε πρώτος, με ένα από τα ευφυολογήματά του, (έχοντας αρχικά διαλέξει δεκατόσους δίσκους και καταλήγοντας όταν πήγα στο ταμείο σε δύο μόνο, ο Μπάμπης τους μέτρησε με κοίταξε και ψευτοπαραπονεμένα είπε «μια αγκαλιά δίσκους είχες πάρει», για να απαντήσω «ε, δεν έχω μια αγκαλιά λεφτά!» ψευτοαπολογητικά), μου έγραψε ένα cd με επιλογές και ξεκίνησε μια εγκεφαλική σχέση που καθόρισε μεγάλο μέρος της ζωής μου.

Ο Μπάμπης χωρίς να το προσπαθεί καθόλου, ίσως και χωρίς να το θέλει ιδιαίτερα, έβαζε κάτι από τον εαυτό του στις μουσικές, σα ζωγράφος που βάζοντας δίπλα τα χρώματα δημιουργούσε αφηγήματα και συναισθήματα. Αναδείκνυε μουσικές και μουσικούς και μέσα από αυτούς αφηγούταν ιστορίες ανατροπής και ανταρσίας, αφτιασίδωτης ομορφιάς, κοροϊδευτικής αυθάδειας στο υπάρχον, απόλυτου έρωτα, περήφανης θλίψης, αξιοπρέπειας. Όταν σου έδινε να ακούσεις κάτι, παράλληλα με τη μουσική βρισκόσουν σε ένα νοητό διάλογο μαζί του, ψηλαφούσες τα χαρακτηριστικά που συνέθεταν τον κόσμο του και σε αυτόν έμπαινες παρέα. Ο/η αναγνώστης/τρια των βιβλίων του εύκολα καταλαβαίνει αυτό που εννοώ. Στις σελίδες τους η μουσική είναι κόσμος που εκτυλίσσεται η κάθε ιστορία, η διαδρομή της δράσης και των συναισθημάτων αυτή καθαυτή η γλώσσα γραφής. Κάπως έτσι ήταν και στην πραγματικότητα η σχέση με τον Μπάμπη, σε αυτές τις συντεταγμένες επικοινωνούσαμε, την ώρα που λέγαμε καλαμπούρια για την πολιτική, τον κόσμο και τα πάντα ή προσπαθούσα να διασκεδάσω τη γκρίνια του για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε να κάνει οτιδήποτε δημιουργικό στη χώρα αυτή.

Προσωπικά υπήρξε βασικός οδηγός μου στην αγαπημένη μας… υποκουλτούρα και κληρονόμησα περήφανα πολλές εμμονές του. Θα θελα πολλά πράγματα να ήταν διαφορετικά γι αυτόν και νιώθω σχεδόν ένοχα γιατί δε θα άλλαζα ούτε κόμμα από αυτό που εισέπραξα εγώ από τον Μπάμπη. Είμαι σίγουρη ότι εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές έχετε ήδη αντιληφθεί τη βαρύτητα που είχε στην ιστορία της ανεξάρτητης μουσικής σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Αντίστοιχη βαρυτική έλξη ασκούσε στις ζωές αυτών που έρχονταν κοντά του και παρά τη συνήθη γκαντεμιά μου είχα την τύχη αυτή και μακάρι να του είχα πει πόσα του χρωστάω.