Greatest Hits - This is pop

Πως ακούγεται το τέλειο Greatest Hits; Είναι ο καλύτερος δίσκος του γκρουπ/καλλιτέχνη; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Είναι σημαντικός για τη δισκογραφία του; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Αν είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει κάποιος σημαίνει αυτό κάτι για τη γενική αξία και επιρροή του δημιουργού; Πιθανόν ναι, πιθανόν και όχι.

Λίγα πράγματα έχουν τόσo σχετική και ταυτόχρονα σαφή αξία στη μουσική όσο οι Greatest Hits κυκλοφορίες. Τα καλύτερα από τα γκρουπ έχουν και εξαιρετικές συλλογές και πολλά περισσότερα να δώσουν πέρα από αυτές. Ακόμη και η χρηστική τους αξία είναι σχετική, καθώς το κλισέ περί του ιδανικού τρόπου γνωριμίας με το έργο κάποιου όσο προχωράνε οι γενιές γίνεται όλο και πιο ασήμαντο, ταυτοχρόνως όμως οι καλύτεροι από τους μουσικόφιλους που θα γνωρίσεις στη ζωή σου θα σου ονομάσουν τουλάχιστον δύο γκρουπ που συνάντησαν μέσω των Best of.

Σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχει γενικός κανόνας για το τι συγκροτεί ένα τέλειο Greatest Hits; Γούστα είναι αυτά, αλλά κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο κανόνες και σημαντικοί. Ο πρώτος είναι ότι ο δίσκος είναι πολύ καλός και σε αυτό δεν χωρούν εκπτώσεις. Tα Best Of δεν είναι φιλικά προς τιμήν του αθλητή που αποσύρεται, δεν είναι "άνισα", δεν "θέλουν δουλειά", δεν είναι δίσκοι που σηκώνουν κουβέντα για την αξία τους. Είναι δισκάρες. Τελεία, παράγραφος. Κανένα Best of που βαθμολογείται κάτω από 8 δεν πρέπει να έχει απαιτήσεις από την κοινή μνήμη. Αυτό για παράδειγμα κόβει από τη συζήτηση το 'The whole story' της Kate Bush που μπορεί να λέει τη σημαντική ιστορία μιας σημαντικής δημιουργού, αλλά απλά δεν είναι όσο καλό πρέπει. Δεύτερον, τα σημαντικά Greatest Hits έχουν ένα σαφές ποπ νεύρο, μια κάποια σχέση με το περιβάλλον της ποπ, τα τσαρτ, τη μεγάλη εικόνα. Μπορεί να είσαι ο σοβαρότερος μουσικός στον κόσμο, αλλά αν το Best Of σου δεν μπορεί να εξηγήσει απλά σε έναν εξωγήινο τι έκανες στη ζωή σου, τότε απλά δεν έχει λόγο ύπαρξης. Δεν υπάρχουν kraut Greatest Hits, δεν υπάρχουν post-fusion greatest hits, δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάτι που λέγεται "Βjörk Greatest Hits" που δυστυχώς υπάρχει.

Τα καλά Greatest Hits είναι πραγματικές επιδείξεις δύναμης, λένε κάτι για τον καλλιτέχνη και την εποχή, στην καλύτερη εκδοχή τους τιμούν τη μεγάλη μουσική και ταυτόχρονα στέκονται αδιάφορα μπλαζέ απέναντι στην όποια υστεροφημία τους περιμένοντας το χειρότερο. Είναι φαινομενικά η ευκολότερη, πιο τεμπέλικη και αδιάφορη φόρμα και όμως στην πραγματικότητα οι συλλογές που έχουμε σπίτι μας λένε αρκετά για μας, για τη σχέση μας τόσο με τους καλλιτέχνες που διαλέγουμε όσο και τον τρόπο κατανάλωσης της τέχνης. Τόσο το τι πιστεύουμε εμείς για τα αγαπημένα μας γκρουπ, όσο και το τι πιστεύουν οι εμπορικοί μηχανισμοί για μας, περνάνε μέσα από τα τραγούδια των συλλογών μας. Είναι αυτές οι συλλογές που όπως το οτιδήποτε κάνουμε σε σχέση με το σύμπαν που λέγεται ποπ μουσική, λένε τίποτε και μαζί τα πάντα.

ABBA - ABBA GOLD: Greatest Hits (Polygram, 1992)

Το τοτέμ της κατηγορίας και ο δίσκος που υποτίθεται ότι μαζί με το γκρουπ επανατοποθέτησε στο κέντρο της προσοχής την αξία του κόνσεπτ. Οι ABBA σε έναν σοβαρό κόσμο δεν θα χρειάζονταν αυτή τη συλλογή για να πετύχουν την απενοχοποίηση τους, όπως σε έναν σοβαρό κόσμο δεν χρειάζεται να παριστάνουμε ότι υπάρχει δουλειά τους ισάξια αυτής. Το ‘GOLD’ είναι ο δίσκος που αν έχεις από τους ABBA δεν χρειάζεται να έχεις κάτι άλλο και αυτό είναι μια χαρά. Εξαιρετικό και υποτιμημένο συναισθηματικό εύρος, φοβερά τραγούδια και στιλ που φαίνεται ότι διδάσκεται, αλλά στην πραγματικότητα απλά το έχεις. Υπέροχο ακόμη και σήμερα.
(9,5)

New Order - Substance (Factory, 1987)

Ό,τι καλό μας προσέφεραν οι New Order έως εκείνη την περίοδο μαζεμένο σε έναν δίσκο που βάζει εύκολα υποψηφιότητα για τον καλύτερο των 80s. Τελικά ναι, οι New Order είναι μια singles band και αυτή είναι η μόνη πραγματικά τέλεια κυκλοφορία τους. Δεν είναι προσβολή, είναι τιμή και το ότι ένας ιδανικός ποπ δίσκος στέκεται ως τεκμήριο και καθρέφτης της εισαγωγής στο mainstream των πιο αξιόπιστων στοιχείων του underground των 80s είναι από τους λόγους που το γκρουπ είναι περήφανος κρίκος στην αλυσίδα της βρετανικής art - pop. Άψογο.
(10)

David Bowie - Changesbowie (EMI/Rykodisc, 1990)

Η πιο ενδιαφέρουσα, τιμητική και ταυτοχρόνως "άδικη" προς έναν καλλιτέχνη περίπτωση Best of (ομοίως και για τον ακριβώς από κάτω δίσκο). Αντιπροσωπευτική εκδοχή των hits και ταυτόχρονα το είδος της συλλογής που δεν χρειάζεται να είσαι φαν ή συμπαθών για να χαρακτηρίσεις εξωφρενικά ατελή. Γενιές bowie-λόγων προσπαθούν να λύσουν το ζήτημα του ποια εκδοχή του 'Fame' υπάρχει σε ποια κυκλοφορία του δίσκου, ενώ το 'Starman' μπήκε με το ζόρι μόνο στη βρετανική κυκλοφορία της EMI. Ιδανική πρώτη γνωριμία με τον Μεγάλο για οποιοδήποτε είδος ζωής διαβάζει αυτές τις γραμμές και δεν έχει ασχοληθεί ποτέ μαζί Του.
(9)

Βlur - Best Of (Parlophone/Food, 2000)

Κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2000 ψιλοανόρεχτα ως μια αποτίμηση της πρώτης δεκαετίας του γκρουπ (στην πραγματικότητα ήταν μια χάρη του Albarn προς την εταιρεία για να στηρίξει το εγχείρημα των Gorillaz). Κανένα γκρουπ της γενιάς τους δεν έχει τόσα πολλά και τόσο καλά χιτ και μαζί την ικανότητα να τα βάλει σε μια συλλογή που ταυτόχρονα να είναι λιγότερο σημαντική από όλα τα LP τους και λιγότερο καλή από τα περισσότερα από αυτά. To 'Music is my Radar' στάθηκε η αφορμή να γνωριστεί ο Albarn με τον Τony Allen, η extended version του 'For Tomorrow' που δούλευαν καιρό στα λάιβ αποτυπώνεται σε δίσκο, ενώ το 'This is A low' δεν θα μπορούσε να λείπει. Εδώ φυσικά και το καλύτερο τραγούδι των 90s ('The Universal')
(9)

Madonna - The Immaculate Collection (Sire, 1990)

Immaculate, indeed. Λείπουν κάποια καλά τραγούδια και ο δίσκος κυκλοφόρησε πολύ πριν το "Ray of Light" που είναι και η πιο ενδιαφέρουσα περίοδος της, αλλά δεν υπάρχει λόγος να κοροϊδευόμαστε, αυτός είναι ο καλύτερος και μοναδικός πλήρης δίσκος της Madonna. Όλες οι 80s περσόνες της είναι εδώ και ο δίσκος είναι ταυτόχρονα ιδανικός καλλιτεχνικός καθρέφτης και αυθύπαρκτο party τεκμήριο. Κάνα δυο τραγούδια της στερούν το 10άρι, αλλά κόντρα στις εποχές που αλλάζουν (και κόντρα στα ντραμς των τραγουδιών θα έλεγε κάποιος κακός), το "Immaculate Collection" είναι από τα πράγματα που θα μείνουν αιωνίως φρέσκα.
(9)

Buzzcocks - Singles Going Steady (I.R.S., 1979)

Θεωρούνται η επιτομή της singles band, κάτι που είναι (λίγο) άδικο, αλλά κατανοητό. Εδώ βλέπουμε το γιατί. Μια καταπληκτική συλλογή που λειτουργεί τόσο ως σημείο άφιξης όσο και ως σημείο αναχώρησης για την ποπ της εποχής από το γκρουπ που επανεπινόησε την έννοια του ερωτικού τραγουδιού. Το 'I don't mind' συνεχίζει να έχει την καλύτερη πρώτη στροφή τραγουδιού των 70s, ενώ αν έχουν ηχογραφηθεί ποτέ δύο και κάτι καλύτερα λεπτά από το 'Ever Fallen in Love', δεν τα ξέρω και ούτε θέλω να τα μάθω.
(9,5)

Queen - Greatest Hits II (EMI, 1991)

Ο δίσκος των Queen για όσους δεν τους αρέσουν γενικά οι Queen; Κάπως έτσι, αν και είναι άδικο η διχαστική φύση του γκρουπ να μην επιτρέπει ούτε σε μια εξαιρετική συλλογή όπως αυτή να ανασάνει αυτόνομα. Λείπουν τόσο κάποιες χοντρές στιγμές μελούρας όσο και κάποιες στιγμές ελαφρότητας κάτι που λειτουργεί προς όφελος του γκρουπ, δίνοντας στα υφολογικά του σκαμπανεβάσματα έναν τόνο αβίαστης συνοχής και ψυχολογικής ηρεμίας που τόσο λείπει από το DNA του. Σίγουρα ο δίσκος των Queen για όσους είναι αρκετά γενναιόδωροι για να αναγνωρίσουν την ποπ φλέβα τους.
(8,5)

Elton John - Greatest Hits (DJM/MCA/Polydor, 1974)

Κυκλοφόρησε την απόλυτη στιγμή δόξας του Sir Elton, περιέχει όλα τα έως τότε τοπ-10 χιτ του και θυμίζει σε όσους (δεν θα έπρεπε να) έχουν ξεχάσει πόσα διαφορετικά πράγματα αυτός και ο στιχουργός του Bernie Taupin μπορούσαν να κάνουν μαζί. Υπεράνω κριτικής μπαλάντες ('Υour Song'), post-glam μέσα στον πυρετό του glam ('Bennie And The Jets'), έως και τέλειο ψευτο-gospel ('Border Song'). Ένας σχεδόν ιδανικός δίσκος που έως και σήμερα παραμένει ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχουν κυκλοφορήσει με το όνομα του.
(9,5)

The Police - Greatest Hits (A & M, 1992)

Έχουν γίνει όλα τα εύκολα αστεία με τον Sting που αποφάσισε να το πάρει σόλο και μας το χάλασε, οπότε τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Χωρίς τα περιττά album tracks που περιέχονται στην πιο πλήρη συλλογή που κυκλοφόρησε έναν χρόνο μετά, το Greatest Hits αυτό είναι μέρος της ποπ ιστορίας. Στα καλύτερα τους οι Police συνδύασαν νεύρο και στάση αθώας ανωτερότητας έναντι της κωμωδίας που λέγεται ζωή και το υπεράνω κριτικής track list το επιβεβαιώνει, αν και εφόσον περνούσε από το χέρι μου το 'Spirits in the material world' θα έλειπε. Το δε 'Walking on the moon', δεν είναι απλά το καλύτερο τραγούδι του γκρουπ, αλλά το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ για την αμηχανία του έρωτα και στην μπάντα που το προσέφερε στον κόσμο μπορούν να συγχωρεθούν - σχεδόν - τα πάντα.
(9)

Girls Aloud - Ten (Polydor, 2012)

Το τελευταίο μεγάλο mainstream ποπ γκρουπ που προσέφερε η Βρετανία και ίσως το τελευταίο που θα ζήσουμε ποτέ. Μια εξαιρετική συλλογή από ζωντανή ποπ, κομμάτια που κινούν τα πόδια και την ψυχή χωρίς πολλά πολλά. Σχεδόν όλα βρίσκονται εδώ, από το ανυπέρβλητο 'Sound of the underground' και τον girly ρετροφουτουρισμό του 'Something kinda Ooooh' έως το τρία-είδη-σε-ένα ' Biology' και το μαγικό 'Call the Shots' που θα έπρεπε να χόρευε η indie Ελλάδα το 2007 αν δεν είχε σε τόσο χαμηλή εκτίμηση τη μουσική ώστε να ασχολείται με τους Of Montreal. Rip Sarah Harding.
(8,5)