Greatest (s)hits

Angelic Upstarts - Angel Dust (Anagram 1983)

Από τη μία έχουμε την Anagram και την ειδίκευσή της στις συλλογές, συνήθως με σινγκλάκια, χαμένα live, καμιά φορά με κάτι Best Of και Greatest Hits που ενίοτε καλύπτουν όλη τη δισκογραφία των συγκροτημάτων της, από την άλλη έχουμε ότι καλύτερο έχει υπάρξει σε συγκρότημα πιο βόρεια του Μάντσεστερ. Αποτέλεσμα αυτών, ένας καυτός συνδυασμός που στην προκειμένη μας προσφέρει έναν δίσκο εξόχως ενδιαφέροντα και πολύ σοφά επονομαζόμενο. Το “The Collected Highs 1978-1983”, όνομα και πράμα, καλύπτει την πρώτη και ποιοτικότερη περίοδο του γκρουπ, τότε που μας έδιναν χορταστικές γεύσεις με ατόφιο και χοντροκομμένο punk rock στην αρχή, μέχρι που η πάροδος του χρόνου τους έστειλε να εστιάσουν περισσότερο στα γνωστά τους ποπ - punk εργατικά μανιφέστα. Το ‘Angel Dust’ είναι αυτό που σε ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσε και να λέγεται: «Αν θέλετε κάτι από Angelic Upstarts, πάρτε μόνο εμένα».

Bad Brains - Banned In D.C. (Caroline 2003)

Αυτοί πάλι αν δεν μ’ απατά η μνήμη μου έχουν καμιά δεκαετία να μας θυμηθούν. Καλύτερα θα έλεγε κανείς, για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με τύπους που μπορούν με κάθε δήλωσή τους να πυροδοτήσουν αντιδράσεις και να σε κάνουν να αναρωτηθείς αν αξίζει να εξακολουθείς να ασχολείσαι μαζί τους. Εδώ ισχύει επ’ ακριβώς η λαϊκή ρήση «καλύτερα να τραγουδάς παρά να μιλάς». Γιατί στο πάλκο και στο στούντιο είναι με διαφορά οι πρώτοι, στις ιδέες άσε καλύτερα. Εδώ έχουμε τη χαρά και την τιμή να τους ακούσουμε στα καλύτερά τους, σύμφωνα με την άποψη που έχει κάποιο τζιμάνι της Caroline. Γενικά ο τύπος είχε εύκολο έργο και δεν θα μπορούσε να λαθέψει, η έμπνευση άλλωστε περισσεύει σε όλα τους τα τραγούδια και οποιοδήποτε θα μπορούσε να αντικατασταθεί με κάποιο άλλο. Αναδρομικό αυτό το “Greatest Riffs” λοιπόν, το ακούς και αναγκαστικά πας και παίρνεις ότι έχουν κυκλοφορήσει, κάνεις πως δεν ξέρεις τι ακριβώς τύποι είναι, έτσι κι αλλιώς μας χωρίζει και ένας ωκεανός και συνεχίζεις ευτυχισμένος την υπόλοιπη ζωή σου.

Birthday Party - Hits (4AD 1992)

Θέλανε να κάνουν ένα Best Of για τους Birthday Party οι ιθύνοντες της 4AD. Ωραία. Και γιατί τότε δεν έβγαλαν ένα εφταπλό CD, να έβαζαν μέσα όλη τη δισκογραφία τους και να το κυκλοφορούσαν όμορφα κι ωραία; Μεσοβέζικες λύσεις δεν χωράνε με αυτούς. Ή όλα ή τίποτα. Έχεις για παράδειγμα το πολύ ωραίο ‘Definitive Missing Link’, προσθέτεις ότι λείπει από αυτό και είσαι μέσα. Γιατί για να κάνεις ένα ολοκληρωμένο Best Of στους Birthday Party θα πρέπει να περιλάβεις όλη τη δισκογραφία τους έτσι δεν είναι; Αυτό είναι και το μοναδικό σημείο στο οποίο πάσχει αυτός ο δίσκος, που αν και διπλός αφήνει απέξω ένα περίπου ενενήντα τοις εκατό του υλικού που θα έπρεπε να περιλάβει. Σε αναμονή λοιπόν του Hits II, Hits III, Hits IV…

D.O.A. - War And Peace (Sudden Death 2003)

Εδώ μάλιστα. Ήλθαμε στα ίσα μας και απολαμβάνουμε ένα πραγματικό Best Of. Οι βετεράνοι Καναδοί αξιόπιστοι σε ότι έχουν κυκλοφορήσει ως και σήμερα, εδώ κυκλοφορούν αυτή τη συλλογή, τότε, όταν γιόρταζαν τα εικοσιπέντε χρόνια παρουσίας τους, προσφέροντάς μας τις καλύτερες στιγμές αυτών των ετών. Από τον πρώτο τους δίσκο το ορισμό του Αμερικάνικου hardcore ‘Something Better Change’, μέχρι και τον τότε τελευταίο τους δίσκο, τον πιο ώριμο και καλοπαιγμένο ‘Win The Battle’, σε μία ουσιαστική και ονειρεμένη αναδρομή.

Damned - The Light At The End Of The Tunnel (MCA 1987)

Γνωστοί απατεώνες στην πιάτσα οι Damned, βγάζουν και από τη μύγα ξύγκι αυτοί και οι δισκογραφικές τους με τις τόσο ίδιες κυκλοφορίες μα τόσο διαφορετικές κυκλοφορίες τους. Η κατάσταση επιδεινώνεται με τα δεκάδες Best Of τους που κυκλοφορούν στην αγορά, με βαρύγδουπους τίτλους τα περισσότερα, η χαρά του συλλέκτη που λένε, με όλα σίγουρα να περιλαμβάνουν τα δύο γνωστά από το πρώτο τους άλμπουμ, να έχουν χαριστικά μια τζούρα από το δεύτερο για να μη παραπονιέται, δύο τρία από το καλύτερο LP της δεκαετίας με τα τρεισήμισι χρόνια, και από κει και πέρα ανάλογα τη χρονιά που έβγαινε, προστίθενται και άλλα χιτάκια, η συλλογή τότε γίνεται διπλή, τριπλή και πάει λέγοντας. Έτσι και το ‘The Light At The End Of The Tunnel’ δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την πεπατημένη, ακολουθεί τους άνωθεν κανόνες με υλικό από τους εφτά πρώτους δίσκους, κάποια τραγούδια από τα σινγκλάκια και ιδού ένα best of με είκοσι εφτά τραγούδια που τίποτε δεν μπορεί να το κακοχαρακτηρίσει.

Descendents - Somery (SST 1991)

Τα ίδια πάνω κάτω όπως και με τους D.O.A. ισχύουν και εδώ, όσον αφορά την χρονολογική αναδρομή, ενώ πρέπει να δοθούν τα εύσημα σε αυτόν που επιμελήθηκε και έκανε τη διαλογή των τραγουδιών, καθώς αυτή συμπίπτει με τα γούστα μου σχεδόν στο απόλυτο. Το ‘Somery’ καταφέρνει επακριβώς να αποδώσει τη μουσική και συνθετική διάθεση μα και πρόοδο του γκρουπ με το πέρασμα των ετών. Το κακό είναι πως η SST δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και βγάζει αυτό το διπλό βινύλιο φτωχικά, χωρίς ένθετα, χωρίς πληροφορίες, φωτογραφίες, κάτι τέλος πάντων, σαν μια αγγαρεία που έπρεπε να την υποστεί. Δεν πειράζει, εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να απολαύσετε υπεύθυνα.

Jam - Snap! (Polydor 1983)

Άγγιξαν την τελειότητα, διαλύθηκαν στο ζενίθ τους, δεν επανενώθηκαν ποτέ. Χαρακτηριστικά που καθιστούν μοναδικό αυτό το τρίο, όπως μοναδική είναι και αυτή συλλογή με τα καλύτερά τους. Βγήκε όταν πλέον οι Foxton και Buckler δεν ήθελαν ούτε ζωγραφιστό να δουν τον Weller, και περιλαμβάνει αυτά που κάθε θαυμαστής θα περίμενε από μία τέτοια συλλογή. Όλα τα εξαιρετικά σινγκλάκια τους, επιλεγμένα flip side που σε κάποιες στιγμές ήταν ακόμη καλύτερα από τα μπροστινά, συν κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές των έξι ιστορικών τους δίσκων.

Magazine - Where The Power Is (Virgin 2000)

Αν υπολογίσουμε τον αριθμό των άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει οι Magazine σε σχέση με την ποιότητα που αποτυπώνονταν στα αυλάκια τους, άνετα θα ανακηρύσσονται το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών. Και αν το ‘The Power Is’ είναι κορυφαίο στο ρόλο του σαν μια συλλογή με τα καλύτερα τους, πολύ εύκολα στη θέση του θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλο, όπως για παράδειγμα το ‘Rays & Hail’, ή το ‘After The Fact’. Δεν έχει σημασία ποιο θα διαλέξεις, αλλά το σοφότερο θα ήταν να τα απορρίψεις όλα και να επικεντρωθείς στην αγορά και των έξι δίσκων τους για αρχή.

Meat Puppets - No Strings Attached (SST 1990)

Παίρνεις το αμάξι σου, βάζεις το διπλό ‘No Strings Attached’ και ξεκινάς να οδηγείς στη ατέλειωτη μοναχική έρημο της Αριζόνα, σε ένα μοναδικό ταξίδι διαφορετικών τοπίων, ρυθμών και ήχων, που ξεκινάει με την ατόφια αδρεναλίνη που εξέπεμπε το μανιακό hardcore τους, περνάει στην πονοψυχιά και τη στεναχώρια του cow-punk, από εκεί στον συναισθηματισμό, την ψυχεδέλεια και το φολκ, για να φτάσουν οι αθεόφοβοι να κακοποιούν τ’ αυτιά μας μέχρι και με southern rock. Όλον αυτόν τον διαχρονικό ξεπεσμό των Meat Puppets θα τον βρούμε σε αυτή την ανάλατη ως προς τη δομή της αν και ισορροπημένη ως προς το περιεχόμενό της συλλογή τραγουδιών της SST περιόδους της. Μετά νόμιζαν ότι έγιναν μεγάλοι και τρανοί και τράβηξαν για άλλες πολιτείες.

Newtown Neurotics - His Masters Voice (Westpark Publishing 1992)

Τους αγαπάω και προσπαθώ να αναφέρομαι με κάθε ευκαιρία σε αυτούς. Ίσως ο λόγος να είναι πως μ’ ενοχλεί που δεν έλαβαν την αναγνώριση που τους άρμοζε. Σ’ αυτό βέβαια μπορεί να φταίει πως κατατάχτηκαν από πολύ νωρίς σε αυτό το ιδιαίτερα ακρο-αριστερίζων punk rock απόψεων που έπαιζαν, άνευ target group να το υποστηρίξει, ή και το ότι ήταν μακριά από τα κέντρα αποφάσεων που ανέβαζαν και κατέβαζαν διασημότητες. Έτσι είναι όμως η ζωή σκληρή και άδικη. Στη θέση του ‘His Masters Voice’ θα έπρεπε να είναι το πιο ολοκληρωμένο ‘The Punk Singles Collection’, αλλά λόγω των περιορισμών θα διαλέξω αυτό, που ναι μεν δεν καλύπτει ιστορικά την πορεία του γκρουπ, είναι όμως ένα ικανοποιητικό δείγμα για να κατανοηθεί η αξία και η δυναμική του. Είναι και η εταιρία που το κυκλοφόρησε Κολωνέζικη, οπότε δικαιωματικά μπαίνουν στην ενδεκάδα. Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…

X - Make The Music Go Bang: (Rhino 2004)

Σπουδαίοι οι X, μεγάλη η προσφορά τους στην καλιφορνέζικη punk rock σκηνή των αρχών της δεκαετίας του ογδόντα, υπεύθυνοι για την ουσιαστική μετάλλαξη του είδους από τη χουλιγκανιστική επιθετικότητά του στο συνθετικό και εκτελεστικό μπρίο, την απόλυτη αρμονία των διπλών φωνητικών, τη μελαγχολία των στίχων. Εδώ έχουμε μία ολοκληρωμένη ανασκόπηση όλης της ιστορίας τους με επιλεγμένα τραγούδια από δίσκους και εφτάιντσα από όλη την καριέρα τους. Εφτά από το ‘Los Angeles’, δέκα από το ‘Wild Gift’, οχτώ από το ‘Under The Big Black Sun’, έξι από το ‘More Fun’, δύο από το ‘Ain’t Love Grand’, τέσσερα από το ‘See How We Are’, τέσσερα από το ‘Hey Zeus’. Δώρο κάποια ακυκλοφόρητα και κάποια demo. Χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω; Δε νομίζω.