Greka Belleza

Το συνεχόμενο ζόρισμα και η ατελείωτη πίεση πανταχόθεν πρέπει κάπως να εξουδετερώνεται σε καθημερινή βάση. Κάποιοι πάνε για τρέξιμο, άλλοι τρώνε junk food χωρίς τύψεις και κάποιοι άλλοι ξεσπάνε στον μπροστινό που δεν έφυγε στο πράσινο φανάρι σαν να έκανε εκκίνηση στην φόρμουλα 1 και άργησε 3 msec. Ο καθένας με τον τρόπο του, όπως βολεύεται.

Ο καλλιτέχνης όμως με την σειρά του οφείλει να ρουφάει σαν σφουγγάρι αυτά που του σερβίρονται και να ξεσπάει δημιουργικά με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα, αυτός είναι ο ρόλος του και η θέση του στην (άτιμη) κοινωνία. Ενώ από την άλλη, ο ρόλος του ακροατή είναι να καρπώνεται τα προϊόντα της εξομολόγησης αυτής και να τα κάνει κτήμα του και ασπίδα του, έτσι ώστε να μην χρειαστεί ούτε να σαβουροφάει, αλλά και ούτε να πλακώσει τους υπόλοιπους οδηγούς. Μερικές φορές, οι χαρές της ζωής είναι απλές, το σκίσιμο της ζελατίνας του βινυλίου, το κατέβασμα της βελόνας στο δίσκο, το φαρμάκι(ουίσκι) στο γυαλί(ποτήρι).

Για αυτό και η κρίση τα τελευταία χρόνια, εξωθεί τις καλλιτεχνικές ανησυχίες στο προσκήνιο, εκεί που το βόλεμα και η ντεμέκ απόγνωση είχε αράξει για τα καλά πριν κάποια χρόνια και είχε κολλήσει στους καλλιτέχνες σαν ενοχλητική τσίχλα στο πάτο του παπουτσιού. Πλέον εδώ και κάποιο καιρό το καζάνι της Ελληνικής Σκηνής κοχλάζει και η δύναμη της φλόγας από κάτω του είναι επιτέλους δυνατή και άμεσα συνδεδεμένη με τις έξωθεν επιρροές παντός τύπου. Η κοινωνική ανισότητα, η πολιτική ηλιθιότητα, η καθημερινή ανέχεια και κάθε τι κακώς καμωμένο εκεί έξω, ρίχνεται στην πυρά και λειτουργεί σαν καύσιμο στο ντεπόζιτο κάθε καλλιτέχνη δημιουργώντας έτσι έργα έντονα, άξια μνημόνευσης και στήριξης (μέσω της αγοράς τους σε όποια μορφή προτιμάει ο καθένας). Ένα αληθινά καταδικασμένο καλλιτεχνικό συνονθύλευμα εσωτερικής κατανάλωσης σε καλλιτεχνικό οίστρο που τιμά τον όρο "υπόγειο" σαν γαλόνι στους ώμους του και αδιαφορεί επιδεικτικά(θέλοντας και μη) για τα "πεζά" καλλιτεχνικά κίνητρα (φήμη, χρήμα, αναγνώριση). Και μπορεί ακόμα να απέχουμε παρασάγγας από το να γίνουμε το επόμενο Βερολίνο ή τέλος πάντων μία ζώνη του Λονδίνου βρε αδερφέ, αφενός όμως είμαστε στο σωστό δρόμο και αφετέρου μπορούμε άνετα να περηφανευόμαστε στον μουσικό ιστορικό του μέλλοντος ότι είχαμε υπομάλης τα κάτωθι υπόγεια διαμαντάκια σαν λάφυρα να μας θυμίζουν για πάντα την κατάσταση που ζήσαμε το 2016.

Αξιολογικά (αλλιώς δεν έχει γούστο), πρόχειρα περιγραφικά (αλλιώς δεν επιτυγχάνεται γρήγορη ανάγνωση) η ντόπια εντεκάδα:

11. Σκοτοδίνη – Ανυπόφορη Κατάσταση (DIY)
Άγουρο punk/post punk από τα Ιωάννινα που φέρνει στο μυαλό άλλες μουσικές εποχές. Αυτό-οργανωμένο, θρασύ και ανυπότακτο δείγμα του βαθιού underground. Δυνατό και άμεσο σε πιάνει από το λαιμό με την πρώτη νότα.

10. Ruined Families – Education (Adagio 830)
Μέσα σε σκάρτα 20 λεπτά οι γνώριμοι της σκηνής δίνουν ένα εξαίσιο παράδειγμα πως θα πρέπει να ακούγεται το hardcore/punk σήμερα. Σύντομο, με όγκο και μουσική ουσία, απογυμνωμένο από φανφάρες και ατμόσφαιρες, έτοιμο να σε χτυπήσει κατακούτελα σαν ωστικό κύμα.

9. Καταχνιά – Στη Σκιά μιας Λαιμητόμου (DIY)
Απεγνωσμένο, βαρύ και ασήκωτο hardcore/punk από Θεσσαλονίκη. Ένας ηχητικός οδοστρωτήρας με καλοδουλεμένα κομμάτια, υποχθόνιες μελωδίες που τσακίζουν και σωστό υπόγειο attitude μακριά από fabulous καταστάσεις και φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ένας απίθανος σκληρός δίσκος για επαναλαμβανόμενες ακροάσεις.

8. Minerva Superduty - Gorod Zero (DIY)
Καλαματιανό post-hardcore που θα μπορούσε να ακούγεται και σαν αμερικάνικο προϊόν ανάλογης μουσικής φύσης. Με πολλά ψαρωτικά ονόματα στο χαρτόνι του βινυλίου (Alan Douches: Mastering, Wolframgrafik: artwork) και ελαφρώς πειραματική διάθεση και αισθητική η οποία ενισχύει την μουσική τους επιθετικότητα. Μια σαγηνευτική προσπάθεια η οποία θέτει βάσεις για ωραία πράγματα στο μέλλον.

7. Hail Spirit Noir- Mayhem In Blue (Dark Essence Records)
Ένα κεφάλαιο από μόνοι τους πλέον οι Θεσσαλονικείς Hail Spirit Noir. Όσο προχωρούν δισκογραφικά, βρίσκουν και τον ήχο που τους εκφράζει καλύτερα, ωριμάζουν και βγάζουν τον ένα καλύτερο δίσκο μετά τον άλλο. Ακόμα πιο προοδευτικοί στον νέο αυτό δίσκο, ακόμα πιο ιδιαίτεροι, δίνουν την δικιά τους ερμηνεία στο ψυχεδελικό black metal. Απαραίτητος δίσκος.

6. Omega Monolith - Fungus (3 Shades of Black)
Δύο άνθρωποι που βγάζουν τον μουσικό όγκο ολόκληρης μπάντας. Τα επαναλαμβανόμενα doom riffs χτίζονται μεθοδικά και άρτια με σκοπό να σε καταπιούν και να σε παρασύρουν σε ένα μαύρο, σκοτεινό ταξίδι. Σε μερακλήδικο βινύλιο που χαίρεσαι κάθε φορά να το πιάνεις, να το χαζεύεις και να το βάζεις να παίζει.

5. Chickn – Chickn (Inner-Ear)
Απενοχοποιημένο, με αυτοσχεδιαστική διάθεση ροκ-άκι που κλείνει το μάτι στην δεκαετία των '70s, στους prog pioneers του τότε και στα mainstream"ατμοσφαιρικά-περίεργα" που άκουγε ο μπαμπάς σου και το έπαιζε μούρη. Από τις λίγες φορές που το υπερβολικό social media-κό σπρώξιμο, σπρώχνει κάτι που αξίζει πράγματι. Από την δισκογραφική εταιρεία Inner Ear η οποία γράφει ιστορία.

4. Γιάννης Αγγελάκας - Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια (All Together Now)
Έχοντας βρει εδώ και χρόνια την μανιέρα για να εκφράζεται και να απευθύνεται στο κοινό του, εδώ τον πιάνουμε με νέο μουσικό όχημα και απλά τον απολαμβάνουμε να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Δεικτικός, επικριτικός απέναντι στα απλά καθημερινά που όσο αφορούν αυτόν, αφορούν και σένα, σε ιδιαίτερα καλλιτεχνικά-κέφια, γράφει με περισσότερη εξωστρέφεια και παραμένει ο βαρύτονος ποιητής με τον οποίο μεγαλώσαμε.

3. This Is Nowhere - Music To Relapse (Nasoni)
Ξεχωριστό κεφάλαιο και αυτοί οι αγαπημένοι Θεσσαλονικείς. Σκάβουν από το 2009 σεμνά και ταπεινά και βγάζουν δισκάρες, σε εταιρείες του εξωτερικού. Με εξαίρετες ρυθμικές δυναμικές, δικό τους χαρακτήρα και άψογη αισθητική ματιά, χρησιμοποιούν το stoner όχι σαν αυτοσκοπό, αλλά σαν όχημα για τις ψυχεδελικές περιπλανήσεις τους σε διάφορα μουσικά μονοπάτια. Μεγάλη μπάντα.

2. Universe217 – Change (Van Records)
Μια τεράστια μπάντα η οποία δεν σταματά να εξελίσσεται ηχητικά από την πρώτη στιγμή. Με πολιορκητικό κριό την φωνάρα της Τάνιας να ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα της, δεν στέκονται μόνο σε αυτό τους το ατού. Ακούγονται ενωμένοι σαν μια γροθιά, οργισμένοι περισσότερο από ποτέ και δεν σταματούν να ψάχνουν τον ήχο τους συνεχώς για το κάτι παραπάνω. Δεν υπάρχει μέτριο κομμάτι, το βινύλιο έχει ελαφρώς αλλοιωθεί από τις άπειρες φορές που το άκουσα φέτος. Αγαπημένη μπάντα.

1. ΟΔΟΣ 55 – ΟΔΟΣ 55 (Ειρκτή)
Ένα ιδιαίτερο μουσικό διαμάντι φτιαγμένο από(και για) την δυστοπία, την μαυρίλα, την απόγνωση, την τρέλα που τόσο απλόχερα μας χάρισε το 2016. Ένα έργο, μανιφέστο της σύγχρονης υπόγειας μουσικής πραγματικότητας. Επίσης το δεύτερο πιο γρήγορο sold-out βινυλίων που έγινε ποτέ για ελληνική κυκλοφορία. Το πρώτο ήταν ο πρώτος τους δίσκος (Λευκός). Σπάνιο κόσμημα της δισκοθήκης.

Και μια Απογοήτευση (αλλιώς δεν έχει γούστο) η οποία ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα:

Gravitysays_I - Quantum Unknown (Ιnner Εar)
Η αγάπη μου για αυτή την μπάντα είχε θέσει ψηλά τον πήχη αλλά επ' ουδενί δεν περίμενα το νέο τους αυτό πόνημα να με πονέσει τόσο πολύ. Ο ακαδημαϊσμός στην προσέγγιση τους, η ψυχρότητα του ψευτο-prog που υιοθέτησαν και η απανταχού απουσία συναισθήματος ήταν στοιχεία που λειτούργησαν σαν μαχαίρι στην καρδιά. Ακούγοντας το δίσκο, όσες φορές και να προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου για ένα θετικό πρόσημο, σκόνταφτα πάνω στους επιτηδευμένους βιρτουόζικους ελιγμούς, στην παγωμένη αίσθηση των τραγουδιών, στην διεκπεραιωτική αίσθηση που σου αφήνουν, απογυμνωμένα από κάθε μορφή συναισθήματος. Ακούγοντας τα τραγούδια του Quantum Unknown πολλές φορές ένιωθα σαν να έμειναν στο συρτάρι καιρό και έπρεπε ντε και καλά να βγουν έξω στο κόσμο πριν ξεμείνουν εκεί μια για πάντα. Ιδέες που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά, μέρη που θα μπορούσαν να σε κάνουν να δακρύσεις από ευχαρίστηση, τώρα σκόρπια, ατάκτως ερριμμένα, συνθέτουν κομμάτια, ελαφρώς βαριεστημένα, ανίκανα να σε κάνουν να νιώσεις εκείνη την κάψα του προηγούμενου δίσκου και της μπάντας που ξέρεις ότι είναι ικανή για κάτι τέτοιο. Απογοητεύεσαι όταν αγαπάς. Μέχρι τον επόμενο, (ξανά)ακούω τον προηγούμενο.