Guilty pleasures

Έφτιαξα μια λίστα χωρίς αξιολογική σειρά, όλα μ' αρέσουν και δεν μ' αρέσουν εξίσου, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω και πολλές ενοχές. Life's too short to feel guilty.

1 Robbie Williams. Όχι γενικώς και αορίστως. Και οπωσδήποτε όχι η περίοδος των Take That. Μου αρκεί μια καλή συλλογή με greatest hits (Millenium, No regrets, Feel), όπως επίσης μερικά κομμάτια από το άλμπουμ Swing When you're Wining, στο οποίο τραγουδάει με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία μια σειρά από pop standards (απ' αυτά που ανήκουν στο επονομαζόμενο Great American Songbook: Well, Did you Evah!, One for my Baby, Do Nothing till you Hear from Me, και το La Mer).

2 A-Ha. Πολλοί αγαπούν τους Abba, εγώ δεν τους χώνεψα ποτέ. Πήρα όμως τη δόση μου από σκανδιναβική pop με τους A-Ha της περιόδου 1985-1994 και με το άλμπουμ Minor Earth Major Sky του 2000. Καθαρή κι ανεπιτήδευτη pop και φωνητικά αντάξια των διάφορων ...Brothers της δεκαετίας του '60 (Righteous, Everly, Isley).

3 Rod Stewart. Πολύ πονεμένη ιστορία αυτός ο Σκοτσέζος. Μια μαύρη φωνάρα φυλακισμένη σ' αυτό το λιγνό κι ασχημομούρικο πλάσμα, που ξεκίνησε με τους Jeff Beck Group και τους Small Faces, για να καταλήξει κι αυτός στο Great American Songbook - την εύκολη λύση. Η φωνή του, όμως... Ναι, ομολογώ ότι προτιμώ τη δική του εκτέλεση του Downtown Train, ότι μ' αρέσει το Rhythm of my Heart και το Motown Song, και ότι ξεβιδώνομαι όταν ακούω το Do ya Think I'm sexy.

4 Madonna. Όπως λέει ο Μπάμπης (ναι, Αυτός!), είναι η Coca-Cola της μουσικής. Και μπορεί να ξέρω ότι το γνωστό αναψυκτικό είναι ανθυγιεινό, παχαίνει κλπ, αλλά το καταναλώνω όταν βρεθώ σε ξένο σπίτι (στο δικό μου ψυγείο Coca-Cola;!) Το αντίθετο δηλαδή από τη Madonna την οποία ακούω στο σπίτι μου, με κλειστά παράθυρα, διότι για μια υπόληψη ζούμε σ' αυτή την κοινωνία. Αλλά επειδή όλα έχουν τα όριά τους, την ακούω από το True Blue και μετά (όταν με πολλά μαθήματα φωνητικής, κατάφερε να βγάλει το μανταλάκι από τη μύτη). Και πάλι, είμαι ικανοποιημένη με μια καλή συλλογή. Το Immaculate, ας πούμε.

5 British blue-eyed soul '80s-'90. Δηλαδή: Simply Red, Christians, Paul Young, Seal, Carron Wheeler. Γιατί είναι η ιδανική συνοδεία όταν είσαι χάλια, μα πολύ χάλια λέμε. Όπως ο πουρές πατάτας στρώνει το στομάχι. Και τα αυτιά χρειάζονται ενίοτε το δικό τους comfort food.

6 Raggamufin και Bhangra. Πριν εξελιχθούν σε jungle και κάτι άλλα υβρίδια που αδυνατώ να θυμηθώ. Αναπολώ κάτι καλοκαίρια στα τέλη της δεκαετίας του '80, τότε που το MTV πρόβαλε διάφορα φρικτά βίντεο-κλιπ που δεν άντεχες να βλέπεις αλλά δεν άντεχες και να μην πεταχτείς επάνω να χορέψεις.

7 Πρώτη περίοδος της disco. Πριν αποκτήσει ξεκάθαρο όνομα, τότε που περιείχε ακόμα η μετεξέλιξη του Philadelphia sound με ψήγματα funk και latin. Κάποιοι λένε ότι όλα ξεκίνησαν από το Changeling των Doors (μα τους 12 Θεούς! ναι), άλλοι από το Soul Makossa του Καμερουνέζου Manu Dibango. Εγώ κλίνω υπέρ της άποψης ότι το πρώτο αμιγώς disco κομμάτι ήταν το Rock your Baby του (μακαρίτη πια) George McCrae. Ε - μετά μπήκαν στη μέση οι λευκοί (Bee Gees), οι ημίλευκοι (Jacksons) και οι Ευρωπαίοι (Giorgio Moroder). Ευτυχώς, τριάντα χρόνια αργότερα, έχουν γλιτώσει από την υπερέκθεση μερικά κομμάτια-διαμάντια που σηματοδοτούν εκείνη την εποχή: τα σινγκλς των Harold Melvil & the Bluenotes, οι Chic, η Patti LaBelle για τους τελείως λάθος λόγους.

8 Girl groups. Και δεν εννοώ τα αυτονόητα (Shirelles, Marvelettes, Ronettes), αλλά τα συγκροτήματα που ξεπήδησαν από την περίοδο του disco, όπως ήταν οι Sister Sledge, οι Bananarama, οι Pointer Sisters. Και κάτι άλλες πιο rock: Bangles, Katrina & the Waves, Go-Go's. Επειδή girls just want to have fun!

9 Cajun και Zydeco. Η μουσική των γαλλόφωνων της νοτιοδυτικής Λουιζιάνα και του νοτιοανατολικού Τέξας συχνά αποκαλείται λανθασμένα country, πράγμα που φέρνει στο μυαλό τις γλυκερές παραγωγές του Νάσβιλ. Αυτή όμως έχει πολύ "βλαχιά" (ας μου επιτραπεί η έκφραση), κι όταν το ακορντεόν, το βιολί και το washboard παίρνουν φωτιά, οι λευκοί φτωχοί φωνάζουν laissez-les-bons-temps-rouler! και ξεφαντώνουν. Προσηλυτίστηκα όταν είδα την ταινία The Big Easy, του καταπληκτικού Jim McBride. Beausoleil - Buckwheat Zydeco - Clifford Chenier!

10 Τα b-λαϊκά της δεκαετίας του '60. Το ρεμπέτικο έσβησε όταν ο Μανώλης Χιώτης πρόσθεσε τέταρτη χορδή στο μπουζούκι, κι όπως βλέπουμε στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, η ανερχόμενη αστική τάξη ενστερνίστηκε "τα λαϊκά τραγούδια" - ακόμα και το Κολωνάκι χόρευε πια συρτάκι. Ωστόσο, υπήρχαν μερικοί αμιγώς λαϊκοί τύποι οι οποίοι εμφανίζονταν στα b- και c-μελό της εποχής: ο Β.Β. κατά κόσμον Βασίλης Βασιλειάδης, ο επονομαζόμενος "μάγος της farfisa", ο Μπάμπης Τσετίνης, ο Μάνος Παπαδάκης, η Βούλα Πάλλα, η Φούλη Δημητρίου, ο Μιχάλης Μενιδιάτης. Με την έλευση της δικτατορίας, όλα αυτά έγιναν χρωματιστά μιούζικαλ σε χορογραφία του Βαγγέλη Σειληνού, και η βαριά φωνή του Τσαουσάκη (ο οποίος είχε ξεκινήσει από το ρεμπέτικο) αντικαταστάθηκε από τις ένρινες κορώνες του Βοσκόπουλου. Σπάνια ακούω ελληνική μουσική (έχω ακούσει παραπάνω απ' όση υποχρεούται να ακούσει κανείς σ' αυτή τη ζωή), αλλά αν πρέπει να την ακούσω, προτιμώ αυτούς τους λαϊκούς τύπους (άνδρες με μπριγιαντίνη και γυναίκες με μαλλί-λάχανο) από το ξενέρωτο "ελαφρολαϊκό" της δεκαετίας '70 και '80.

11 Ένα τραγούδι με τους δυο τύπους που όλοι μισούν: Miss Sarajevo.
Μου θυμίζει τη διάλυση μιας χώρας, τον άδικο θάνατο (λες και ο θάνατος είναι ποτέ δίκαιος) ενός λαού κι ενός κοριτσιού.