Guilty pleasures

Για όσους βρίσκονται στα early-twenties και σίγουρα έχουν νιώσει ντροπή όταν έπρεπε να παραδεχτούν ότι άκουγαν μετά μανίας τα εξής:

Την εποχή της αθωότητας, δηλαδή στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, όσοι ήμασταν τυχεροί και είχαμε λίγο πιο προχωρημένους γονείς, θείους, αδέρφια, γείτονες ή οτιδήποτε άλλο, είχαμε αποφύγει με εξαιρετικούς ελιγμούς τα εξής δύο πράγματα: τη "Σούπερ Κατερίνα" και τα χιτάκια της Βανδή. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει την πλήρη στροφή στο κλασικό... Αρχικά ακούγαμε Kylie Minogue ("It's in your eyes") Christina Aguilera ("Genie in a bottle"), Ricky Martin και Enrique Inglesias (αυτούς για κάποιο λόγο πάντα τους συνέδεα) και οτιδήποτε άλλο έπαιζε το MTV σε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Μπορεί να μην το πιστεύεις τώρα, αλλά τότε ήταν κατάκτηση! Ο μαθητής του Δημοτικού που άκουγε MTV ήταν σίγουρα ο αντίστοιχος χίψτερ της εποχής - χωρίς τα γυαλιά του Woody Allen και το στριφτό. Κάποιοι από αυτούς σήμερα έχουν πραγματοποιήσει το όνειρό τους: έχουν γίνει πραγματικοί χίψτερ του 21ου αιώνα και ακούν Wye oak και Obit και άλλοι έμειναν σε εκείνη την πρόωρη χιψτερ-ο-εποχή και βλέπουν ακόμα MTV.

Χρόνια αργότερα, έχοντας χάσει πια την αθωότητά μας ακούσαμε την- τότε-αγαπημένη Kylie Minogue να τραγουδάει το "Where the wild roses grow" με τον -νυν- αγαπημένο Nick Cave, αποδεικνύοντας έτσι ότι μπορεί να τραγουδήσει και κάτι άλλο πέρα από το χαρακτηριστικό επαναλαμβανόμενο la la la la του "Can't take you out of my head". Μπορούσαμε τότε λοιπόν να κάναμε τους έξυπνους στις παρέες του Λυκείου χωρίς φυσικά να αποκαλύπτουμε πως, που και γιατί είχαμε ξανακούσει Kylie... Μόλις είχε πάρει την εκδίκησή της.

Σε ξεχωριστή ενότητα κρατώ το μεγάλο είδωλο Britney Spears με το "Oops I did it again", το video clip του οποίου χρόνια μετά, συνεχίζει να προκαλεί άπειρες στιγμές γέλιου κοροϊδεύοντας τη σκηνή που ο wanna be αγαπημένος της Britney της φέρνει ένα μενταγιόν κι εκείνη συγκινημένη -ω ναι- τον παρατάει. Ακολουθεί ο εξής διάλογος που ακόμα θυμάμαι (κι αυτό με σοκάρει):

B: But I thought the old lady dropped it into the ocean in the end
Wanna be αγαπημένος: Well, baby, I went down and got it for ya
Β: Aw, you shouldn't have

Αλλά τον "έφτυσε" αποδεικνύοντας ότι δεν πέφτουν όλες οι γυναίκες αν κατέβεις στο γκρεμό για να τους φέρεις ένα κλωνάκι γαζία (ή στη συγκεκριμένη περίπτωση ένα μενταγιόν). Ούτε καν ξανθιές Bibi Bo σαν την Britney!

Στην εποχή του Γυμνασίου μεγάλη αγάπη και πολύ της μόδας ήταν τα boy bands. Backstreet boys, Westlife, Five που είχαν διασκευάσει και Queen (το "We will rock you") χωρίς από ό,τι θυμάμαι να βρουν ποτέ την ευθιξία να ζητήσουν συγγνώμη γι' αυτό. Κι ύστερα ήρθε ο Eminem. Σταματήσαμε να ακούμε Christina Aguilera επειδή την κορόιδευε στο video clip του "The Real slim shady". Περάσαμε όλα τα διαλείμματα της Β Γυμνασίου προσπαθώντας να μιμηθούμε τη φωνή του όταν έλεγε στο ίδιο video: "May I have your attention please? May I have your attention please? I repeat..." . Τώρα βέβαια κάνει συνεργασίες με τη Rihanna.

Σε μια άλλη ενότητα υπάρχει το ελληνικό κομμάτι. Μπορεί να απέφυγες τη Βανδή αρχικά αλλά όχι την εντεχνίλα. Αν θέλεις να σέβεσαι τον έφηβο εαυτό σου οφείλεις να παραδεχτείς ότι έχεις ακούσει αμέτρητες ώρες ελληνικής κλάψας: Γιάννη Κότσιρα, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Σταμάτη Κραουνάκη, Χαρούλα Αλεξίου... Αλλά και πιο αγωνιστικά τύπου Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Διονύσης Τσακνής και Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (ειδικά για όσους ήταν γραμμένοι στην ΚΝΕ). Σε εκείνη την εποχή αυτό φαίνονταν επαναστατικό. Δεν είχες ιδέα για τον Gil Scott-Heron.

Οκ, καμιά μουσική δεν είναι ντροπή. Οι αντίστοιχοι έφηβοι στη Βρετανία άκουγαν Britpop μετά μανίας τότε... Για την ακρίβεια άκουγαν Britpop μετά μανίας πάντα: και τότε και πριν από τότε και τώρα και μετά από τώρα. Και αν πάρω στα σοβαρά τον Rob Fleming του High Fidelity δε νομίζω ότι έγιναν λιγότερο μελαγχολικοί ή λιγότερο εσωστρεφείς. ("What came first, music or misery?")

Και τώρα δίνω ένα λεπτό στον εαυτό μου να σκεφτώ τη μεγαλύτερη ένοχη απόλαυση... Παύση... Τέλος λεπτού... Έχουμε νικητή: Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης! Εντάξει, μεταξύ μας δεν το σκέφτηκα στιγμή. Τον είχα στο μυαλό μου από την πρώτη λέξη που έγραψα απλώς προσπαθούσα να το αποφύγω. Τόσο μεγάλη η ενοχή. Και τόσο μεγάλη η απόλαυση: στα 14 δεν είχα χάσει καμιά συναυλία του. Κι ήταν καλός. Λυπάμαι αλλά ήταν πολύ καλός!

Hardcore 1:

Σίγουρα μεγαλώνοντας, όλοι έχουμε χωρίσει ακούγοντας Άννα Βίσση ("είμαι καλά/σε σκέφτομαι συχνά/σε αγαπώ πολύ/με αγάπη φιλική"), Γιώργο Μαζωνάκη ("Ανήκω σε μένα" και πολλά άλλα ίδιου τύπου), Δέσποινα Βανδή ("Να τη χαίρεσαι την καινούρια σου αγάπη") και για τους πολύ πληγωμένους Άντζελα Δημητρίου (τι να πρωτοθυμηθώ;). Κι όλα αυτά μέσα σε μια λίστα του Youtube με κάποιο περίεργο όνομα για να μην τραβάει το βλέμμα και γίνεις ρεζίλι στα μάτια του τυχαίου επισκέπτη του λογαριασμού σου. Ειδικά για αυτό το λόγο για ξεκάρφωμα έχεις στο τέλος Madrugada και Κόρε Ύδρο. Με την ελπίδα επίσης, ότι θα πάθεις πολιτισμικό σοκ, θα συνέλθεις και θα χωρίσεις με στυλ!

Hardcore 2 (Do not try this at home):

Bad Romance (Lady Gaga): Σίγουρα το soundtrack των τελευταίων 2-3 καλοκαιριών μας. Η μόνη πιθανότητα να μην το έχεις ακούσει είναι επειδή έκανες μόνος ελεύθερο camping παύλα ασκητισμό σε μια βραχονησίδα. Όλοι οι υπόλοιποι έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου ακούγοντας το από beach bar στη Σάμο μέχρι σουβλατζίδικο στην Ελαφόνησο. Το πρόβλημα είναι ότι πριν ακόμα υποστείς την πλύση εγκεφάλου είχες βιαστεί να σκεφτείς ότι: α) έχει ένα συμπαθητικό ρυθμό, β) φτιάχνει τη διάθεση και γ) έχει πλάκα!

Διάφορα beatoειδή ακαθορίστου ρυθμού τύπου "Addicted to love": Είχα ανακαλύψει ένα συμπαθέστατο μπαράκι στο Λουτράκι με λίγο κόσμο που έπαιζε lounge από έναν ελβετικό μουσικό σταθμό (!) αλλά το συγκεκριμένο (που ήταν και το πρώτο που σκέφτηκα από την κατηγορία beatοειδή) το άκουσα μέχρι κι εκεί. Και παραδόξως ταίριαζε! Κι αυτό κι όλα τα υπόλοιπα beatοειδή που έπαιξε και συνεχίζει να παίζει ο αγαπημένος αυτός ελβετικός σταθμός!

Στην ίδια κατηγορία: Διάφοροι Djs τύπου Dj Tiesto. Συγκεκριμένα στο περυσινό κομμάτι με τη Nelly Furtado, "Who wants to be alone". Επίσης Dj Shadow με το "Organ donor". Γιατί στα τρελά πάρτι χωρίς οποιαδήποτε αφορμή δεν ταιριάζει τίποτα περισσότερο!

Παρένθεση με περισσότερο pleasure - λιγότερο guilt! Ή αλλιώς κατηγορία "Robbie Williams"

Ο μεγάλος Robbie Williams. Στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη κατηγορία εφευρέθηκε για να μπορέσω να τον αναφέρω κάπου. Ανακάλυψη επίσης της εποχής του Γυμνασίου. Αρχικά γίναμε φαν του "No regrets" και του video clip του οπότε όταν βγήκε το "Escapology" με τα "Me and my monkey", "Feel", "Come undone" κλπ τρέξαμε γρήγορα στα δισκοπωλεία. Τότε όχι μόνο υπήρχαν δισκοπωλεία αλλά είχαν και πελάτες! Μετά περάσαμε ώρες προσπαθώντας να καταλάβουμε τι ακριβώς εννοούσε με τη χρήση της λέξης μαϊμού σε ένα τραγούδι 7 λεπτών. Έφτασα 20 plus για να καταλάβω... συνεχίζει να είναι μεγάλη αγάπη κι ας με προδίδει καμιά φορά με χαζο-δηλώσεις, χαζο-τραγούδια και χαζο-επανενώσεις!