H France Gall, o Serge Gainsbourg, το Λουξεμβούργο

Poupée de cire, poupée de son (1965)

Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Έλα ντε. Να κλέψει μάλλον καμιά όμορφη κότα. Το σόου της Eurovision είναι ένα τηλεοπτικό φεστιβάλ ελαφράς ποπ μουσικής. Παρόλα αυτά κατά καιρούς μας εκπλήσσει. Πίσω από φανταχτερά κοστούμια, στρας, φώτα και χρυσόσκονες, κρύβονται καμιά φορά μικρά αριστουργήματα.

Η φετινή συμμετοχή της Μαρίνας Σάττι μας προβλημάτισε. Ένας μουσικός αχταρμάς, που σιγά σιγά τον αγαπήσαμε. Μ΄ ένα βίντεο που μας βάζει μπροστά στο πρόβλημα του υπερτουρισμού του Σήμερα. Κι η Μαρίνα να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Να παίρνει εικόνες της μουσικής μας παράδοσης, να τις ανακατεύει με ρέγκετον, να τις κάνει μέχρι και τραπ και να μας προσφέρει το Ζάρι της. Θα μπορούσε να θριαμβεύσει, αλλά κάτι έλειπε. Παρόλ’ αυτά σιγοτραγουδιέται, ακόμη και ως παρωδία.

Είναι αντιπροσωπευτική της ευρωπαϊκής μουσικής η Eurovision; Όχι βέβαια, ελαφρά ποπ, πολύ αγγλικός στίχος για να μπορεί να πλασαριστεί καλύτερα η εκάστοτε συμμετοχή και ολίγον έθνικ. Όχι λαϊκό ή παραδοσιακό, συνήθως απλά λίγο φολκλόρ, για να θυμίσει τη συγκεκριμένη χώρα. Λίγο μπουζούκι, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, αλλά μέχρι εκεί. Ελάχιστες φορές εμφανίστηκε στη Eurovision κάτι αυθεντικό από τις πάνω από 50 χώρες που συμμετέχουν. Ίσως μόνο τη χρονιά που οι Ιταλοί Måneskin τίναξαν το πλατώ στον αέρα με μία από τις ελάχιστες αυθεντικές ροκ συμμετοχές, όταν συμμετείχαν οι Ουκρανοί Go_A από τα λίγα σύγχρονα σχήματα που βουτάνε αυθεντικά στην παράδοση.

Από το ‘Volare’ του Domenico Modugno (ξεχάστηκε από το αφιέρωμα στα ιταλικά) που βγήκε παράδοξα τρίτο το 1958, στους Abba με το ‘Waterloo’, το ‘Save your kisses for me’ των Brotherhood of Μan και τον Johny Logan με το «What’s another year», το ελαφρύ τραγούδι κυριάρχησε στη Eurovision. Με την είσοδο της Ανατολικής Ευρώπης μετά το 1990 νέο πνεύμα μπήκε, με περισσότερο παραδοσιακά στοιχεία. Νέες χώρες, νέο πνεύμα. To Ισραήλ με τη Dana International και το ‘Diva’, η Τουρκάλα Sertab Erener με το ‘Everyway that I can’, η Ουκρανή Ruslana με το ‘Wild Dances’. Τα αγγλικά, αγγλικά όμως.

Παρόλ’ αυτά εμείς θα κρατήσουμε μια στιγμή αθωότητας στα γαλλικά, την πρώτη lingua franca του διαγωνισμού. 1965, οι Beatles έχουν επηρεάσει όλο τον κόσμο, και ο Serge Gainsbourg βρίσκεται σε μεγάλες στιγμές. Βρίσκει τη σχεδόν έφηβη μούσα του France Gall, τους κάνει μεταγραφή το Λουξεμβούργο, και κάνουν το μπαμ με έναν ύμνο στην αθωότητα. ‘Poupée de cire, poupée de son’.

Κι όλα αλλάζουν γύρω μου απότομα. Τα τα τα τα τα