Hardcore από τον τόπο μας (και όχι μόνο...)

11. Mohammad: Som Sakrifis (Pan)

Σε μια πρώτη προσέγγιση είναι λίγο παράδοξο το ότι η δουλειά των Mohammad βρήκε αυτή τη φορά το δρόμο για να εισχωρήσει όχι μόνο σε περισσότερες λίστες, αλλά (και αυτό είναι που έχει σημασία) σε περισσότερους ακροατές, ειδικά αφ' ης στιγμής οι απαιτήσεις από τους τελευταίους είναι ακόμη πιο αυξημένες σε σχέση με το προ διετίας (επίσης αριστοτεχνικό) Spiriti. Οι Βελιώτης, Coti K. και Ήλιος οριοθετούν το ελληνικό drone (που τίποτε το ελληνικό δεν έχει βέβαια, εκτός από τον αέρα που αναπνέουν και τον ήλιο που τους φωτίζει όταν το εμπνέονται και το δημιουργούν, που πάντως κάποιοι λένε ότι έχει τη σημασία του) σε μία κατάσταση αδιάκοπης, αλλά όχι αδιατάρακτης συνέχειας. Και το οποίο μη αδιατάρακτο είναι που έχει την μεγάλη σημασία του σε μια μουσική που εύκολα πέφτει στη λούπα του να συνομιλεί μόνο με την πάρτη της.

10. Παύλος Παυλίδης & B- Movies: Ιστορίες που έχουν ίσως συμβεί (Inner Ear)

Έναν γεμάτο χρόνο μετά, τα τραγούδια του Παυλίδη ακούστηκαν πολύ και παντού (επίσης 'ποσταρίστηκαν' πολύ και παντού, που είναι το νέο 'ακούστηκαν', παρότι που εκεί ελάχιστοι είναι αυτοί που ακούνε, αλλά πάντως δηλώνουν ότι τους αρέσει αυτό που δεν ακούνε, ίσως επειδή το έχουν ήδη ακούσει). Και ειδικά εξ αυτών η 'Μαίρη', το 'Καλοκαίρι' και το 'Ατελιέ', που είναι και τα πιο άμεσης στόχευσης. Συνήθως αυτό μειώνει την αξία ακόμη και του πιο καλού και στιβαρού τραγουδιού και από εκεί και πέρα η ένταση της υπερχρήσης και οι ειδικότερες αρετές του καθορίζουν αν αυτό θα γίνει ενοχλητικό ή όχι. Δεν θα πω πως κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί με τα τραγούδια αυτού του δίσκου, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Καθότι όμως δεν είναι πρωτόγνωρη για τις συνθέσεις του Π. Παυλίδη, μια τέτοια άβολα μετέωρη κατάσταση, κατά την οποία έρχονται αντιμέτωπες με την ιδέα του κορεσμού, χωρίς απαραίτητα να το έχουν επιδιώξει, υπάρχει η αίσθηση ότι το πέρασμα του χρόνου θα τους φερθεί καλύτερα από ότι η σφοδρή πρώτη επέλαση του.

9. The Boy: American Unicorn (Inner Ear)

To τέταρτο (σόλο-επίσημο-στην inner ear) άλμπουμ του Αλέξανδρου Βούλγαρη δεν βρήκε το δρόμο μιας εκτενούς παρουσίασης στο Mic, ίσως και λόγω της αμηχανίας που προκάλεσε στους περισσότερους από εμάς όχι τόσο η χρήση του αγγλικού στίχου (η επιστροφή σε αυτή δηλαδή), όσο και το ότι τα σημεία αναφοράς αυτή τη φορά παραπέμπουν περισσότερο σε ένα εσωτερικό κώδικα αισθητικής και (έλλειψης) αξιών, παρά σε ό,τι αναγνωρίσιμο είχαμε συνηθίσει τις τρεις προηγούμενες φορές. Κάτι τέτοιες εξυπνάδες εκ μέρους των βαριεστημένων ακροατών βέβαια αυτοαναιρούνται μόλις πηγαίνουν λίγο παρακάτω στο δίσκο και συναντήσουν κόσμους όπως αυτόν του Brett Easton Ellis, που αν μη τι άλλο δεν αποτελούν απλά σημείο αναφοράς, αλλά την ολοκληρωτική απάντηση στο ερώτημα "που πρέπει να καταφύγει κανείς, όταν τα προφανή σύμβολα μιας εποχής κακοποιούνται χυδαία από τις μάζες και τους αιώνιους εκπροσώπους τους". Σε οτιδήποτε τον έχει καθορίζει και συνεχίζει να τον συγκλονίζει ασφαλώς, καθώς τα φασιστάκια της διπλανής πόρτας αυτή τη στιγμή "χρησιμοποιούνται" για να καταφέρει να γεμίσει το μαγαζάκι του ο κάθε Ζουγανέλης και εκ του αντιστρόφου ο κάθε Σφακιανάκης. Συνεπώς, ό,τι υπάρχει στο 'δωμάτιο' του καθενός ως εικόνα και ήχος που τον δημιούργησε επανακτά την πρόσκαιρα χαμένη του σημασία. Κάπως έτσι το American Unicorn είναι αν όχι ο πιο ουσιαστικός, τότε σίγουρα ο πιο όμορφα αυτόνομος δίσκος του The Boy, ειδικά ως προς το ότι τα βγάζει πέρα χωρίς καμία πρόκληση. Αυτό και ακόμη περισσότερη μουσική η οποία έρχεται από παντού και υπάρχει αρχικά εντός του δημιουργού και στη συνέχεια εντός των δίσκων του. Ενίοτε και μη φιλτραρισμένη.

8. Οδός 55: Οδός 55 (Ειρκτή)

Δεν είναι ούτε μυστικό, ούτε υποτιμητική αναφορά, το να πούμε ότι η 'επιτυχία' των Οδός 55 οφείλεται πρωτίστως στο ότι ως ήχος, αισθητική και τελική επίγευση ο δίσκος του θα μπορούσε να είναι ακόμη μία από τις πολλές και ενδιαφέρουσες επανακυκλοφορίες από τα απροσδιόριστα σκοτεινά 80s, στις οποίες μας έχει συνηθίσει η Ειρκτή. Κάποια χαμένα tapes ενός ατιτλοφόρητου ακόμη minimal wave κινήματος, που τίποτε δεν προμήνυε ότι θα γίνει κάποτε τέτοιο (κίνημα, όχι minimal). Οι ιδέες δεν είναι όλες στο ίδιο υψηλό επίπεδο, το Αττική- Βικτώρια φαντάζει ως μία κορυφή που πάντοτε θα τους προκαλεί να την ξεπεράσουν. Το... τρίπολο αναλογικότητα-πειραματισμός-πανκ επίθεση πάντως καταλήγει σε ένα ωραιότατο 1-Χ-2 στις προβλέψεις για την επόμενη φορά, οι οποίες και επιβεβαιώνονται από το 7'' που κυκλοφόρησε στο ενδιάμεσο. Επίσης, είδα τον δίσκο να αλλάζει χέρια για αρκετά περισσότερα χρήματα από το αρχικό τίμιο κάτω του 20ευρου αντίτιμο και 'λέγεται' ότι αυτό θα συνεχίσει και μελλοντικά. Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι ενισχυτικό του 'μύθου', αλλά πάντως δεν τον παρενοχλεί, συνεπώς στο εξής αυτοί που θα έχουν την ευθύνη του αριθμού των κυκλοφοριών, καλό είναι να το έχουν υπόψη τους, διότι οι αετοβινυλιονύχηδες παραμονεύουν.

7. Rotting Christ: Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού (Season Of Mist)

ΟΚ, ομολογώ ότι αρχικά δεν μου έκατσε και πολύ καλά και ότι επέμεινα στις ακροάσεις κύρια επειδή μέσα από συζητήσεις με ανθρώπους των οποίων την ακραία metal άποψη εκτιμώ, υποψιαζόμουν ότι υπάρχει κάτι πιο έντονο ΚΑΙ εδώ, πίσω από την επιφανειακά πιο παραδοσιακή metal των πραγμάτων προσέγγιση. Και αυτό που κύρια υπάρχει είναι η αναλλοίωτη ικανότητα του σκληρού πυρήνα των Rotting Christ να αντιλαμβάνεται το metal ως κάτι που οφείλει να είναι εκτός των trends και συνειδητά outdated, για να μην ξεφτίσει την αμέσως επόμενη ημέρα. Και κάπως έτσι κάθε φορά καταλήγουν να δείχνουν έναν κάποιο δρόμο. Στο ομώνυμο του δίσκου τραγούδι ανά ελάχιστα δευτερόλεπτα διαλύουν, στήνουν και ξαναδιαλύουν το σκηνικό του χάους, το οποίο εδώ και χρόνια περισσότερο υπηρετεί, παρά καθοδηγεί τις προσπάθειες τους, με δεξιότητες που ελάχιστες ροκ μπάντες έχουν καταφέρει να αποκτήσουν, έστω και αν ομοίως αγγίζουν τα τριάντα χρόνια παρουσίας.

6. EPAVLIS PAVLAKIS: Χρίστος Λάσκαρης (Granny)

Με αντιφατικό τρόπο, αφήνω εκτός λίστας το Αριστούργημα του Γιώργου Χριστιανάκη, θεωρώντας ότι κατέχει αυτόνομη θέση στα δισκογραφικά πράγματα, όχι μόνον λόγω περιεχομένου, αλλά κύρια λόγω του ότι ελάχιστη σημασία έχει το αν κυκλοφόρησε το 2013, το 2014 κλπ, αφού πρόκειται για μια δουλειά, της οποίας το χρονολογικό ενδιαφέρον εκτοπίζεται από την αναγνωρισμένη διαχρονικότητα της αιτίας της δημιουργίας της. Θα μπορούσε ίσως το ίδιο να ειπωθεί και για αυτή του δουλειά, έστω και αν όλοι συμφωνήσουμε ότι άλλο Λάσκαρης και άλλο Ρεμπώ. Τα εκφραστικά και μουσικά μέσω των Epavlis Pavlakis όμως δίνουν το στίγμα (ή ένα μέρος αυτού) της εποχής και κάθε άλλο παρά την αγνοούν. Και αυτό έρχεται σε όμορφη αντίπραξη με τις σκέψεις και τα λόγια του Λάσκαρη, τα οποία ως γνήσια ποίηση αρνούνται να ανήκουν σε μία και μόνη εποχή. Και αυτό είναι το υπέρ-ατού του δίσκου, ο οποίος -όπως και του Χριστιανάκη- κάθε άλλο παρά ακαδημαϊκός και στριφνός είναι. "Ακούγεται", αν χρειάζεται να το πω πιο απλά.

5. Necrohell: Possessed By Nocturnal Grimness (Hell's Fire)

Αν ήμασταν στη Νορβηγία, θα είχε πάρα πολύ κρύο. Περισσότερο από ότι έχει τώρα. Και σε είκοσι χρόνια από τώρα θα συζητούσαμε για το εικοστό- εικοστό πρώτο (θα χαθεί το μέτρημα κάποτε) κύμα 'παραδοσιακού' black metal, το οποίο ξεκίνησε από τους Necrohell και την μανία τους να τοποθετούν το είδος σε ευθεία (και όχι δια συμβόλων) αντιπαράθεση με τον κοινωνικό του περίγυρο, χωρίς όμως να του αφαιρούν και τίποτε από τα απαραίτητα σύμβολα του. Αν ξεπεράσουν και αυτόν τον δίσκο, θα τα λέμε τα παραπάνω, ακόμη και χωρίς να είμαστε στη Νορβηγία. Άλλωστε αλλού τα λένε ήδη για τις ελληνικές μπάντες του χώρου, εμείς ζοριζόμαστε.

4. Selofan: Verbotten (Fabrika)

Ένεκα της καθυστέρησης, έχω το προνόμιο να γνωρίζω τις φράσεις των υπολοίπων και συνεχίζοντας αυτή του Μπάμπη Αργυρίου, θα πω ότι στα 80s η Mute μάλλον ήταν η σημαντικότερη όλων, παρότι κανείς δεν την έκανε ποτέ ταινία και ούτε ο Daniel Miller περιβλήθηκε ποτέ την γοητευτικά μυστηριώδη περσόνα του Ivo. Αλλά τέλος πάντων. Η Fabrika λειτουργεί κάπου στη Λιοσίων, αν έχω καταλάβει καλά, αλλά τα παιδιά πάντοτε μου φέρνουν τα βινύλια ως τα Εξάρχεια, την ίδια στιγμή που διαβάζω στη σελίδα τους στο Facebook ότι τη μία στιγμή είναι στον Καναδά και την επόμενη στην Ουκρανία.

Δεν ξέρω αν η μουσική είναι μια διεθνής γλώσσα κλπ γραφικά, το τρίγωνο όμως goth-dark-electro είναι πράγματι ένας υπόγειος, ισόγειος ή και λίγο παραπάνω κώδικας ουσιαστικής (και υπερχρονικής) επικοινωνίας, που πάντοτε με γοητεύει, ελάχιστα με απογοητεύει και ενίοτε με ενθουσιάζει, έστω και αν ποτέ δεν συμμετέχω ενεργά σε αυτόν. Από όλες τις κυκλοφορίες της Fabrika (ακόμη και από τους Lebanon Hannover, που είναι οι star του label) ξεχωρίζει αυτή εδώ, που έρχεται από τα σπλάχνα της εταιρείας, με την οποία -χωρίς το διδακτισμό και την υπεροπτική διάθεση, που αρκετές φορές χαρακτηρίζουν το είδος- "παραδίδονται" απλά μαθήματα αναλογικότητας και γερμανικής γλώσσας και αισθητικής, για αρχάριους και μη. Από το αρχικό sampling στη Σοφία Βέμπω ('Πόσο λυπάμαι'), μέχρι την τολμηρή χρήση ελληνικής γλώσσας σε μονοπάτια που έχουν κάνει άλλους να σπάνε τα μούτρα τους εδώ και είκοσι πέντε χρόνια περίπου ('Φωσφορίζω) και τελικά στο ομώνυμο Verboten, που είναι και το πιο ισχυρό τραγούδι-μήνυμα του δίσκου, οι Selofan στήνουν ένα αψεγάδιαστο σκηνικό, που μέχρι και ανανέωση μπορείς να πεις ότι κομίζει στα λημέρια τους.

3. Κόρε Ύδρο: Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό (Inner Ear)

Δεν θέλω να το παίξω μετά-σιξ-ντογκς προφήτης, αλλά όταν είχα αφομοιώσει για τα καλά το μέγεθος του επιτεύγματος της δημιουργικής σύμπραξης των Δημητριάδη- Μακρή σε όλα - ανεξαιρέτως- τα τραγούδια του τέταρτου (επίσημου και κανονικού) δίσκου των Κόρε Ύδρο, ένιωσα κι εγώ ο ίδιος ένα έντονο "και τι άλλο μπορεί να γίνει παρακάτω δηλαδή;" να με αγχώνει. Ε, κατά πως φαίνεται δεν ήμουν ο μόνος.

2. Ruined Families: Blank Language (Adagio 830)

Το 2013 έληξε άδοξα, καθώς δεν κατάφερα να τους πετύχω κάπου live μετά και από αυτό το αριστούργημα. Νέα χρονιά, νέοι στόχοι.

1. Antimob: Antimob (Εξωτικός Παροξυσμός)

Η σκληρή και στα μούτρα χρήση της ελληνικής γλώσσας από τους Antimob, σε αντίθεση με τα ομοίως καταιγιστικά, αλλά πάντως αγγλικά των Ruined Families, ευθύνεται για το εν λόγω πλασάρισμα στο 1-2, που ελάχιστη σημασία βέβαια, καθώς, όπως αναλυτικά έχουμε πει, πρόκειται για δίσκους και συγκροτήματα, από τα οποία είναι αμαρτία να χάσει κανείς έστω και μια νότα, έστω και μια συλλαβή. Έστω και μια συναυλία θα πρόσθετα, αλλά δεν με παίρνει.

Η επιστροφή του 7'' (χα, χα!)

Για τη συνέχεια θα.... πρωτοτυπήσω και θα πάρω την πρωτοβουλία να συντάξω μία λίστα από 10 + 1 7'' ελληνικής προέλευσης, τα οποία άφησε πίσω του το 2013 και είναι υψίστης σημασίας, όσο και οι παραπάνω δίσκοι (χωρίς αξιολογική σειρά εδώ) :

1) Mechanimal: Obscure (Inner Ear)

Στην πρώτη πλευρά ο ήδη πατενταρισμένος ήχος τους, εξελίσσεται σε κάτι που ρολάρει με πιο άνεση και ο Γιάννης ΙΟΝ Παπαιωάννου υπενθυμίζει ότι μπορεί να διηγηθεί την ιστορία της ροκ ηλεκτρονικότητας με χίλιους δυο τρόπους από έξω και ανακατωτά. Στη δεύτερη πλευρά ο Freddy F. ανασυντάσσει την ερμηνευτική του δεινότητα σε ηχητικό περιβάλλον που τη στέλνει σε πρώτο πλάνο. Αμφότερα ανανέωσαν το ενδιαφέρον μου για το σχήμα, που ομολογώ, είχε ατονήσει, μετά την απώλεια του Τάσου Νικογιάννη από τις κιθάρες, καθώς εξ αρχής είχα πιστέψει στην απόλυτη χημεία των τριών συστατικών τους. Και δεν ήμουν ο μόνος, ε;

2) Sugar Factory Band: Chamber Music (Sudden Pause)

Αυτό τυπικά κυκλοφόρησε το 2014, αλλά καθώς υπήρχε η πληροφόρηση από τον Δεκέμβρη του '13 και ειδικά επειδή οι δίσκοι του Γενάρη ξεχνιούνται μέχρι να έρθει ο επόμενος, πρέπει να επισημανθεί από τώρα. Θορυβοποιημένο πανκ -στην ψυχή, όχι στον ήχο - φάνκικης κοπής (ή αλλιώς : φανκ - στην ψυχή, όχι στον χορό- πάνκικης κοπής), με μελαγχολικές φράσεις πάνω σε βαρύ μπάσο, που αυξάνει κατακόρυφα το ενδιαφέρον πάνω σε ό,τι είχε δώσει μέχρι σήμερα η μπάντα με την περιαστική καταγωγή.

3) Bazooka: I want to fuck all the girls in my school (Slovenly Recordings)

Εδώ ισχύουν τα αντίστροφα με παραπάνω σε σχέση με τις ημερομηνίες κυκλοφορίας, καθώς τυπικά γυρνάμε στο 2012, αλλά τόσο σε περιεχόμενο, όσο και σε τίτλο και εξώφυλλο, είναι 7'' που ασφαλώς και δεν πρέπει να χαθεί εξαιτίας άχρηστων λεπτομερειών. Τα ίδια και για το κανονικό άλμπουμ που θα μπορούσε (έπρεπε) να είναι και στην παραπάνω λίστα.

4) Universe 217/ Superpuma : Intercourse

Αμφότεροι έδωσαν τον καλύτερο ψυχεδελοσκοτεινό εαυτό τους, όπως αρμόζει σε μία split κυκλοφορία άλλωστε, καθότι, ως γνωστόν, το σπλιτ είναι η αποθέωση της εφτάϊντσης φόρμας.

5) Larry Gus: Άγγελος Κυρίου/ Αχιλλέας Κυριακίδης (Inner Ear)

Τη μουσική του LG ποτέ δεν την έπιασα (ή αλλιώς ποτέ δεν με έπιασε) και δεν βρίσκω λόγο να μην το ομολογήσω. Και αυτό το άπιαστο εντάθηκε ακόμη περισσότερο με το μουσικό περιεχόμενο αυτών των δύο τραγουδιών. Που πάντως σαν κίνηση- φόρος εν ζωή τιμής σε δύο ανθρώπους, που από διαφορετικά πόστα επέδρασαν στην αισθητική του, τη βρήκα εξαιρετική, ειδικά σε έναν χώρο, όπως η ελληνική σκηνή, που ο καθένας αποφεύγει να αποκαλύψει τις εμμονές του, λες και θα τον εκθέσουν. Το 7'', αλλά και τα ίδια τα τραγούδια για να λέμε την αλήθεια, ακούστηκαν και έκαναν αίσθηση μέσα στη χρονιά.

6) Sarabande: Έρμαια των καιρών/ Under The Shadows (Self Released)

Μετρημένα μελωδικό (μέχρι να έρθει η 'ώρα') hardcore, που ειδικά στην ελληνόφωνη εκδοχή του, ανασύρει όλα τα απαραίτητα αισθητήρια όσων το αγαπήσαμε με παράδοξη για την μορφή του τρυφερότητα πριν από δύο δεκαετίες. Τρομερό εξώφυλλο και διάφορες δισκοφιλικές εκδόσεις για τους φετιχιστές του είδους.

7) The You And What Army Faction/ Anemic Royal: Slit (Ghost Amour Records)

OK, αυτό είναι CD-R κυκλοφορία (κάποτε ήταν το νέο 7'', αλλά αυτοί οι καιροί παρήλθαν, ίσως όχι και αμετάκλητα βέβαια), αλλά κάπως πρέπει να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα (που να πω ότι το ακούω και από το bandcamp, δηλαδή), ήτοι το ότι δεν είχα πάρει πρέφα τους The You And What Army Faction, που παίζουν ακριβώς το υπόκωφο- πειραματικό- 'μπορώ να εφευρίσκω χαρακτηρισμούς για ώρες' post hardcore, που γουστάρω να ακούω, καθώς η αλήθεια είναι ότι το απολύτως δογματικό, δεν είναι ακριβώς του γούστου μου.

Στα 07:30 (πόσα;;;) λεπτά του Vinegar Blood εξαπλώνεται χωρίς την παραμικρή ατέλεια η γνωστική, αλλά και τεχνική τους αντίληψη πάνω σε κάθε άκρο του ροκ που αξίζει να περάσει στις επόμενες γενιές (καθώς είναι και αρκετά που τους αξίζει ο ακαριαίος θάνατος) και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να ανεβάσουν ταχύτητες, για να θεωρηθούν ακραίοι. Ομοίως και τα λοιπά τραγούδια, σε πιο σύντομους χρόνους, που δημιουργούν το λεγόμενο βαρύ εύκρατο κλίμα, που δύσκολα αρνείται κανείς έστω και σε διαδικασία έντονης επαναληπτικότητας.

Παρακάτω τα 7 λεπτά θα γίνουν 17, χωρίς να μειωθεί το ενδιαφέρον από την πλευρά των Anemic Royalt, οι οποίοι συμπράττουν υπηρετώντας τις ίδιες αξίες του ροκ εκείνου, που σοφά αρνείται ηρωισμούς και επελάσεις κάθε είδους.

Στην πορεία είχα χάσει το Silk, ένα 7'' των TYAWAF από το 2012, που όμως όσο βλέπω τη φωτογραφία του, έχω την αίσθηση ότι τελικά κάπου-κάποτε το είχα αγοράσει, οπότε δεν απογοητεύομαι ακόμη, θα ψάξω το σπίτι όσο χρειαστεί. Θα έχουμε το νου μας, στο εξής.

8) I Want The Moon: Downfall

Ακόμη περισσότερο εγχώριο hardcore, με ακόμη περισσότερες φυσικές παρουσίες από τις ημέρες δόξας του στα 90s και ακόμη περισσότερες ίντσες (10'' κυκλοφορία), αλλά και τραγούδια.

9) Β-Sides: Mom (Inner Ear)

Ωραίο βαρύ 7'', που παίζει στις 33 στροφές και μας θυμίζει κατ' επανάληψη ότι ακόμη και αν όντως έχουν πάρει αυτό που έκαναν κάποτε οι Raining Pleasure ως σταθερό σημείο αναφοράς τους (αυτό λένε οι κατήγοροι τους), οι B-Sides και παρακάτω το πηγαίνουν και είναι οι μόνοι που συνεχίζουν χωρίς να λοξοδρομούν (για τους Abbie Gale δεν ξέρουμε ακόμη αν πρόκειται περί αναστολής ή παύσης).

10) Οδός 55: Από την άκρη της νύχτας/ Ο αόρατος άνθρωπος (Ειρκτή)

Λιγότερα τραγούδια από το πρώτο χτύπημα, περισσότερες κόπιες αυτή τη φορά (ήξεραν τελικά τι έπρεπε να κάνουν) και περισσότερη ηλεκτρονικότητα έχω την αίσθηση, παρότι εν γένει ακόμη λιγότερα εκφραστικά μέσα.

11) Era Of Fear: Μιζέρια/ Πίσω από τους Τοίχους (Liquid Bass Records/ Eye 5 Records)

Δεν νομίζω να χρειάζεται να πω κάτι για το περιεχόμενο, οι τίτλοι μιλάνε μόνοι τους. Βάλτε και την Ξάνθη στο χάρτη των πόλεων που στηρίζουν το post punk που ποτέ δεν θα πεθάνει, παρότι συνέχεια μιλάει για θάνατο.

Αυτά και άλλα πολλά καθώς έμειναν άπειρα πράγματα από έξω ειδικά από τον χώρο του metal (Acherontas, Zemial, Thou Art Lord), αλλά για αυτά ειδικά έστω και καθυστερημένα αξίζει να τα πούμε αναλυτικότατα.

Και του χρόνου!
_____

ΠΙΣΩ