I can΄t seem to make you mine

Του Αγίου Βαλεντίνου χμμμ Αν παίρνεις στοιχειωδώς σοβαρά τον εαυτό σου τέτοια μέρα αποφεύγεις λουλουδάκια και αρκουδάκια σα να χουν μεταδοτικές αρρώστιες γιατί μεταξύ μας η σαχλαμάρα με συναισθηματικό αμπαλάζ είναι κολλη(μα)τική και αν δε με πιστεύετε δείτε τα νούμερα που κάνει ο Παπακαλιάτης. Απ' την άλλη αλλοίμονο να παίρνεις τον εαυτό σου τόσο σοβαρά ώστε να αντισταθείς στον πειρασμό για ένα κείμενο για το πιο σημαντικό θέμα στον κόσμο και αν δε με πιστεύετε μετρήστε σε πόσες κουβέντες έχετε αναλωθεί, κομμάτια μες στη μαύρη νύχτα και πόσα κυβικά δάκρυ έχετε ρίξει for your love, ενώ με τι θαυμαστή γερμανική ψυχραιμία αντιμετωπίζετε άλλα σοβαρότατα ζητήματα.

Όταν σκέφτομαι καψουροτράγουδα αναπόφευκτα σταματάω σε αυτά του ατελέσφορου. Τα όμορφα πράγματα δεν είναι φλύαρα, τα ζεις, τα γεύεσαι και καμιά ιδιαίτερη καούρα δεν έχεις να τα εκφράσεις σαν τη γάτα που γουργουρίζει ευχαριστημένη και δεν έχει τίποτα να προσθέσει επ΄αυτού. Οι λέξεις αντίθετα αναβλύζουν και απειλούν να σε πνίξουν όταν η επιθυμία τρέφεται από τις ίδιες της τις σάρκες, όταν απάντηση στον πόθο σου είναι η απουσία. Η καρδιά σου προπονείται στον πόνο εμφράγματος, το στομάχι σου είναι τσακωμένο μαζί σου, το μυαλό σου μοιάζει τρελού ιδεοληπτικού με ερωτικό παραλήρημα και δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο μπορεί να σε παρηγορήσει, να μιμηθεί όσα νιώθεις, να τα απλώσει στον αέρα να τα κάνει ελαφρότερα, εκτός από το κλασσικό: στίχοι, μουσική!

"I can't seem to make you mine" και μετά εκείνο το ανεπανάληπτο, μελωμένο, αναστενάρικο νιαούρισμα: "oooooohhh", η ψυχεδελιασμένη εκδοχή ερωτικού καλέσματος (εις ώτα μη ακούοντος, φυσικά) που σε στιγμές ανελέητης καψούρας με έκανε να το αντιμετωπίζω περισσότερο σαν κωμωδία και λιγότερο σα δράμα, γεγονός θεμελιώδους σημασίας όσο αναλογίζομαι πόσο κακή είμαι στο δράμα... Στίχοι απλοί μέχρι βλακείας (τι να αναλύουμε μες στη χαντακωσούρα μας ρε φίλε) σε εφτά-οχτώ λέξεις περιγράφεται ξεκάθαρα η δεινή θέση στη οποία έχεις περιπέσει. Μπορείς να το τραγουδάς με μικρόφωνο μπουκάλι μπύρας και να αισθάνεσαι ότι πάλι ο σκηνοθέτης δε σε θέλει, αλλά εσύ υποφέρεις με απαράμιλλο στυλ, άλλη μια μπύρα κύριε μπάρμαν και ξαναπαίξτε το κομμάτι των Seeds παρακαλώ κύριε ντιτζέη, γιατί αμα πάω σπίτι θα βάλω Nick Drake, Billy Mackenzie, Black Heart Procession, Billy Holiday και γω δεν ξέρω τι θα κάνω.. oooooohhh!