Η δεκαετία των 10s σε 30 δίσκους
Arcade Fire - The suburbs (Merge Records, 2010)
Στην περίπτωση των Arcade Fire είχαμε να κάνουμε με το «δύσκολο τρίτο άλμπουμ», μια που μετά τις διθυραμβικές κριτικές του “Funeral” και για τον δεύτερο δίσκο τους γράφτηκαν πολύ θετικά σχόλια. Δεν μας πρόδωσαν και εμπνευσμένοι από την ήσυχη ζωή στα προάστια του Χιούστον, μας πρόσφεραν έναν δίσκο που ακούσαμε και ξανακούσαμε.
Τάσος Βαφειάδης
Beach House - Teen Dream (Sub Pop, 2010)
Αν βάζαμε τα μουσικά ήδη σε μια παλέτα της PANTONE, η dream pop των Beach House θα έπιανε άνετα δυο-τρεις βεντάλιες από τα μαλακά παστέλ της. Με το ‘Teen Dream’ οι Βαλτιμορέζοι δημιουργούν ήχο-σφραγίδα: σαν Beach House, θα πεις για να περιγράψεις μπάντα με ονειρική φωνή πάνω σε καλειδοσκοπικά σύνθια με reverb, και με τον τρόπο αυτό το ντουέτο αποτελεί στα 10s μια κατηγορία μόνο του.
Ελεάνα Γαρίνη
Gil Scott Heron - I’n new here (XL Recordings, 2010)
Τον προηγούμενο μήνα κυκλοφόρησε το ‘We’re New Here Again’. Ο τζαζ ντράμερ Makaya McCraven δίνει τη δική του διάσταση στο ‘I’m New Here’. To 2011 είχε προηγηθεί το ‘We’re New Here’, ένα remix άλμπουμ από τον Jamie xx των XX. O 13ος και τελευταίος δίσκος του Gil Scott Heron αγαπήθηκε και συνεχίζει να εμπνέει.
Πόσοι θυμούνται άραγε πως το ομώνυμο κομμάτι είναι του Bill Calahan από την περίοδο των Smog;
Μιχάλης Βαρνάς
Gonjasufi - A Sufi and a Killer (Warp, 2010)
Πιτσιρικάδες στην Καλιφόρνια κάηκαν στο hip hop. Όταν μεγάλωσαν είπαν να το ξεσκίσουν στο πείραμα. Καλή παρέα είχε ο Gonjasufi στο ντεμπούτο του το οποίο, με παραγωγούς τους Flying Lotus, Mainframe και κυρίως τον ταλαντούχο αρχικλέφτη Gaslamp Killer ν’ αλωνίζει προς κάθε μουσικό είδος, μόνο προσωπικό δεν το λες. Με τη μηχανή του χρόνου στο 2020 ξέρουμε πια την απογοητευτική συνέχεια αλλά για μια στιγμή έπιασε κορυφή.
Σταύρος Σταυρόπουλος
Midlake - The courage of others (Bella Union, 2010)
Χαρακτηριστικό των Midlake του 2010 ήταν το πώς ξεχώριζαν από το πλήθος. Κάτι που επιβεβαιώνεται απολύτως δέκα χρόνια μετά. Και δεν είναι ότι έκαναν κάτι επαναστατικό. Το ‘The courage of others’ είναι folk rock (με το ακουστικό κομμάτι να παραπέμπει στα αγγλικά 60s και το ηλεκτρικό στα αμερικανικά 70s), περασμένο από φίλτρο 90s. Ειλικρινείς και αυθεντικοί, παλιομοδίτες αλλά ποτέ μιμητές, αγαπήθηκαν αλλά και επικρίθηκαν. Το MiC τους ερωτεύτηκε.
Θανάσης Παπαδόπουλος
The National - High violet (4AD, 2010)
To ‘High Violet’ των The National είναι ο καλύτερος δίσκος του καλύτερου συγκροτήματος των τελευταίων 20 ετών. Αρκεί βέβαια να έχεις φτάσει στο σημείο που επιζητάς επιτήδευση, ηχητική αρτιότητα, μελωδία, ουσία, ερμηνευτική πληρότητα και ταυτόχρονα φυγή, ανωριμότητα και την επιστροφή στην ακτή στην οποία έκανες το μακροβούτι και μετά χάθηκες. Κουβαλώντας όλα αυτά που βρήκες στο βυθό. Α, πρέπει να έχεις βαρεθεί και τις ροκ κιθάρες.
Γρηγόρης Λάσκαρης
John Maus - We must become the pitiless censors of ourselves (Upset! The Rhythm, 2011)
Ήταν αυτό που λέμε turning point στην καριέρα του John Maus. Το 'We must become the pittiless censors of ourselves' είναι το πιο "συγκροτημένο" από άποψη ροής αλλά και παραγωγής άλμπουμ του και σε προσωπικό επίπεδο άγγιξε την τελειότητα που αποζητούσε με τους ως τότε μουσικούς και φιλοσοφικούς του πειραματισμούς. Αν και τελικά απέδειξε κάποια χρόνια μετά ότι μπορεί άνετα να ξεπεράσει τον εαυτό του, αυτό φαίνεται πως θα παραμείνει το άλμπουμ-εισαγωγή για κάθε μελλοντικό ακόλουθό του.
Μαρία Φλέδου
King Creosote & Jon Hopkins - Diamond mine (Domino, 2011)
“Από τη Σκωτία με αγάπη” ονομαζόταν ένα άλμπουμ του ξεχωριστού αυτού δημιουργού με την πολύ μεγάλη δισκογραφία βασισμένη στην παραδοσιακή του τόπου του, και περί αυτού πρόκειται. Κι όταν ο μέγιστος Ivo της 4AD βγαίνει από την αφάνεια για να δηλώσει ότι έχεις κάνει τον καλύτερο φωνητικό δίσκο της δεκαετίας, δικαιούσαι να το βάλεις στο εξώφυλλο του δίσκου σου.
Μάνος Μπούρας
PJ Harvey - Let England shake (Island Records, 2011)
Τον λες και προφητικό τον τίτλο… Δεν ισχύει πάντα (μάλλον σπανίως), αλλά καμιά φορά κοιτάζοντας πίσω βλέπεις… μπροστά. Στον δίσκο τούτο η Polly Jean φτάνει την ματιά μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσπερνάει το δικό της παρελθόν, ξενίζει και ξιπάζει όσους την είχαν συνηθίσει ως άγριο ροκοκόριτσο. Και εκ των υστέρων, δικαιώνεται πλήρως…
Αντώνης Ξαγάς
The Dreams - Morbido (Kill Shaman, 2011)
Οι Dreams το 2011 κάθισαν στο τραπέζι της επαναδιαπραγμάτευσης ήχων του παρελθόντος όπως dub, punk, σκοτεινό ska, reggae, cold wave και μας χάρισαν ένα χορευτικό, εκρηκτικό και συνάμα απειλητικό μείγμα που θα βρείτε εντελώς δωρεάν στο Bandcamp. Για το βινύλιο όμως θα πρέπει να ξοδευτείτε…
Δημήτρης Δραγούμης
Chromatics - Kill for love (Italians Do It Better, 2012)
Το 2012 λίγο μετά την επιτυχία του 'Drive' και λίγο πριν αρχίσουν τα πάρε δώσε με τον David Lynch, οι Chromatics κυκλοφόρησαν το τέλειο avant garde-synth -και λίγο ποπ- άλμπουμ τους. Το 'Kill for love' είναι 16 (17 με το δεκατετράλεπτο μπόνους) κομμάτια που το ένα μετά το άλλο καλύπτουν κάθε ύφος και συναίσθημα και όλα μαζί μετατρέπονται με κάθε ακρόαση σε ένα soundtrack που αναζητάει σκηνοθέτη.
Μαρία Φλέδου
Goat - World Music (Rocket Recordings, 2012)
Στο Korpilombolo της Σουηδίας υποστηρίζεται ότι οι μυστικιστές κάτοικοι κάνουν βουντού, αν και στην πραγματικότητα οργώνουν δισκοθήκες, ακούνε ολημερίς afrobeat και ψυχεδέλειες, μαστουρώνουν και τζαμάρουν. Και κάπως έτσι προκύπτει μια μπαντάρα, ξεσηκωτική στα ζωντανά της, κι ένα ντεμπούτο - μνημείο, για να λιώνει στα πικάπ.
Σταύρος Σταυρόπουλος
The Swans - The Seer (Young God Records, 2012)
Να είναι άραγε προφητικό το γεγονός ότι καλούμαι να γράψω λίγα λόγια για το καλύτερο άλμπουμ των Swans εν μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας; Θα μπορούσε να είναι από τη μία το soundtrack του ίδιου του ιού, σαρωτικό και καταστροφικό ή το soundtrack από την άλλη ενάντια στον ιό, ενωτικό και ετοιμοπόλεμο! Όπως και να 'χει, είναι ένα έπος.
Νάνσυ Σταυρίδου
Arctic Monkeys - AM (Domino, 2013)
Οι Arctic Monkeys έφτασαν σε ώριμη ηλικία πλέον και μας απασχολούν ακόμη χωρίς να νιώθουμε την κόπωση ή την εξάντληση που μπορεί να προκαλέσει ένα συγκρότημα περίπου είκοσι ετών. Την προηγούμενη δεκαετία άφησαν παρακαταθήκη τρία άλμπουμ με σημαντικότερη στιγμή τους το ‘ΑΜ’ του2013. Το Σέφιλντ μπορεί να περηφανεύεται πως έχει πλέον στο υψηλότερο επίπεδο την ποδοσφαιρική του ομάδα, αλλά δε ξεχνά πως τα πέτρινα χρόνια σημαιοφόροι ήταν οι Arctic Monkeys.
Μιχάλης Βαρνάς
Boards of Canada - Tomorrow's harvest (Warp, 2013)
Το IDM ήταν ασθενής τελικού σταδίου και οι Σκωτσέζοι εξαφανισμένοι για 8 χρόνια. Τίποτα δεν μας προετοίμασε γι’ αυτό τον old school δίσκο αναλογικής electronica, ζεστό σαν τα καλοκαίρια της Καλιφόρνια, σκοτεινό σαν το Λος Άντζελες του ‘Blade Runner’. Μια ελεγεία στην πόλη φάντασμα του αύριο, που καταπίνει την αθωότητα στο όνομα της προόδου. Δίσκος μνημείο ενός ήχου που αγαπήσαμε και έφυγε κι αυτός.
Ελένη Φουντή
War On Drugs - Lost in the dream (Secretly Canadian, 2014)
Ότι ήταν για εμάς κάποτε οι Wipers είναι τώρα οι War on Drugs. Το μόνο ερώτημα που καλούμαι να απαντήσω είναι το define “εμάς”. H ταυτολογική απάντηση είναι: «είμαστε αυτοί που πριν 30+ χρόνια μας κρατούσαν συντροφιά οι Wipers». Η μη ταυτολογική λέει ότι είμαστε αυτοί που κατάλαβαν ότι δεν τους ταιριάζει η έντιμος πενία.
Γρηγόρης Λάσκαρης
Algiers - Algiers (Matador, 2015)
Και εκεί που θεωρείς πως ό,τι ένταση, οργή και πολιτικό περιεχόμενο είχε να δώσει το ροκ ως μουσική, λίγο πολύ το έδωσε, έρχονται κάποιοι δίσκοι από το πουθενά, για να σου αλλάξουν γνώμη. Ανακατεύοντας στοιχεία ροκ, γκόσπελ και σόουλ, οι Algiers μας παρέδωσαν ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο.
Τάσος Βαφειάδης
Courtney Barnett - Sometimes I sit and think, and sometimes I just sit (Milk! Records, 2015)
Το ντεμπούτο αυτού του αχτένιστου κοριτσιού από την Μελβούρνη διέψευσε ανεπιστρεπτί όλους όσους παραδοσιακά γκρινιάζουν για την φρεσκάδα της σημερινής μουσικής. Με το λαϊκό και αστείο λυρισμό της και το ηθελημένα άγουρο τσαγανό της (α-λά Kim Gordon), μας έκανε να περιμένουμε με λαχτάρα τα οριγκάμι της (sic)…
Μάριος Καρύδης
Julia Holter - Have you in my wilderness (Domino, 2015)
Πριν από το ‘Have You in My Wilderness’ η Holter εξέφραζε τον εαυτό της αποσπασματικά και μέσω αναφορών. Εδώ το κάνει ευθέως, με αυτοπεποίθηση και ακρίβεια, με καθαρή φωνή και άμεση γραφή. Είναι ο λιγότερο πειραματικός και ο πιο προσιτός και οικείος δίσκος της. Το μόνο που με αποπροσανατολίζει είναι η εκθαμβωτική ομορφιά του..
Θανάσης Παπαδόπουλος
Ryley Walker - Primrose Green (Dead Oceans, 2015)
Είδα ένα όνειρο τις προάλλες. Είδα τον Tim Buckley γερασμένο, πολύτεκνο, με την αφάνα του γκριζαρισμένη μα αγέρωχη και μ’ ένα ταλαιπωρημένο και συνάμα σοφό βλέμμα σαν του Roky Erickson, να ηχογραφεί έναν από τους καλύτερούς του δίσκους. Θα μπορούσε να λέγεται ο «Τελευταίος Πειρασμός» του Tim Buckley αλλά είναι το αψεγάδιαστο “Primrose Green” του Ryley Walker.
Μάριος Καρύδης
David Bowie - Blackstar (Columbia, 2016)
Πολλοί δημιουργοί επισκέπτονται γειτνιάζουσες (και μη) μουσικές, αλλά ο Bowie τις φιλοξενούσε. Το “Blackstar” είναι η επιτομή του φαινομένου, καθώς αγνοεί και διεμβολίζει τα είδη, τις μόδες, τις τάσεις. Ούτε jazz, ούτε pop, ούτε art rock, ούτε avantgarde. Ένα αριστούργημα BOWIE, το αντίο μιας ιδιοφυίας που έκανε και τον θάνατό του τέχνη, ένας δίσκος από αυτούς που παίρνουμε αποσκευή μαζί μας για πάντα.
Ελένη Φουντή
Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton tree (Bad Seed Ltd, 2016)
Το Skeleton Tree είναι η βουτιά του Nick Cave στα βάθη της ίδιας του της ψυχής. Είναι το πρώτο κύμα πένθιμου σοκ που δεν μπορεί να διαχειριστεί, απλά το δέχεται απνευστί με πόνο και πνιγμό. Είναι η θλίψη πριν καν ακολουθήσει ο λυγμός. Είναι η δική του βουτιά στο ενδότερο βαθύ προσωπικό έρεβος. Και μέσω της θλίψης του, κάθε ακρόαση είναι μια βουτιά δικιά σου με το κεφάλι στο δικό σου σκοτάδι.
Γιώργος Παπαδόπουλος
Dictaphone - APR 70 (Denovali Records, 2017)
Μαγικό ηλεκτροακουστικό κινηματογραφικό κομψοτέχνημα το APR70 (τα ίδια περίπου θα διάβαζες και θα διαβάζεις σε κάθε τους κυκλοφορία ανά 6ετία…) Δημιούργημα του πολυοργανίστα Oliver Doerell, στα τέλη των ‘90s κυκλοφορούν έκτοτε λίγους δίσκους, αραιά και που… αλλά πάντα διαμάντια (πρόσφατα κυκλοφόρησε χορταστικό box με όλες τις κυκλοφορίες τους ). To APR70 είναι εκτός συλλογής… αυτό στέκεται μόνο του!
Δημήτρης Δραγούμης
Richard Dawson - Peasant (Weird World, 2017)
Όταν μαθαίνεις ότι κάποιος δούλεψε σε δισκάδικο για μια δεκαετία, χρησιμοποιεί επίτηδες μια σπασμένη και διορθωμένη κιθάρα, αναφέρει στις επιρροές του το Qawwali, τον παρομοιάζουν με τον King Creosote και τον Devendra, ενώ κάποιοι τον αποκαλούν Βρετανό Captain Beefheart – ε; δεν σε πιάνει περιέργεια να τον ακούσεις; Ο Dawson είναι η απόδειξη ότι η folk μπορεί να μην είναι πληκτική, αλλά πειραματική, χαοτική και αρκετά αλλόκοτη.
Χίλντα Παπαδημητρίου
Slowdive - Slowdive (Dead Oceans, 2017)
Είκοσι δυο χρόνια μετά το “Pygmalion”, οι Slowdive επέστρεψαν. Με τα σωστά πεταλάκια κάτω από τα παπούτσια τους, τα αιθέρια και αεράτα φωνητικά τους, με τον ήχο που σε παίρνει και σε ταξιδεύει στη στρατόσφαιρα. Αλλά αυτή τη φορά με την εμπειρία της ωριμότητας αντί για την ορμή της νιότης.
Μαριάννα Βασιλείου
Amen Dunes - Freedom (Sacred Bones, 2018)
Αν υπάρχει ένας τρόπος να πραγματωθεί μια φόρμα τραγουδιού που θα μιλάει σε πολύ κόσμο (λαϊκό δηλαδή), που θα είναι καλή μουσική και όχι φτηνό copy paste δοκιμασμένων ιδεών αλλά θα αφήνει μισάνοιχτο και ένα παράθυρο να χαζεύουμε απ' έξω στον ψυχεδελικό ορίζοντα όλοι εμείς που τον έχουμε ανάγκη (και οι υπόλοιποι τον έχουν), οι Amen Dunes τον βρήκαν.
Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Khruangbin - Con todo el mundo (Night Time Stories, 2018)
Μια ψύχραιμη περιγραφή θα έλεγε πως πρόκειται περί κρυφο-σεβεντίλας και ψυχεδέλειας επικινδύνως ερωτοτροπούσας με το είδος που λένε world. Σας προτείνω να απέχετε από το αισθησιακό πανηγύρι των Khruangbin, και να γυρίσετε την πλάτη στη νωχελική, instrumental κατάδυση στα θολά νερά της exotica, ποτισμένη με εκμαυλιστικές μελωδίες, που αναδύεται ωστόσο από την κολυμπήθρα των funk και των soul βαπτιστών κεκαθαρμένη και τυλίγεται με ντίσκο διάθεση σε πετσέτα με λαχούρια. Δε θα υπάρχει γυρισμός…
Ελεάνα Γαρίνη
Marlon Williams - Make way for love (Dead Oceans, 2018)
Στο “Make Way for Love” έχουμε μια σπουδαία φωνή σε μια σειρά από εξαιρετικά τραγούδια από τα οποία δεν περισσεύει κανένα – το τέλειο album που καλλιτέχνες όπως η Paula Frazer ή ο John Grant προσπαθούν να φτιάξουν εδώ και χρόνια αλλά πάντα κάτι λείπει. Ο Williams εκτός από εκπληκτικός ερμηνευτής είναι και χαρισματικός ως συνθέτης, και με αυτό το album κατατάσσεται δικαιωματικά μεταξύ των πιο σημαντικών καλλιτεχνών της εποχής μας.
Τάσος Πατώκος
Sons of Kemet - Your queen is a reptile (Impulse!, 2018)
O Johnny -πάλαι ποτέ- Rotten κάποτε αμφισβήτησε ότι είναι ανθρώπινο ον, τούτο εδώ το σχήμα του πολυπράγμονα Shabaka Hutchings 40+ χρόνια αργότερα την μεταμόρφωσε σε …ερπετό, η βασίλισσα Ελισάβετ πάντως είναι ακόμη εδώ, όπως είναι και οι φυλετικές διακρίσεις στο Νησί. Η βρετανική ρίζα επιτρέπει ελευθερίες στην τζαζ προσέγγιση, σε έναν δίσκο με ρωμαλέα πνευστά, ακτιβιστική εξωστρεφή διάθεση, ανοιχτόμυαλη προσέγγιση. Κάτι πολύ παραπάνω από απλά indie-friendly τζαζ. Που ‘σαι Καμάσι…
Αντώνης Ξαγάς
Rustin Man - Drift code (Domino, 2019)
Η ποπ φιλεί τους νέους. Όσο μεγαλώνουμε βαριόμαστε τα σαχλοτράγουδα των καινούργιων τηνέιτζερς, της γενιάς μας ήταν καλύτερα άλλωστε, οπότε το γυρνάμε στα μπλουζ, τη τζαζ, το έθνικ. Απ' αυτή την μοίρα μας σώζει ο όχι νέος Rustin Man φτιάχνοντας έναν τέλειο ποπ δίσκο για όχι νέους, υπενθυμίζοντάς μας παράλληλα στο CV του την θητεία του στους Talk Talk, ένα ποπ γκρουπ των 80ς που μέσα σε πέντε χρόνια είχε καταφέρει να γεφυρώσει το Smash Hits με το Wire, κάτι που πολύ κακώς δεν τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Γιάννης Πλόχωρας
