Η ελληνική δεκαετία των 10s σε 20+1 δίσκους
Εγγονόπουλος, Πουλικάκος, Socos - Η Ύδρα των πουλιών (Puzzlemusik, 2010)
Είναι ο αγαπημένος μου δίσκος της περασμένης δεκαετίας και θέλω να γράψω 17 σελίδες ή τίποτα. Και τι να γράψω όταν η πανέμορφη, αναρχική σουρεαλιστική ποίηση του μοναδικού Εγγονόπουλου συναντά την ανατριχιαστική βαρύτονη απαγγελία του Πουλικάκου και τον οργιάζοντα δημιουργικό οίστρο του Socos, που εδώ αποδεικνύεται μέγας οραματιστής συνθέτης; Ήταν γραφτό να συνυπάρξουν; Δεν ξέρω, δεν πιστεύω σε τέτοια, απλά ακούστε αυτό το αριστουργηματικό μνημείο πολιτισμού.
Ελένη Φουντή
Sun Of Nothing - The guilt of feeling alive (Catch the Soap Productions, 2010)
Οι Sun Of Nothing έχοντας μελετήσει ενδελεχώς την -τότε- αμερικάνικη σκηνή με την σημαντική επιρροή της στο σκληρό ήχο, εξερράγησαν σαν διάττοντες κομήτες και ταρακούνησαν το αθηναϊκό underground με -καλώς εννοούμενο- θράσος και τσαγανό, αφήνοντας τελικά το δισκογραφικό αυτό ντοκουμέντο να πλανάται ακόμα και σήμερα το ίδιο δυνατό έτσι ώστε να το μνημονεύουμε 10 χρόνια μετά.
Γιώργος Παπαδόπουλος
The Boy - Κουστουμάκι (Inner Ear, 2010)
«Η φωνή της γενιάς» αναζητήθηκε πολλές φορές κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών. Ποιας γενιάς όμως; Εκείνης που βγάζει το κινητό για να δείξει ότι δεν είναι τόσο μόνη όσο δείχνει; Υπάρχει μία; Είναι πολλές, η μία δίπλα στην άλλη, αγνοώντας την άλλη, σε μια πόλη που μάθαμε να την μισούμε και να την αγαπάμε; Ο Boy ίσως ήταν ότι κοντινότερο σε μια τέτοια φωνή, κι ας μην είχε ποτέ μια τέτοια φιλοδοξία ούτε κι έτοιμες απαντήσεις, δεν σταμάτησε να αυτοβιογραφείται δίσκο με τον δίσκο, να μεγαλώνει και να μένει με έναν τρόπο πάντα Boy, καταθέτοντας ένα έργο το οποίο έχει βρει την θέση του σε ότι λέμε σύγχρονο ελληνικό (και όχι …ελληνόφωνο) τραγούδι. Εν συνόλω αλλά και ειδικώς εν προκειμένω…
Αντώνης Ξαγάς
Φοίβος Δεληβοριάς - Ο αόρατος άνθρωπος (Inner Ear, 2010)
Δεν είναι μόνο ότι ο Φοίβος έχει συμπληρώσει περισσότερα από 30 συναπτά χρόνια στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού, μα και ότι μετά από όλο αυτό το διάστημα η φωνή του παραμένει ζωτική για το χώρο και, το κυριότερο, για τους ακροατές του. Η τραγουδοποιία του διατηρεί τον ιδιαίτερό της χαρακτήρα με διεισδυτική ματιά στους στίχους και εξαιρετικά μελωδική μουσική άποψη.
Μάνος Μπούρας
GravitySays_i - The figures of enormous grey and the patterns of fraud (Restless Wind, 2011)
Πανέμορφος λυρικός δίσκος με χαρακτηριστικό ύφος κυρίως λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου του σαντουριού στην σύνθεση. Μισή ώρα μουσικής, σπασμένη σε 2 κομμάτια που δεξιοτεχνικά πλέκουν το post rock με το progressive, την βυζαντινή μουσική με την rock. Μισή ώρα μουσικής που δεν την χορταίνεις με τίποτα και απλά ακούγεται σε αμέτρητες επαναλήψεις.
Γιώργος Παπαδόπουλος
Antimob - Antimob (Εξωτικός Παροξυσμός, 2012)
Το HC-Punk λειτουργεί παραδοσιακά σαν ένας μεγεθυντικός φακός, zoomάροντας πάνω σε κάτι που ο κατσατέχνης κρίνει ότι πρέπει να τονιστεί, συνήθως εμμονικά (ανάλογo ένα KABOOM! ή μια απόκοσμη δυστοπία, ενός κομίστα). Η θεματολογία των εγχώριων μπαντών (απ’ τα τέλη των 80s, που άρχισε να δημιουργείται σκηνή) είναι γνωστή. Και επικίνδυνα επίκαιρη. Γιατί, ενώ στο παρελθόν αυτό το είδος αφήγησης ίσως να φαινόταν κάπως υπερβολικό και άκαμπτο, βλέπουμε σήμερα, την πραγματικότητα που σκιαγραφούσε, να καταφτάνει. “When the going gets weird, the weird turn pro.” που έλεγε και ο Hunter.
Ο πρώτος δίσκος των Antimob είναι μάλλον ότι καλύτερο είχε να προσφέρει η ελληνική hardcore σκηνή μέχρι τώρα και ξεκάθαρα ένα από τα καλύτερα εγχώρια album της δεκαετίας.
Γιάννης Αβραμίδης
Alcalica - Ύδωρ (Photovoltaic Records, 2013)
Λίγο Μυτιλήνη, λίγο Γαλλία, να κι από δω, ωπ κι από κει, το, συχνά εμπλουτισμένο και με άλλους μουσικούς, ταξιδιάρικο ζευγαράκι των Alcalica, αναπνέει και κινείται σ ένα taz καλοπέρασης και δημιουργίας. Το αποτέλεσμα μας αφορά γιατί είναι πρωτότυπο, εξωτικό κι αλήτικο μαζί, αλλά κυρίως γιατί όλα αυτά απλά μας κάνουν να το ζηλεύουμε.
Γιάννης Πλόχωρας
Γιάννης Αγγελάκας - Η Γελαστή Ανηφόρα (Alltogethernow, 2013)
Η ποίηση ποτέ δεν είναι άκαιρη ή περιττή στον κόσμο αυτό – και δη η αιχμηρή και τρυφερή ταυτόχρονα ποίηση του Γιάννη Αγγελάκα στους δρόμους του μπαγλαμά και της ηλεκτρικής κιθάρας. Greek psychedelic folk; Balkan punk; Όπως και αν χαρακτηριστεί, το κεφάλαιο «Γιάννης Αγγελάκας» παραμένει πάντα σημείο αναφοράς στην ελληνική μουσική.
Μαριάννα Βασιλείου
Mohammad - Som Sakrifis (Pan, 2013)
Χαμηλές συχνότητες, μονολιθικός ήχος, συνεχής καταβύθιση σε μια drone - doom διαδρομή, που συχνά σημαδεύεται από μελετημένες παύσεις και αλλαγές στην τονικότητα. Αυτός είναι ο κόσμος του “Som Sakrifis”, μία υποβλητική συμφωνία για κοντραμπάσο, τσέλο και oscillators από τον Coti K, τον Ilios και τον Νίκο Βελιώτη που μας βάζουν δύσκολα με έναν δίσκο ιδιαίτερης ποιητικής που μάλλον δεν περιγράφεται. Βιώνεται.
Ελένη Φουντή
Lost Bodies - Φιγουρίνι (Phase! Records, 2013)
Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που πρωτακούσαμε δουλειά των Lost Bodies; Από τις πρώτες κασέτες λίγο πριν το βρώμικο ’89; Και μετά επί εκσυγχρονισμού, επί παχιών αγελάδων, επί εθνικών οραμάτων. Και μετά στην «Kρίση». Όλα αυτά τα χρόνια πάντως, οι Lost Bodies παρέμειναν μια ανορθογραφία, μια φάλτσα νότα στην σοβαροφάνεια της κυρίαρχης αισθητικής (ναι, και της «εναλλακτικής»), κι ένας καθρέφτης της κοινωνίας που την ξεγυμνώνει και την ξεμπροστιάζει. Με έναν μοναδικό τρόπο που καταφέρνει να συνδυάζει μοναδικά το διαβρωτικό χιούμορ με το δάκρυ της συγκίνησης...
Αντώνης Ξαγάς
May Roosevelt - Μουσική Σε Ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου (Ianos, 2013)
Η May Roosevelt δεν έπεσε στην παγίδα να μελοποιήσει τους στίχους του Χριστιανόπουλου και να παρουσιάσει έναν όμορφο (αλλά αναμενόμενο) δίσκο. Αντιθέτως, αφέθηκε στην ομορφιά και στην απλότητα της ποίησης και έντυσε τις απαγγελίες –του ίδιου του ποιητή– με τις εξαιρετικές συνθέσεις της στο πιάνο, πασπαλισμένες με ονειρικό θέρεμιν.
Τάσος Βαφειάδης
Ruined Families - Blank Language (Adagio 830, 2013)
Η δουλειά των Ruined Families έρχεται ως υπενθύμιση σε όσους δεν ακολουθούν ακόμη τα βήματα της hardcore punk αισθητικής (όπως αυτή έχει μετεξελιχθεί στον 21ο αιώνα), για τις αρετές που έχει ακόμη να επιδείξει, παρά το πεπερασμένο του χαρακτήρα της. Δύναται λοιπόν να λειτουργήσει ακόμη σαν χαστούκι στο μάγουλο του ηχητικού καθωσπρεπισμού, που τείνει να γίνει η ηγεμονική ηχητική τάση των καιρών μας.
Μάνος Μπούρας
Selofan - Verboten (Fabrika Records, 2013)
Το «Verboten» δεν είναι απαραίτητα η καλύτερη δουλειά των Selofan, αποτελεί όμως το ντεμπούτο άλμπουμ που καθόρισε το ξεκίνημα μιας πετυχημένης πορείας εντός και εκτός συνόρων από μια ελληνική μπάντα που χαρακτηρίζεται καταρχάς από επαγγελματική συνέπεια ως προς την κυκλοφορία δίσκων, αλλά και ως προς τον ήχο και το μουσικό ύφος που πιστά υπηρετεί μέχρι τώρα. Το μουσικό μοτίβο των κομματιών επαναλαμβάνεται ως προς τον ρυθμό και τη μελωδία, ενώ ο μουσικός λόγος αποτελείται από ψυχρά γυναικεία και αντρικά φωνητικά στην ελληνική, αγγλική και γερμανική γλώσσα με εξαίρεση το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ που δανείζεται samples από την σπουδαία Σοφία Βέμπο και το αξέχαστο «Πόσο Λυπάμαι». Διόλου, εν τέλει «απαγορευτική» επιλογή.
Νάνσυ Σταυρίδου
Vault of Blossomed Ropes - S/t (Triple Bath, 2014)
Περιμένοντας με ανυπομονησία το καινούριο τους άλμπουμ ξανακούμε (όπως κάνουμε συχνά) το ντεμπούτο τους. Ένα σπουδαίο έργο που η απόκοσμη αχλή του και η ηλεκτρο-αυτοσχέδια συρρίκνωση του χρόνου (μέχρι εξαφάνισης) που προκαλεί, συνεχίζει να το καθιστά απαραίτητο στην καθημερινότητα των ακροατών ακόμα και μετά από 6 χρόνια από τότε που εμφανίστηκε.
Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Αγόρι Γιώργος (Tenant Records, 2015)
Άλλος ένας μίνι δίσκος κεραυνός εν αιθρία του Boy σε συνεργασία αυτή τη φορά με τον Kτίρια τη Νύχτα. Δεν ξέρω τι προέκυψε (αν και δεν θέλουν και πολύ οι συγκεκριμένοι, ειδικά στα ταραχώδη χρόνια που ζούμε) και δημιουργήθηκε σε χρόνο ντε τε ένα freak pop κομψοτέχνημα για ψυχοχαροκαμένους.
Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Σείριος Σαββαΐδης - Πλανωδία (G.O.D. Records, 2015)
Ευρωπαϊκή folk με μεσαιωνικά στοιχεία που θυμίζει μεν Fairport Convention, πατάει γερά ωστόσο στην δημοτική παράδοση (στο παραδοσιακό νησιώτικο «Θαλασσάκι μου» και στη «Μάγισσα»), όσο και στη νεοελληνική ποίηση (στην «Ξανθούλα» του κόντε Σολωμού). Μια κιθάρα, μια φωνή και μια ατμόσφαιρα βυζαντινή, αρχαιοελληνική, μεσαιωνική, ακριτική και σύγχρονη συνάμα - μαγευτική.
Μαριάννα Βασιλείου
Σtella -Σtella (Inner Ear, 2015)
Η αξιαγάπητη Σtella είναι κατά τη γνώμη μου ένα απ’ τα ελληνικά ποπ άστρα. Έκανε γκελ ακόμα και στο ραδιόφωνο, στα καφέ και στα μπαρ. Όχι όσο της αξίζει αλλά έκανε γιατί έχει μια ανεπιτήδευτη απλότητα η μουσική της, ωραίες πιασάρικες (λειτουργικές όμως, όχι του σωρού) μελωδίες που συνδυάζονται με μια ελεκτροπόπ, συχνά 80ίζουσα, διαχείριση του ρυθμικού υπόβαθρου, αλλά και με την ζεστή και γλυκιά φωνή της που βγαίνει χωρίς εντυπωσιασμούς, όπως είναι στην καθημερινότητά της, και γι’ αυτό τελικά πείθει.
Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
The Man From Managra - Half a century sun (Inner Ear, 2017)
Μετά από μια πορεία περιπλάνησης η οποία άγγιξε πολλές πτυχές της εγχώριας σκηνής και από πολλά διαφορετικά μετερίζια, ο Coti K μέσα από το alter ego του αυτό, καταθέτει μια τραγουδοποιία η οποία ενώ μπορεί να ακούγεται απατηλά συμβατική, εν τούτοις ενσωματώνει κορφολογήματα από όλο αυτό το ταξίδι μέχρι την Managra, με έναν τρόπο αβίαστο και εξομολογητικά αυθόρμητο.
Αντώνης Ξαγάς
Παιδί Τραύμα - Μυστικές χορευτικές κινήσεις (Not On Label, 2018)
Το Παιδί Τραύμα έβαλε στίχους και ιδέες, τα Κτίρια τη Νύχτα τις μετουσίωσαν σε ένα αποτέλεσμα που θυμίζει πολλά, κρατά μια ερασιτεχνική αυθεντικότητα και προκάλεσε έκπληξη και αίσθηση, καταφέρνοντας να μιλήσει σε μια γενιά που μεγαλώνει, αισθάνεται έφηβη -αλλά είναι μάλλον πιο κοντά στην σύνταξη- και τελικά παραμένει εσωστρεφής (σε τόσα χρόνια από το «Γιατί δεν χορεύετε ρε» του Boy μέχρι μερικές «μυστικές χορευτικές κινήσεις» έφτασε).
Αντώνης Ξαγάς
Vagina Lips - Generation Y (Inner Ear, 2018)
Έσκασε από το πουθενά ο Τζίμυ Πολιούδης (δεν είναι εντελώς αλήθεια αυτό, από τη Θεσσαλονίκη μας ήρθε) και κέρδισε εύκολα το χώρο που του αναλογούσε στην εγχώρια σκηνή, τόσο με αυτό το project όσο και με τους Mαζόχα. Οι δίσκοι που κυκλοφορεί παρουσιάζουν ανάγλυφα όλους τους λόγους: γνώριμη μετα-πανκ/shoegaze αισθητική με ποπ πινελιές για τη σύγχρονη Generation Y, που δε χρειάζεται το προβοκατόρικό της όνομα για να εντυπωσιάσει.
Μάνος Μπούρας
Μπάμπης Παπαδόπουλος - Παραλογές του άχρηστου (Puzzlemusik, 2019)
Υπαινικτικές μελωδίες φτιαγμένες από στέρεες νότες, είναι ίσως ένας τρόπος να περιγραφεί το μουσικό στυλ του Μπάμπη Παπαδόπουλου, που απ’ τον ποστ πανκ κιθαρίστα των πρώιμων Τρύπες εξελίχθηκε σε έναν μετα-έθνικ σκιτσογράφο της καθημερινότητας, συχνά αφηρημένο να κοιτάει έξω μακριά τον ορίζοντα. Διαλέξαμε μάλλον τον πιο περιεκτικό/πολυποίκιλό του δίσκο ή, παίζει, απλά τον πιο πρόσφατο.
Γιάννης Πλόχωρας
