Η Χίλντα έχει όλους τους δίσκους των Clash
Σιγά το περίεργο, θα μου πείτε. Έξι άλμπουμ έβγαλαν όλα κι όλα.
Εισαγωγή, λοιπόν. Ποτέ δεν είχα όλους τους δίσκους κανενός. Λόγω του οικογενειακού δισκάδικου, φυσικά. Τα είχα όλα όποτε ήθελα, κι άλλωστε εκείνα τα αρχαία χρόνια, οι δίσκοι τυπώνονταν στην Ελλάδα, τα εξώφυλλα ήταν χάλια, χωρίς στίχους... Μάζευα κάποιες βασικές δισκογραφίες, αλλά χωρίς ιδιαίτερη μανία για τα remix, τα alternative, ή τις γιαπωνέζικες κόπιες. Ήταν τόσο πολλά αυτά που ήθελα να ακούσω, έσκαγαν συνέχεια νέες τάσεις και κινήματα, πράγματα που μ' εντυπωσίαζαν αρχικά, αποδεικνύονταν αδιάφορα στη συνέχεια. Και καθώς ένα από τα πλεονεκτήματα της προσπάθειας να επιβληθεί το cd ως format, ήταν η κυκλοφορία δίσκων που ήταν εξαφανισμένοι για δεκαετίες, και κυρίως συλλογές με σινγκλάκια "μαύρων" εταιρειών, ξόδευα τα λεφτά μου στα κουτιά της Stax, της Chess, της Trojan και της Minit, κι όχι στο 243ο remix των Massive Attack (που ήταν αγαπημένο μου συγκρότημα) ή στα Bootleg Series του Dylan (σταμάτησα στο vol.5).
Η ανάγκη για πιο ενδελεχές ψάξιμο μού δημιουργήθηκε όταν αποφάσισα να γράψω τη μονογραφία για τους Clash (το ίδιο ψάξιμο έκανα και για τους Beatles` και για μια επιμέλεια στη μονογραφία για τον Nick Cave` και για τη μετάφραση της βιογραφίας του Dylan). Ωστόσο, με τους Clash μ' έπιασε η τρέλα. Ξεκίνησα το γράψιμο ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Strummer, κι εκτός από τα 6 άλμπουμ τους (συν το Super ή απλό Black Market Clash), άρχισα να αναζητώ τις πιο σημαντικές από τις αλλεπάλληλες συλλογές που έβγαιναν εκείνη την περίοδο, οι οποίες ενώ δεν είχαν αμιγώς μουσικό ενδιαφέρον, περιείχαν πολλά ιστορικά στοιχεία, καταπληκτικές προσωπικές σημειώσεις και ανέκδοτα από την ιστορία του γκρουπ, (παράδειγμα The Story of Clash, volume 1). Ένας φίλος μου βρήκε μερικά bootlegs σε cd (Capital Crisis, the Live Experience, Live in Kingston, Live in Lochem Festival), τα οποία δεν μπορώ να πω ότι τα άκουσα πάνω από μία φορά. Αντιθέτως, έλιωσα το From Here to Eternity, του 1999, το μοναδικό αξιοπρεπές live που υπήρχε τότε. Πολύτιμα από μουσική και πληροφοριακή άποψη ήταν το dvd Essential Clash και το box Clash on Broadway, με καταπληκτικό πρωτότυπο μουσικό υλικό, outtakes, b-sides, live. (Δεν βρήκα ποτέ, σε καμία μορφή, το Rockers Gallore, που ήταν promo).
Επειδή στο τέλος του βιβλίου ήθελα να βάλω στοιχεία για τα προσωπικά άλμπουμ των μελών, εκτός των δίσκων του Strummer με τους Mescaleros και τους Latino Rockabilly War που είχα ήδη, έψαξα τις συμμετοχές του σε σάουντρακ και δίσκους άλλων συγκροτημάτων. Αυτό μου απέδωσε: το Zeitgeist των Levellers, το Generation I: A Punk Look at the Human Rights, το Kicks Joy Darkness: Tribute to Jack Kerouac, το Chef Aid: The South Park Album, το Free West Memphis Three, και τα σάουντρακ: Sid and Nancy, Straight to Hell, Walker, Permanent Record (αλλά δεν βρήκα ποτέ το Wired και το Gross Point Blank). Συμπλήρωσα ό,τι μου έλειπε από τους Big Audio Dynamite, βρήκα σε mp3 το Elgin Avenue Breakdown των 101ers, αλλά δεν πέτυχα πουθενά το Waking Up του Topper Headon ή τη διπλή συλλογή του Mickey Dread στην οποία συμμετέχει ο Paul Simonon.
Σ' αυτά προσθέστε ένα tribute album που βρήκα σε mp3, το Burning London (Afghan Wigs, Cracker etc.), και τα δυο διαφορετικά tribute cd που κυκλοφόρησε το 2003 το περιοδικό Uncut. Το 2004, αφού είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο The Clash: the Only Band that Matters, (εκδ. Απόπειρα), αγόρασα το διπλό cd+dvd London Calling, 25th Anniversary Edition. Μπήκα στον πειρασμό να αγοράσω το Sound System, λόγω συσκευασίας, αλλά σκέφτηκε ότι ο Joe θα γελούσε και θα με κορόιδευε. Άλλωστε, σημασία για μένα δεν έχει να προσθέσω ένα ακόμα απόκτημα στη συλλογή μου. Σημασία έχει ότι η ανάμνηση του live τους είναι ακόμα ζωντανή μέσα στο μυαλό και στην ψυχή μου.
_____
