Η κουβέντα που χάθηκε στον χρόνο.

Με τον Μπάμπη δεν συναντηθήκαμε ποτέ ούτε μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Η επικοινωνία μας αρκέστηκε στην ανταλλαγή κάποιων email και μηνυμάτων στο messenger. Έλεγα πως όταν θα πήγαινα στη Θεσσαλονίκη θα τον επισκεπτόμουν. Ακόμη το σχεδιάζω. Η αναβλητικότητα που με διακατέχει στη καθημερινότητα μου – άστο για αύριο – έρχεται στιγμές που με πληγώνει. Διότι τον Μπάμπη Αργυρίου ήθελα να τον γνωρίσω. Να αποκτήσουμε μια ζεστή επαφή, να μιλήσουμε για μουσική, για βιβλία, σινεμά, είχε άραγε τόσο χιούμορ όσο στο γραπτό κείμενο, να τον ρωτήσω για τις κριτικές μου και να τον ευχαριστήσω για το MiC.

Τον πρώτο καιρό του έστελνα κάποιες κριτικές πιλότους διότι δεν είχα γράψει ποτέ στο παρελθόν. Ήταν για τα πανηγύρια. Το MiC ανέκαθεν είχε και έχει θαυμάσιους μουσικογραφιάδες όπου απολαμβάνεις το διάβασμα κι ας διαφωνείς. Δεν είχα καμιά ελπίδα. Ντρεπόμουν κιόλας. Με πολύ ευγένεια με παρέπεμψε στη φίλη μου τη Χίλντα Παπαδημητρίου για ορισμένα εντατικά γραψίματος μουσικοκριτικής. Να πούμε εδώ πως στη περίπτωση μας δεν ισχύει «με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις». Προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

Η πρώτη κριτική δικιά μου που δημοσιεύτηκε στο MiC ήταν ένα άλμπουμ των Tamikrest. Την διάβασα πριν λίγο καιρό και δεν ντράπηκα.

Θυμάμαι πως προσπαθούσα να γράψω για ένα άλμπουμ των Tonbruket, το οποίο εκείνη την εποχή μου άρεσε πολύ – ακόμη μου αρέσει – αλλά δε μπορούσα να το αναδείξω, να το περιγράψω στον αναγνώστη. Και βγήκε μια αρλούμπα. Την οποία από ενθουσιασμό την έστειλα στον Μπάμπη. Τι ντροπή!

Κάποια χρόνια αργότερα είχα την τιμή να μου στείλει ένα βιβλίο του που δεν είχε εκδοθεί ακόμη – και δεν εκδόθηκε - να το διαβάσω. Το διάβασα αλλά δεν του έγραψα ποτέ κάποιο σχόλιο. Άλλη μια ευκαιρία χαμένη να πούμε πέντε πράγματα παραπάνω.

Κι αυτά ήταν όλα. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ένα μύθο της ελληνικής underground μουσικής σκηνής και δεν την καλλιέργησα. Όμως γνώρισα άλλους ανθρώπους από το MiC – στην Αθήνα πήγα – όπως κι ότι έμαθα κάπως να βάζω δέκα λέξεις στη σειρά.

Κρατάω ενθύμια τα βιβλία του με τις αφιερώσεις όπως και ορισμένες από τις απίστευτες συλλογές του cd με τα κειμενάκια του. Από εκεί ένα κομμάτι αγαπημένο που θα είναι συνδεμένο πάντα με τον Μπάμπη των mewithoutYou το ‘Nine Stories’. Γράφει ο ίδιος:

Από τη Φιλαδέλφεια και εβραϊκής καταγωγής είναι τα αδέλφια Aaron και Michael Weiss που μαζί με τον Greg Jehanian έπαιζαν πριν στους Operation. Πριν από δέκα χρόνια άρχισαν να βγάζουν δίσκους με το ‘εγωχωριςεσΕνα’ όνομα που έχει το μοναδικό κεφαλαίο του γράμμα στο πίσω παρπρίζ. Οι οποίοι δίσκοι, με πολύ δουλειά, υπομονή και επιμονή των μυρμηγκομουσικών έφτασαν να γίνουν πέντε. Η σκάλα που ονειρεύτηκε ο Ιακώβ, για την οποία τραγούδησαν και οι Chumbawamba, εμφανίζεται στους στίχους αυτού του κομματιού που μετά τη μέση αποφασίζει να αλλάξει ταχύτητα: If that old thorn is still buried in your side, Jakob knows a ladder you can climb…And if the pleasures of your heaven even end, that very ladder just as well descends. Σκαλί καλέ μου σκαλί, σκαλί θα κατέβω, ορέ και ρόγα δε θα αφήσω (ξέχασα τη σηματοδότηση: απαραίτητη η γονική συναίνεση). Αν επιστρέψει εκείνη στην οποία αναφέρετε το όνομα, θα αφαιρέσουν το out από μέσα;