I love to hate you - the record edition
Θυμάστε εκείνη τη σκηνή στο “High Fidelity” (το βιβλίο, όχι την ταινία – πόσο μάλλον τη σειρά!) που ο Ρομπ, ο Ντικ και ο Μπάρι συζητούν πόσο σπουδαίο θα ήταν να υπήρχε ένα ερωτηματολόγιο που θα κάλυπτε μουσική/ ταινίες/ τηλεόραση/ κινηματογράφο για να το χρησιμοποιούμε στα ραντεβού; Δεν θα ήταν τέλειο να υπήρχε αυτό το ερωτηματολόγιο και έτσι να γλιτώναμε μια ώρα αρχύτερα από το να ξυπνήσουμε πλάι σε κάποιον που δεν γελάει με το Fish slap dance των Monty Python και έχει για ευαγγέλιό του τα βιβλία του Χόρχε Μπουκάι; Εγώ τη θυμάμαι τη σκηνή και συμφωνώ απόλυτα μαζί τους. Και ευχής έργον θα ήταν αυτό το ερωτηματολόγιο να περιέχει και την ερώτηση «ποιον κοινώς αναγνωρισμένο και αποδεκτό δίσκο θεωρείς υπερεκτιμημένο και δε σου αρέσει να τον ακούς;». Προσπαθώντας λοιπόν να είμαι σε ετοιμότητα για το επόμενο ραντεβού, που Κύριος οίδε πότε θα λάβει χώρα, ιδού το Top-5 μου με τους δίσκους αυτούς (κύριε Νικ Χόρνμπι, με έχετε καταστρέψει με το βιβλίο σας, όλη μου τη ζωή ένα Top-5 την έχετε κάνει):
Adele - 21
Υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία όπου και να πήγαινες θα άκουγες το “Rolling in the deep”, είτε στην αυθεντική εκτέλεση είτε σε βαρετά μπιτορεμίξ για τα μπιτσόμπαρα της Χαλκιδικής και τα “all day cafe bar” της λεωφόρου Νίκης στη Θεσσαλονίκη. Αν όμως εξαιρέσεις αυτό το θαυμάσιο gospel disco κομμάτι, το wall of sound στο “Set fire to the rain” και την ομολογουμένως σπουδαία φωνή της Adele, τι μένει από αυτό το δίσκο; Μια εντελώς φλατ και ανέμπνευστη διασκευή στο “Lovesong” των Cure, η κλάψα (και επ’ ουδενί λόγω η οδύνη, την οποία ακόμα αναρωτιέμαι πού την εντοπίζουν) στο “Someone like you”, μια καραμπινάτη αντιγραφή του “I Might Be Wrong” των Radiohead στο “Rumour Has It”, το «θέλω-να-γίνω-Bonnie-Tyler» στο “Turning Tables” και κάτι απέλπιδες προσπάθειες να πιάσουμε και τα hip hop ακροατήρια με το “He Won't Go”. Τσάμπα οι 30 εκατομμύρια κόπιες και το τσουβάλι Grammy που πήρε.
The Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the Infinite Sadness
Πείτε με ιερόσυλη, αλλά ενώ αναγνωρίζω τα καντάρια ταλέντου του Billy Corgan και την τεράστια σημασία αυτού του άλμπουμ για το rock των 90’s (και των 00’s και των ‘10s…), ποτέ δεν μπόρεσα να το κάνω εντελώς δικό μου. Περιέχει πάμπολλα αριστουργηματικά κομμάτια που τα λατρεύω – από το “Zero” και το “Tonight, tonight” μέχρι το “Bullet with Butterfly Wings” και το “1979” – αλλά μπορώ να τα ακούσω μόνο μεμονωμένα. Ποτέ δεν θα ακούσω το άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος – θα ακούσω κάποια κομμάτια, θα πηδήξω άλλα και μερικά θα τα βάλω στο repeat. Πραγματικά δεν μπορώ να προσδιορίσω το λόγο που μου αρέσουν τα τραγούδια αλλά όχι το άλμπουμ. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό μου συμβαίνει με όλες τις δουλειές των Smashing Pumpkins. Ίσως γιατί ο ναρκισσισμός του Billy Corgan δεν αντέχεται όλος μαζεμένος – μόνο σε μικρές δόσεις.
The Rolling Stones - Exile on Main St.
Θεωρητικά, πρόκειται για την καλύτερη δουλειά των Stones, για ένα διπλό άλμπουμ της μεγαλύτερης rock’n’roll μπάντας του κόσμου που εξερευνά τις blues και soul ρίζες της με τον τρόπο που μόνο αυτό το συγκρότημα μπορεί να τα καταφέρει. Πρακτικά, είναι όντως η απτή απόδειξη ότι κανένα – μα κανένα! – άλλο βρετανικό συγκρότημα δεν κατάφερε να συγκεράσει τις ρίζες της αμερικάνικης μουσικής με το προσωπικό του στίγμα και να δημιουργήσει κάτι τελείως μοναδικό. Αλλά τι να κάνω που την ίδια στιγμή αδικεί τρομερά τους δημιουργούς του, καθώς τους περιορίζει στο ρόλο του roots rock συγκροτήματος, ενώ οι Stones είναι πολύ περισσότερα από αυτό, όπως απέδειξαν στο “Tattoo you” ή στο “Their Satanic Majesties' Request”; Και τι να κάνω που δεν έχει ούτε ένα κομμάτι που να μου σηκώνει την τρίχα όπως το “Sympathy For The Devil” ή το “Gimme Shelter” ή το “Wild Horses”;
Pearl Jam - Ten
Όταν ανακάλυψα τους Nirvana – και τη μουσική, κατ’ επέκταση – στην τρυφερή ηλικία των δέκα, διάβαζα ότι το πραγματικό grunge ήταν ο Eddie Vedder και οι Pearl Jam και όχι ο Kurt Cobain και οι Nirvana. Έγραψα τότε σε κασέτα το “Ten” και περίμενα να ακούσω… δεν ξέρω τι περίμενα να ακούσω. Όχι πάντως αυτή τη χρυσή μετριότητα. Όχι ριφ μιας νότας και μίζερες ιστορίες από τον «αληθινό κόσμο της αμερικανικής νιότης». Βέβαια όλα αυτά εξηγήθηκαν αργότερα, όταν διάβασα ότι στο σόλο του “Alive” ο Mike McCready προσπαθούσε να αντιγράψει τον … Ace Frehley των KISS. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το πραγματικό grunge δεν ήταν άλλο από τους Nirvana και ότι οι πραγματικά σπουδαίες δουλειές των Pearl Jam ήρθαν μετά το “Ten” και όχι με αυτό. Και όχι, ένα “Black”, ένα “Jeremy” και ένα “Once” δεν φέρνουν σε καμία περίπτωση την άνοιξη, όσο και να το θέλουμε.
Bob Dylan - Blood on the Tracks
Προς Θεού, δεν υπαινίσσομαι ότι δεν πρόκειται για σπουδαίο δίσκο. Αλλά ας μου πει κάποιος αν οι μελωδίες και οι στίχοι είναι καλύτεροι από αυτούς στο “Blonde On Blonde” ή στο “Highway 61 Revisited”. Φυσικά και όχι. Και ας είμαστε ειλικρινείς, πάντα το δυνατό χαρτί του Bob Dylan ήταν η λεπτή ειρωνεία, η αμφισημία, ο πολιτικοκοινωνικός σχολιασμός και οι φιλοσοφικές αποχρώσεις των στίχων του. Αυτά τον καθιστούν έναν από τους σημαντικότερους ποιητές-μουσικούς του προηγούμενου αιώνα (και των επομένων, βεβαίως βεβαίως) και όχι το ατέλειωτο “Lily, Rosemary and the Jack of Hearts” ή ο στίχος “Tangled up in blue” που βρίσκεται στο τέλος κάθε στροφής στο ομώνυμο τραγούδι. Και στην τελική, υποτίθεται ότι αυτός ο δίσκος είναι το σημαντικότερο breakup album όλων των εποχών και το ξεγύμνωμα της αντρικής ψυχής που καταρρέει από έρωτα. Ας καγχάσω τρις, βάζοντας στο πικάπ το “Gentlemen” των Afghan Whigs.