Η σκέψη του David Bowie
Το φαινόμενο του Glam Rock (ή Glitter Rock) θεωρήθηκε σαν έπαινος στην αμφισεξουαλικότητα και, τελικά, προώθησή της. Ο David Bowie βρήκε τη στιγμή εκείνη αυτό που αναζητούσε: θα ενσάρκωνε μια περσόνα. Βέβαια μας είχε προετοιμάσει με δίσκους (και ειδικότερα τα εξώφυλλά τους) όπως "The Man Who Sold The World" (1970) και "Hunky Dory" (1971), όμως το να παραστήσεις μια ανδρόγυνη, απλώς, περσόνα είναι κάτι ελλιπές. Έχεις δεδομένα λιγότερα, που πάει να πει ότι το δραματικό στοιχείο που θέλεις να προσθέσεις θα είναι πολύ περιορισμένο. Θα έπρεπε, λοιπόν, τούτο το ανδρόγυνο ον να είναι ...από άλλον πλανήτη. Και είναι μια σκέψη υπέροχη αυτή, δεδομένου ότι στην ανθρώπινη φαντασία ό,τι ...εξωγήινο είναι και πιο εξελιγμένο. Άρα όχι απλά δικαιολογείται στο ον αυτό η ανδρόγυνη συμπεριφορά, αλλά αυτό το ίδιο που συνιστά και προβολή του μέλλοντος. Συνεπώς, ο Bowie έδωσε στον Ziggy Stardust και το στοιχείο του χρόνου.
Με τούτον το συλλογισμό ως γνώμονα, δεν θεωρώ ότι κάθε περσόνα που ο Bowie ενσάρκωσε εξυπηρετούσε και συγκεκριμένο εμπορικό ρόλο μονάχα. Ή, δεν ήταν μόνο σκέψεις, εμπειρίες, μηνύματα, τέχνη και avant garde τάσεις, λογοτεχνικές μέθοδοι (π.χ. cut-up τεχνικές) και άλλα πολλά, αλλά ήταν και προβολές του μέλλοντος.
Συνηθίσαμε να μελετούμε τον David Bowie αποσπασματικά, ή -το πολύ πολύ- να θεωρούμε τις κατά καιρούς περσόνες που ενσάρκωσε ως εφήμερα καλλιτεχνικά οχήματα ιδεών και δράματος. Όμως, αν σιγουρευτούμε (που σιγουρευτήκαμε, δηλαδή) ότι ακόμη και το γεγονός του θανάτου του ήταν -έτσι όπως μας δόθηκε από τον ίδιο- μια τελευταία μορφή τέχνης, τότε πολύ χαίρομαι που υποχρεούμαστε να προβληματιστούμε και να ξαναπιάσουμε το φαινόμενο "Bowie" από την αρχή, αφού ήδη φαίνεται καθαρά ότι καλούμαστε να ενώσουμε όλα τα σημεία του παζλ, ώστε να ανακαλύψουμε τον πραγματικό καλλιτέχνη David Bowie και τη σκέψη του.
______
ΑΡΧΙΚΗ <---> ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ