Η θεωρία των 11 άκρων

Έχω δυσανεξία απέναντι στη θέα του χαρακτηρισμού "ακραία μουσική", ειδικά όταν αναφερόμαστε στην πειραματική μουσική, που εξ’ ορισμού ιχνηλατεί τα όρια της παραμεθόριου. Εκτός του ότι βρισκόμαστε στο 2018 και ο σύγχρονος ακροατής έχει μουδιάσει τα αισθητήρια του από τον βομβαρδισμό ερεθισμάτων - οπότε αυτόματα η όποια ακρότητα εξομαλύνεται με το πέρασμα του χρόνου - ταυτόχρονα μου προβάλλει εικόνες εφηβικής ματσίλας, λες και η μουσική είναι διαγωνισμός για την ανάδειξη ενός αναίσθητου alpha male με την ακοή του Merzbow και την ανοχή zen καλόγερου σε κώμα. Ας το παραδεχτούμε. Όλοι τo έχουμε κάνει. Όλοι είμαστε ένοχοι.

Εφόσον ξεκαθαρίσαμε πως η ακρότητα ενός έργου υπολογίζεται ανάλογα με το χρονολογικό πλαίσιο δράσης του, θα προσπαθήσω να ξορκίσω για λίγο τον εκνευριστικό πιτσιρικά από μέσα μου, για τη σύνταξη της παρακάτω χρονολογικής λίστας που παρουσιάζει 11 διαχρονικά ακραία albums. Η παρουσία ή η απουσία εισαγωγικών αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια σας.

Max Neuhaus – Fontana Mix-Feed (1966)
Ακαδημαϊκός κρουστός εκτελεί John Cage ελέγχoντας τετρακάναλο μίκτη με ανατροφοδοτούμενους μικροφωνισμούς μπροστά στο κατάμεστο Carnegie Hall του 1965. Όσο τα media της εποχής ασχολούνταν με το μήκος των μαλλιών του Brian Jones, ο Max Neuhaus έπαιξε καθαρόαιμο, διαπεραστικό feedback στρώνοντας τα θεμέλια σ’ αυτό που θα ονόμαζαν οι Whitehouse κάποια χρόνια αργότερα power electronics.

Cromagnon – Orgasm (1969)
Το "Οrgasm" θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει οποιαδήποτε στιγμή μέσα στα τελευταία 35.000 χρόνια, αλλά δεν ξέρω ποια δισκογραφική θα αναλάμβανε την κυκλοφορία του, εκτός από την Νεοϋορκέζικη ESP Disk, η οποία στήριξε το Άλλο από τα σπάργανά της. Οι Cromagnon είναι μια παλαιολιθική χορωδία αρκουδέηδων που κανιβαλίζει τον εαυτό της, σε ένα δίσκο που θα χαρακτηριζόταν άνετα Proto-Μουσική, αλλά η πιθανότητα του να ακουστώ δηθενάς είναι τεράστια, οπότε θα αρκεστείτε στo "πρωτόγονη ψυχεδελική μουσική".

Lou Reed – Metal Machine Music (1975)
Μπορεί πλέον να έχει τοποθετηθεί ευλαβικά στη βιτρίνα του μουσείου Βιομηχανικής Τέχνης και οι γωνίες του να έχουν στρογγυλευτεί, αλλά παραμένει ένα από τα πιο μνημειώδη κωλοδάχτυλα ενός τεράστιου καλλιτέχνη προς τους κριτικούς, την εταιρία και το ακροατήριο του.

Sutcliffe Jugend – We Spit On Their Graves (1982)
Λίγο μετά την αποχώρηση του από τους Whitehouse, ο Kevin Tomkins καταθέτει μια μονομανή σπουδή πάνω στη νοσηρότητα της ανθρώπινης πανίδας. Η σκιά του "We Spit On Your Graves" στοιχειώνει το μεγαλύτερο μέρος του industrial underground μέχρι και σήμερα, εφόσον συνέβαλλε στη γέννηση της αισθητικής, της θεματολογίας και του ήχου του.

John Duncan – Pleasure Escape (1985)
Κάπου εδώ τα όρια μεταξύ sound art, field recording, outing παραφιλίας και ποινικού αδικήματος τέμνονται για μοναδική φορά απόλυτα, στο πιο ανατριχιαστικό ντουκουμέντο στην ιστορία των ηχογραφημάτων.

Whitehouse – Quality Time (1995)
Σε σχέση με τα προηγούμενα (και επόμενα) albums τους, το "Quality Time" ακούγεται σχεδόν υποτονικό, αλλά και ταυτόχρονα πιο απειλητικό. Ας δώσει κάποιος επιτέλους το Νόμπελ Λογοτεχνίας στον William Bennett για το ομώνυμο κομμάτι. Τέτοιοι στίχοι δεν γράφονται καθημερινά.

Merzbow – Pulse Demon (1996)
Σαφώς και δεν γίνεται να υπάρξει αντίστοιχη λίστα δίχως την παρουσία του Akita-san. Ο αδιαφιλονίκητος Βασιλιάς του Japanoise τεστάρει τα όρια των fans και των tweeter τους στο πιο εξωφρενικά δυνατό mastering που έχω ακούσει ποτέ.

Maryanne Amacher – Sound Characters (1999)
Το "Sound Characters" απαιτεί την ένταση που σηκώνει μήνυση για να λειτουργήσει, αλλά μόλις γεμίσει το χώρο με τις ενοχλητικές συχνότητές του, ο ακροατής νιώθει πως ο ήχος εξάγεται από το αυτί του και πως το pitch αλλάζει με κάθε κίνηση του κεφαλιού. Αριστούργημα ψυχοακουστικής.

Runzelstirn & Gurgelstøck – Asshole / Snail Dilemma (2000)
Η μετατροπή της body art σε body horror από τον αξιότερο διάδοχο του Βιεννέζικου Αξιονισμού. Κάτι μεταξύ Penderecki, torture porn και ψυχοβγαλτικής ανάκρισης από τον ίδιο τον Rudolf Eb.er για το τι σε κάνει να απολαμβάνεις κάτι τόσο ενοχλητικό.

Junko – Sleeping Beauty (2002)
Για το πρώτο solo album της, η βοκαλίστρια των Hijokaidan ξεγυμνώνει τη φωνή της από τα πολλά effects για να στριγγλίσει πιο δυνατά από ποτέ. Τρισμέγιστος ανθρωποδιώκτης για ανοξείδωτα νεύρα.

Con-Dom – How Welcome Is Death To I Who Have Nothing More To Do But Die (2016)
Ο Mike Dando αφήνει στην άκρη τα προβοκαρίσματα για να καταγράψει γλαφυρά τις τελευταίες μέρες της υπέργηρης μητέρας του - προφανώς για να αντιμετωπίσει το χαμό της – υπογραμμίζοντας κάθε λεπτομέρεια που προτιμάς να ξεχάσεις σε αντίστοιχες στιγμές.

(Όταν δεν μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό πρόσωπο, ο Δημήτρης Κουρούσης προσκυνάει νυχθημερόν τους Beach Boys και στον ελεύθερο χρόνο του τρέχει το μπλογκ Corrupted Delights.)