I’m still wearing your t-shirt (‘name three songs’)

Πριν έναν μήνα μου ‘άνοιξαν’ το σπίτι, πρώτη φορά για όλα που λέμε. Με εξαίρεση κάποια μηδενικής αξίας για κλέφτες 80s πλαστικά μπιζού της μαμάς μου και ένα περλέ κολιέ της δικής της μαμάς, ευτυχώς όλα τα υπόλοιπα ήδη αντικαταστάθηκαν. Ελπίζω σύντομα να αποκατασταθεί και η ψυχική μου ισορροπία, άλλο θέμα αυτό, αν και πάντα σχετικό με τα θέματά μας εδώ στο Μικ, δηλαδή την μουσική και κατ’ επέκταση τους δίσκους, τους σκληρούς δίσκους και αυτά που περιέχουν μετά από 25 χρόνια file sharing, τα CD - κι αυτά έχουν ψυχή τα καημένα- και DVD και όλα τα υπόλοιπα, π.χ. μouσικά όργανα, πικ απ και ενισχυτές , σετλιστς, αφίσες κορνιζωμένες, βιντεοκασέτες πλέον διακοσμητικές και… μπλουζάκια μέσα στα συρτάρια που βρήκα διαλυμένα.

‘Όταν λοιπόν η αστυνομία με άφησε να μπω στο σπίτι (‘προσπάθησε να μην πολύ αγγίζεις Μαρία, τα forensics θα έρθουν το πρωί’) το πρώτο λεπτό μου φάνηκε αιώνας.

Και πάνω που ανέπνευσα ξανά γιατί με την πρώτη ματιά όλα τα παραπάνω και ό,τι άλλο σημαντικό (όπως το διαβατήριό μου) ήταν εκεί και οκ…’Πρέπει οπωσδήποτε να ψάξω λίγο κάτι σε εκείνα τα συρτάρια, δεν θα πιάσω πολύ σας υπόσχομαι, ξέρω από αυτά,  να, δείτε εκεί, έχω και το Columbo boxset ‘ (που ευτυχώς δεν κλέψανε).

Τρέχω λοιπόν προς το πεταμένο συρτάρι με τα μαύρα μπλουζάκια (συγκροτημάτων) και τσεκάρω με προσοχή την πρώτη στοίβα. ‘Εντάξει, εδώ είναι’ λέω στον φίλο μου που έτρεξε να με βρει στον τρόπο του εγκλήματος, δείχνοντάς το πρώτο και αγαπημένο μου Ride.

Σήμερα τα μπλουζάκια συγκροτημάτων είναι παντού και σε αφθονία, ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα όπως όταν το 2002 είχα κατεβάσει όλα τα arcade games στον υπολογιστή και τερμάτισα επιτέλους το ‘Bubble Bobble’. Τα παλιά τα χρόνια όμως, εκεί στα late 80s και μπαίνοντας στα 90s  εκτός από τους μεταλλάδες που πάντα ήταν εξοπλισμένοι με μπλουζάκια, ραφτά, the lot, και τα μεγάλα παιδιά που έβρισκαν και κάνα ίντι κατά παραγγελία, κατά βάση Cure και Joy Division, άντε και κάνα Christian Death θυμάμαι να υπάρχει στη διάθεσή μου, ήταν δεν ήταν official τι σημασία είχε.

Βέβαια το merch πλέον είναι και η βασική πηγή εισοδήματος για μουσικούς της ευρύτερης προς το εναλλακτικό σκηνής αφού οι εποχές της ΄’πάρε παιδί μου λεφτά να κάνεις δίσκους και βίντεο κλιπ ‘ δισκογραφικής έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Εδώ στο Λονδίνο ειδικά η αλήθεια είναι ότι σε ό,τι λάιβ και να πας, από στάδιο μέχρι  πίσω δωμάτιο παμπ,  θα βρεις και κάτι ή και να μην το βρεις στον πάγκο θα ρωτήσεις και θα μάθεις πώς μπορείς να το αποκτήσεις.

Πάμε λίγο πίσω όμως στην αρχή - αρχή της καλύτερης δεκαετίας έβερ, τότε που σιγά σιγά άρχισα κι εγώ να πηγαίνω σε συναυλίες όχι μόνο μαζί με τους μουσικόφιλούς γονείς μου αλλά και με την δική μου παρέα.

Η ιστορία έχει ως εξής:

Ο μπαμπάς μου πάντα επισκεπτόταν τον πάγκο και έπαιρνε ό,τι δίσκο κουβαλούσαν μαζί τους οι συμμετέχοντες των τζαζ κυρίως φεστιβάλ στα οποία τραβολογούσε όλο το παρεάκι συγγενών και φίλων. Η δε μαμά μου άρχισε να ενδιαφέρεται για το merch όταν άρχισαν να εμφανίζονται μπλουζάκια. Αν και, όπως και εγώ συχνά, πάντα εκνευριζόταν από το περιορισμένο sizing (παντελή έλλειψη S και M). Εγώ πάλι έμοιαξα και στους δύο

Και όταν στη πρώτη μου Nick Cave συναυλία η μαμά  στο τέλος πήγε και μου πήρε δώρο το Henry’s Dream European tour μπλουζάκι σε ευρύχωρο XL, εφόσον και το oversized τότε το έφερνα βόλτα, δεν πτοήθηκα.

Το συνδύασα ωραιότατα με κολλάν  και Μάρτινς.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά η εύρεση μπλουζακίου έγινε αυτοσκοπός.

Που θα βρω όμως αυτά που ακούω, πού θα τα βρω αυτά τα μπλουζάκια;

What’s a girl to do?

Την απάντηση μου την έδωσε τελικά – όπως πάντα  -το αγαπημένο μου συγκρότημα .

Όπως ίσως έχετε ξαναδιαβάσει να εξιστορώ, κάπου στο τέλος του 1992 η αποφασιστικότητα μου έγινε πράξη και γράμμα στους Ride (στο OX3 και όχι 4 PO Box τους ) στο οποίο οι δυο φίλες μου κι εγώ τους παρακαλέσαμε να έρθουν ΄έστω στην Αθήνα’ και να μας στείλουν και κάτι στίχους που δεν καταλαβαίναμε. Η ανταπόκριση ήρθε με ένα γράμμα  από το τότε φαν κλαμπ, το ‘Tomorrow Never Knows’, που περιείχε τους στίχους και οδηγίες πώς να γίνουμε μέλη και να λαμβάνουμε το newsletter.

A, και δύο συναυλίες στην Αθήνα μερικούς μήνες μετά (επιβεβαιώνω ότι και το γράμμα μου έπαιξε έναν μικρό ρόλο σε αυτό εκτός από τις διακοπές στα νησιά μας τις οποίες συνδύασαν αμέσως μετά-ή τουλάχιστον με αφήνουν να το πιστεύω)

Σε ένα λοιπόν από τα επόμενα ‘TNK’ υπήρχε μια έξτρα σελίδα – απόκομμα για να παραγγείλεις αν θες κάτι από το merch που έμεινε από το Going Blank Again tour. Δηλαδή, διαλέγεις μπλουζάκι (το άσπρο ή το μαύρο), τα σχέδια-επιλογές φυσικά ζωγραφισμένα στο χαρτί μην φανταστείτε κανένα ένθετο με κανονικές φωτογραφίες, και μαζί θα λάμβανες και κάποιο πακέτο αφίσες, ό,τι τύχει, bundle που τα λέμε τώρα.

‘Μαμά!’

Μία από τις επόμενες μέρες η μαμά γύρισε από την δουλειά με έναν φάκελο, κάτι σελίδες καρμπόν από το μαγαζί του μπαμπά της και 20 λίρες. ‘ Γνωστό τρυκ για να μη πάρει τα λεφτά το τελωνείο’ (σημείωση, ο μπαμπάς μου ήταν εκτελωνιστής, είχα inside information).

Πρέπει να πέρασε κάνας μήνας γιατί θυμάμαι πως είχα σχεδόν απογοητευτεί όταν μια μέρα η μαμά γυρνώντας σπίτι μου παρέδωσε έναν μεγάλο καφέ φάκελο με το όνομα μου, δυο τρία γραμματόσημα με τα μούτρα της βασίλισσας και μια σφραγίδα από το ταχυδρομείο της Οξφόρδης με ημερομηνία --/--/1993.

Η καρδιά μου πήγε να σπάσει!

Ο φάκελος περιείχε ένα μαύρο μπλουζάκι του GBA τουρ σε μέγεθος και πάλι XL ( το σουλούπωσε λιγάκι η μεγάλη θεία μου που ήταν μοδίστρα, υποθέτω έχει χάσει λίγη από την αξία του ) και μαζί την γνωστή ασπρόμαυρη φωτογραφία του Going Blank Again, τον καρχαρία του ‘Today Forever’ σε Α1 μέγεθος και μία δύο ακόμη από την περιοδεία στην Ιαπωνία.

Το μπλουζάκι ίσα που το φόρεσα 4-5 φορές (το γνωστό κόμπο με κολάν) κυρίως γιατί φοβόμουν μην λερωθεί ή τρυπήσει από καμία κάφτρα και λοιπούς old school κινδύνους.

Έπειτα πέρασε σχεδόν 30 χρόνια στην 90ς κούτα μου μαζί με το Nick Cave, το εξίσου υπερμέγεθες Suede που αγοράσαμε όλα μας από τον Μύλο το ’95 με την αποζημίωση του εισιτήριου για τους Lightning Seeds που διακόπηκαν  λόγω βροχής μία βδομάδα πριν ( είχε προλάβει να παίξει ο Terry Hall όμως άρα win-win), το αγαπημένο Art Ensemble of Chicago της μαμάς, ένα Oasis σε Medium (£££). Το  Shed Seven δεν ξέρω που έχω βάλει, ένα Lush και ένα Charlatans (των δίσκων και τα δύο) που ήταν τα μόνα κοντά στο πραγματικό μου μέγεθος είχαν έρθει μαζί μου όταν μετακόμισα στο Λονδίνο και φορέθηκαν μέχρι αρκετά πρόσφατα.

Έκτοτε έχω γεμίσει συρτάρια με μπλουζάκια, τα φοράω παντού και με οτιδήποτε, έτσι και τα ευχαριστιέμαι αλλά και στηρίζω ή και προωθώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που μου ομορφαίνουν τη ζωή με τις μουσικές και τα λόγια τους – πόσες συζητήσεις, γνωριμίες και σχέσεις ζωής μπορεί και έχει ξεκινήσει ένα band t-shirt άλλωστε.

Αφήστε και τις επετείους και τις επανασυνδέσεις όπου όλο και κάποιο συλλεκτικό κομμάτι ξαναφορέσαμε, αν και με την αξία που έχουν πάρει ορισμένα λίγο το σκέφτεσαι.

Το σκέφτηκα λοιπόν κι εγώ ξανά και ξανά την τελευταία δεκαετία, μέχρι που το περασμένο φθινόπωρο λίγο πριν επιστρέψω στο Λονδίνο άνοιξα ξανά την 90’ς  κούτα με αφορμή την σειρά συναυλιών για την 20η επέτειο της Sonic Cathedral. Στα πλαίσια των εορτασμών οι Ride θα έπαιζαν στο πανέμορφο Hackney church το σετ τους από το  Reading’92.

Και για να τους τιμήσω έβαλα το αγαπημένο μου μπλουζάκι στην τσάντα, όχι αυτήν που βάζω στο ντουλαπάκι του αεροπλάνου, την άλλη που έχω συνέχεια πάνω μου μαζί με το διαβατήριο και τα κλειδιά, και το έφερα πίσω από εκεί που ήρθε.

Η συναυλία στις 12 Οκτωβρίου  λίγο μετά τα γενέθλιά μου, ήταν από τις καλύτερες της ζωής μου, τα πάντα ήταν τέλεια, από τον χώρο μέχρι το σετ και όλους εμάς που μαζευτήκαμε με τα παλιά ή καινούρια μπλουζάκια μας και μη. Στο τέλος και ενώ οι σεκιουριτάδες μας πλησίαζαν απειλητικά για να μας διώξουν βλέπω τον νο 1 imaginary boyfriend μου των τελευταίων 35 χρόνων να μου γνέφει ‘τρέχα!’ με ένα ΑΑΑ πάσο στο χέρι.

Και έτσι ένα μικρό γκρουπ από εμάς τους dedicated fans βρεθήκαμε να πίνουμε μπύρες και να τρώμε πατατάκια και φρουτοσαλάτες backstage στην κουζίνα της εκκλησίας.

Οι δε Ride το μπλουζάκι μου μετά βίας το αναγνώρισαν ‘Αυτό δικό μας είναι ; Ναι, από σας το είχα πάρει, long story…’κι εγώ που το έβαλα για να σας εντυπωσιάσω…’

Γελάσαμε, μιλήσαμε λίγο για την Αθήνα αλλά και για την Τότεναμ και αφού καληνυχτιστήκαμε εγώ πήγα το παρεάκι μου σε μια παμπ παραδίπλα να κεράσω ένα ποτό για τα γενέθλιά μου.

‘Μήπως να μην το ξαναφορέσεις ποτέ; Να αφήσεις και κάτι στους κληρονόμους’ μου λέει αστειευόμενος ο μιλένιαλ συναυλιακός μου φίλος.

‘Νομίζω αυτή είναι η τελευταία φορά που το φοράω’.

Είχε μια ωραία ιστορία άλλωστε, από την Οξφόρδη στην Θεσσαλονίκη στο Λονδίνο, και ποιος ξέρει που αλλού, που μοιάζει λίγο με αυτή της ιδιοκτήτριας του.