It's all Greek to me...

Ανέκαθεν μου έμοιαζε προδιαγεγραμμένη η μοίρα εκείνων των δίσκων των Ελλήνων μουσικών που δεν φτιάχνονται για να ακούγονται σεκλετιάζοντας πάνω από γεμάτα τασάκια, για επιτραπέζια λικνίσματα γοφών δίπλα σε ξηροκάρπια, για βλαχομπαρόκ "δήθεν" τύπους που διαρκώς κόβουν κίνηση, για μούφα rock τραγουδιστές που όταν "ερμηνεύουν" στραβώνουν το στόμα από τη μαγκιά (σύμφυτο αποκλειστικό φαινόμενο της χώρας) και για εξύμνηση του υπέρτατου ιδεώδους της ατέρμονης γκομενοκλαψούρας.

Ό,τι κι αν πει κανείς, με τόσες δεκαετίες παρελθόν μισοχαμένο, οι δίσκοι αυτοί ανέκαθεν προορίζονταν για τους Έλληνες "misfits". Ως γνήσιοι τέτοιοι, λοιπόν ("όλα έπρεπε να 'ρθουν καθώς ήρθαν", που λέει ένας κορυφαίος "παρεξηγημένος" ποιητής), δε νοιαζόμαστε καθόλου που (ξανα)ζούμε στην εποχή του ευλογημένου "word of mouth". Που, ναι μεν, πλέον δε βιώνουμε τη δυνατότητα ανεξέλεγκτης απόκτησης μεγάλου μέρους της δισκογραφίας, αλλά που μαθαίνουμε, έστω και εμβρυακά, να αναπτύσσουμε τη χαμένη τέχνη της πιο προσωπικής σχέσης με έναν δίσκο, τον οποίο γνωρίζουμε -και- κατόπιν συστάσεων φίλων ή έμπιστων για το γούστο μας κριτικών. Με αυτήν την κινητήρια δύναμη πέρασε από μουσικής πλευράς και η προηγούμενη χρονιά. Λιτά, αλλά αγαπημένα. Με δίσκους αδιάφορους, με δίσκους αναμενόμενους, αλλά και με δίσκους που αληθινά μας μιλούσαν. Στην άλλη γλώσσα. Έντεκα από τους τελευταίους θα αναφερθούν παρακάτω, χωρίς αξιολογική σειρά. Όχι πως δεν προσπάθησα να τους κατατάξω έτσι, αλλά, στην πορεία η σειρά άλλαζε τόσο απρόσμενα συχνά, που... είπα να την αφήσω σε σάς!

Tania Giannouli Ensemble - Trancendence

Η "Υπέρβαση" εδώ πραγματοποιείται αβίαστα και μυστηριακά. Ή, αλλιώς, αναπαυτικά.

The Fog Ensemble - The Fog Ensemble

Με ένα κάρο έξυπνα αφομοιωμένες επιρροές από αγαπημένα είδη, με την εγκράτεια των GY!BE και με πολύ μεράκι, είναι αληθινά αδύνατο να πιστέψεις πως έχεις να κάνεις με ντεμπούτο.

Socratis Sinopoulos Quartet - Eight Winds

Η "λυρική" συνύπαρξη folk και jazz ηχοχρωμάτων ακούγεται μαγική, λες και γεννήθηκε από τις λέξεις του Ελύτη.

Low Noise - Low Noise

Διακτινισμένη ενέργεια από το 1987, με Cpt Neφos, Villa 21 και Wipers. Τόσο αυθεντική, που πονάει...

Takis Barbagalas - Phosphorus Hesperus

Ο Τάκης με συνοδοιπόρους τους λοιπούς Manticore's Breath, αλλά ουσιαστικά για πρώτη φορά σόλο, οδηγεί τη φαντασία μας σε psychedelic και progressive περιοχές του Canterbury. Πολυδιάστατη εμπειρία!

Andreas Polyzogopoulos - Anicca

Η αισθητική των Pink Floyd, η βαριά κληρονομιά της jazz που πρέπει να συντηρηθεί κινούμενη και η τρομπέτα οδηγός των συναισθημάτων, συνθέτουν μια εξαιρετική πρόταση.

Ludmila - Sudden (Hjart-Och)

Με τα φωνητικά της Φλώρας Ιωαννίδη, την πείρα των Make Believe και ικανότατα αποτυπωμένες παλιές και νεότερες rock φόρμες, υπήρχε περίπτωση να μην είναι πολύ καλό; Αφήστε δε που περιλαμβάνει και το "Hjart-Och".

Thee Holy Strangers - Thee Holy Strangers

Με τα φωνητικά των Φλώρας Ιωαννίδη (πάλι τα ίδια θα λέμε;) και Τζένης Καπάδαη (The Earthbound), τον Αλέξη Καλοφωλιά (Last Drive), καθώς και μέλη των Nightstalker και 700 Machines, αλήθεια περίμενε κανείς να μη βγει κάτι τόσο καλό;

we.own.the.sky - Earths Colide

Θα μπορούσες να το πεις post rock, αλλά με τις εμφανέστατες "σκληρές" προσμείξεις που έχει, δε φτάνει ούτε η παραπομπή στους Mogwai. Απλά επιβλητικό.

Pop Eye - Is It Real?

Dreamy pop, που κρύβει την ποιότητά της στον φαινομενικά "ακατέργαστο" χαρακτήρα της, χωρίς να ενδυναμώνεται από οποιοδήποτε σπανάκι! Μη σας ξεγελάσει. Μπορεί και να κρυφοκοιτάξει την καρδιά σας.

The Big Nose Attack - 69

Προφανώς κάπου στο Μπραχάμι υπάρχει ένα σημείο, όπου διασταυρώνονται blues, classic rock και Black Keys. Είναι δεν είναι κοντά στο μετρό, θα πάτε!