Jesus Saves
Είμαι της θέσης πως θρησκεία είναι η μεταφυσική εκείνη σκοτεινή γωνιά του μυαλού, πού όταν φυσάει φόβους ανασφάλειες και υπαρξιακές αγωνίες ταμπουρώνεται κανείς, νιώθει πως ένα αόρατο χέρι καθοδηγεί το κουλό του και δε χρειάζεται να βγει πνευματικά ξεβράκωτος στο λάκκο με τα φιλοσοφικά αγγούρια της αναζήτησης. Δυστυχώς μειοψηφώ στο δημοκρατικό και δίκαιο τούτο κόσμο έτσι ακόμα και πολλοί δικοί μου επίγειοι θεοί στρέφουν ή στρέψανε κάποια στιγμή τα μάτια τους ψηλά και αντί να στραβολαιμιαστούν ως όφειλαν ή έστω να χαζέψουν κανα αστείο συννεφάκι είδαν ένα μουσάτο να τους γνέφει. Θα καταδείξω κάποιους από αυτούς, μπα που να πέσει φωτιά να με κάψει.
1. 16 Horsepower - πλήρης δισκογραφία
τόσο που συμπεριλαμβάνονται στο cristianrocklyrics.com παρέα με μπάντες όπως Whish for Eden, Theocracy, Metanoia κλπ. Εγγονός προτεστάντη ιεροκήρυκα της πουριτανής, αυστηρής, νότιας εκκλησίας των ναζαρηνών (?), μεγάλωσε κοντά του περιοδεύοντας στο Colorado, έφαγε τους αφορισμούς και τις κατάρες του όταν στα 17 παντρεύτηκε και την κοπάνησε από την εκκλησία του αναζητώντας πιο "προσωπικά χριστιανικά μονοπάτια", ο David Eugene Edwards φέρει την κύρια ευθύνη της 16-ιπποδύναμης. Το countrypunk των Gun Club διασταυρώνεται με το σκοτεινό λυρισμό του Cave στην παρέα προστίθεται άρωμα Cohen και χρώμα Joy Division και το αποτέλεσμα κολάζει και τον πιο άθεο! Στους στίχους αναδύεται ένας κόσμος σκοτεινός, ζοφερός, μιας άλλης εποχής, μιας άλλης (?) Αμερικής όπου περίπου όλα είναι αμαρτία και περίπου όλοι προσπαθούν να ξεφύγουν από την κόλαση που καραδοκεί σε κάθε μπουκάλι, ποδόγυρο, ψέμα και απιστία ενώ η μετάνοια μοιάζει τόσο ηδονιστική διεργασία ώστε υποψιάζομαι ότι κανείς αμαρτάνει μόνο και μόνο για να τη γευτεί. Γιαυτό και υποκλίνομαι στη συγκροτηματάρα αυτή και ευχαριστώ το θεό που μου δωσε να τους ακούσω- δεν έχεις κάθε μέρα την πολυτέλεια να σε ταξιδεύει στα τρίσβαθα μια μουσική και να βλέπεις την αλήθεια των δημιουργών της να ματώνει ακόμα κι αν ξεμακραίνει απ τη δικιά σου.
2. Nick Cave and the Bad Seeds όλη η δισκογραφία βέβαια αλλά μια και υπήρξε το The boatman's call και το No More Shall We Part οφείλω να τα ανασύρω αλλά μόνο για την περίσταση.
Στα μεσοδιαστήματα των φόνων, των μαδημένων μυγόφτερων, των παρανοιών, όταν δεν ξετύλιγε ιστορίες για ηλεκτρικές καρέκλες, νεκρούς παλιάτσους, νεκρούς πρωτότοκους, τον Elvis, τις φιγούρες του υποκόσμου, ο Νίκος θα τις έκανε τις αναφορές και τις παραπομπές του στα θεία. Πάντα με το ζοφερό τρόπο που όλοι και όλες αγαπήσαμε. Μια θα πήδαγε ο διάβολος να του πάρει την ψυχή, μια θα βγαζε το δίσκο Tender pray η το βιβλικό Kicking against the pricks, τέλος πάντων εντασσόταν υπέροχα το θείο στη σκοτεινή του πινακοθήκη. Πώς την άκουσε τώρα να αρχίσει το κήρυγμα, ποτέ δεν το κατάλαβα. Τραγούδια σαν το Into My Arms (δείτε μόνο ποιος Ελλην καλλιτέχνης το διασκεύασε, τίποτα άλλο) ή το There Is A Kingdom ή το God is in the house φρικάρουν με την σαφήνεια τους και την έλλειψη όλων εκείνων των μαγικών υπαινιγμών που συνιστούν την ποίηση κάθε πιστό του Cave εμού συμπεριλαμβανομένης, ο θεός χρόνια να μου κόβει μέρες να του δίνει κατά τα άλλα.
3. Momus - Circus Maximus
Στα 1986 ο κύριος Nick Currie αποφασίζει να δανειστεί το όνομα ενός έλληνα ασήμαντου θεού που εκδιώχθηκε από τον Όλυμπο επειδή αμφισβήτησε το Δία λέει, και να κάνει τον κόπο να μοιραστεί την ιδιοφυΐα του μαζί μας. Έτσι, ο κύριος Momus στο εξής, εξορμά από το Νότιο Λονδίνο το πρώτο σχέδιο του που δεν είναι άλλο από μια mini μεταγραφή της βίβλου σε κάτι χμμ πιο ενδιαφέρον. Ναι ήμουν lucky like st Sebastian που διασταυρώθηκε τ'αυτάκι μου (και) με αυτόν τον Νick και το πόνημά του, όπου μεταξύ άλλων αποκαθίσταται η τιμή της Λουκρητίας Βοργίας και γενικώς των γυναικών, ο Δάντης (Alighieri οχι Eurovision) συναντά τον Saul-Παύλο και το παράδειγμα του θάρρους των πρωτοχριστιανών, κατατίθεται η κατάρα του να προπορεύεσαι της εποχής σου όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, υπέροχες ιστορίες με εσάνς από ρωμαϊκή αρένα. Momus-Λιοντάρια: 1-0
4. Violent Femmes - Hallowed Ground, The Blind Leading The Naked
Ο David Eugene Edwards που είναι ο θρήσκος της παρέας δεν έκρυψε ποτέ του την αγάπη του γι αυτά τα άγια παιδιά όπως και την επιρροή του από το σκοτεινούλικο μουσικό τους ιδίωμα. Εγώ τί να πώ η αμαρτωλή. Ας πούν αυτοί: Faith: But I believe in the Father I believe in the Son I believe there's a Spirit for everyone ή Jesus walking on the water: Sweet Jesus walking in the sky. Sinking sand, took my hand, raised me up, and brought me up. I can hold my head up high. Όχι δηλαδή θα πω. Ναι αυτοί είναι που τραγούδησαν τις νεανικές φαντασιώσεις, ονειρώξεις και ανασφάλειες με το ξεκούρδιστο μπάσο του Brian Ritchie και την αντίστοιχα ξεκούρδιστη φωνή του Gordon Gano, με τον πιο αναρχικό ήχο και τον πιο βαθύ τρόπο και ακόμη θυμάμαι όπως όλη η γενιά μου πιστεύω, όλο το countdown του kiss off (I take one one one cause you left me). Ας σταυροκοπηθούν μέχρι δευτέρας παρουσίας, εγώ για άλλο λόγο τους αγαπώ.
5. Bob Dylan - Saved
Καλά άμα έχεις 3 σελίδες δισκογραφία κάπου μπορεί να χαθεί και ένας δίσκος που με το εξώφυλλο του και μόνο (το χέρι που κρέμεται από τον ουρανό πάνω από άλλα που τείνουν προς αυτό και σαν αερογέφυρα σωτηρίας σε βουτάει μακράν της αμαρτίας - αμήν) μπορείς να κάνεις έναν πολύ πετυχημένο εξορκισμό. Οι στίχοι του δε - παναγία μου σώσε! I've been saved By the blood of the lamb (επίκαιρο), I want to thank You, Lord, I just want to thank You, Lord, Thank You, Lord (παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα),Well I'm pressing on to the higher calling of my Lord.(χμ ακούμε και φωνές τώρα). Στην ιστορία της μουσικής εμφανίζονται μια στο τόσο κάποιοι που κάνουν τομές και μετά από αυτούς τίποτα δεν είναι το ίδιο. Μπορεί να είναι οι συνθήκες οι ώριμες ή το σαρωτικό ταλέντο ή και τα δύο. Όπως και να'χει ο κύριος Dylan είναι ξεκάθαρα αυτής της κατηγορίας οπότε εγώ δε μένει παρά να καταπιώ τη γλώσσα μου ή το πληκτρολόγιο εν προκειμένω. Στο "no direction home" ένας μουσικός είχε με περισσή ζήλια πει για το πρώτο πέρασμα του Dylan από τη Νέα Υόρκη ότι γυρνώντας, είχε τόσο εντυπωσιακά μεταμορφωθεί καλλιτεχνικά σαν να χε συναντηθεί στο σταυροδρόμι με το διάβολο και είχε πουλήσει την ψυχή του. Είπε κάποιος κάτι?
6. Madonna - Like a prayer
Ναι κυρίες και κύριοι Madonna. Πρέπει να κάνω δηλαδή 10 χρόνια ψυχανάλυση αλά Woody Allen για να μην έχω ενοχές που θα συμπεριλάβω ένα pop είδωλο στη λίστα? Η πρέπει να νηστέψω τα καινούρια της χιτάκια και να κοινωνήσω Sonic Youth (ή μήπως καλύτερα Ciccone Youth) για να εξιλεωθώ; Τίποτα από όλα αυτά. H σαπουνόπερα με τα πάμπολλα επεισόδια, τις ανατροπές όσο και παλινωδίες στην πλοκή που ακούει στον όρο Madonna έχει κατσικωθεί στη ζωή μας και ως ακροατές δεν έχει νόημα πια να αντιστεκόμαστε. Ο δε δίσκος αυτός με το πολυσυζητημένο βλάσφημο και μεταξύ μας super ωραίο video clip με το μαύρο Ιησού, την περίπτυξη με την μετέπειτα κυρία Guy Ritchie και τους φλεγόμενους σταυρούς της κόστισε ένα παχυλό συμβόλαιο με την Pepsi και πάλι καλά που τότε δεν είχε παιδιά, θα χαν μείνει στους πέντε δρόμους. Respect.
7. White Stripes - Get behind me Satan
Καμμία σχέση οι άνθρωποι αλλά με τέτοιο τίτλο για album η αναφορά ήταν αναπόδραστη. Το δίδυμο από το Detroit Jack & Meg White που διασώθηκε της άμπωτης που ακολούθησε το παλιρροιακό κύμα του αμερικανικού νεοgarage στο δίσκο αυτό δεν τους ασχολείται τα θεία. Δεν αναφέρεται ιδιαίτερα σε θεούς και διαβόλους. Έχει το νου του όμως σε μια "πίσω μου σε έχω σατανά" κατάσταση και έτσι μπορεί ελεύθερα να ασχοληθεί με το αν θα το χτυπήσει το κουδούνι της πόρτας αν θα του κάτσει γενικότερα και άλλα, ενώ ο ήχος countrίζει και παραπέμπει στους 1, 4 και 5 καλλιτέχνες της λίστας.
8. Firewater - Get off the cross... we need the wood for the fire
στην ίδια κατηγορία με τους προλαλήσαντες συμπεριλαμβάνεται λόγω τίτλου αλλά και εξωφύλλου: ο Χριστός με μπουκάλι μπύρα στο χέρι και τσιγάρο - κομμάτια. Αντίθετα με όλη την αμερικάνικη επαρχία που έχει παρελάσει ως τώρα τούτοι δω εξορμώνται από την πόλη που χαϊδευτικά λέμε μεγάλο μήλο και δε γνωρίζω αν ο Όφις, η Εύα και η παρέα τους αναμείχθηκαν στα βαφτίσια. Βρίθει μαύρου χιούμορ, παρακμιακών ιστοριών και προσώπων, Tomwaitίζει κατα τόπους, rockάρει αλλού, παρεμπιπτόντως έχει κια ένα κομμάτι "Drunken Jew" instrumental γροθιά στο σημιτισμό... Πως να μην είναι από τα πιο προσφιλή και να τρουπώνει στις λίστες δοθείσης ευκαιρίας?
Kαι για κλείσιμο 2 extra bonus κομμάτια που δεν βρήκαν αναλόγου κατάνυξης συμφραζόμενα στους δίσκους που συμπεριλαμβάνονται και αναγκαστικά εμφανίζονται μόνα.
1. Tom Waits - Way down in the hole
Περιγράφοντας θεατρικά την άνοδο και πτώση του Φρανκ στην κόλαση της σκηνής της Νέας Υόρκης κάνει την εμφάνιση του αυτό το ανεξίτηλο κομμάτι που βρίθει προτροπών αποφυγής του εξαποδώ ενώ παράλληλα τονίζει τα προτερήματα του JESUS. Υπήρχε και μια άκρως δρακουλιάρικη διασκευή από έναν μακαρίτη rockobluesίστα, John Campbell τον λέγαν αποδεικνύοντας οτι οι χριστιανικές προτροπές δεν πάνε χαμένες.
2. Rolling Stones - Sympathy for the devil
Γιατί κοντεύω να βγάλω σπιθουράκια με τόσο κυριελεησον τόση ώρα που αναγκάζομαι να καταφύγω στους πουrockers σε ένα κομμάτι τελοσπάντων που έγραψαν πριν γίνουν πουrockers αλλά στη συναυλία δεν πάω γιατί θα γίνεται της κολάσεως από αριθμό κόσμου, κόσμο αλλά όχι από ένταση κοινού και μουσικών. Θα μουρμουράω hoohoo pleased to meet you hope you guessed my name Σε ελεύθερη απόδοση : Χαίρω πολύ για τη γνωριμία, αλλά ξέρεις ποια είμαι εγώ...?