Και θα σκάσω απ' τα φιλιά σου φτάνει, ε μα είσαι... κα-ταπληκτική!

Από τούτο το κουρασμένο δύστυχο δίστιχο μέχρι το έγκριτα απλουστευτικό Do you love me? του Nick Cave, τα ερωτικά τραγούδια είναι ένα αδηφάγο τέρας που αιωνίως θα κατατρώει τα σπλάχνα της μουσικής. ΟΚ. Όλων των τεχνών... δεν θα διαφωνήσω. Αλλά ειδικά της μουσικής κατά τι περισσότερο.

Στο βωμό και προς τον σκοπό της αγάπης, του έρωτα και της σεξουαλικής επιθυμίας (που όποιος τα διαχωρίζει, πλανάται πλάνην οικτρά) ο David Sylvian εξομοιώνεται ισοπεδωτικά με τον Θέμη Αδαμαντίδη και οι ανάστροφες μελωδίες των Can μπερδεύονται -με την απαραίτητη βοήθεια αλκοόλης- με τις επηρμένες στροφές του Βασίλη Τερλέγκα. Ο έρωτας θα χτυπήσει κάποτε την πόρτα και του πιο αφοσιωμένου -πλην έλλογου- οπαδού των Burzum, για του οποίου το αισθητικό status ακόμη και ένα καψουροτράγουδο ερωτικής ανωμαλίας του Marilyn Manson αποτελεί απαράδεκτη παρεκτροπή.

Αν σε παγκόσμιο επίπεδο τα ερωτικά τραγούδια καλύπτουν ποσοστό 70-80% της συνολικής παραγωγής (βγάλε πολιτικά, εξέγερσης και οργής γενικά, κοινωνικής ευαισθησίας και κριτικής, ακατάληπτα κ.λ.π.) στην Ιταλία -που είναι η δεύτερη αγαπημένη μου τραγουδιστική σχολή μετά την Αγγλοσαξωνική- καλύπτουν το 90-95% και στην Ελλάδα -που είναι η πατρίδα μας- παρότι έχουμε βαριά ιστορία πολιτικού τραγουδιού καλύπτουν τουλάχιστον το 99%. Βασικά υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι και το "Κι εσύ λαέ βασανισμένε..." για έναν έρωτα μιλάει.

Καθότι δε η αγάπη, ο έρωτας και τα περιφερειακά τους είναι το θέμα που απασχολεί τους πάντες, για πάντα και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο (είτε είναι μέλη της 17 Νοέμβρη, είτε Γιατροί Χωρίς Σύνορα, είτε αναρχικοί χωρίς πατρίδα, είτε ταξιτζήδες ή κομμώτριες), πάντα υπάρχει μια παραπάνω αφορμή για να επιστρέφουμε σε αυτά. Ενώ οι Παρτιζάνοι μια φορά ήρθαν και μία έφυγαν. Οπότε τι τύχη να έχει η υστεροφημία του Bella Ciao μπροστά σε αυτή του Feliccita;

Το παρακάτω τραγούδι προβάλλει τον έρωτα ως αυτό που τυπικά αποτελεί το ιδανικό όλων όσων των αναζητούν. Την σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων που αναπόφευκτα γίνονται ένας λόγω της ανεξήγητης αυτής δύναμης. Γράφτηκε από κάποιον σχεδόν συνομήλικο μου και περιγράφει την εποχή στην οποία κάποτε θα αναφέρομαι, με δόση απάτης, ως η εποχή μου. Το ότι μέχρι να συμβεί κάτι πολύ συγκεκριμένο, το θεωρούσα φλώρικο, όπως και τον δημιουργό αυτού φλώρο και ντρεπόμουν να παραδεχτώ ότι μου αρέσουν αμφότεροι σε οποιονδήποτε τρίτο, θεωρώ ότι συντελεί με κρίσιμο τρόπο στο να αποτελέσει την οριστική μου επιλογή:

ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ : ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΠ' ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ (δίσκος: Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ)