Λαϊκές ανησυχίες...

Όλοι εδώ μεγαλώσαμε, ελληνικά μιλάμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μάθαμε να αγαπάμε και την ίδια μουσική. Τα 90s χαρακτηρίζονται από την γκετοποίηση του σκυλάδικου ως μουσική των μεγάλων (για τους εφήβους) ή έστω των λαϊκών για τους ψευτο-γιάπηδες της εποχής που έκαιγαν τα κέρδη τους αγοράζοντας τζαζ σε cd. Κάτι σαν τους χίπστερ του σήμερα που ξεσκίζονται για ένα βινύλιο της Μαρινέλλας σε mint κατάσταση. Όπως και να 'χει λοιπόν, η ελληνική λαϊκή μουσική σε κυνηγούσε είτε μέσα από ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες είτε ακόμη και στον χώρο της δουλειάς. Εκεί με βρήκε και εμένα, μοιράζοντας σφηνάκια σε μεθυσμένους νεοέλληνες που έκαναν το κομμάτι τους στα 00s κερνώντας στην κυριολεξία με τα λεφτά του άλλου (αφού σε μια δεξίωση γάμου τα σπασμένα τα πληρώνει πάντα το ζευγάρι). Οι εκάστοτε υπάλληλοι που εκτελούσαν χρέη βαφτισμένου DJ έπαιζαν τα ίδια μιξαρισμένα cd κάθε βραδιά με μοναδική εξαίρεση έναν τύπο που έπαιξε το "Welcome to the jungle" σε μια βάφτιση και τον πήραν με τις πέτρες. Αυτά τα cd λοιπόν έγραψαν. Για την ακρίβεια έκαψαν εγκεφαλικά κύτταρα, με αποτέλεσμα να έχουμε αντιδράσεις του στυλ "όχι πάλι το Νο1 της Παπαρίζου" και σε πάω στοίχημα ότι και αυτοί θα κάνουν είσοδο με το "Σήμερα γάμος γίνεται". Από αυτή την έλλειψη πρωτοτυπίας ταλαιπωρείται κυρίως και η ελληνική λαϊκή μουσική, μιας και οι συνθέσεις πάντα κατέχουν δεύτερη θέση σε σχέση με τους στίχους. Έτσι έχουμε π.χ. το πασίγνωστο φαινόμενο του Καρβέλα που έχει δανειστεί μουσική από τον Jerry lee Lewis μέχρι τους Tool για να ντύσει δικές του επιτυχίες αλλά και της πρώην του. Παρόλα αυτά, κάποιοι από αυτούς τους στίχους μίλησαν κατά καιρούς και σε εμάς και τους παραθέτουμε από κάτω περισσότερο σαν ιστορική ανασκόπηση παρά σαν σειρά προτίμησης.

1) Στράτος Διονυσίου/Μίμης Πλέσσας - Βρέχει φωτιά στην στράτα μου
Ο Κούρκουλος σαν το απόλυτο ελληνικό αρσενικό καίει τα υπάρχοντά του, σε μια συμβολική σκηνή  λαϊκού μηδενισμού, για να ανατείλει ως άλλος φοίνικας στο μέλλον. Στα παιδικά μου μάτια οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου μετέτρεπαν τον πρωταγωνιστή σε σούπερ ήρωα ο οποίος με την υπερδύναμη της φωτιάς κατατροπώνει όλους τους εχθρούς του. Η έννοια μεταφορά ήρθε πολύ αργότερα στην ζωή μου.

2) Άντζελα Δημητρίου/Γιώργος Γεωργόπουλος - Φωτιά στα Σαββατόβραδα
Η μοναδική λαίδη της ελληνικής πίστας βάζει αυτή την επιτυχία της να τσακωθεί με τις Μαργαρίτες. Αλλά αυτό το κομμάτι επικρατεί. Ο πόνος είναι αβάσταχτος και πρωτόλειος, όποιος έχει προδοθεί το ξέρει και κατεβάζει άλλο ένα Τζόννυ-κόλα.

3) Παντελής Παντελίδης - Λιώμα σε  γκρεμό / Τα σχοινιά σου
Double entry από τον τελευταίο μεγάλο Έλληνα λαϊκό.  Αντίστοιχος του Cobain με τραγικό θάνατο σε μικρή ηλικία πάνω στο απόγειο της επιτυχίας του. Όσοι και να ξεφυτρώσουν από πίσω του δεν θα μπορέσουν πότε να τον ξεπεράσουν, με μια πορεία κομήτης κατάφερε να γεμίσει το λαϊκό τραγούδι με άπειρες επιτυχίες οι όποιες μπορεί μουσικά να ήταν αλληλοκαλυπτόμενες, αλλά στιχουργικά επανέφεραν τον όρο λαϊκό τραγούδι στην τάξη. Έρωτας, μοναξιά και μαυρίλα, όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν. Στο πρώτο απαξιώνει τον ίδιο τον πόνο, όντας ο μέγιστος άντρας λέει στο πρώην του μισό να μην στενοχωριέται γιατί ο ίδιος αντέχει. Ότι όλα θα παν καλά, αν και μέσα του υποφέρει τα τρισμέγιστα, βγαίνει αλώβητος και ας του φύλαγε η μοίρα τόσο άσχημο παιχνίδι...στο τέλος. Στο δεύτερο κομμάτι, ζεις πραγματικά ένα μεταίχμιο περιμένοντας τον άλλον να έρθει να σε πάρει να πάτε παραπέρα. Αγνοώντας επιλεκτικά το γεγονός ότι το ίδιο θέλει και αυτός, αρκεί να του απλώσεις το χέρι άλλη μια φορά αλλά να το κρατήσεις εκεί γιατί η επομένη ευκαιρία δεν θα ξαναϋπάρξει. Όσες στιγμές και να σου δίνει αυτή η ζωή με κάποιους πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι η τελευταία πρέπει να χει και το νόημα και την υπόσταση της τελικής.

4) Μαρινέλλα/Στέλιος Βλαβιανός –  Γιατί Φοβάσαι (Πάρ'το φεγγάρι και κάντο βέρα μου)
Μια θεϊκή παρεξήγηση των στίχων με είχε κάνει να αναρωτιέμαι γιατί να πάρει το φεγγάρι και να το κάνει πέρα της; Κάποια στιγμή κάποιος μου το διασαφήνισε και το κομμάτι απλά μεταμορφώθηκε σε μελό.

5) Δημήτρης  Μητροπάνος/Θάνος Μικρούτσικος - Ρόζα
Ένας στίχος "τα κομπιούτερ και οι αριθμοί"  μίλησαν στην τεχνοκρατική πλευρά της ψυχής μου και κράτησαν αυτό το ζεϊμπέκικο για πάντα στην μνήμη μου. Από την άλλη, μιλάμε για έναν από τους πραγματικούς καλλιτέχνες του λαϊκού τραγουδιού, ο οποίος με την φωνή του έδινε υπόσταση σε όποιο κομμάτι και αν του έδιναν να εκτελέσει.

6) Νότης Σφακιανάκης/Αλέκος & Ειρήνη Χρυσοβέργη - Ο Αετός
Πριν τον απαγάγουν οι εξωγήινοι, αρχίσει να μιλάει με τους αρχαίους έλληνες και ασπαστεί την Χρυσή Αυγή, ήταν τραγουδιστής. Κάπου εκεί λοιπόν ο τρισμέγιστος Νότης, ως άλλος Bon Jovi του "Blaze of Glory" εξυμνεί την μοναχική πορεία και την σημασία του να στέκεσαι όρθιος μέχρι την τελευταία στιγμή. Η ειρωνεία είναι ότι ήταν και ίσως παραμένει κλασική επιλογή του γαμπρού λίγο πριν "πεθάνει" την ελευθερία του στα συμβολικά δεσμά του γάμου.

7) Λευτέρης Πανταζής/Γιάννης Παπαϊωάννου/Κατερίνα Κόρου - Ο Παπαγάλος
Ο απόλυτος κιτς Έλληνας περφόρμερ, αντίστοιχος του Λιμπεράτσε αλλά σε straight εκδοχή (οκ υπάρχει και ο Φλωρινιώτης αλλά αυτός είναι ποπ), ζήταγε από τις οπαδούς του να βασανιστούν στο πάλκο ενώ ο ίδιος πέταγε με μαγικά χαλιά. Εδώ, πριν γίνει ύμνος στο καρναβάλι με το Τζουτζούκα, εξυμνεί καθημερινές ιστορίες ελληνικής απιστίας ( το στάνταρ θέμα του 90% των ελληνικών λαϊκών κομματιών).

8) Πασχάλης Τερζής/Γιώργος Θεοφάνους - Παλιόκαιρος
Χειμωνιάτικο το σκηνικό, βαρύ το κλίμα και αλληγορία του θανατά. Όπως και να 'χει, τα σημάδια ήταν εκεί, το ότι επέλεξαν να μην τα δουν κακό του κεφαλιού τους. Ο συγκεκριμένος ερμηνευτής δίνει την χροιά του "παλιού" λαϊκού σε κάτι πιο ανάλαφρο, κάνοντας το βαρύ μεν για το στομάχι αλλά όχι και τούβλο. Το άκουσμα του  συνοδεύεται πάντα με ουίσκι καλής ποιότητας, από Haig και πάνω. Το πούρο πλέον όπσιοναλ, αλλά αν είστε ατμιστής, μια τζούρα ηλεκτρονικό θα την ρουφήξετε.

9) Γιώργος  Μαζωνάκης/Βασίλης Κελαϊδής – Παλιόπαιδο θα γίνω
Ο Μαζώ δεν χρειάζεται συστάσεις. Πρωτεργάτης του golden boy lifestyle στα 00s, δηλωμένος παλιοχαρακτήρας, που δεν τον απασχολούν τα εγκόσμια. Από συμπεριφορά και στήσιμο ανήκει στην κατηγόρια Prince, δεν μάσησε να φορέσει γούνα και να "μολύνει" τη μουσική του υπόσταση με το Gucci φόρεμα, αλλά στο Παλιόπαιδο απλά φωτογραφίζεται. Συνοδεύεται και αυτό με ουίσκι κόκα, αλλά χωρίς το ουίσκι.

10) Βασίλης Καρράς/Γιώργος Θεοφάνους - Γύρισε
Τα τελευταία 15 χρόνια τραγουδάει με κατεστραμμένες φωνητικές χορδές, παρόλα αυτά είναι κάτι που δεν ενοχλεί κανέναν από τους οπαδούς του. Ακόμη θυμάμαι κατά τη διάρκεια της θητείας μου στην Θεσσαλονίκη τον συνάδελφο αεροπόρο να εξηγεί πόσες φορές τον έχει δει και ποια ήταν η καλύτερη του. Μιλάμε για κάτι ιερό, δεν τον αγγίζεις απλά και δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος σ' αυτή την ζωή που αγάπησε και  δεν έχει τραγουδήσει έστω και ψιθυριστά το Γύρισε.

11) Καίτη Γαρμπή/Φοίβος – Όλη μου η στεναχώρια
Σε μια συνέντευξη της είχε δηλώσει ότι πέταγε αυθημερόν για να πάρει τουαλέτα από την Ιταλία για να βγει στην πίστα το βράδυ (ποια Lady Gaga;). Επίσης, ενώ η Βίσση έκανε διακοπούλες στο Λονδίνο με τον Καρβέλα , αυτή είχε τον Σχοινά να μεγαλώνει τα παιδιά στο σπίτι (επίπεδο Νορβηγίας). Η γνωριμία μας έγινε σε ένα ΚΤΕΛ, όπου ο οδηγός είχε το best of να παίζει ακατάπαυστα για το 6ωρο ταξίδι και έτσι έμαθα τα Με σημαία μου μια φούστα και Είσαι το τζίνι αλλά αυτά είναι πιο light. Σε αυτό εδώ ακουμπάει λαϊκές φωνές του παρελθόντος, του τύπου Πίτσα Παπαδοπούλου/Βίκυ Μοσχολιού/Ρίτα Σακελλαρίου/Δούκισσα, αοιδούς που αφού βγήκαν ο Θεός έσπασε το καλούπι...