Love Hurts : Γιάννης Πολύζος
"You know the pain that's in my heart / It just shows I'm not very smart"
Αν και χωρισμοί υπήρξανε πολλοί, λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς θα απαριθμούσες λίγους. Δύο, τρεις μάξιμουμ. Τοπ-5 σαν του Χόρνμπυ, ας πούμε, με δυσκολία θα σκάρωνες.
Ωστόσο εκείνοι που μέτρησαν, γάμησαν κι έδειραν.
Δεν υπάρχει σάουντρακ κατάλληλο για την ερωτική απογοήτευση, γιατί απλούστατα δε δίνεις και πολλή σημασία στο πώς περνούν οι μέρες σου, οι ώρες, τα λεπτά ενώ βρίσκεσαι υπό την επήρειά της. Κι αν δοκιμάσεις να θυμηθείς τι έκανες, πού ήσουν, πώς ένιωθες ή, εν προκειμένω, ποια τραγούδια άκουγες, διαπιστώνεις πως όλα ήταν άσχετα. Και παρ' όλ' αυτά, σημαντικά.
Θυμάσαι που μια φίλη απορούσε σαν της είπες ότι σε μια παρόμοια φάση έβαζες ν' ακούσεις ξανά και ξανά το Αυτοί που περιμένουν του Νίκου Ξυλούρη: "Μα καλά, χάθηκαν τα ρομαντικά τραγούδια;!" Μα καλά, δεν είναι ρομαντικός ο στίχος "Ένα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα"; Έστω κι αν πρόκειται για λιακάδα χειμωνιάτικη. Ποτέ σου δεν κατάλαβες γιατί τα υποτιθέμενα ερωτικά κομμάτια, αν δεν είναι μπαλάντες, οφείλουν πάντως να είναι μελιστάλαχτα. Δηλαδή πάνκηδες, μέταλλα, γκάνγκστα ράπερ, μπρεϊκμπητάδες, τζανγκλίστες και λοιποί θορυβοποιοί πρέπει να θεωρηθούν εξ ορισμού αναίσθητοι;
Πέραν τούτου, η εντύπωση που σου δημιουργείται τώρα είναι πως τα τραγούδια που συνδέουμε με σχέσεις που διαλύθηκαν -ή που καλά καλά δεν υπήρξαν, τα επιλέγουμε εκ των υστέρων. Κάποιο κομμάτι σού φάνηκε συγκινητικό, κάποια θύμηση αναδύθηκε εκείνη τη στιγμή (οπωσδήποτε όχι τυχαία) από την άβυσσο του παρελθόντος και ορίστε, λίγοι στίχοι και μια μελωδία θα σου μιλούν παντοτινά για ένα κορίτσι που κάποτε ήταν ο κόσμος σου ολάκερος.
Το παραπάνω σχήμα βεβαίως δεν αποτελεί κανόνα. Στην πραγματικότητα, τα τραγούδια που μας θυμίζουν αγαπημένα πρόσωπα, ακόμη κι αν όντως τα ακούσαμε εκ των υστέρων, τα γνωρίζαμε όλη μας τη ζωή.
"Do you love me?"
Όχι, όχι του Κέηβ. Περί Contours ο λόγος: "Μ' αγαπάς τώρα που έχω μάθει να χορεύω;"
Κάθε καινούρια γυναίκα φέρνει κάτι καινούριο στη ζωή σου. Άλλα φιλιά, άλλα χάδια, άλλα ερωτόλογα κ.ά που δε γράφονται... Άλλα τραγούδια επίσης. Θεωρητικά -κι αν δεν υπήρχε η ρέγγε τέλος πάντων, θα μπορούσες να πεις ότι ακούς σχεδόν όλα τα είδη μουσικής. Κι όμως σχεδόν καμία από τις γυναίκες που αγάπησες δε συμμεριζότανε το γούστο σου. Ή το αντίστροφο.
Θα σκεφτεί κανείς: Έχει σημασία μια τέτοια λεπτομέρεια; Μα το τραγικό στοιχείο σε κάτι παλιολεπτομέρειες εντοπίζεται. Δεν υπάρχει λεπτομέρεια ασήμαντη. Κι άλλωστε, ποια "λεπτομέρεια"; Εδώ μιλάμε για ολόκληρη συναυλία Deus και μισή Ξύλινα Σπαθιά, τρεις ώρες όπερα (Παναγία μου!) και δύο Άνι Ντι Φράνκο, όχι καλοί μου φίλοι, κάλλιο το έτερον ήμισυ ν' ακούει ό,τι σαχλαμάρα παίζει το ραδιόφωνο παρά να σου πλασάρει άποψη με Ντύλαν, Portishead, Μανού Τσάο και Cocorosie.
Υπήρξε λοιπόν και κάποια κοπέλα που μεράκι το είχε να χορέψετε. Ένα τανγκό βρε αδερφέ, όχι τίποτα πολύπλοκο. Προσπάθησε μάλιστα να σου μάθει τις κινήσεις, τα βήματα, κι η αλήθεια είναι ότι προσπάθησες κι εσύ, όμως όσο κι αν ήθελες να της κάνεις το χατήρι, στο τέλος έμεινες πιστός στις ροκ εν ρολ αρχές σου. Αυτό που δεν αντιλαμβανόσουν τότε ήταν ότι το καλό ροκ εν ρολ περιέχει ίσες δόσεις πόνου και χαράς. Κι έτσι κρατούσες μόνο το πρώτο συστατικό. Το αληθινό μήνυμα του Λου Ρηντ, του Ίγκυ, του Χέντριξ δεν το είχες λάβει ακόμα.
"Can you see me?"
Ας υποθέσουμε ότι το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου σου την κοπάνησε οριστικά και αμετάκλητα, εγκατέλειψε τη γειτονιά, την πόλη ή τη χώρα.
Εσύ έτσι κι αλλιώς χτυπιέσαι και ωρύεσαι, θες να τη δεις έστω για μια στιγμή, με κάποιο τρόπο, με μια γελοία πρόφαση (και χωρίς λόγο εδώ που τα λέμε) αλλά κι αυτή ακόμα η τρέλα σου έχει ένα όριο, όταν γνωρίζεις πως βρίσκεστε στο ίδιο μέρος και ενδέχεται αργά ή γρήγορα -γρήγορα!- να συναντηθείτε.
Σαν μάθεις όμως ότι έχει φύγει, ο παραλογισμός φουντώνει. Θα πας να τη βρεις, μονολογείς κάθε μέρα. Όπως κάνουν οι ήρωες στα βιβλία. Και στις ταινίες. Δε σε νοιάζει. Δε σε νοιάζει τίποτα πια.
Τζίμι:
"Can you hear me baby? Singing this song to you... Ah shucks...
If you can hear me sing, you better come home like you're supposed to do"
Φυσικά, όπως και στα περισσότερα αγαπημένα κομμάτια, δεν έχει σημασία μόνο τι λέει ο τραγουδιστής αλλά και πώς το λέει.
Ίσως θά 'πρεπε τούτο το κείμενο να είναι αφιερωμένο σε ολόκληρο το Are You Experienced?. Συνθέτοντας ένα άτυπο κόνσεπτ άλμπουμ, από το Foxy Lady μέχρι το τελευταίο, ομώνυμο τραγούδι, ο Χέντριξ καταγράφει τις φάσεις κάποιας υποθετικής σχέσης και προσφέρει την ιδανική μουσική επένδυση για καθεμιά από αυτές.
Ακούστε τον ξανά, λίγο πιο προσεκτικά, αν δεν τον γνωρίζετε ήδη απ' έξω. Είναι ένας καταπληκτικός δίσκος για να ερωτευθείτε και για να χάστε το μυαλό σας, για να κάντε έρωτα και για να πλακωθείτε, για να τα ξαναβρείτε και για να ελπίστε, για ν' ανάψτε, να μεθύστε, να κλάψτε, να γελάστε, να ξεχαστείτε, να ξεχάστε... Κι ύστερα πάλι απ' την αρχή.
"Because I saw her today, I saw her face / It was a face I loved, I can't let go"
Φαγώθηκες να τη δεις ρε ηλίθιε, κάτσε να μοιρολογήσεις για καμιά βδομάδα τώρα. Και "Α ρε πούστη, έπρεπε να καβαλήσω το πεζοδρόμιο (με το παπί) και να τα κάνω όλα λίμπα" και "Αυτόν τον μπαγλαμά που τη διπλάρωσε θα τον φάω το λαρύγγι" κ.τ.λ. Γυρνάς σπίτι, ανοίγεις μια μπύρα και βάζεις μουσική στο τέρμα. Cop Shoot Cop κατά προτίμηση. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς, δε θέλεις να σκεφτείς ότι... ότι έτσι ίσως είναι καλύτερα.
Τζάκι Ντεσάνον, Ramones, Petunia Pig, Searchers, διαλέξτε βερσιόν του Needles & Pins και ξεσπαθώστε. Αποφύγετε μόνο την εκτέλεση της Πετούλα Κλαρκ. Είπαμε να κλάψουμε στα σοβαρά, όχι απ' τα γέλια.
"My pocket don't drive me fast / My mother treats me slow / My statue's got a concrete heart / But you're the coldest bitch I know"
Ε, ναι έρχεται κι η ώρα που λες ότι θα εκδικηθείς. Ορκίζεσαι με αίμα δηλαδή και άλλα τέτοια επικά, μα ευτυχώς ή δυστυχώς άργησες κάνα-δυο αιώνες αν ήθελες να γίνεις καταραμένος ποιητής.
Βάζεις Therapy? στο πικ απ, Nirvana (Polly), Husker Du (Diane) και δεν ξέρεις καλά καλά τι νιώθεις ακούγοντας αυτές τις τραγικές κι αλλόκοτες ιστορίες αγάπης, ακούς κι άλλο Husker, οι πιο αισθηματίες πάνκηδες πανάθεμά τους, Never Talking to You Again, The Girl who Lives on Heaven Hill, πίσω στα ίδια, τζάμπα τό 'παιξες κακός, αφού το μόνο που θες είναι να τη βρεις και να τη σφίξεις στην αγκαλιά σου.
Κι έτσι έρχεται και η στιγμή της μετάνοιας. Λυπάσαι για ό,τι είπες, λυπάσαι για ό,τι έπραξες. Μα νιώθεις ότι δε σε κατάλαβαν κιόλας. Αφήνεις ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή: Τιμ Μπάκλεϋ - Song to the Siren. Μάταιο.
"Wait a minute! / You know my woman told me, she said / Bo Diddley, I love you but I'm leaving"
I say what? Περνούν τα χρόνια, γνωρίζουμε καινούριες μουσικές, γνωρίζουμε άλλους ανθρώπους, άγνωστους τόπους κι εποχές όμως οι γυναίκες βρέξει-χιονίσει παραμένουν πλάσματα ακατανόητα.
Παρ εξάμπλ: Έστω ένας άνθρωπος (ας τον ονομάσουμε Χ) που αποφασίζει να γράψει κάποιον άλλον άνθρωπο (Ψ) στις παλιές του τις παπουτσάρες. Λογικά πώς θα φερθεί; Θα τον παρατήσει κι η υπόθεση θα τελειώσει εκεί. Σωστά; Αν ο Χ είναι γυναίκα, ΟΧΙ. Θα του κάνει και 850 τηλεφωνήματα την ημέρα έπειτα, γιατί... μακάρι να ήξερε κι εκείνη γιατί. Πόσες φορές το έχουμε φάει στη μάπα και το έχουμε δει να εκτυλίσσεται γύρω μας το ψυχεδελικό δράμα τύπου "Σ' αγαπώ, μα δεν μπορούμε νά 'μαστε μαζί".
Κάποιες και -ΟΚ, να μη δυσανασχετούν οι χιλιάδες αναγνώστριές μας - κάποιοι εφηύραν αυτή την ατάκα, μαζί με το "Δεν ξέρω", το "Σου αξίζει κάτι καλύτερο" και το (απέθαντο) "Από δω και μπρος όλα θ' αλλάξουν".
Για να θυμηθούμε τη Λένα Πλάτωνος: "Δε γαμιούνται".
"Ποια θα γυρίσει να με κοιτάξει / αν στη ζωή μου δε βάλω τάξη"
Εδώ που τα λέμε, μια φάση ερωτικής απογοήτευσης έχει πολύ γέλιο. Μόνο τα συμπτώματα να εξετάσεις, αρκεί: κάποιοι χάνουν δέκα κιλά. Άλλοι γεμίζουν άσπρες τρίχες. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να κοιμηθούν. Έχουν αναφερθεί και περιπτώσεις ερωτοχτυπημένων που εκτός από το φαΐ και τον ύπνο, κόβουν και την αυτοϊκανοποίηση. Βέβαια, μπροστά σε κείνους που αρχίζουν να γράφουν ποίηση, τα παραπάνω είναι προβλήματα της πλάκας.
Την πλάκα αυτή όμως εσύ δεν την πιάνεις, δεν αντιλαμβάνεσαι (δε γίνεται) πόσο αστεία δυστυχώς είναι όλα. Κι ούτε ξεκαρδίζεσαι στα γέλια βεβαίως, όταν συνειδητοποιείς κάποια στιγμή το χάλι σου.
Προς Θεού, δε λέω ότι έχουν δίκιο όλα τα παχύδερμα, οι σκατόψυχοι και οι βολεμένοι που στην καλύτερη περίπτωση σ' αντιμετωπίζουν σα να είσαι τρελός ή μεθυσμένος ("Έλα μωρέ μαλάκα, σύνελθε, πώς κάνεις έτσι, μια γκόμενα είναι" κ.ο.κ) και στη χειρότερη φτύνουν στη γύμνια σου.
Απλά υπάρχει και η εύθυμη πλευρά. 'Ντάξει, το κορίτσι δεν κατάλαβε, η επανάσταση κατεπνίγη, πριν από λίγο άρχισε να βρέχει κι έχεις πια συνηθίσει το ουίσκι που λέει και ο σύγχρονος λυρικός (ναι, ο Αλκαίος, το βρήκατε) αλλά δεν είναι απαραίτητο να κλειδαμπαρωθείς στο σπίτι με το Your Funeral My Trial για ορεκτικό, το Closer για κυρίως πιάτο και το Marble Index για επιδόρπιο.
Φάε και λίγο grapevine από Tuxedomoon, κι αυτοί νταρκ ήταν στα νιάτα τους. Φάε Lonesome Me ή Good Time Girl. Φάε Gone Daddy Gone και The KKK Took My Baby Away, πιες λίγο Lost Bodies και Συλβί Βαρτάν να πάνε κάτω τα φαρμάκια, τράβα και δυο σφηνάκια 96 Tears και I Can't Get Over You και οτιδήποτε γουστάρεις από Τζόναθαν Ρίτσμαν, όποτε-δήποτε όπως-και-δήποτε...
Είπαμε, δεν υπάρχει σάουντρακ αλλά
ΟΚ playlist:
Black Flag - Louie Louie
The Clash - I Fought the Law
Link Wray - I'll Do Anything for You
The Beatles - Please Please Me (το τραγούδι και το άλμπουμ)
Bo Diddley - Oh Baby
The Jimi Hendrix Experience - Are You Experienced? (βλ. ανωτέρω)
Rodriguez - Only Good for Conversation
Cop Shoot Cop - Everybody Loves You (When You're Dead)
Γενιά του Χάους - Στίγμα
Therapy? - Knives
Guns n' Roses - Think About You
Metallica - Whiskey in the Jar
The God Machine - Purity
Nico - I'm not Saying
Simon Bonney - Now that She's Gone
The Pogues - A Pair of Brown Eyes
Scott Walker - The Lady Came from Baltimore
Nancy Sinatra - Good Time Girl (κάπου θα βρίσκεται σε τούτο τον πλανήτη)
Laika - Black Cat Bone
Tricky - Makes Me Wanna Die
Chapterhouse - Breather
Lost Bodies - Καβγαδάκι
The Astronauts - Please don't Come 'round Tonight
The Wedding Present - Boing (μαζί με την απίθανη διασκευή του Shaft, στη Β΄ πλευρά)
Sylvie Vartan - Moi je pense encore a toi
The Monks - I Can't Get Over You
R.S Howard - Teenage Snuff Film
* Carte blanche για Τζόναθαν Ρίτσμαν, Ramones, Os Mutantes και
* τελευταίο μα όχι έσχατο:
Nico - My Funny Valentine
Γιατί το κορίτσι μπορεί να το κερδίσεις, αλλά κι αυτό να μην αρκεί.